Τον Φεβρουάριο του 2017, κατά τη διάρκεια της απαγόρευσης εισόδου Μουσουλμάνων στις ΗΠΑ σύμφωνα με το διάταγμα 13769 του Τραμπ, ένας λευκός Αμερικανός στο Κάνσας πυροβόλησε δύο Ινδούς σε ένα μπαρ καθώς θεώρησε ότι ήταν Άραβες και μουσουλμάνοι. Ο ένας Ινδός έχασε τη ζωή του, ο άλλος τραυματίστηκε όπως επίσης και ένας τρίτος άνδρας που βρισκόταν στο χώρο. Αυτό το περιστατικό αποτελεί τη βάση της μικρού μήκους ταινίας του Γιώργου Σαββίδη, 7 Rounds, που με την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα θα συμμετάσχει στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών. Η Popaganda τον εντόπισε Γιώργο Σαββίδη στο Λος Άντζελες, όπου μένει μόνιμα τα τελευταία χρόνια, και εκείνος απάντησε στις ερωτήσεις μας.
«Όταν είσαι σε μια χώρα και κάποιος σκοτώνει έναν άνθρωπο επειδή νομίζει ότι μοιάζει με τρομοκράτη λόγω του χρώματός του τότε πρέπει ως άνθρωπος και ως Έλληνας να μιλήσω. Ένας σωστός άνθρωπος μιλάει για ένα πρόβλημα πριν γίνει δικό του»• στιγμιότυπο από το γύρισμα της ταινίας.
Ποια ήταν η πορεία σου μέχρι να φτάσεις στο 7 Rounds; Από τα 14 τριγυρνούσα με μια κάμερα στο χέρι και κατέγραφα ό,τι πίστευα πως άξιζε. Στην πλειοψηφία τα βίντεο τότε είχαν σκηνές από skate και επικίνδυνα stunts τα οποία εγώ και οι φίλοι μου σκαρφιζόμασταν και στην συνέχεια εκτελούσαμε. Μιλάμε για το 2004 στην ηλικία των 15 όπου η αγαπημένη μας εκπομπή ήταν το Jackass! Αφού λοιπόν μάζευα το υλικό το έκανα download από την hi8 κάμερα που είχα τότε, τα έκοβα, έβαζα και μουσική, τα βλέπαμε με τους φίλους μου και διασκεδάζαμε βλέποντας τους εαυτούς μας στην οθόνη. Fast forward στο 2006 μετά από αποχή δύο χρόνων αφού είχε χαλάσει η κάμερα μου, βρίσκομαι στο DEREE και προσπαθώ να πάρω μια απόφαση για το τι πραγματικά θέλω να κάνω. Άρχισα με Communication και τότε ένας καλός μου φίλος μου είπε ότι έπαιρνε μαθήματα κινηματογράφου. Δεν έχασα χρόνο και άλλαξα το emphasis μου σε τηλεόραση και κινηματογράφο. Μαζί με τους φίλους και συμφοιτητές μου φτιάχναμε πρότζεκτ και βιντεάκια. Υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλον όπως μπορούσαμε. Δεν ξέραμε ακριβώς τι κάναμε. Ήμασταν χωρίς εξοπλισμό χωρίς τίποτα αλλά η καρδιά μας ήταν στο σωστό μέρος και αγάπησα πολύ όλη αυτή την πρασπάθεια μας. Τότε ήταν που αποφάσισα να ασχοληθώ με την παραγωγή βίντεο και τον κινηματογράφο. Τελείωσα τις σπουδές μου παίρνοντας το πτυχίο μου στα μέσα επικοινωνίας με έμφαση στον κινηματογράφο. Κάνουμε ένα άλμα στον χρόνο και συγκεκριμένα στο 2014 όπου βρίσκομαι στο Λος Άντζελες μακριά από γονείς, φίλους και την τότε κοπέλα μου για να ξεκινήσω το μάστερ μου στην σκηνοθεσία. Εκεί, στο πανεπιστήμιο New York Film Academy έμαθα πώς λειτουργεί ένα σετ παραγωγής. Πέρασα από τις πιο πολλές θέσεις όπως καμεραμάν, cinematographer, stant cordinator, production designer. Αφού προσπάθησα με διάφορα πρότζεκτ δικά μου άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε όχι κατάφερα να βρω ένα σενάριο που μίλησε στην ψυχή μου.
Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο θέμα και πώς το διαχειρίζεσαι σκηνοθετικά και συναισθηματικά όντας ο ίδιος από μια άλλη χώρα αλλά κάτοικος πια των ΗΠΑ; Πιστεύω ότι οι ιστορίες που ακούγονται σχηματίζουν την συνολική συνείδηση των ανθρώπων. Οι ιστορίες που προβάλλονται αυτή τη στιγμή στην Αμερική απεικονίζουν μια πολύ σκληρή πραγματικότητα την οποία αντιμετωπίζουν πολλοί μετανάστες. Η εθνικιστική προπαγάνδα του Τραμπ και η κουλτούρα της τρομοκρατίας έχει αρχίσει να στρέφει τους αμερικάνους πολίτες στο να ψάχνουν έναν αόρατο εχθρό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εκδηλώνονται βίαια περιστατικά κατά των μεταναστών και αθώων πολιτών διαφορετικής προέλευσης. Επίσης αν λάβουμε υπόψιν το γεγονός ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί είναι οπλισμένοι λόγω της ελεύθερης οπλοκατοχής μπορεί μια απλή παρεξήγηση να εξελιχθεί σε μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση. Ήθελα λοιπόν να δείξω αυτήν την αληθινή ιστορία για να αποδείξω ότι η πολιτική του μίσους και του διαχωρισμού του Τραμπ έχει τραγικές συνέπειες στον πληθυσμό της Αμερικής. Συσπειρώνοντας την ακροδεξιά ο Τραμπ έχει δώσει φωνή και θάρρος σε επικίνδυνες ιδεολογίες και επικίνδυνους ανθρώπους. Μέσα από αυτήν την ταινία επιθυμώ όχι να σοκάρω αλλά να δείξω τι μπορεί να κάνει αυτό το τυφλό μίσος προς έναν αόρατο εχθρό. Ζώντας στην Αμερική έχω ζήσει από κοντό όλη αυτή την βία σε φίλους και συμφοιτητές μου που προέρχονται από άλλες χώρες και εθνικότητες.
Πώς βλέπεις να έχει αλλάξει η αντίληψη και η συμπεριφορά των Αμερικανών απέναντι στους ξένους μετά την εκλογή του Τραμπ; Προς το χειρότερο βέβαια. Ο Τραμπ το μόνο που θέλει είναι ψήφοι και χρήματα. Ο μόνος τρόπος να τον ψηφίσουν οι Αμερικάνοι ήταν να τους φανατίσει και να τους τρομάξει με την κλασική στρατηγική του Μπους λέγοντας τους πόσο εκτεθειμένοι είναι σε τρομοκρατικά χτυπήματα και πως αυτός θα τους προστατέψει. Δυστυχώς ο Τραμπ προχώρησε σε ξενοφοβικές ενέργειες (travel ban, τείχος) οι οποίες πιστεύω πως κάνουν τους Αμερικάνους ακόμα πιο φοβικούς στη διαφορετικότητα. Είναι γελοίο πώς έχει πείσει μια ολόκληρη χώρα ότι υπάρχει ένας εχθρός που τρώει την Αμερική από μέσα. Και εκεί που αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο είναι ότι οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αυγή βρίσκουν πάτημα στα λόγια του Τραμπ και συχνά εκδήλωνονται εγκλήματα φυλετικού μίσους. Επίσης αν προσθέσουμε το γεγονός της ελεύθερης οπλοκατοχής τότε μια απλή παρεξήγηση μπορεί να εξελιχτεί σε δολοφονία αθώων ανθρώπων.
Ο Γιώργος Σαββίδης στο σετ των γυρισμάτων.
Είναι ο ρατσισμός ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της αμερικανικής κοινωνίας; Πώς εκφράζεται; Βέβαια, όπως σε κάθε πολυπολιτισμική κοινωνία. Πάντα υπήρχε ο ρατσισμός. Πιο παλιά ήταν προς τους Ινδιάνους, προς τους μαύρους μέχρι και με εμάς τους Έλληνες τα είχαν βάλει και μας δαιμονοποιούσαν στις αμερικανικές ειδήσεις του 1920. Ξέρετε ότι λέγεται πως σε περιόδους κρίσης ένας τρόπος να ενώσεις τον λαό είναι να του δώσεις ψωμί και ένας άλλος να του δώσεις έναν κοινό εχθρό. Και τα δυο θα του δώσουν ενέργεια. Είναι πολύ περίεργο γιατί και οι αντιρατσιστές έχουν χάσει και αυτοί την μπάλα. Αυτή τη στιγμή στην Αμερική υπάρχουν δυο πολύ επικίνδυνες ιδεολογίες: η αριστερά του political correctness και η δεξιά της ξενοφοβίας. Δυστυχώς και οι δυο με αηδιάζουν γιατί ξεχνάμε ότι πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι.
Πώς νιώθεις που η πρώτη σου σκηνοθετική απόπειρα θα προβληθεί στις Κάννες; Ποιες είναι οι προσδοκίες σου; Είμαι πολύ χαρούμενος και δεν το πιστεύω ότι τον Μάιο θα είμαστε εκεί όλοι μαζί που συνεργαστήκαμε για αυτή την παραγωγή. Είμαστε σαν μια οικογένεια. Είναι αλήθεια σαν όνειρο. Θα ήθελα να διακριθεί η ταινία μου και να την δει όσο πιο πολύ κόσμος γίνεται.
Θα σε ενδιέφερε να παραμείνεις Αμερική και να δουλέψεις ή θα επέστρεφες στην Ελλάδα έστω και για μια ταινία; Στο άμεσο μέλλον θέλω να κάνω μια ταινία μεγάλου μήκους με το ανάλογο θέμα. Είμαστε σε επικοινωνία με διάφορους παραγωγούς και έχουμε προτάσεις από Ινδία, Hollywood και Netflix. Τo team της ταινίας θα παραμείνει το ίδιο και αυτό είναι που θέλουμε. Στο μακρινό μέλλον θα ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα και να βοηθήσω όσο μπορώ τον κινηματογράφο του τόπου μας. Όμως πλέον βρίσκομαι στο Λος Άντζελες γιατί θέλω να μάθω. Είναι κρίμα που δεν το κάνω στην Ελλάδα αλλά η αλήθεια είναι ότι χρήματα δεν υπάρχουν ούτε κοινό. Είναι απίστευτο ότι όσο είμαι στην Αμερική έχω δουλέψει σε περίπου τριάντα παραγωγές. Δεν θα μπορούσα να βρω τέτοιες ευκαιρίες στην Ελλάδα. Αν και δεν πληρωνόμουν σε όλες, έδινα τον καλύτερο μου εαυτό και φρόντιζα να μάθω όσα πιο πολλά μπορώ. Θέλω όμως να γυρίσω πίσω και να βοηθήσω κάπως να αλλάξουμε την κακή φήμη της χώρας μας αλλά και να φέρουμε ελληνικές και ξένες παραγωγές.
Έχουμε να πούμε τις πιο ωραίες ιστορίες στον κόσμο, τις πιο ωραίες τοποθεσίες για γύρισμα και επίσης δεν υστέρουμε από ανθρώπινο δυναμικό και εvδιαφέροντες προσωπικότητες. Μια χώρα πλούσια σε μυθολογία και ιστορία γι’ αυτό είναι λογικό κάποιος να αναρωτιέται πού πήγαν όλοι οι τροβαδούροι, οι συγγραφείς; Χρειάζεται απεγνωσμένα περισσότερους ειρηνοποιούς, θεραπευτές, αναστηλωτές, αφηγητές ανθρώπους με όραμα. Δυστυχώς είναι τόσο δύσκολο για μια παραγωγή να δουλέψει στην γραφειοκρατία της χώρας μας και επιπλέον δεν δίνονται κίνητρα· εννοείται λοιπόν πως οι παραγωγές πάνε αλλού. Θα ήθελα λοιπόν να δουλέψω στην μελλοντική κινηματογραφική βιομηχανία της Ελλάδας. Είναι το όνειρό μου και ελπίζω να πραγματοποιηθεί και στο μέλλον να μην χρειάζεται να δούμε σκηνές δήθεν από το Σύνταγμα γυρισμένες στην Τενερίφη, βλέπε Bourne 2016.
Το “7 Rounds” βασίζεται σε αληθινό περιστατικό ρατσιστικής βίας και θα προβληθεί κατά τη διάρκεια του φετινού Φεστιβάλ των Καννών, 8-19 Μαΐου.
Είσαι ο μοναδικός Έλληνας σκηνοθέτης στο φετινό φεστιβάλ των Καννών. Πώς αισθάνεσαι γι' αυτό; Νιώθεις ότι κατά μια έννοια εκπροσωπείς την Ελλάδα μολονότι είναι μια ταινία μικρού μήκους γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Αμερική και με θέμα την αληθινή ιστορία δολοφονίας δύο Ινδών ή νιώθεις ότι είσαι ένας κινηματογραφιστής που πιάνει το σφυγμό του τώρα ανεξαρτήτως εθνικοτήτων; Είναι τιμή μου που συμμετέχω στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους των Καννών και έχω αυτο το βάρος στην πλάτη μου. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως αγαπώ την πατρίδα μου και κάθε δικιά μου διεθνής επιτυχία είναι και δικιά της. Άνετα θα μπορούσαν να υπάρχουν και άλλες ελληνικές παραγωγές. Ξέρω πολύ κόσμο με ταλέντο στην Ελλάδα. Βέβαια εκπροσωπώ την Ελλάδα και με αυτήν την ταινία εκπροσωπώ και όλη τη διασπορά. Όταν είσαι σε μια χώρα και κάποιος σκοτώνει έναν άνθρωπο επειδή νομίζει ότι μοιάζει με τρομοκράτη λόγω του χρώματός του τότε πρέπει ως άνθρωπος και ως Έλληνας να μιλήσω. Ένας σωστός άνθρωπος μιλάει για ένα πρόβλημα πριν γίνει δικό του. Η Ελλάδα μου έμαθε να μην φοβάμαι και τώρα θέλω να προσπαθήσω να αφήσω το στίγμα μου κάπου.
Η επίσημη αφίσα του "7 Rounds".
