Η περασμένη ώρα και η έλλειψη εισιτηρίων στην Αποφοίτηση (Bacalaureat) δεν μου επέτρεψαν δυστυχώς την παρακολούθησή της. Ωστόσο, λίγο νωρίτερα παιζόταν μια ταινία της οποίας η περιγραφή μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα. Ο Μόρις Από Την Αμερική (Morris From America) λοιπόν φαντάζει μια όχι τέλεια αλλά ικανοποιητική εναλλακτική. Η νέα ταινία του Mungiu θα προβληθεί όταν βρει έξοδο στις αίθουσες.
Ποιος είναι ο Morris του τίτλου; Ένας 13χρονος αφροαμερικάνος που ζει στη Χαϊδελβέργη μαζί με τον ορκισμένο οπαδό της ραπ πατέρα του. Μοναχικός και μακριά από την πατρίδα του, προτιμά τη μουσική από τη συναναστροφή με άλλα άτομα της ηλικίας του ενώ στα κρυφά γράφει ρίμες σε ένα τετράδιο. Γνωρίζεται με την Katrin, μια κοπέλα δύο χρόνια μεγαλύτερή του, η οποία ρουφά τη ζωή αχόρταγα, μετατρέποντας την κάθε στιγμή σε ξεχωριστή εμπειρία. Οι δυο τους θα γίνουν φίλοι και ο Morris θα βρει μια ευκαιρία να βγει από το καβούκι στο οποίο έχει κλειστεί για καιρό.
Παρ’ ότι ως ταινία δεν αφορά σε κάποιο πρωτότυπο θέμα, αυτό που κάνει το κάνει με κέφι και μελαγχολία συνάμα. Υποκύπτει μεν σε μερικά κλισέ, ξέρεις που θα καταλήξει γιατί, ας το παραδεχτούμε, έχουν υπάρξει πάμπολλες ταινίες που έχουν θίξει το ίδιο ακριβώς θέμα. Όμως με δυσκολία κακιώνεις σε μια τόσο ειλικρινή αντιμετώπιση ενός ατόμου που ετοιμάζεται να μπει στην εφηβεία και αισθάνεται μπερδεμένος και αποκομμένος από τον περίγυρό του, έχοντας σχεδόν παραιτηθεί από την προσπάθεια να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του. Ξεχωρίζει ανάμεσα στο πλήθος αλλά, συνεσταλμένος ων, του είναι δύσκολο να δεχτεί την οποιαδήποτε πρόσκληση του γίνεται να συμμετάσχει σε δραστηριότητες που περιλαμβάνουν άλλα άτομα. Ως χαρακτήρας, όμως, δεν είναι ο αρχετυπικός μοναχικός τύπος που εξωτερικεύει την αμηχανία του, ούτε ως χαζούλη μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε. Αντιθέτως έχει σπιρτάδα και κότσια, διστάζει, ωστόσο, να τα αξιοποιήσει.
Όταν γνωριστεί με ένα κορίτσι απελευθερωμένο που διψά για εμπειρίες, θα δυσκολευτεί να συναναστραφεί μαζί της, φοβούμενος μη πληγωθεί. Και προφανώς δε θα αργήσει να ξυπνήσει μέσα του ο έρωτας, έστω και αν υπάρχουν υπόνοιες πως δεν είναι αμφίδρομος. Θα ξυπνήσει μέσα του η θέληση για να κυνηγήσει αυτά που θέλει και θα προσπαθήσει να συμφιλιωθεί με το κοινωνικό του περιβάλλον, καθώς επίσης και με τον πατέρα του, ο οποίος, όσο και να προσπαθεί, δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του. συναντά απροσπέλαστα εμπόδια που ο μικρός έχει υψώσει. Όταν έρθει η ώρα, τα πάντα θα βυθιστούν σε έναν γλυκόπικρο, ζεστό τόνο που μπορεί να ζεστάνει την καρδιά.
Σκηνοθετικά, η ταινία χαρακτηρίζεται από μια μίξη ανάμεσα στο σαφώς αφηγηματικό κομμάτι και κάποιες σφήνες που θυμίζουν βίντεοκλίπ, γιατί, ας μη ξεχνιόμαστε, ένα από τα θέματα της ταινίας είναι η μουσική. Τα κανονικής ταχύτητας πλάνα εναλλάσσονται με slow motion κινητικότητα, ενώ η κάμερα δεν αφήνει λεπτό τον ταλαντούχο ηθοποιό που υποδύεται τον πρωταγωνιστή. Θα τον δούμε να γελά, να οργίζεται, να κλαίει, να παραμένει σκεπτικός και, τελικά, να εισάγεται μια και καλή στην κρίσιμη περίοδο της ζωής του που ονομάζεται εφηβεία. Δεν είναι μόνος του σε θέμα ερμηνείας, τον συνοδεύει τόσο η παθιασμένη συμπρωταγωνίστριά του όσο και ο γνωστός Craig Robinson, ο οποίος δίνει τη μέχρι στιγμής καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.
Μην αφήσετε την αφίσα της ταινίας να σας παραπλανήσει. Δεν πρόκειται περί ανόητης κωμωδίας της σειράς. Αντίθετα είναι μια ταινία φτιαγμένη με συναίσθημα και μεράκι που μπορεί να μην ανακαλύπτει εκ νέου το ιδίωμα με το οποίο ταυτίζεται, αλλά ξέρει που και πώς να πατήσει.
