Ένας πρώην κατάδικος βγαίνει από τη φυλακή με την προοπτική να σώσει έναν μαφιόζο. Αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται φυλακισμένος κι αναλώνεται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγει. Ό,τι μπορεί να πάει στραβά θα πάει και η προδοσία από φίλους και εχθρούς θα αφήσει τον πρωταγωνιστή να παλέψει μόνος του με τα θηρία.
Ασπιώτης, Λούλης, Αλικάκη, Ξάφης, Πάνου, Παπαδημητρίου και Κορώνης στο καστ, κάποιες επιρροές από αδερφούς Κοέν, κάποιες κι από Ταραντίνο. Πίσω από την κάμερα ένας ταλαντούχος (πολύ) νέος μαέστρος-σκηνοθέτης. Αν προσθέσετε λίγο hacking, λίγα social media και την απλούστερη εφαρμογή του μηχανισμού των fake news, έχετε το στόρι του Do It Yourself, μιας μαύρης κωμωδίας-ταινίας δράσης που χαρίζει στο ελληνικό mainstream σινεμά την πιο φρέσκια ματιά που έχει δει εδώ και αρκετά χρόνια.
Άλλωστε, για τον πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη Δημήτρη Τσιλιφώνη, το ντεμπούτο του που ανοίγει στις αίθουσες στις 8/3 είναι πολλά υποσχόμενο. Δηλαδή, το εξής ένα: αγνή κινηματογραφική διασκέδαση...
Διαβάζοντας για την ταινία κανείς νομίζει ότι πρόκειται για ένα action movie με Έλληνες πρωταγωνιστές. Σε καλύπτει ή είναι κάτι παραπάνω; Για εμένα ποτέ δεν ήταν ακριβώς action movie. Προφανώς έχει στοιχεία περιπέτειας, αλλά πάντα ο τρόπος με τον οποίο την σκεφτόμουν πήγαινε στη μαύρη κωμωδία.. Το DIY έχει από πίσω 2-3 πολύ σημαντικά πράγματα με τα οποία καταπιάνεται, αλλά δεν ήθελα ποτέ να έρθουν στην επιφάνεια και να χτυπήσουν κατά κούτελα τον θεατή. Για εμένα το σινεμά είναι καταρχάς απόδραση, αυτό το escapism αναζητάς για να ξεχαστείς, να γελάσεις και να περάσεις καλά.
Η ταινία σου αφήνει μια αίσθηση νιότης και φρεσκάδας. Μια ταινία του 2018 μέσα στο 2018 με τη ματιά ενός πολύ νέου ανθρώπου. Ήταν αυτός ο στόχος σου; Ναι 100%. Αυτό ήταν που προσπάθησα περισσότερο από όλα να κάνω. Μια ταινία που μιλάει και είναι στοχευμένη κυρίως στους ανθρώπους που γεννήθηκαν από τα 80s κι έπειτα. Που μεγάλωσαν κι αγάπησαν την τεχνολογία. Εννοώ αυτή είναι και η σημασία του Μπραφ για εμένα. O Mikeius ήταν ο πρώτος content creator που απευθύνθηκε σε μια νέα γενιά με εκπληκτικό περιεχόμενο. Αυτήν την αμεσότητα κι ευθύτητα που έχουν οι youTubers με την νέα ελληνική γενιά δεν την έχουμε αποκτήσει ακόμα στον κινηματογράφο, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Αυτό ήταν που επιχείρησα να κάνω και εγώ.
Μια ταινία ο καθένας τη βλέπει με τα δικά του μάτια. Οδήγησέ μας... Περισσότερο απ' όλα είναι ένα ειλικρινές κι αυτοσαρκαστικό έργο που κριτικάρει τα πάντα και τον ίδιο του τον εαυτό. Σασπένς, σπανιόλικη μουσική και μυριάδες αναφορές στην ποπ κουλτούρα που αξίζει να εξερευνήσετε.
Δημήτρης Τσιλιφώνης
Παρότι η ταινία έχει στιγμές αγωνίας, αφήνει μια αίσθηση ότι εσύ, ο σκηνοθέτης της, έκανες κάτι που γούσταρες πολύ και το διασκέδασες πολύ. Επιβεβαιώνεις; Φουλ. Αυτό συμβαίνει, νομίζω, επειδή η ταινία είναι αρκετά άμεση κι έχει πάρα πολλά στοιχεία του εαυτού μου. Και πιστεύω πως αντίστοιχα αισθάνεται και το υπόλοιπο συνεργείο. Από την αρχή προσπάθησα να προσκαλέσω όλους τους ηθοποιούς και τους υπόλοιπους συντελεστές στον κόσμο που ήθελα να φτιάξω. Πιστεύω πως αν η ατμόσφαιρα παραμένει ανάλαφρη, αν οι συντελεστές περνάνε όσο το δυνατόν καλύτερα, η δημιουργικότητα αυξάνεται και όλοι δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό.
Σύμφωνα με δήλωση σου, «επιχειρείς να αποδείξεις το δυναμικό που θα μπορούσε να έχει το mainstream σινεμά στην χώρα μας». Ποιο είναι αυτό το δυναμικό και γιατί το ελληνικό σινεμά δεν το έχει; Προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις στην παραπάνω διαπίστωση. Αλλά η άποψη μου είναι η εξής: καλώς ή κακώς όταν λες την λέξη mainstream στην Ελλάδα (σίγουρα όταν τη λέω εγώ), όλοι σε κοιτάνε με μισό μάτι. Την έχουν συνδεδεμένη με πρόχειρες cash grab ταινίες με φθηνό χιούμορ. Το καλό mainstream υπάρχει όμως. Για εμένα το point του σινεμά είναι για να γεμίζει και να γελά μια αίθουσα. Αυτό το δυναμικό λοιπόν στο οποίο αναφέρομαι είναι παραγωγές αντάξιες του ανεξάρτητου αμερικάνικου ή βρετανικού κινηματογράφου. Έχω στο μυαλό μου κινηματογραφιστές όπως τον Τζέρεμι Σολνιέ ή τους αδελφούς Ντιπλά. Ταινίες που είναι εξαιρετικά γυρισμένες (γιατί έχουμε γαμώ τα συνεργεία στην Ελλάδα), έχουν καλές ερμηνείες (γιατί έχουμε εκπληκτικούς ηθοποιούς) και δεν περιορίζονται σε φεστιβαλικά προβολές, αλλά με χαρά μπορεί να τα απολαύσει ο οποιοσδήποτε στον κόσμο. Νιώθω πως αρκετοί νέοι κινηματογραφιστές δεν νοιάζονται για οριακά κανέναν πέρα από τον εαυτό τους. Οι ταινίες βρίσκονται στο κεφάλι τους σαν αυνανιστικές ασκήσεις για να τις απολαύσουν αυτοί και μερικοί ακόμα κι αυτό είναι πολύ στενάχωρο. Κάνουν ταινίες που ούτε οι ίδιοι θα επιλέγαν να δουν μια Κυριακή βράδυ. Κι αυτή η ανειλικρίνεια φαίνεται στο πανί.
Στο Do It Yourself ο πρωταγωνιστής τα κάνει όλα μόνος του με μια μικρή χείρα βοηθείας από την τεχνολογία. Αυτός είναι ο 21ος αιώνας; Μοναξιά και τεχνολογία; Μπορεί το DIY να μην καταπιάνεται ιδιαίτερα με τις ανθρώπινες σχέσεις, ούτε υπάρχει και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη μεταξύ των χαρακτήρων, εγώ όμως πιστεύω πάρα πολύ σε αυτές. Βασίζομαι τόσο πολύ στους φίλους μου για τα πάντα. Όσο για το «μοναξιά και τεχνολογία» δεν το καταλαβαίνω καθόλου. Πριν μερικούς μήνες μετακόμισα στην Αμερική. Ναι, έχω κάνει καινούργιους φίλους εδώ, αλλά αν δεν είχα το messenger και το skype τότε είναι που θα έπαιζε όντως η μοναξιά. Όσο για τον 21ο αιώνα, αλήθεια ελπίζω μέσα σε αυτόν ο διακτινισμός να γίνει “thing” (ναι, το ξέρω χλωμό...) αλλά έτσι οι άνθρωποι μάλλον θα σταματήσουν να συνδέουν την τεχνολογία με την μοναξιά.
Δημήτρης Τσιλιφώνης, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μάκης Παπαδημητρίου, Μυρτώ Αλικάκη κι Αργύρης Ξάφης
Πρόκειται για μια ταινία για την υπερπληροφόρηση και την σχέση του ανθρώπου του 21ου αιώνα μαζί της. Ευχή ή κατάρα; Είναι άρρηκτο μέρος της ζωής μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Η απάντηση, λοιπόν, είναι πως είναι τόσο ευχή όσο και κατάρα. Προσωπικά νιώθω πως είμαι λίγο junkie αυτού του trend. Εννοώ μ’αρέσει να καταναλώνω επιφανειακά άχρηστες πληροφορίες, επειδή νιώθω πως μου δίνουν εικόνα για τον κόσμο γύρω μας. Κατάρα είναι επειδή η υπερπληροφόρηση για να αποβεί χρήσιμη, θέλει κριτική σκέψη και φιλτράρισμα. Κι αυτό είναι κάτι που δεν είναι διατεθειμένοι όλοι οι άνθρωποι να το κάνουν καθημερινά.
Σε μια εποχή που γίνεται πολύς λόγος για πατριωτικά συναισθήματα αλλά και που οι κινηματογραφικές διεθνείς συνεργασίες ανθίζουν, το σινεμά πού τοποθετείται ως εθνικό ή/και οικουμενικό προϊόν; Η ταινία μου, ναι μεν είναι βγαλμένη κι επηρεασμένη από την ελληνική κουλτούρα, αλλά έχει δε ξεκάθαρες αναφορές στον κορεάτικο, τον ιαπωνικό και τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Χωρίς αυτές τις αναφορές δεν θα ήταν αυτό που είναι. Για εμένα το σινεμά ανήκει σε όλους, και οι επιρροές των σκηνοθετών του κόσμου ποτέ δεν πιστεύω ότι ήταν τόσο συγκεκριμένες, ώστε να μπορεί να μπει μονάχα μόνο μια ταμπέλα δίπλα τους.
Είσαι ένας πολύ νέος άνθρωπος και κομμάτι μιας κοινωνίας που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο συντηρητισμό και τον προοδευτισμό. Εσύ πώς τοποθετείσαι και αναρωτιέμαι αν θεωρείς ότι η όποια τοποθέτηση είναι στράτευση που απαγορεύεται δια ροπάλου στην τέχνη; Γενικά προσπαθώ να βγάζω την πολιτική 100% από οτιδήποτε γράφω. Μ’αρέσουν οι ιστορίες που απέχουν από το plane της πραγματικότητας. Δεν ξέρω πως ορίζουμε τον προοδευτισμό στην προκειμένη, αλλά σίγουρα όσα κατάλοιπα συντηρητισμού έχω μέσα μου, προσπαθώ να τα εξαλείψω. Η Ελλάδα δυστυχώς έχει ακόμα πάρα πολύ δουλειά να κάνει όσο αφορά τα σεξουαλικά, φυλετικά και αντί-φεμινιστικά πρότυπα που τις έχουν ξεμείνει από άλλες εποχές.
Οι κριτικές για την ταινία σου σε ενδιαφέρουν; Είδαμε όλοι το θέμα που δημιουργήθηκε με τον Γιάννη Σμαραγδή, με αφορμή το Καζαντζάκης. Πως θα αντιδρούσες σε αντίστοιχη περίπτωση κακών κριτικών; Για σένα υπερέχει η προσωπική ικανοποίηση, ο θεατής ή η γνώμη των κριτικών; Προφανώς θα θέλα και τα τρία. Αν έπρεπε να επιλέξω ένα, μάλλον θα έλεγα τον θεατή. Τι νόημα έχει να καταλάβουν μόνο κριτικοί την ταινία ή να είμαι μόνο εγώ χαρούμενος όταν βγει στο σινεμά; Αν κάποιου δεν του αρέσει η ταινία, δεν θα παρεξηγηθώ κιόλας, αν θέλει να με προσβάλλει όλα κομπλέ. So what? Αν εγώ αισθάνομαι ειλικρινής με αυτό που έχω κάνει, η όποια κριτική θα μου είναι μάθημα για το τι λειτούργησε και τι δεν λειτούργησε στον κόσμο. Και, κοίτα, τίποτα δεν είναι χειρότερο από τα comments στο youTube.
Σχέδια για το μέλλον; Τι να περιμένουμε; Τρέχω δύο πρότζεκτ αυτόν τον καιρό, αλλά δυστυχώς δεν νομίζω να είναι έτοιμα πριν το 2019. Το πρώτο είναι μια sci-fi VR ταινία μικρού μήκους, σκέψου Mad Men στα 2060s και το δεύτερο είναι η επόμενη μεγάλου μήκους ταινία μου, μια μαύρη κωμωδία μιούζικαλ για μια φιλόδοξη wannabe τρομοκρατική οργάνωση.
