Τα βιβλία της ζωής μου: Νίκος Α. Μάντης

Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Τον καιρό που μεγάλωνα ήμουνα περισσότερο δέσμιος των εικόνων και λιγότερο των λέξεων. Η αγάπη για τη λογοτεχνία και το διάβασμα μου προέκυψε μετά τα δεκαεπτά-δεκαοκτώ (ήμουνα επιπλέον χωμένος βαθιά στο μαγγανοπήγαδο των φροντιστηρίων, του κυνηγιού των σχολικών βαθμών και των πανελλήνιων εξετάσεων.) Τα χρόνια λοιπόν εκείνα τα παλιά, που ονειρευόμουν κιόλας να γίνω ζωγράφος, αγαπημένα μου αναγνώσματα ήταν τα λευκώματα τύπου Taschen με τα έργα των σπουδαίων καλλιτεχνών της Αναγέννησης, η επιβλητική ωσάν καθεδρικός ναός «Εγκυκλοπαίδεια της Τέχνης» (Φυτράκης αν θυμάμαι καλά) και πάνω απ’ όλα οι φοβερές παλιές εικονογραφημένες εκδόσεις με τις λιθογραφίες του Gustave Dore, η Θεία Κωμωδία, ο Δον Κιχώτης αλλά και τα άπαντα του Ιουλίου Βερν, στις κλασικές παιδικές εκδόσεις της Άγκυρας. Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Σπάνια επιστρέφω σε κάποιο βιβλίο. (Έχω μια σχεδόν ψυχαναγκαστική ανάγκη να καλύπτω το μονίμως χαμένο αναγνωστικό έδαφος κι αυτό αποκλείει -εκτός ελαχίστων περιπτώσεων- την επιστροφή.) Κάποια βιβλία ωστόσο τα έχω διαβάσει σε δόσεις, γυρίζοντας κατά καιρούς σ’ αυτά με ανανεωμένη θέληση να αναμετρηθώ μαζί τους. Έτσι έκανα για παράδειγμα με τη Λολίτα του Ναμπόκοφ, με τον Οδυσσέα του Τζόις, ή και με τον Τολστόι γενικά, που στην τρυφερή μετεφηβική ηλικία που τον πρωτοσυνάντησα μου φάνηκε να υστερεί δραματικά έναντι του πιο «εκκωφαντικού» Ντοστογιέφσκι, αργότερα όμως η γνώμη μου άλλαξε. (Την εποχή αυτή προσπαθώ κάτι αντίστοιχο με τον Θερβάντες.) Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Το κοπιράιτ των ανοησιών μου είναι δικό μου αποκλειστικά. Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Οτιδήποτε γίνεται έναντι χρηματικής ανταμοιβής, μ’ έκανε από μικρό να υποπτεύομαι ότι κάποιο λάκκο πρέπει να ’χει η φάβα και συνεπώς απομάκρυνε τις ονειροφαντασίες και άλλα παρόμοια. Η ενασχόληση με τη γραφή ήταν απότοκη της εντελώς αλαζονικής παιδικής έμμονης ιδέας ότι σ’ αυτή τη ζωή το μόνο που αξίζει είναι η «Τέχνη» (έτσι, με κεφαλαίο) και η εξ αυτής υστεροφημία που μπορεί να κατακτηθεί (όπως ακριβώς όταν χαράζεις το όνομά σου στον κορμό ενός δέντρου ή σε μια πέτρα, για να υπάρχει και μετά από σένα). Είμαι σίγουρος ωστόσο ότι η ιδέα αυτή μου κόλλησε κάπως σαν αλλεργία ή ιός, στον οποίο ήμουν ψυχικά ευεπίφορος, και ότι δεν σχετίζεται με κάποιο ανάγνωσμα. Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Ό,τι με εντυπωσιάζει, μου προκαλεί και ζήλια και φθόνο και αισθήματα βαθιάς προσωπικής ανεπάρκειας. Μου συμβαίνει δε συχνότατα. Μπορώ να αναφέρω ως χαρακτηριστικά παραδείγματα το Αούστερλιτς του Σέμπαλντ ή τους Άγριους Ντετέκτιβ του Μπολάνιο.Η Άγρια Ακρόπολη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.