Ω εγώ! Ω ζωή! Στα ερωτήματα αυτά συνεχώς επανέρχομαι,
Για τα τρένα τα ατέρμονα που είναι γεμάτα με άπιστους, για τις πόλεις
που είναι γεμάτες με ανόητους,
Για τον εαυτό μου που μονίμως μέμφεται τον εαυτό μου (γιατί ποιος
είναι πιο ανόητος από μένα και πιο άπιστος;)
Για τα μάτια που διψούν για φως, για τα ταπεινά αντικείμενα,
για τον αγώνα που αιώνια συνεχίζεται,
Για τα πενιχρά επιτεύγματα όλων, για τα εξαθλιωμένα πλήθη γύρω
μου που μοχθούν,
Για τα αδειανά και άχρηστα χρόνια των υπολοίπων, στους υπόλοιπους συγκαταλέγομαι κι εγώ,
Η ερώτηση, ω εγώ, τόσο θλιμμένη, επανέρχεται ̶ Τι καλό υπάρχει
μέσα σε όλα αυτά, ω εγώ, ω ζωή;
Απάντηση
Ότι είσαι εδώ ̶ ότι η ζωή υπάρχει και η ταυτότητα,
Ότι το πανίσχυρο παιχνίδι συνεχίζεται, κι εσύ μπορείς να συμβάλεις
με έναν στίχο.
