Before Sunrise
Ο έρωτας μοιάζει φτυστός με εκείνες τις διαφημίσεις του Benetton με τα δεκάδες πρόσωπα διαφορετικών φυλών χαμογελαστά και αγκαλιασμένα ή –ενίοτε- ατάκτως εριμμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Χωρίς να θέλω να απογοητεύσω τους θιασώτες του έρωτα ως στρουμπουλό φτερωτό θεό, θέλω να πω πως ο έρωτας βγαίνει σε διαφορετικά μεγέθη και χρώματα. Το μόνο που κρατάει σταθερό είναι μια σχεδόν υπερφυσική δύναμη που άλλες φορές προκαλεί χαρές και πανηγύρια και άλλες σπασμένα κομμάτια το ένα δίπλα στο άλλο με τις πλάτες όμως γυρισμένες και τις ματιές στο άπειρο.
Μία λοιπόν μέρα κάθε χρόνο, ενιαία για όλους, ανεξαρτήτως χρώματος, σχήματος και φυλής ως γιορτή του έρωτα είναι απόλυτα φυσικό να προκαλεί αντιδράσεις τόσο διαφορετικές όσο και ο ίδιος ο έρωτας. Έτσι, λοιπόν, για άλλους ο Άγιος Βαλεντίνος είναι μέρα αποφράδα και για άλλους ευλογημένη. Για άλλους συνορεύει με ξαναμμένες βραδιές και για άλλους με πίτσα και αφιέρωμα στα καρφώματα του Αντετοκούνμπο.
Το σινεμά βγαίνει σε μορφές για όλα τα γούστα και, ναι, μοιάζει κι αυτό με τον έρωτα. Αλλά μοιάζει να ξέρει κι ένα ακόμα μυστικό. Ξέρει πως είτε αγαπάς να γιορτάζεις του Αγίου Βαλεντίνου είτε αγαπάς να μισείς τις πάσης φύσεως καρδούλες που συνοδεύουν τη μέρα, τις ταινίες που σφύζουν από έρωτες ουδείς εμίσησε.
Όταν ο Χάρι Γνώρισε Τη Σάλλυ, Ρομπ Ράινερ, 1989
«Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο, τσάμπα οικόπεδο σε παραλία» λένε οι υπέροχοι στίχοι της Πόλυς Κυριάκου στα υπέροχα «Διόδια» για να αποτυπώσουν γλαφυρά τη μάταιη πορεία ετών σε «λάθος» αγκαλιές μέχρι την πτώση με τα μούτρα στην αγκαλιά του άλλου μισού. Ακριβώς αυτή ήταν και η πορεία του Χάρι και της Σάλλυ, μιας φιλίας ετών με λοξές ματιές στον έρωτα και στα εκατέρωθεν κρεβάτια. Χρόνο με το χρόνο οι λοξές ματιές έπαιρναν απότομα μπόι σαν αγόρια στην εφηβεία για να έρθουν ένα βράδυ πρωτοχρονιάς να καταπνίξουν κάθε έννοια φιλίας και να κάνουν τον Χάρι να βροντοφωνάξει το επικό: I came here tonight because when you realize you want to spend the rest of your life with somebody, you want the rest of your life to start as soon as possible. Το κυνήγι του άλλου μισού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και ώρες ώρες μπορεί να μοιάζει με κυνήγι φώκιας στο δάσος ή σα να ψάχνεις ψύλλο στ’ άχυρα. Αλλά ο Χάρι και η Σάλλυ αξίζουν την ευκαιρία που τους έχει χαρίσει η κινηματογραφική ιστορία για να σε πείσουν πως το άλλο μισό είναι κάπου και σε περιμένει με αγκάλες ή και με δαγκάνες ανοιχτές.
Πριν Το Ξημέρωμα, Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, 1995
Ο έρωτας λένε περνάει από το στομάχι. Τα σουβλάκια μπορεί να μοιάζουν αφροδισιακά κάτι ξενυχτισμένα, πεινασμένα βράδια, αλλά το Before Sunrise και κυρίως ο Ethan Hawke και η July Delpy έρχονται με φόρα να ανατρέψουν κάθε τέτοιου είδους θεωρία και να βροντοφωνάξουν πως ο έρωτας μπορεί να περνάει από το στομάχι, αλλά καταλήγει στο μυαλό. Boy meets girl σε ένα τρένο κάπου στη Γερμανία, εκείνος οδεύει προς Αμερική, εκείνη για Παρίσι. Και μια δεκάλεπτη κουβέντα αρκεί για να πει εκείνη το ναι σε μια νύχτα περιπλάνησης και «γνωριμίας» στη Βιέννη. Ο αποχωρισμός μπορεί να μοιάζει μονόδρομος, αλλά η ταινία μπορεί (και θα το κάνει) να σε πείσει πως το άλλο σου μισό σε περιμένει ανυπόμονο με τριαντάφυλλα ανά χείρας και βλέμμα πεινασμένο.
Διακοπές στη Ρώμη, Γουίλιαμ Γουάιλερ, 1953
Ο Φελίνι έχει υμνήσει τη Ρώμη με μια Anita Ekberg και ένα πλούσιο ντεκολτέ μέσα στη Φοντάνα ντι Τρέβι. Ο William Wyler επέλεξε ντεκολτέ λιγότερο βαθύ και την ιστορία μιας πριγκίπισσας που κατά τη διάρκεια επίσκεψης τη Ρώμη σπάει κάθε έννοια πρωτοκόλλου και περνάει ένα διήμερο με έναν Αμερικάνο δημοσιογράφο. Φυσικά, το αταίριαστο και εξωφρενικά όμορφο ζευγάρι, Gregory Peck και Audrey Hepburn, ερωτεύονται. Ακόμα κι αν δε φτουρήσει το love story, η Ρώμη παραμένει ερωτική, ερωτεύσιμη και όλα τα παράγωγα του έρωτα. Μια ταινία που θα σας κάνει να σηκώσετε ψηλά τα λάβαρα του τυχαίου και ανυπότακτου έρωτα.
Σύντομη Συνάντηση, Ντέιβιντ Λιν, 1945
Ένα ταξίδι 86 λεπτών σ' ένα κόσμο χωρίς kinky μηνύματα στο Facebook και κινητά τηλέφωνα να κρέμονται από τα ακροδάχτυλα κάθε δευτερόλεπτο. Κι όμως, μισό αιώνα μετά δεν έχουν αλλάξει τα πάντα, τα παράνομα πάθη και τότε ζούσαν και βασίλευαν. Ένα τέτοιο παράνομο πάθος, θα ζήσουν στην ασπρόμαυρη εκδοχή του οι παντρεμένοι με διαφορετικούς συντρόφους, Celia Johnson και Trevor Howard. Το πάθος θα ανάψει για τέσσερις εβδομάδες και μετά θα το σβήσει η επικείμενη αναχώρηση του άντρα μετά της οικογενείας. Ελλείψει λοιπόν Facebook και Viber η φλόγα του πάθους στερεύει απότομα. Η ρουτίνα εδώ νικάει στα σημεία το πάθος. Και ναι, η ταινία προσφέρεται για όσους θέλουν μετά μανίας να δουν τον Άγιο Βαλεντίνο να κατατροπώνεται.
Ένας Μεγάλος Έρωτας, Λίο Μακάρεϊ, 1957
O Cary Grant και η Deborah Kerr είναι «δεσμευμένοι» σε σχέσεις ετών πλην διαθέσιμοι στις εκατέρωθεν ματιές που πετάγονται σαν σαΐτες. Και δε θέλει πολύ για να φουντώσει το παράνομο πάθος. Τόπος του εγκλήματος είναι ένα πλοίο και ένα ταξίδι με προορισμό τη Νέα Υόρκη. Το ταξίδι όμως περνά γρήγορα σαν αστραπή και μια υπόσχεση ενός ραντεβού 6 μήνες μετά έρχεται να σφραγίσει το κοινό ξεκίνημα μιας υπέροχης ζωής. Ο διάβολος, όμως θα σπάσει το ποδάρι του και θα τσαλαπατήσει τις υποσχέσεις των ερωτευμένων. Ο έρωτας, τέτοιες μέρες προσπαθεί να μοιάσει με ανεμελιά και καρδούλες κατακόκκινες σε χέρια εφήβων. Κι όμως, αυτό το φάντασμα της κακοτυχίας που χτύπησε τον Cary Grant και την Deborah Kerr είναι πάντα εκεί, και καλεί σε απόλυτη παραδοχή του «Δε βαριέσαι, που να ερωτεύομαι τώρα». Και τα καρφώματα του Αντετοκούνμπο ξαφνικά μοιάζουν με εξαιρετική επιλογή.
Είμαι ο Έρωτας, Λούκα Γκουαντανίνο. 2009
Η πλευρά του νομίσματος-έρωτα που γράφει τραγωδία. O Luca Guadagnino εν έτει 2009 με ιδανικό σύμμαχο τη βασίλισσα της μεταμόρφωσης, Tilda Swinton, πήρε μια ιστορία πασπαρτού, την πλούσια και όμορφη πλην παγιδευμένη στα δίχτυα του καθωσπρεπισμού και της ρουτίνας 45άρα η οποία ερωτεύεται και μπλέκει σε ένα ερωτικό αδιέξοδο με έναν νεαρό φίλο του γιου της. Ο γιος θα το «μυριστεί» και η οργή του θα ξεσπάσει με συνέπειες που δε θα αφήσουν καμία έννοια οικογένειας να ξανασταθεί στα πόδια της. Μέσα από μια φαινομενικά μπανάλ ιστορία, ο σκηνοθέτης, φτιάχνει πλάνο το πλάνο την απόλυτη ωδή στη ζωώδη δύναμη του έρωτα και σε καλεί να πιστέψεις ανεπιστρεπτί στην καταστροφική δύναμη του έρωτα με την πρώτη ματιά.
Ο Πρωτάρης, Μάικ Νίκολς, 1967
Το 1967 ο Mike Nichols μας χάρισε την ιστορία ενός έρωτα η οποία δε μιλάει για τον έρωτα. Ο 21 ετών Ben επιστρέφει απ’ το κολλέγιο επιφορτισμένος με την ανακάλυψη της μαγικής συνταγής «τι θα κάνω στη ζωή μου». Είναι όμως καλοκαίρι και η διάθεση για αναζήτηση των υλικών για τη συνταγή βρίσκεται στα τάρταρα. Ο Dustin Hoffman ως Ben, διαθέτει ένα ψυχισμό κι ένα βλέμμα που ακροβατεί μονίμως ανάμεσα στην πλήξη, το άγχος και την αναζήτηση. Κι έτσι, λίγο από πλήξη, λίγο από επιθυμία για τον απαγορευμένο καρπό, «μπλέκει» σε μια ερωτική ιστορία σεξουαλικής και μόνο προσφοράς, με μια μεσήλικη κούκλα φίλη των γονιών του. Λίγο μετά θα εγκαταλείψει το love story με τη μάνα και θα ερωτευτεί την κόρη. Και τα πράγματα για τον άρτι ερωτοχτυπημένο Ben σκουραίνουν απότομα. Ότι και να κάνει ή να μην κάνει για τον έρωτα του ο Ben, το μόνο που θα μείνει σαν ερωτηματικό χαραγμένο στη ματιά είναι το «μήπως να αφήσουμε τους έρωτες και τα παιχνίδια να βρούμε τι θα κάνουμε με τη ζωή μας;».
