Σ Τ Η Ν Π Ε Σ Μ Ε Ν Η Κ Ο Λ Ω Ν Α
του Γιάννη Βλαχογιάννη
Τ’ ανάστημά σου το τρανό και τις χοντρές κοκκάλες
θαυμάζω, καθώς κείτεσαι ξαπλωταριά μπροστά μου.
Μα πιο μεγάλη φαίνεσαι από τις ορθές τις άλλες,
παλιές, συντρόφισσες, γιατί κανείς πριν πέσει χάμω
νεκρός, σωστό το μέτρο του να δείξει δεν μπορεί
