Μ Ι Α Μ Υ Γ Δ Α Λ Ι Α Κ Α Ι Δ Ι Π Λ Α Τ Η Σ
του Νικηφόρου Βρεττάκου
Μια μυγδαλιά και δίπλα της,
εσύ. Μα πότε ανθίσατε;
Στέκομαι στο παράθυρο
και σας κοιτώ και κλαίω.
Τόση χαρά δε την μπορούν
τα μάτια.
Δος μου, Θεέ μου,
όλες τις στέρνες τ’ ουρανού
να στις γιομίσω.
