Με αίμα λούστηκε η Κρουαζέτ το βράδυ της Κυριακής στην πρώτη παγκόσμια προβολή της ταινίας The Substance, που διεκδικεί το Χρυσό Φοίνικα. Ελάχιστες πληροφορίες ήταν γνωστές από πριν, πέρα από ότι πρόκειται για body horror με τη Ντέμι Μουρ (στη μεγάλη της κινηματογραφική επιστροφή) και τη Μάργκαρετ Κουάλεϊ (που ανάμεσα σε αυτό και τις Ιστορίες Καλοσύνης, δεν είχε μία φυσιολογική στιγμή στο φεστιβάλ) που παίρνουν την ουσία του τίτλου για να νικήσουν τα σημάδια του χρόνου. (Μια φράση που μετά από αυτή την ταινία θα πρέπει να ξανασκεφτούν πολύ όλες οι διαφημιστικές που προωθούν skincare...) Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για τις ακραίες παραμορφώσεις και την αιματοχυσία επιπέδου Carrie όπου σταδιακά οδηγείται η ταινία, όπως άλλωστε και για την εντυπωσιακή ερμηνεία της Μουρ στον πιο απαιτητικό ρόλο της καριέρας της.
Υποδύεται την Ελίζαμπεθ, μια σταρ της οποίας οι καλύτερες μέρες βρίσκονται πλέον στο παρελθόν και που απολύεται από τον γλοιώδη διευθυντή του σταθμού στον οποίο παρουσιάζει εκπομπή γυμναστικής (ο Ντένις Κουέιντ σε μια πραγματικά επική εμφάνιση ύψιστης αηδίας και, δυστυχώς, οικειότητας) την ημέρα των [ΧΧ]ών γενεθλίων της - το νούμερο σίγουρα δεν είναι φιλικό προς τη βιομηχανία του θεάματος, αλλά και την κοινωνία έτσι όπως αντιμετωπίζει τις γυναίκες. Ταπεινωμένη και απελπισμένη, παραγγέλνει τη θαυματουργή ουσία μυστηριώδους προελεύσεως που λέγεται απλώς The Substance και υπόσχεται την ανάκτηση του νεότερου εαυτού της με τον πιο κυριολεκτικό τρόπο: στην πρώτη χρήση, η πλάτη της Ελίζαμπεθ σκίζεται στα δύο και βγαίνει από μέσα της ένα μικρότερο, καλύτερο μοντέλο, η Σου (Μάργκαρετ Κουάλεϊ), με την οποία εναλλάσσονται ανά μία εβδομάδα. Καθώς η Σου προσλαμβάνεται από το τηλεοπτικό δίκτυο ως διάδοχος της Ελίζαμπεθ και βλέπει την καριέρα της συνεχώς να ανεβαίνει, γίνεται όλο και πιο άπληστη, αφήνοντας την Ελίζαμπεθ να σαπίζει στο μπάνιο του διαμερίσματός της μέχρι την αναπόφευκτη στιγμή της εκδίκησης.
Η Μάργκαρετ Κουάλεϊ, ανάμεσα στο The Substance και τις Ιστορίες Καλοσύνης, δεν είχε μία φυσιολογική στιγμή στο Φεστιβάλ Καννών.
Στη δεύτερη ταινία της μετά το επίσης πολυσυζητημένο αλλά μικρότερης κλίμακας ντεμπούτο της, Revenge, η γαλλίδα σκηνοθέτις Κοραλί Φαρζά κινηματογραφεί το γυναικείο σώμα σαν πεδίο μάχης. Οι προθέσεις και οι κινηματογραφικές αναφορές της είναι φανερές, όπως και ο θυμός της για τις εξωφρενικές απαιτήσεις του γυναικείου “πεπρωμένου” και τις πιέσεις από όλες τις πλευρές τις κοινωνίας για να εκπληρωθεί αυτό. Η Φαρζά υποκαθιστά την ανδρική ματιά με μια σχεδόν vulgaire μετατόπισή της σε εκείνη του ευρύτερου κοινού, με επανειλημμένα φωτεινά κοντινά στα πιο ποθητά σημεία του γυναικείου σώματος πριν περάσει στην ολοκληρωτική αποσύνθεσή του.
Σε μια έμπνευση μεταμοντέρνου κάστινγκ, η Ντέμι Μουρ, που έχει χρόνια να χρησιμοποιηθεί από το Χόλιγουντ σαν πρωταγωνίστρια, βυθίζεται στην οργή, την αποφασιστικότητα και τον κωμικό παραλογισμό του ρόλου της Ελίζαμπεθ, ατρόμητη και με μηδενική ντροπή. Οι τεράστιες δόσεις γυμνού και gore κάνουν την ταινία μια flesh opera για ένα κοινό που ολοένα και πιο πολύ ξεσυνηθίζει τις κινηματογραφικές προκλήσεις. Θα είναι ενδιαφέρουσα η μεταφεστιβαλική απήχηση του The Substance, ειδικά εφόσον το φεμινιστικό της μήνυμα είναι αν όχι αμφίβολο, τότε σίγουρα αδύναμο και επιφανειακό. Όμως σαν μεταμεσονύκτιο creature feature είναι απολαυστικό.
