Στη δεύτερη εβδομάδα του, το 78ο Φεστιβάλ Καννών συνεχίζει απτόητο (σε αντίθεση με τους ανταποκριτές-κριτικούς που βρίσκονται στο δέκατο επίπεδο κατάρρευσης), με ένα κάποιο βλέμμα consensus να έχει αρχίσει να σχηματίζεται. Αυτή τη στιγμή, η Κρουαζέτ βουίζει μετά τη θριαμβευτική πρεμιέρα της νέας ταινίας του Τζαφάρ Παναχί, It Was Just An Accident, που καταχειροκροτήθηκε για αρκετή ώρα μετά την επίσημη προβολή της και ενθουσίασε την πλειοψηφία των κριτικών (κάποιοι συγκινήθηκαν κιόλας) με την αμεσότητα και γενναιότητά της, όπως για παράδειγμα την απόφαση να γυριστεί στο Ιράν χωρίς άδεια και τις επαναστατικές εικόνες γυναικών που δεν φορούν μαντήλα ως αντίσταση στον καταπιεστικό νόμο της χώρας.
Στην ταινία, της οποίας η πλοκή αρχικά περιγράφηκε ως “τι συμβαίνει όταν ένα μικρό ατύχημα γίνεται καταλύτης για μια σειρά κλιμακούμενων συνεπειών”, παρακολουθεί το σχέδιο εκδίκησης ανθρώπων που είχαν φυλακιστεί άδικα στο παρελθόν ενάντια στο φρουρό που τους βασάνιζε. Ο Παναχί αφιέρωσε την ταινία στους συναδέλφους του κινηματογραφιστές που παραμένουν στη φυλακή, εκφράζοντας μάλιστα και τύψεις για τη δική του τύχη.
Από την αρχή του, όμως, το φεστιβάλ κινείται σε ρυθμούς Sirât. Η νέα ταινία του Όλιβερ Λάσε (που πρωτοσυμμετείχε με το Fire Will Come) κυριαρχεί στους περισσότερους πίνακες βαθμολογιών των κριτικών από όλο τον κόσμο και αποτελεί ένα από τα φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα. Μια περιπλάνηση μέσα στην έρημο του Μαρόκου, όπου ένας πατέρας και ο γιος του αναζητούν την εξαφανισμένη κόρη/αδελφή της οικογένειας, καταλήγει σε rave πάρτι και, τελικά, σε ένα ποιητικό στοχασμό για τη θλίψη, την απώλεια και την πιθανότητα αναγέννησης σε έναν κόσμο που μοιάζει να καταρρέει. Στα ονόματα των παραγωγών συμπεριλαμβάνεται εκείνο του Πέδρο Αλμοδόβαρ και, ειδικά τις πρώτες μέρες του φεστιβάλ, το μόνο που συζητούσαν όλοι ήταν το techno παραλήρημα στη μέση της ερήμου σε μια ταινία που κρύβει εκπλήξεις μέχρι να φτάσει στον προορισμό της.
Εξαιρετικά τα πήγε και ο Κλεμπέρ Μεντόνσα Φίλιο (Bacurau) με το κατασκοπικό δράμα Μυστικός Πράκτορας, που συνεχίζει την ξεχωριστή πορεία της Βραζιλίας στα παγκόσμια κινηματογραφικά δρώμενα μετά το οσκαρικό Είμαι Ακόμη Εδώ. Οι ομοιότητες δεν σταματούν εκεί, εφόσον και αυτή η ταινία εκτυλίσσεται κατά τη σκοτεινή περίοδο της βραζιλιάνικης δικτατορίας. Το 1977, ένας άντρας επιστρέφει κρυφά σε μια μικρή πόλη για να επανενωθεί με το γιο του, μετά το θάνατο της γυναίκας του. Σύντομα μπλέκεται σ’ έναν ιστό πολιτικής παράνοιας, μυστικών συμφωνιών και θανάσιμων απειλών.
Η ταινία, που είναι χωρισμένη σε τρία κεφάλαια, εναλλάσσεται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, καθώς μια νεαρή φοιτήτρια προσπαθεί να ανασυνθέσει την ιστορία του άντρα από κασέτες αρχείου. Μέσα από λεπτομέρειες, δοσμένες με αγάπη, για την κουλτούρα και τους ανθρώπους της χώρας, ο σκηνοθέτης αποτίει το δικό του φόρο τιμής στην ιστορική μνήμη και τη συλλογική αντίσταση, με μια αξέχαστη κεντρική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή, Βάγκνερ Μούρα (φαβορί με τη σειρά του για το βραβείο ανδρικού ρόλου).
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, στη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του για φέτος μετά το Blue Moon της Μπερλινάλε, αναπαριστά τα γυρίσματα του Με Κομμένη την Ανάσα στο Nouvelle Vague. Ασπρόμαυρο, ανάλαφρο και αυτομάτως αξιαγάπητο για τους περισσότερους (μπορεί ο κόσμος να διψάει και για λίγη ελαφρότητα σε αυτό το φεστιβάλ), βρίσκει τους πάντες σε κέφια, κυρίως τον Γκιγιόμ Μαρμπέρκ στο ρόλο του σκηνοθέτη που άλλαξε το σινεμά με αυτή την ταινία, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, και την Ζόι Ντόιτς στο ρόλο της πρωταγωνίστριας, Τζιν Σίμπεργκ. Βρήκαμε την ταινία κάπως “πλαστή”, αλλά οι περισσότεροι παραμένουν καταγοητευμένοι, ενώ φιγουράρει και στο top 5 του Cahiers du Cinema με τις καλύτερες ταινίες του φεστιβάλ ως τώρα. Από κοντά και το The Sound of Falling, στο οποίο αναφερθήκαμε προ ημερών.
Φεύγοντας από το Διαγωνιστικό τμήμα, στην παράλληλη ενότητα Ένα Κάποιο Βλέμμα έκαναν πρεμιέρα τρεις τίτλοι που κυριάρχησαν στις συζητήσεις το περασμένο Σαββατοκύριακο, αρχής γενομένης με το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Κρίστεν Στιούαρτ, The Chronology of Water (βασισμένο στα απομνημονεύματα της Λίντια Γιούκναβιτς). Υπερ-σκηνοθετημένη, αλλά βαθιά ειλικρινής, η ταινία χρησιμοποιεί το σώμα ως όχημα τέχνης και λύτρωσης και δίνει στην Ίμοτζεν Πουτς το ρόλο της ζωής της. Ένα άλλο σκηνοθετικό ντεμπούτο ηθοποιού, το Urchin του Χάρις Ντίκινσον (Babygirl), αποτελεί ένα slice of life της ζόρικης πλευράς του Λονδίνου, με ήρωα έναν άστεγο μικροαπατεώνα που προσπαθεί να μπει στον ίδιο δρόμο μετά την αποφυλάκισή του, αλλά οι κακές του συνήθειες δεν τον αφήνουν. Ο Φρανκ Ντιλέιν, γνωστός ως Τομ Ριντλ στο Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκιπας, ισορροπεί πολύ καλά ανάμεσα στην πονηριά και την ανθρωπιά στον κεντρικό ρόλο. Τέλος, το Pillion, ένα queer ρομάντζο ανάμεσα στον Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ και τον Χάρι Μέλινγκ (επίσης από τις ταινίες Χάρι Πότερ, όπου υποδυόταν τον Ντάντλεϊ Ντάρσλεϊ) έφερε λίγο κινκ σε ένα περιέργως σεμνό ως τώρα φεστιβάλ.
