Αριστερά, ναι, ο Σάσα Μπάρον Κόεν στον (τ)ρόλο του Άμπι Χόφμαν. Δεξιά, δείτε παρακάτω..
Το 2020 είναι, μεταξύ άλλων, και χρονιά προεδρικών εκλογών στην Αμερική κι αν υπάρχει ένας άνθρωπος για τον οποίο βγαίνει το Bat-Signal σε μια τέτοια κρίσιμη περίσταση, αυτός είναι ο Άαρον Σόρκιν, βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος του The Social Network και δημιουργός της all-time κλασικής πολιτικής σειράς Η Δυτική Πτέρυγα (The West Wing) που απεικόνιζε μια αμερικανική κυβέρνηση με τέτοια δόση ιδεαλισμού και φαντασίας που έκανε ακόμα και το πέρασμα του Μπαγκς Μπάνι από τον Λευκό Οίκο στο New Looney Tunes να μοιάζει πιο ρεαλιστικό. Ο Σόρκιν μπορεί να ράγισε το γυαλί με το The Newsroom, αλλά παραμένει ο μοναδικός που μπορεί να γράψει μια χορταστική ομιλία σαν να κρέμεται η ζωή του από αυτό. Και η αίθουσα ενός δικαστηρίου, στην οποία εκτυλίσσεται στο μεγαλύτερο μέρος της η δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα Η Δίκη των 7 του Σικάγο*, είναι το ιδανικό πεδίο δράσης για το συγκεκριμένο ταλέντο του – θεωρητικά, όχι όμως κινηματογραφικά.
#AaronShorkin2024? #2028?
Ο Σόρκιν δραματοποιεί την αληθινή ιστορία της πολύκροτης δίκης των 8 (τελικά 7) ακτιβιστών που το 1969 κατηγορήθηκαν ότι ένα χρόνο νωρίτερα προκάλεσαν επεισόδια κι άγριες συγκρούσεις με την αστυνομία στην αντιπολεμική διαδήλωση κατά τη διάρκεια του Δημοκρατικού Συνεδρίου στο Σικάγο. Η δίκη τους γρήγορα εξελίχθηκε σε παρωδία, με την κυβέρνηση Νίξον να έχει ήδη αποφασίσει για την ενοχή των κατηγορούμενων και να κινεί παρασκηνιακά τα νήματα έτσι ώστε να δικαστούν τιμωρητικά κι όχι δίκαια κι αντικειμενικά. Ο Σόρκιν δεν χάνει καθόλου χρόνο με συστάσεις (πέρα από την αναγραφή ονομάτων και ιδιοτήτων στην οθόνη), γεγονότα (αυτά δίνονται σε σύντομα φλασμπάκ) και context (για την juicy -σε όλα τα επίπεδα πέραν του πολιτικού- συγκεκριμένη χρονική στιγμή) και βουτάει κατευθείαν στη δίκη – ίσως δικαιολογείται η ασυγκράτητη επιθυμία του να φτάσει στο «φιλέτο» του σεναρίου του, αλλά το αποτέλεσμα είναι η ταινία να υστερεί σε ρυθμό, οπτική ταυτότητα και σκηνοθετική έμπνευση.
Τζέρεμι Στρονγκ: Από Κένταλ Ρόι σε Τζέρι Ρούμπιν...
... ένα τσιγάρο δρόμος
Σίγουρα δεν υστερεί σε κυμαινόμενης αναγνωρισιμότητας πρόσωπα στο καστ βραβευμένων με Όσκαρ ηθοποιών (η μαύρη τρύπα χαρίσματος Έντι Ρέντμεϊν κι ο αξιόπιστος Μαρκ Ράιλανς στο ρόλο του συνηγόρου υπεράσπισης) και ιντερνετικά αποδεκτών χαμαιλεόντων (ο Κένταλ Ρόι του Succession, Τζέρεμι Στρονγκ, κι ο Σάσα Μπάρον Κόεν σε πραγματικά love-it-or-hate-it ημι-τρολ εμφανίσεις). Ωστόσο οι περισσότεροι, με εξαίρεση τον Ράιλανς και τον αχρησιμοποίητο καρατερίστα Τζον Κάρολ Λιντς, μοιάζουν miscast. (Στο ρόλο του δικαστή-καρικατούρα, ο Φρανκ Λανγκέλα μόνο που δεν χαϊδεύει μια γάτα σαν τον Dr. Claw του Αστυνόμου Σαΐνη.)
Περιμένοντας την καταδίκη
Δικαστής Φρανκ
Πιστεύοντας ότι θα μιλήσουν από μόνα τους τα παθιασμένα λόγια του, οι ανώτερες προθέσεις του από την περίφημη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και η σημερινή πραγματικότητα που δυστυχώς αντικατοπτρίζεται στην αστυνομική ασυδοσία, τη φίμωση των μαύρων και τους εκδικητικούς συντηρητικούς ηγέτες, ο Σόρκιν απορροφάται από το ίδιο το σόου του, που δεν είναι καν τόσο συναρπαστικό όσο το άλλο δικαστικό δράμα του, το αξέχαστο σεναριακό ντεμπούτο του στο Ζήτημα Τιμής (εκεί δεν είχε ξεχάσει ότι μια ενδιαφέρουσα δίκη απαιτεί σύγκρουση δύο πλευρών και όχι την εξαντλητική έκθεση της μίας). Εξάλλου –εφόσον η ταινία πρέπει να καθρεφτίσει την επικαιρότητα– τα τελευταία χρόνια απέδειξαν, ειδικά στις ΗΠΑ, ότι η ουτοπική προσέγγιση της δύσκολης, αληθινής πολιτικής πραγματικότητας που κηρύσσει ο Σόρκιν είναι αδιέξοδη, κουραστική και τελικά εξοργιστική στη μη αποτελεσματικότητά της.
Αλλά για τον Σόρκιν έχει λίγη σημασία η ουσία όσων λες, αρκεί να μπορείς να τα πεις με μια καταπληκτική ατάκα.
* σημ. Popaganda: Ο μεταφρασμένος τίτλος του φιλμ στα ελληνικά αναφέρεται στην «πόλη των ανέμων» χρησιμοποιώντας τη γενική «...του Σικάγου». Η κινηματογραφική συντάκτρια αρνείται να το υιοθετήσει. Την στηρίζουμε.
