Αθανασία, του Μήτσου Παπανικολάου

Αν είχες πεθάνει, θα σ' είχε ξεχάσει η μητέρα σου.
Αν σ' είχα αγαπήσει, θα σ' είχα ξεχάσει κι εγώ.

Η στιγμή γίνηκε ευθεία μέσα στο χρόνο,
βέλος μες στην καρδιά μου,
βελόνα που κεντάει τη μνήμη.

Το χέρι σου λάμπει στη νύχτα, σημαία του κόσμου.