Το Weapons κυριαρχεί στις κινηματογραφικές συζητήσεις και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, ως ένα δείγμα πρωτότυπου σινεμά τρόμου που συνδυάζει τη μαεστρία, την αλληγορία και το χιούμορ με τρόπο που το καθιστά πραγματικά καθηλωτικό. Στην ταινία του Ζακ Κρέγκερ, που εντυπωσίασε με το ακυκλοφόρητο στην Ελλάδα ντεμπούτο του, Barbarian, η Τζούλια Γκάρνερ (Ozark) υποδύεται την Τζαστίν, μια δασκάλα δημοτικού που μπαίνει στην τάξη της ένα πρωί και συνειδητοποιεί ότι όλοι οι μαθητές της λείπουν, εκτός από ένα αγόρι. Από ανησυχία για τους μαθητές της και με την προσωπική της φήμη να διακυβεύεται, αρχίζει να ερευνά τις εξαφανίσεις από μόνη της.
Η βραβευμένη ηθοποιός, που συμπρωταγωνιστεί με τον Τζος Μπρόλιν, τον Άλντεν Έρενραϊχ και την Έιμι Μάντιγκαν, μιλάει παρακάτω για τη συμμετοχή της στην ταινία, χωρίς να μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της. Τον ενθουσιασμό που βιώνουν και οι ίδιοι οι θεατές, που την έχουν ανακηρύξει ως μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Για τη γοητεία του project:
Ήμουν μεγάλη θαυμάστρια του Barbarian. Και μετά διάβασα το σενάριο και ήταν τόσο πρωτότυπο. Δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι παρόμοιο. Νιώθω ότι τα πρωτότυπα πράγματα είναι ολοένα και πιο σπάνια αυτές τις μέρες. Η γραφή και η σκηνοθεσία του Ζακ και οι άνθρωποι που εμπλέκονται... ήταν τόσο απλό. Όταν γνώρισα τον Ζακ, σκέφτηκα ότι ήταν πολύ γλυκός. Πρώτα απ' όλα, είναι ο πιο ευγενικός άνθρωπος. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι είχε πολύ καθαρή εικόνα για το όραμά του και είχε μια πολύ σαφή κατεύθυνση, κάτι που είναι εξαιρετικά σημαντικό για μένα. Θα πίστευες ότι όλοι οι σκηνοθέτες είναι πολύ άμεσοι, αλλά μερικές φορές δεν είναι έτσι. Ο Ζακ είναι άμεσος και το κάνει με χάρη - κάτι που δεν το βρίσκεις κάθε μέρα. Εγώ τρομάζω πολύ εύκολα, αλλά σκέφτηκα ότι το Barbarian είχε έναν πραγματικά ενδιαφέροντα τόνο. Προφανώς ήταν τρομακτικό, αλλά είχε και πολύ χιούμορ, κάτι που μου αρέσει. Αισθάνομαι ότι η κωμωδία και ο τρόμος είναι οι αντίθετες όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν μπορείς να έχεις μια σπουδαία ταινία τρόμου αν δεν υπάρχει κωμική ανακούφιση. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό για κάθε είδος ταινίας. Στο σενάριο του Weapons υπάρχει ρεαλισμός, αλλά υπάρχει και σουρεαλισμός. Είναι σαν πίνακας του Νταλί. Ο χώρος, η αίσθηση, φαίνονται πραγματικά, αλλά μετά συμβαίνουν περίεργα πράγματα, τα οποία τα καθιστούν σουρεαλιστικά με κάποιο τρόπο.
Το Weapons είναι…
Νομίζω, με έναν παράξενο τρόπο, ότι αυτή η ταινία δεν είναι απλώς μια ταινία τρόμου. Αυτό θα ακουστεί πολύ παράξενο, αλλά νομίζω ότι είναι και μια ιστορία αγάπης. Είναι μια ιστορία που αφορά ανθρώπους που επιθυμούν να συνδεθούν, αλλά δεν ξέρουν πώς. Τουλάχιστον για την Τζαστίν, που το αλκοόλ είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ιστορίας της. Και πολλές φορές οι άνθρωποι που πίνουν ψάχνουν για μια σύνδεση και δεν μπορούν να τη βρουν, οπότε καταφεύγουν στο αλκοόλ. Αυτή η ταινία είναι πραγματικά για το να θέλεις να αγαπηθείς ή να αρέσεις ή να θέλεις μια σύνδεση, αλλά να μην ξέρεις πώς να το καταφέρεις.
Για την πολυπλοκότητα της Τζαστίν:
Νομίζω ότι όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται σε χαμηλό σημείο στη ζωή του, έχει πολλές αμφιβολίες. Και νομίζω ότι είναι σημαντικό το κοινό να πλησιάσει την Τζαστίν επίσης με λίγη αμφιβολία, γιατί αυτό θα του δώσει ένα σημείο εκκίνησης. Η Τζάστιν θέλει να συνδεθεί και θέλει να αγαπηθεί, αλλά αισθάνεται ότι δεν είναι αγαπητή. Προσπαθεί να κάνει το σωστό, αλλά αισθάνεται ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Νομίζω ότι εκεί βασίζεται και η σχέση που έχει με την τάξη της - όταν διδάσκεις, παίρνεις εκείνη την άμεση επιβεβαίωση. Κι αυτό της δίνει σταθερότητα. Η ίδια μάλλον προέρχεται από μια ασταθή οικογένεια, και πιστεύω ότι τα παιδιά την κρατούν γειωμένη, με κάποιον τρόπο, και της δίνουν σκοπό. Μόλις το χάσει αυτό, αισθάνεται χωρίς κατεύθυνση και νιώθει ότι η ζωή της έχει τελειώσει. Και είναι απεγνωσμένη. Είναι λίγο αστείο για μένα το ότι νομίζει ότι είναι πολύ πιο φυσιολογική από ότι είναι στην πραγματικότητα. Είναι επίσης λίγο ευερέθιστη, κάτι που το βρίσκω επίσης αστείο. Εκεί που είναι μια χαρά, έχει ένα απρόσμενο ξέσπασμα. Αυτό ήταν πολύ διασκεδαστικό να το υποδύομαι.
Για τα γυρίσματα του Weapons:
Όλοι στο καστ και την ομάδα παραγωγής ήταν καταπληκτικοί. Και μετά ήταν αυτή τη σειρά από καταπληκτικούς ηθοποιούς. Κάθε μέρα υπήρχε τουλάχιστον μια φορά που έπρεπε να τσιμπήσω τον εαυτό μου και να πω «εντάξει, δεν παρακολουθείς, συμμετέχεις στη σκηνή». Και με γέμιζε χαρά το να παρακολουθώ τον Ζακ και τη διαδικασία του. Τον βρίσκω πολύ ταλαντούχο και λάτρεψα τη συνεργασία μαζί του.
