Ο Ρόμπι Γουίλιαμς δεν έκρυψε ποτέ τα στοιχεία του εαυτού του που τον έκαναν ευάλωτο, ανασφαλή και θλιμμένο - είναι όλα εκεί, στις μεγαλύτερές του επιτυχίες και σε μερικά από τα πιο πολυτραγουδισμένα ρεφρέν της μιλένιαλ γενιάς. Επειδή, όμως, το ταξίδι του δεν έχει τελειώσει, η βιογραφική ταινία Better Man δίνει σάρκα και οστά στο alter ego του Ρόμπι με τον πιο αναπάντεχο τρόπο: ο νεαρός από το Στόουκ-ον-Τρεντ της Αγγλίας, που έγινε παγκοσμίως γνωστός με τους Take That και στη συνέχεια κατέκτησε όλο τον πλανήτη (εκτός από τις ΗΠΑ) ως σόλο καλλιτέχνης, έχει αντικατασταθεί από έναν χιμπατζή.
Με αυτή την ανορθόδοξη επιλογή, ο σκηνοθέτης του The Greatest Showman, Μάικλ Γκρέισι, καταφέρνει να δικαιώσει τον greatest showman του 21ου αιώνα μέσα από ένα δραματικό, διασκεδαστικό μουσικό φόρο τιμής (και προειδοποιητικό σήμα για τις παγίδες της φήμης) που λειτουργεί παρά το παρακινδυνευμένο κεντρικό του τέχνασμα. Από την πλευρά του, ο Γουίλιαμς μοιάζει να απολαμβάνει το press tour της ταινίας, που τον έφερε από το αμερικανικό κινηματογραφικό φεστιβάλ του Τέλιουράιντ μέχρι το γνώριμο κόκκινο χαλί της Leicester Square, και κάπου εκεί ανάμεσα μίλησε σε δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο (ανάμεσά τους και από την Popaganda) για την ταινία, με χιούμορ και ειλικρίνεια.
Το Better Man είναι υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερου τραγουδιού και κυκλοφορεί από σήμερα στις ελληνικές αίθουσες. Παρακάτω, μπορείτε να μάθετε πώς νιώθει για όλα αυτά ο ίδιος ο Ρόμπι.
Η ταινία ρίχνει μια ωμή και ειλικρινή ματιά στην πορεία σου από την παιδική ηλικία ως την παγκόσμια φήμη. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτή την ανασκόπηση για σένα; Σου έδωσε περισσότερη διαύγεια για κάποια πράγματα;
Ναι, αυτή η ταινία έχει πολλά από τα greatest hits της θλίψης για τη γενιά του TikTok. Σαν μέλος του κοινού περνάς τα ίδια. Υπάρχουν πολλές ανάλαφρες στιγμές και χιούμορ. Αλλά μετά έρχεσαι μαζί μου στα μέρη που πήγα. Το πιο δύσκολο κομμάτι της ταινίας για μένα είναι η σχέση που είχα με την πρώην αρραβωνιαστικιά μου, τη Νικόλ Άπλετον. Γιατί όλοι οι άλλοι στην ταινία μου έκαναν κάτι. Δεν χαίρομαι που τους αδειάζω, αλλά έτσι έγινε. Αλλά με εκείνη, ο κακός ήμουν εγώ. Έζησε τη χειρότερη εκδοχή μου. Και είναι καλός άνθρωπος. Ακόμα ντρέπομαι γιατί ήμουν εθισμένος στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ ενώ εκείνη δεν ήταν. Μετά, υπάρχουν δύσκολα πράγματα για τη γιαγιά μου και τον μπαμπά μου, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Ο μπαμπάς μου δεν έχει δει την ταινία κι αυτό είναι επίσης δύσκολο γιατί μέρος του μηχανισμού της ταινίας είναι η σχέση μου μαζί του. Αυτό που βλέπετε στην ταινία είναι η βερσιόν της μαμάς μου για το τι συνέβη. Ο πατέρας μου έχει τη δική του βερσιόν. Και λυπάμαι που υπάρχουν πράγματα που δεν έχω συζητήσει μαζί του, αλλά θα τα δουν όλοι στην οθόνη. Είναι περίεργο συναίσθημα. Από τη μία, δεν θέλω να τη δει. Από την άλλη, θέλω να μάθει ο κόσμος για τον μπαμπά μου. Είναι ο πιο γοητευτικός άνθρωπος που έχεις γνωρίσει ποτέ. Όσοι τον γνώρισαν τον λάτρεψαν. Αυτή είναι η αλήθεια για τον μπαμπά μου.
Ο χαρακτήρας σου στην ταινία δείχνει πόσο ευάλωτο σε κάνει το να θες να είσαι αγαπητός. Επίσης, η άρνησή του να μείνεις στην αφάνεια είναι αυτό που σε έκανε αστέρι. Πότε βρήκες τη δύναμή σου για να καταλάβεις ότι δεν χρειάζεται να είσαι αγαπητός και ότι η φωνή σου αξίζει;
Λοιπόν, έχω ακόμα μια δραματική ανάγκη να με αγαπούν και είμαι απίστευτα ευαίσθητος. Δεν είμαι τόσο εύθραυστος όσο ήμουν κάποτε. Είναι [το ότι είμαι ευάλωτος] κομμάτι μιας ψυχικής ασθένειας; Ναι, είναι. Διορθώθηκα; Όχι εντελώς. Θα διορθωθώ ποτέ; Όχι. Το δώρο του να είσαι προσγειωμένος και του να αισθάνεσαι ότι έχεις ένα σκοπό στη ζωή και μια διαφορετική προοπτική έφτασε μόλις παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά. Χωρίς αυτούς, δεν ξέρω ποιος ή τι θα ήμουν ή αν θα ήμουν εδώ. Όλοι θέλουμε να είμαστε ορατοί και να ακουστούμε. Όλοι θέλουμε να μας αγαπούν. Και όλοι θέλουμε να μας συμβούν ωραία πράγματα. Βρίσκομαι σε πολύ καλύτερο σημείο σε αυτή την κλίμακα πλέον, ειδικά εφόσον ένιωθα τόσο τρωτός παλιότερα.
Στην ταινία εμφανίζονται πολλοί διάσημοι, όπως ο Λίαμ Γκάλαχερ. Πόσο κοντά είναι η κινηματογραφική του εκδοχή στην αληθινή; Σε ανησυχεί το πώς θα τους κάνει να αισθανθούν η απεικόνισή τους;
Ο Λίαμ είναι 11, στην ταινία είναι 10. [γέλια] Πρώτος έλαβε το σενάριο ο Γκάρι Μπάρλοου, με τον οποίο ήμασταν μαζί σε συγκρότημα. Τον αγαπώ. Είναι κι αυτό ένα δύσκολο κομμάτι της ταινίας. Η σχέση μας έχει φτιάξει στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Στην ταινία, όμως, σκέφτομαι και κάνω αυτά που έκανα στα 17, στα 18, στα 19. Και δυστυχώς δεν ήταν πολύ ευγενικά. Αυτό δεν μου αρέσει, αλλά έτσι είναι η βιομηχανία μας και αυτά τα εργαλεία χρησιμοποιούμε για να πάμε μπροστά: βιβλία, ταινίες, ντοκιμαντέρ. Αυτά ανοίγουν παλιές πληγές. Όταν ο Γκάρι έλαβε το σενάριο, μου είπε ότι δεν υπάρχει λόγος για αλληλοκατηγορίες γιατί έχουμε μεγαλώσει και αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Επίσης είπε: “Ρομπ, διάβασα το σενάριο και φαίνομαι χειρότερος κι από τον Νταρθ Βέιντερ”. [γέλια]
Πόσο ελπίζεις μια ταινία σαν αυτή όχι μόνο να εκπαιδεύσει, αλλά ίσως και να διαφωτίσει τους νεότερους που ξεκινούν αυτή τη δουλειά, σχετικά με τη μοναξιά και τους κινδύνους της;
Ξέρεις, η οπτική γωνία της ταινίας είναι ότι είναι μια ανθρώπινη ιστορία. Και ναι, η ιστορία μου δεν είναι μοναδική. Κανείς από όσους βιώνουν μεγάλη φήμη, μια πανταχού παρουσία, δεν βγαίνει αλώβητος στην άλλη πλευρά, ούτε θα πει “εξακολουθώ να είμαι ένα ισορροπημένο άτομο”. Κάτι συμβαίνει. Ο κόσμος γύρω σου διαστρεβλώνεται, κι εσύ κάνεις το ίδιο. Σε όλους τους τομείς, δεν μπορείς να το αποφύγεις. Αν είσαι αρκετά τυχερός, μέσα από ενδοσκόπηση και βοήθεια, και τους σωστούς ανθρώπους γύρω σου, μπορείς να βγεις στην άλλη πλευρά όπως εγώ τώρα στα πενήντα μου. Υπάρχει η γοητεία κι αυτή η υποσυνείδητη σκέψη ότι η φήμη θα σε “φτιάξει”, γιατί νομίζω ότι αυτό σκέφτεται το 90% των ανθρώπων υποσυνείδητα: “Αν αποκτήσω όλα αυτά τα πράγματα, θα ολοκληρωθώ και θα διορθωθώ”. Και τελικά αυτό που σου δίνει είναι μια απίστευτη υπαρξιακή κρίση. Όπως είπα, μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από κινήσεις ενδοσκόπησης και βοήθειας. Αυτό που βιώνω στα 50 μου είναι αυτό που θα έπρεπε να σημαίνει η λάμψη [και η διασημότητα]. Και, δεν ξέρω, το χειροκρότημα και τον ενθουσιασμό. Κάνω το ταξίδι μου με τον πιο namaste τρόπο και δεν ζητώ συγγνώμη, έχω θεραπευτεί, θεραπεύομαι ακόμα. Είμαι σε ένα ξεχωριστό μέρος από αυτό που ήμουν. Και τώρα μπορώ να το βιώσω ως 50χρονος με ένα πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που πίστευα παλιότερα. Η πρώτη φορά, όμως, ποτέ δεν είναι έτσι.
Αν αυτή η ταινία γινόταν 10, 20 ή 30 χρόνια μετά, τι θα σε έκανε καλύτερο άνθρωπο τότε; Πώς βλέπεις τον εαυτό σου στο μέλλον;
Το να μεγαλώνεις έχει αποδειχθεί μια αποκάλυψη [για μένα]. Το δέχομαι γιατί μου έχει προσφέρει πολλά ως τώρα. Η ζωή μου έχει αλλάξει θεαματικά τα τελευταία 5 χρόνια. Πίστευα ότι άργησα πολύ να φτάσω εδώ, αλλά τελικά μου πήρε όσο ακριβώς χρειαζόταν. Αν πάρω ό,τι μου συνέβη τα τελευταία 5 χρόνια και τα εφαρμόσω σε μια εικόνα του μέλλοντος, τότε το μέλλον μοιάζει πολύ καλό. Κάθε χρόνος, κάθε μήνας γίνεται όλο και καλύτερος καθώς γίνομαι πιο ευγνώμων, πιο αυθεντικός και καταλαβαίνω περισσότερο τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν αυτό θα γινόταν καλή ταινία. Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος θέλει να δει το Better Man 2: The Chamomile Years!
