Κάθε γενιά εφήβων έχει το δικό της εμβληματικό θρίλερ. Η εφηβεία του σήμερα έχει το It, η εφηβεία των αρχών του 21ου αιώνα είχε το The Ring. Τα θρίλερ είναι στη μόδα στην εφηβεία γιατί η εφηβεία (ίσως μόνο στο δυτικό κόσμο;) έχει μόνο ανεμελιά, άντε και λίγο φόβο για το τεστ της επόμενης ημέρας. Είναι, έτσι, πάντα της μόδας ο τρόμος, ο αυθεντικός και ταυτόχρονα αθώος, που ξεπηδάει από κλόουν που κρύβονται σε υπονόμους και τηλέφωνα που χτυπάνε ξαφνικά τα βράδια.
Σιγά σιγά όμως η ανεμελιά πηγαίνει υπέρ πατρίδος και το μπαμ σταματάει να φαίνεται σημαντικό. Κι ο φόβος που παίρνει δυναμικά τη θέση του δεν είναι ο φόβος του εξωπραγματικού αλλά του εντελώς πραγματικού.
Στα 30 το The Ring και το It εξακολουθούν να σηκώνουν τρίχες κεφαλιών και να προκαλούν καρδιοχτύπια, αλλά αυτός ο τρόμος χρόνο με το χρόνο χάνει την αξία του. Για να καταλήξει στο τέλος στιγμιαίος, να μην αφορά καθόλου. Στα 30, είναι η ανθρώπινη φύση που αργά αλλά σταθερά έχει εξορίσει τον τρόμο του μπαμ. Και ναι, η ανθρώπινη φύση τρομάζει πολύ περισσότερο από κάθε μπαμ.
Η καθημερινότητα στο γραφείο και ένα Σαββατοκύριακο με το manual του αφυγραντήρα αγκαλιά είναι η ανθρώπινη φύση στην πιο αθώα εκδοχή της. Το σινεμά όμως δεν το απασχόλησαν ποτέ οι αφυγραντήρες. Ενίοτε επιλέγει το φως, τη χαρά και τα happy end. Αλλά, όταν αποφασίσει να τρομάξει τριαντάρηδες και μεσήλικες, βουτάει στα σκοτάδια της ανθρώπινης φύσης και δεν τον σκιάζει κανέναν μπαμ.
Κυνόδοντας (2009)
Είναι ο άνθρωπος εύπλαστο ζυμάρι στα χέρια του «πρώτου τυχόντα»; Πλάστηκε καθ’ ομοίωση ενός θεού «αθώου» και «καλού» ή μήπως ενός διαβόλου «πονηρού» και «κακού»; Ή μήπως τη μοίρα του τη φτιάχνει μόνος του και δεν έχει ανάγκη θεούς και διαβόλους; Όλα αυτά και πολλά ακόμα ζητάνε απάντηση στη μεγάλη έκρηξη του Γιώργου Λάνθιμου.
Γιατί θα σε τρομάξει: Μια ταινία γυρισμένη σχεδόν αποκλειστικά σε ένα σπίτι, ένα κουκλόσπιτο με τρία παιδιά για κούκλες και ένα πατέρα για σατράπη-θεό. Η ανθρώπινη φύση εδώ δεν έχει καλό πρόσωπο, η καταπίεση γεννάει βία και το μόνο που μένει η δύναμη για επανάσταση, με κάθε κόστος.
Mullholand Drive (2001)
Οι ταινίες του David Lynch δεν ανήκουν σε κάποιο είδος. Έχουν μόνο ατμόσφαιρα. Εδώ, μια γυναίκα είχε ένα ατύχημα, έπαθε αμνησία και κατέληξε στο σπίτι μιας άλλης η οποία τη λυπάται, την περιμαζεύει και δε θέλει πολύ για να μπλεχτεί στο σκοτεινό παρελθόν της φιλοξενούμενης της.
Γιατί θα σε τρομάξει: Με όχημα μια ιστορία που στο πρώτο δεκάλεπτο μοιάζει όλο λογική και ειρμό, ο Lynch βουτάει στο ανθρώπινο μυαλό και το κάνει άνω κάτω. Πάει να μιλήσει για τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, για τη ματαιοδοξία του καλλιτέχνη και τελικά σε κοιτάζει στα μάτια και σου μιλάει γι’ αυτό ακριβώς που ήθελες ν’ ακούσεις. Για να καταλήξει ένας από τους χειρότερους σουρεαλιστικούς εφιάλτες από καταβολής κινηματογράφου.
Ρέκβιεμ για Ένα Όνειρο (2001)
Ο Αρονόφσκι σε μια από τις σκληρότερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Βουτάει σε ένα κόσμο μακριά από Κυριακάτικα απογεύματα στον καναπέ και Σαββατοκύριακα με αφυγραντήρες. Βγάζει τον κόσμο των ναρκωτικών από την κρυψώνα του και τον κάνει πραγματικότητα. Η εξάρτηση σε όλο της το μεγαλείο.
Γιατί θα σε τρομάξει: Δεν είναι μόνο που σε βυθίζει σε ένα κόσμο που σε κάνει ένα με το χώμα, είναι που δεν κουνάει κανένα δάχτυλο για να σου αποδείξει σχηματικά πως τα ναρκωτικά κάνουν «κακό». Ρίχνει την ευθύνη σε μια κοινωνία που ξέρει μόνο να ζητάει. Αλλά το τσαμπί με τα σταφύλια είναι πάντοτε πιο ψηλά από εκεί που μπορείς να φτάσεις. Φταίει αυτή η κοινωνία που νόμιζες πως είχε χώρο μόνο για μέρες στο γραφείο και μαγειρική τα απογεύματα.
Happiness (1998)
Υπό την εύθυμη πλην σατιρική ονομασία Happiness του Τοντ Σόλοντζ κυκλοφορεί μια ταινία με ανθρώπινες ιστορίες να συμπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι πράξεων έξω απ’ αυτό που η κοινωνία δέχεται ως «κανονικό».
Γιατί θα σε τρομάξει: Δεν είναι μόνο η παιδοφιλία και οι βιασμοί, είναι η ατμόσφαιρα της διπλανής πόρτας. Δεν έχει λαμπερά σκηνικά και απαστράπτοντα πρόσωπα. Έχει τον τύπο που μοιάζει μ’ εκείνον που μένει στο διπλανό διαμέρισμα με τη μπυροκοιλιά και τη φαλάκρα που σου λέει πάντα καλημέρα διστακτικά. Ε, δε θέλει και πολύ να σε χώσει σε ένα λαβύρινθο φόβου για τη διπλανή πόρτα και να σε κάνει να διπλοκλειδώσεις την πόρτα το βράδυ.
The Vanishing (1988)
Ένα νεαρό και ερωτευμένο ζευγάρι πηγαίνει διακοπές στην υπέροχη Nimes, στη Νότια Γαλλία. Και όλα βαίνουν σύμφωνα με το ρομαντικό και απόλυτα ερωτικό του σχέδιο μέχρι που σε μια στάση για βενζίνη η κοπέλα εξαφανίζεται. Ο υποψήφιος απαγωγέας μια τριετία μετά στέλνει ραβασάκια στον αιώνια ερωτευμένο σύντροφο. Του George Sluizer.
Γιατί θα σε τρομάξει: Ο τρόμος της διπλανής πόρτας είναι εδώ πιο δυνατός από ποτέ. Μπορεί ο δολοφόνος να έχει αγγελικό πρόσωπο; Παιδιά, σκυλιά, γατιά; Μια λασκαρισμένη βίδα αρκεί για να μετατρέψει τον πάτερ φαμίλια σε στυγερό δολοφόνο; Η ταινία σχεδόν σε πείθει και το μόνο που μένει είναι να διπλοκλειδώσεις- ξανά- την πόρτα.
Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν (2011)
Ένας έφηβος καταλήγει στη φυλακή μετά από ένα «ατύχημα» και τα μεθεόρτια περιλαμβάνουν την ολοσχερή καταστροφή της ζωής της μάνας. Η μάνα ζει σε ένα κόσμο ανάμεσα σε ενοχές, κρασί και ξεφτίλα. Και θυμάται, ψάχνει να βρει που έφταιξε. Γιατί έφταιξε. Δεν μπορεί να μην έφταιξε. Μάνα είναι.
Γιατί θα σε τρομάξει: Η αποδόμηση της αγίας αμερικανικής οικογένειας έχει χιλιοειπωθεί με λόγια και εικόνες. Αλλά η Λιν Ράμσει έχει κάτι διαφορετικό να πει. Ξεχάστε το μελόδραμα και υποδεχτείτε ένα κόσμο γεμάτο κόκκινο χρώμα να ρέει άφθονο και ανθρώπους που σχεδόν δαγκώνουν απ’ το μίσος. Αν έχετε παιδιά θα τα αγκαλιάσετε σφιχτά και θα ευγνωμονήσετε το «θεό». Κι αν δεν έχετε μάλλον θα βλέπετε εφιάλτες, για μέρες, με παιδιά να σας κοιτούν διαβολικά και ίσως να σφάζουν κόσμο.
Η Επιστροφή (2003)
Ο Αντρεί Ζβιαγκίντεσφ, γνώριμος πλέον των απανταχού φεστιβάλ και ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους δημιουργούς, στα πρώτα του βήματα. Η ιστορία ενός πατέρα, απόντα για 12 χρόνια, ο οποίος επιστρέφει και ξεκινάει για ένα ταξίδι μαζί με τα παιδιά, μετατρέπεται σε ένα καλοκουρδισμένο και πολυβραβευμένο όχημα που έκανε κριτικούς και κοινό να παραληρούν και να συγκρίνουν το δημιουργό του με τον Ταρκόφσκι.
Γιατί θα σε τρομάξει: Ο τρόμος έχει κι άλλο πρόσωπο. Έχει το πρόσωπο αυτό που ζει μέσα στο άγνωστο, εκεί που ψάχνεις σχεδόν ψηλαφώντας να ανακαλύψεις τι είναι αυτό το καινούριο. Τρόμος εδώ είναι ένας πατέρας χαμένος για χρόνια που δεν ξέρεις αν είναι κατάρα ή ευλογία. Τρόμος εδώ είναι κι ένα νησί γκρι, κρυμμένο στο πουθενά και έτοιμο να ανοίξει τις αγκάλες ή ίσως τις δαγκάνες του στους πρωταγωνιστές.
Elephant (2003)
Οι «χαρές» της εφηβείας σε πρώτο πρόσωπο. 2 έφηβοι οργανώνουν και εκτελούν την εν ψυχρώ δολοφονία του μισού -αν όχι ολόκληρου- σχολείου τους. Καμία οργή, καμία απάθεια, καμία μεταμέλεια. Μια ταινία με ρυθμό υπνωτιστικό, ένα σχολείο ατέλειωτος λαβύρινθος και το κοινό κολλημένο στην οθόνη να περιμένει λεπτό το λεπτό τη μεγάλη έκρηξη.
Γιατί θα σε τρομάξει: Η εφηβεία είναι σκληρή κι η κοινωνία σκληρότερη. Ο συνδυασμός εφηβείας και κοινωνίας περιλαμβάνει συνήθως φλερτ και μπύρες στην πλατεία. Ο Γκας Βαν Σαντ, όμως, έρχεται να πείσει με ευκολία πως ο συνδυασμός αυτός δεν είναι τόσο αθώος όσο νομίζατε. Μία κοινωνία γεμάτη βία δε μπορεί να γεννάει μόνο φλερτ, θα γεννήσει και βία.
