Α Ι Σ Θ Η Μ Α Α Π ΕΙ Ρ Ο Υ
του Τζάκομο Λεοπάρντι
Πάντα αγαπούσα τον έρημο αυτό λόφο
Κι αυτόν τον φράχτη που κλείνει
Από παντού στο μάτι τον ορίζοντα.
Μα όταν κάθομαι και ατενίζω πέρα
Το αχανές, την υπερφυσική
Σιωπή και τη βαθύτατη γαλήνη
Ο νους μου πλάθει οράματα¨ και η καρδιά μου
Αναριγά. Κι όπως ακούω τον άνεμο
Ανάμεσα στα δέντρα να φυσάει, εγώ
Εκείνη την ατέλειωτη σιωπή με τούτη τη φωνή
Την παραβάλλω: και μου ’ρχονται στο νου το προαιώνιο,
Οι εποχές που πέρασαν και τούτη εδώ
Που τώρα είναι ζωντανή κι ο ήχος που αυτή βγάζει. Τότε
Μέσα στο απέραντο η σκέψη μου βουλιάζει:
Να ναυαγεί σε τέτοιο πέλαγο η ψυχή αναγαλλιάζει.
Από τη συλλογή Canti, μετάφραση: Φλάβιος Ζανόν και Κλαίρη Μιτσοτάκη (πρώτη δημοσίευση)
