Σ Φ Α Χ Τ Ο Τ Η Σ Α Γ Α Π Η Σ
του Γιάννη Σκαρίμπα
Θα σ’ επισκεφτώ κάποια νύχτα θολός, δίχως χρώμα
ριγηλός –όπως σ’ αγάπησα μέσ’ στους τρόμους μου– κρύος,
ένας σπασμός θάναι (τρίγωνο) το ρόδο μου – στόμα
και θάμαι έντρομα αντρείος.
Ω πόσο για τη ζωή μου τρέμω. Το ρούσο
μαλλί μου πόσο αγάπησα, τα ρόδα, τα μύρα,
κι όμως (αχνὸς – δίχως νόημα) θαρθώ να σου κρούσω
μια νύχτα τη θύρα.
Τί θα ζητώ; Είν’ απίστευτο! Τρυφερόν σαν ’να βρύο,
κάποιας φριχτής προαπόλαυσης με λικνίζει τ’ ακάτι,
τώρα του άντρα σου σκέφτομαι που με τρύπησε κρύο
– πικρή σαγίτα – το μάτι.
Ω! πώς μ’ ελκύζει το μίσος του! Τραγουδεί μου το αίμα
βαθύ τραγούδι του ιλίγγου – παίζει της μοίρας μου η βιόλα –
καθώς βουβός μ’ αντιπέρασε, το σκληρό του το βλέμμα
μου τα υπόσχονταν όλα…
Όλα, εκτός από σε!… Κι εγώ παράξεν’ αγάλι
θε να σταθώ μπρος στο μίσος του – εκεί – απ’ τό βλέμμα σου κάτου
σα ’να πουλί που ξεφτούρισε απ’ της νυχτός τ’ ακρογιάλι
προς τις ακτές του θανάτου…
Λοιπόν θάρθω! Κατάχλωμος – πνεύμα ριγό της γητειάς σου –
να ορθωθώ μπρος στην πόρτα σου – τρελού ονείρου μου Αράπης –
θα προσφερθώ στο στιλέτο του εκεί μπροστά στη ματιά σου
σφαχτό της αγάπης…
