Μετά τα Παράσιτα, τι; Ξέροντας ότι όλα τα βλέμματα θα είναι στραμμένα πάνω του μετά την ιστορική νίκη του ίδιου και της ταινίας του στα Όσκαρ του 2020, ο κορεάτης σκηνοθέτης Μπονγκ Τζουν Χο αποφάσισε να μην πάει ακριβώς μπροστά, αλλά να επιστρέψει στη γνώριμη αγκαλιά των τεράτων, της επιστημονικής φαντασίας, των τρελούτσικων χαρακτήρων και της δριμείας πολιτικής σάτιρας που έχουν αποτελέσει σημαντικό κομμάτι της φιλμογραφίας του πριν από εκείνη τη θρυλική επιτυχία. Το Mickey 17, η τρίτη του αγγλόφωνη ταινία, ήταν σίγουρα η πιο υψηλού προφίλ προσθήκη στο πρόγραμμα του φετινού φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου, χάρη στο high concept της και -φυσικά- στον πρωταγωνιστή της, Ρόμπερτ Πάτινσον, που το καταδιασκεδάζει σε έναν κωμικό διπλό ρόλο.
Σε αυτή την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Έντουαρντ Άστον, Mickey7, o Πάτινσον υποδύεται τον Μίκι Μπαρνς, μέλος μιας ανθρώπινης αποστολής που ταξιδεύει σε έναν παγωμένο πλανήτη για να διερευνήσει τις δυναότητες αποίκισής του από τους κατοίκους της Γης. Ο Μίκι ανήκει στους Αναλώσιμους: πληρώνεται για να πεθαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη όταν έρχεται αντιμέτωπος με άγνωστους κινδύνους, των οποίων η παρατήρηση θα βοηθήσει στην κατανόηση της ζωής στο νέο πλανήτη, και στη συνέχεια να ζωντανεύει και πάλι με τη βοήθεια μιας τεχνολογίας που “κατεβάζει” στο κεφάλι του όλες τις προηγούμενες αναμνήσεις του. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο Μίκι 17 από λάθος θεωρείται νεκρός, και επιστρέφοντας στη βάση του διαπιστώνει ότι έχει ενεργοποιηθεί ο επόμενος κλώνος του, ο Μίκι 18.
Μιλώντας στους δημοσιογράφους λίγο πριν την επίσημη πρεμιέρα της ταινία στη Berlinale, ο Ρόμπερτ Πάτινσον σχολίασε: «το σενάριο αρχικά φαίνεται παραπλανητικά απλό. Όμως, τα πράγματα περιπλέκονται πολύ γρήγορα, μιας και προσπαθείς να καταλάβεις τη νοοτροπία του Μίκι, ενός τύπου που έχει μηδενική αυτοπεποίθηση, χωρίς να νιώθει καθόλου αυτολύπηση».
Τη φιλόδοξη αυτή διαπλανητική αποστολή διευθύνει δικτατορικά ο Κένεθ Μάρσαλ, ένας αποτυχημένος πολιτικός που απέκτησε δύναμη ως λαϊκιστής, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι πιόνι της γυναίκας του, Ίλφα, που έχει εμμονή με τις σως των φαγητών. Το ζεύγος υποδύονται ο Μαρκ Ράφαλο και η Τόνι Κολέτ, με θεατρικότητα που υπερτονίζει την γκροτέσκα φύση και των δύο: ειδικά ο Ράφαλο, με την ανόητη μεγαλομανία του, το ενδιαφέρον του για τη δημόσια εικόνα του, την επιθετικότητά του απέναντι σε όποιον τον αμφισβητεί, το μίσος του για τους ιθαγενείς του πλανήτη (πλάσματα που αποτελούνται μόνο από δόντια) και τις λευκές θήκες πορσελάνης που αστράφτουν κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του, δεν μπορεί παρά να θυμίζει τον Ντόναλντ Τραμπ, παρά τις διαβεβαιώσεις του σκηνοθέτη για το αντίθετο: «Είναι ένας χαρακτήρας που συνδυάζει τους δικτάτορες του παρελθόντος, έτσι κατέληξα σε αυτό τον χαρακτήρα», δήλωσε ο Μπονγκ. «Με ένα κωμικό τρόπο, έχει όλα τα πρόσωπα των κακών πολιτικών που ζήσαμε. Φυσικά, είχα κάποια συγκεκριμένα άτομα αναφορά, όπως κακούς κορεάτες πολιτικούς, αλλά όχι πραγματικούς πολιτικούς που δρουν αυτή τη στιγμή. Φαίνεται ότι σκέφτεστε ορισμένους σύγχρονους πολιτικούς, αλλά εγώ έφτιαξα αυτό τον χαρακτήρα αντλώντας έμπνευση από το παρελθόν. Καθώς η Ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται, μπορεί να φαίνεται ότι αναφέρομαι σε κάποιον στο παρόν. Ακόμα όμως κι αν κάνω κάτι σκεπτόμενος ένα γεγονός στο παρελθόν, φαίνεται να καλύπτει και τα τρέχοντα γεγονότα. Μοιάζει πολύ ρεαλιστικό»
O δρόμος της ταινίας προς τις αίθουσες δεν ήταν εύκολος, καθώς, υπό το καθεστώς του νέου CEO της Warner Bros. Discovery Ντέιβιντ Ζάσλαβ, άλλαξε αρκετές φορές ημερομηνία κυκλοφορίας, προσπερνώντας άλλα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ, για να καταλήξει σε μια εκτός Διαγωνιστικού θέση στη Berlinale και μια παγκόσμια έξοδο στις αίθουσες τον Μάρτιο (που δεν είναι και ο καλύτερος εμπορικός μήνας για τα σινεμά). Πάντως, οι κωμικές περιπέτειες του Μίκι στο πρώτο μέρος της ταινίας, με όχημα πάντα την εξωφρενική ερμηνεία του Πάτινσον που ποτέ δεν έχει υπάρξει τόσο χαλαρός και goofy, δίνουν τη θέση τους σε ένα δεύτερο μισό που οριακά σκοτώνει την ήδη χιουμοριστική ιστορία από υπερβολική δόση σάτιρας. Ο Μπονγκ Τζουν Χο συχνά φλερτάρει με τις χαοτικές αφηγήσεις (ειδικά όταν αλλάζει γλώσσα) και το Mickey 17 προσπερνά τις όποιες φιλοσοφικές και ηθικές προεκτάσεις των σοβαρών ιδεών με τις οποίες καταπιάνεται, για κάτι πιο ψυχαγωγικό και προφανές. Για τον Πάτινσον, συγκεκριμένα, ο χαρακτήρας του Μίκι συνοψίζεται κάπως έτσι: «Κατέληξα να τον φαντάζομαι σαν έναν σκύλο με ημιτελή εκπαίδευση που χρειάζεται να πεθάνει 17 φορές πριν τελικά μάθει κάτι».
