Κ Α Π Ο Ι Ο Σ Σ Ο Υ Ε Μ Π Ι Σ Τ Ε Υ Ε Τ Α Ι Τ Ο Ν
Υ Π Ν Ο Τ Ο Υ
του Νίκου Δαββέτα
Όταν κοιμάσαι μονάχος σου
δεν έχεις να φροντίσεις τον ύπνο κανενός
δεν έχεις την υποχρέωση ν’ αφουγκραστείς
τη ρυθμική ανάσα του
να διαφυλάξεις τα όνειρά του
να διατηρήσεις το σκοτάδι υγρό και φιλικό
σαν τα τοιχώματα της μήτρας
όταν κοιμάσαι μονάχος
δεν έχεις την ευθύνη να σκεπάσεις τον άλλο
να κρατήσεις τα νώτα του καλυμμένα
τους εφιάλτες του μακριά
δεν έχεις να μοιραστείς μαζί του
το λιγοστό αέρα της κάμαρης
τα ιδρωμένα σεντόνια και τα βαριά σκεπάσματα
τη σειρήνα του ασθενοφόρου
στις τρεις η ώρα το πρωί
τους θορύβους από τα έπιπλα
που χρόνια τώρα οι γείτονες
μετακινούν πάνω-κάτω
όταν κοιμάσαι μονάχος
έχεις ν’ αντιμετωπίσεις
την αϋπνία χωρίς σύμμαχο
τον φόβο του θανάτου καταπρόσωπο
την αφόρητη νοσταλγία των ημερών
που ξαγρυπνούσες στη σκοπιά
φυλάγοντας τον ύπνο ενός αγνώστου.
