Αν αναρωτιέσαι που χάθηκε το παλικάρι από την Νέα Ζηλανδία, ιδού. Χωμένος μέσα στα στούντιο, τα τελευταία τέσσερα και βάλε χρόνια, παλεύει να νικήσει το χρόνο, τις εμμονές του, τη μονταζιέρα. Πασχίζει να τιθασεύσει τον μεγάλο του έρωτα, να φέρει σε πέρας ένα όνειρο μεγαλύτερο τελικά, κι από αυτό που τον ανέδειξε σε τοπ σκηνοθέτη, όταν μετέφερε τόσο εμβληματικά το έπος του Τζον Ρόναλντ Ρόιελ Τόλκιν, στην μεγάλη οθόνη. Η μάχη καθόλου εύκολη. Κάποιος στουντιακός μεγαλοεταίρος είχε μια υπέροχη ιδέα. Να του βάλει στα χέρια 55 ώρες άγνωστου ακατέργαστου καρασπάνιου υλικού που δεν έχει δει ποτέ το φως του κόσμου και να του πει «οκ φίλε, κάντο τώρα όπως θες» Ο Peter Jackson έχει ξεκαθαρίσει εδώ και αιώνες τη θέση του στο μεγάλο πόλεμο ανάμεσα στους Beatles και τους Rolling Stones. Είναι μαζί μας, με τα Σκαθάρια, την παρέα από το Λίβερπουλ, τα αλάνια που έβαλαν το ροκ στο ποπ και άλλαξαν την μουσική, όπως κανείς δεν κατάφερε ποτέ.
Ο Τζάκσον θα χαρακτηρίσει το νέο του ταξίδι ως «ένα ντοκιμαντέρ για ένα ντοκιμαντέρ» και θα χρησιμοποιήσει τεχνικές αποκατάστασης μοναδικής δυναμικής τις οποίες έχει ήδη τσεκάρει στο δικό του They Shall Not Grow Old, ένα ντοκιμαντέρ για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με σπάνιο αρχειακό υλικό από το BBC και το Αυτοκρατορικό Πολεμικό Μουσείο!
Οι 55 αυτές άγνωστες ώρες (δεν τολμώ να φανταστώ, τι σκέφτηκε ή αισθάνθηκε, όταν το μουσικό αυτό Δισκοπότηρο άρχισε να τον κερνά γουλιά γουλιά, τον θησαυρό του), συνοδεύονται και από 140 ώρες ηχητικού υλικού που αφορούν την περίοδο κάπου εκεί στα 1969, τότε που οι Beatles γύριζαν την ταινία-ντοκιμαντέρ Let It Be, σε σκηνοθεσία του Μάικλ Λίντσει-Χογκ. Σκηνές δηλαδή από την ηχογράφηση του 12ου ομώνυμου με την ταινία (και τελευταίου), στούντιο άλμπουμ τους.
Θεωρητικά αυτή η ταινία, πέμπτη στη φιλμογραφία τους, μετά τα A Hard Day’s Night (1964), Help (1965), Magical Mystery Tour (1967) και Yellow Submarine (1968), θα ξαναέβαζε το γκρουπ στο τριπ των συναυλιών και θα έδειχνε στον κόσμο πως ήταν ακόμη εκεί, ενωμένοι δυνατοί. Τελικά το μόνο που κατάφερε ήταν να κινηματογραφήσει τη θρυλική τους απροειδοποίητη «παράσταση» στη ταράτσα των Apple studios στο νούμερο 3 της Saville Row στο Λονδίνο και να συστήσει το τέλος του γκρουπ με ένα τρόπο που ούτε και οι ίδιοι δεν θα φαντάζονταν!
Ο Peter Jackson προφανώς είχε και να ανταγωνιστεί ένα γίγαντα. Οι 55 ώρες άγνωστου υλικού από ένα σημείο της ιστορίας που όλοι θα ήθελαν να ζήσουν ή να αγγίξουν, ήταν ξαφνικά δικές του. Οπότε το μόνο που είχε να κάνει ήταν να βουτήξει στο βυθό τους και να ανασύρει τα «στρείδια» με τα κρυμμένα μαργαριτάρια.
«Είναι σαν μια μηχανή του χρόνου να μας ταξιδεύει πίσω» θα πει «και ξαφνικά είμαστε στο στούντιο και βλέπουμε αυτούς τους τέσσερις φίλους να φτιάχνουν αυτήν τη σπουδαία μουσική. Και ήταν μεγάλη ανακούφιση για μένα να αποκαλύπτω πως η αλήθεια είναι διαφορετική από το μύθο. Ναι, υπάρχουν στιγμές δράματος αλλά τίποτα από την διχόνοια με την οποία έχουν ταυτιστεί οι φήμες την περίοδο εκείνη».
Φήμες; Οκ ας ρίξουμε μια ματιά για το τι ξέραμε ως τώρα. Μέχρι δηλαδή να έρθει ο Νεοζηλανδός και μας παρουσιάσει το κάτι άλλο. Και τρέξει ο Ringo Star προς επιβεβαίωση του, λέγοντας πως «υπάρχει μια παρανόηση για εκείνη την εποχή, που βοήθησε και η ταινία σε αυτό, καθώς σε αντίθεση με ότι λέγεται, υπήρχε πολύ χαρά και γέλιο ενώ παίζαμε τις μουσικές μας». Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα βεβαίως ο συμπαθής ντράμερ να ήταν στον κόσμο του. Εξού και καμία κουβέντα για την ταμπακιέρα.
Ένα στόρι που δεν περιλαμβάνεται στην ταινία (και θα έχει πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε αν θα υπάρχει και πως, στο ντοκιμαντέρ του Τζάκσον) είναι η διάσημη αποχώρηση τoυ Harrison, το απόγευμα της 10ης Ιανουαρίου του ‘69 , για λίγες μέρες, κατά την διάρκεια των sessions. Λίγους μήνες δηλαδή πριν αποχωρήσει κανονικά, μαζί με τους άλλους τρεις και μπει το the end στην περιπέτεια τους. Οι εντάσεις και οι διαπληκτισμοί μεταξύ του Harrison και του McCartney είχαν ξεκινήσει από το πρωί της 6ης Ιανουαρίου.
«Σκέφτηκα είμαι αρκετά ικανός για να είμαι ευτυχισμένος μόνος μου» θα πει αργότερα για κείνες τις στιγμές, «Έτσι πήρα την κιθάρα μου πήγα σπίτι και έγραψα το Wah-Wah». Ο Lennon μετά τη «φυγή» του GH, πέταξε την ιδέα να τον αντικαταστήσουν «όσο κρατούσαν τα νεύρα του» με τον Eric Clapton. Ο Harrison γύρισε στις 15 Ιανουαρίου όταν όλοι αποφάσισαν να ασχοληθούν περισσότερο με τον δίσκο παρά με τα γυρίσματα (τα οποία ολοκληρώθηκαν μία εβδομάδα μετά). Όταν κάποια στιγμή ρώτησαν τον Clapton γι’ αυτό, αυτός απάντησε: «πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω, τι περνούσε από το μυαλό του John, αφού ήξερε πως ήμουν κολλητός του George και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να του το κάνω αυτό. Οπότε θέλω να πιστεύω πως μάλλον θεωρούσε πως είμαι το κατάλληλο όπλο, ένας “μοχλός πίεσης”, για να τον κάνουν να συνέλθει»
Σύμφωνα πάλι, με τον Ben Sisario των New York Times που έχει προλάβει να ρίξει μια καλή ματιά στο υλικό, περιέργως, σε αντίθεση με αυτά που λέει ο Jackson, στο ντοκιμαντέρ του Disney +, υπάρχουν όλα αυτά τα ωραία ζουμερά στοιχεία που έχτισαν την φημολογία των «περίεργων συνθηκών». Η περίεργη ανάγκη του Lennon για επικοινωνία με το κοινό, οι κάπως άγαρμπες απαιτήσεις του McCartney για προσήλωση στη δημιουργία, οι Lennon και McCartney να τραγουδούν με σφιγμένα τα δόντια το Two of Us, η απέχθεια όλων προς την Yoko Ono, το σκοταδάκι της Μόρντορ, έτοιμο να τους ρουφήξει. Αλλά και ανατριχιαστικές (υπέροχες) στιγμές, όπως αυτή της δημιουργίας από τον Paul McCartney του Get Back, από το πουθενά, μπροστά στην κάμερες, σε μια στιγμή βαρεμάρας, ενώ περίμενε τον Lennon που είχε καθυστερήσει. Και φυσικά η υπέροχη έξοδος στην ταράτσα υπό συνθήκες θυελλώδους βοριά. Και μια από τις πιο διάσημες αυθόρμητες συναυλίες του αιώνα.
Η ιστορία θέλει τους Beatles να ανεβαίνουν στην ταράτσα των Apple studios, ένα μεσημέρι με πολύ κρύο, για ένα αυθόρμητο τζαμάρισμα στα τραγούδια τους, Η συναυλία κράτησε περίπου 42 λεπτά και η κάμερα κατέγραψε περίπου τα μισά. Ακούς και ακούω μεταξύ άλλων τα Get Back, Don’t let me down, I 've Got a Feeling, One after 909 και Dig a Pony. Το άκουσαν όμως κι άλλοι. Σε χρόνο ρεκόρ οι έκπληκτοι και ενθουσιασμένοι Λονδρέζοι άρπαξαν την ανέλπιστη ευκαιρία και συγκεντρώθηκαν στους γύρω δρόμους προκαλώντας μέγιστη αναστάτωση. Κυρίως στα γύρω γραφεία. Η αστυνομία που ήρθε για να τελειώσει την ιστορία κατευθύνθηκε στη ταράτσα, ο McCartney βρήκε ευκαιρία για κάτι ωραίες επεμβάσεις στο Get Back, η ώρα του μεσημεριανού γεύματος (και ησυχίας) είχει πάει κατά διαόλου, η αυτοσχέδια χαρά διακόπηκε, ο κόσμος τριγύρω σταθερά σε οργασμικό παραλήρημα, η κάμερα πατάει στοπ, τέλος.
Λίγους μήνες μετά το τέλος των γυρισμάτων (20 Ιουλίου 1969), ένα πρώτο κομμάτι της ταινίας προβλήθηκε στο συγκρότημα. Υπήρχαν πολλές σκηνές του John και της Υοκο και αυτό δεν άρεσε στους άλλους. Δεν τους άρεσαν επίσης πολλά από τα ρούχα που φορούσαν. Ο Lennon παραπονέθηκε τέλος πως η κάμερα ήταν ρυθμισμένη για να δείχνει μόνο τον Paul και πως έμοιαζε σαν μια ταινία που έστησε ο Paul για τον Paul. Ήδη όμως το συγκρότημα είχε μπει σε τροχιά διάλυσης και όλα τα παραπάνω ήταν απλά, μικρές ιστορίες για μεγάλους παράξενους ανθρώπους. Το 1970 οι Beatles θα κερδίσουν Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού για το Let it be. Κανείς δεν θα είναι όμως εκεί για να το παραλάβει. Μια δουλειά που ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Quincy Jones.
Το ντοκιμαντέρ έχει την ευλογία, συνεργασία και αποδοχή όλων των εν ζωή εμπλεκομένων. Είπαν το ναι και άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους για κάθε πρόσθετη πληροφορία, και ο Paul McCartney και ο Ringo Starr. Όπως και οι χήρες των John Lennon (Yoko Ono) και George Harrison (Olivia Harrison). Επίσης στην παρέα προστέθηκε και ο Giles Martin, γιος του George Martin του παραγωγού του συγκροτήματος
Η πρώτη σκέψη ήταν να γίνει ταινία, η οποία θα έβγαινε στις 4 Σεπτεμβρίου του 2020 σε ΗΠΑ και Καναδά και μετά σε όλο τον κόσμο. Η πανδημία όμως τους πρόλαβε. Και πέρασαν έτσι στην πλατφόρμα και τη μικρή οθόνη. Λίγο αργότερα θα κυκλοφορήσει ψηφιακά και «αποκαταστημένα» και η καινούργια εκδοχή της παλιάς ταινίας του ‘69. Ενώ έχει προλάβει ήδη να κυκλοφορήσει στις 15/10/21 και ένα remixed, deluxe box set του Let It Be από την Apple records!
