Το 2024 είχε τόσες καλές ταινίες που ακόμα και μια μέρα πριν το τέλος του, μοιάζει σαν να μην τις χωράνε οι μέρες, με τόσους τίτλους που εξακολουθούν να βγαίνουν μέσα στις γιορτές (ας μην ξεχνάμε ότι το 2025 θα ξεκινήσει με biopic του Ρόμπι Γουίλιαμς.) Παρακάτω, η Popaganda επιλέγει 10 από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που φεύγει.
10. Wicked
To πρίκουελ και ταυτόχρονα σίκουελ (μια κατάσταση “She’s my sister! She’s my daughter!”) του Μάγου του Οζ για την προέλευση της Κακιάς Μάγισσας της Δύσης έχει πλήρη επίγνωση της σχεδόν βασιλικής για τα κινηματογραφικά δεδομένα καταγωγής του και το επικοινωνεί μέσα από ένα εντυπωσιακό στήσιμο, έχοντας επίσης επίγνωση του πόσο τεχνητό φαίνεται το αποτέλεσμα. Με ένα διαχρονικά φανταστικό soundtrack και ένα ταλαντούχο καστ του οποίου ηγούνται η Σίνθια Ερίβο και η Αριάνα Γκράντε, διεκδίκησε με την theatre kid energy του μια θέση στο τραπέζι (του ποιοτικού ψυχαγωγικού σινεμά, του συνεχιστή της παράδοσης, των κλασικών μιούζικαλ) και, προς έκπληξη όλων, μάλλον την κέρδισε μέσα από την αποφασιστικότητά του και την παντελή έλλειψη κυνικών προθέσεων.
9. Ο Μελισσοκόμος
Από τις καλύτερες στιγμές του Τζέισον Στέιθαμ (και ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος), μια ιστορία εκδίκησης της σχολής “that escalated quickly” στην οποία το αρχικό παράπτωμα σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί το μέγεθος της αιματοχυσίας που ακολουθεί και αυτό την κάνει τόσο διασκεδαστική. Μια ανυποψίαστη κυρία πέφτει θύμα τηλεφωνικής απάτης και ο μυστηριώδης εκτελεστής του τίτλου κάνει μπουρλότο το σατανικό τηλεφωνικό κέντρο που ευθύνεται για την τραγική κατάληξη του συμβάντος, και μάλιστα με έξτρα λυρισμό, αφού κάθε δεύτερη λέξη του είναι μια μεταφορά για μέλισσες. Σόρι αλλά Theo Angelopoulos could never.
8. Blitz
Φυσικά ο Στιβ Μακουίν, βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης, εικαστικός και αλάνθαστο μυαλό, θα έβρισκε μια εν πολλοίς ανεξερεύνητη πτυχή για να αφηγηθεί μια ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. H Σίρσα Ρόναν πρωταγωνιστεί στο ρόλο μιας μητέρας που αναγκάζεται να φυγαδεύσει το 9χρονο γιο της (Έλιοτ Χέφερναν) για να γλιτώσει από τους βομβαρδισμούς των Ναζί στο Λονδίνο, όμως το αγόρι το σκάει από το τρένο για να ξαναγυρίσει στο σπίτι, τη μαμά και τον παππού του (ο Πολ Γουέλερ σε ένα μικρό, συγκινητικό ρόλο.) Η επιστροφή αποτελεί μια μικρή οδύσσεια για το αγόρι, που συναντά μορφές βγαλμένες από βιβλία του Ντίκενς. Ο Μακουίν κεντράρει στην καθημερινότητα μιας σκοτεινής για το Λονδίνο περιόδου, δημιουργώντας μικρούς κόσμους μέσα σε μεγαλύτερους και δείχνοντας τι σημαίνει πραγματικά για τους Άγγλους το “keep calm and carry on”.
7. Kneecap
Η ιρλανδική beatboxing κωμωδία είναι μια από τις πιο αστείες –και τις πιο πολιτικοποιημένες– ταινίες της χρονιάς. To rap συγκρότημα του τίτλου παρουσιάζει την ιστορία του (πιο συγκεκριμένα, μια εκδοχή της, εφόσον δεν πρόκειται για παραδοσιακό biopic) με δικά του λόγια: προκλητικά, ξεκαρδιστικά, παθιασμένα και επαναστατικά, σαν τα τραγούδια τους στην ιρλανδική γλώσσα που προκαλούν την οργή των αντιφρονούντων και των αρχών την ώρα που η Βόρεια Ιρλανδία συζητά αν θα αναγνωρίσει επίσημα τη γλώσσα. Η ταινία δεν προσκολλάται στα γεγονότα, προτιμώντας να βρει το πνεύμα της δουλειάς της τριάδας που αντιστέκεται στην βρετανική ηγεμονία και την καταστολή της γλωσσικής κληρονομιάς.
6. Trap
Αν ο Κρίστοφερ Νόλαν είναι ο απόλυτος wife guy σκηνοθέτης, τότε ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν είναι ο girl dad συνάδελφός του. Στην Παγίδα, η κόρη του, Σανίκα Νάιτ Σιάμαλαν, (μουσικός), υποδύεται μια ποπ σταρ της οποίας η ποπ συναυλία αποτελεί στην πραγματικότητα μια γιγάντια επιχείρηση της αστυνομίας να εντοπίσει και να συλλάβει έναν serial killer που συνοδεύει στο event την έφηβη κόρη του. Πατρικά άγχη καμουφλάρονται σε ένα διασκεδαστικό κυνηγητό γάτας-ποντικού, στημένο πάνω στο ανέλπιστα πετυχημένο comeback του πρωταγωνιστή, Τζος Χάρτνετ. Από την εποχή του “Psycho Killer” των Talking Heads έχει να διασταυρωθεί τόσο διασκεδαστικά η ποπ μουσική με την οπτική ματιά ενός δολοφόνου.
5. Hit Man
Hit Man. (L-R) Glen Powell as Gary Johnson and Adria Arjona as Madison in Hit Man. Cr. Brian Roedel/Netflix © 2024
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και ο πρωταγωνιστής και συνεργάτης του στο σενάριο, Γκλεν Πάουελ, κατάφεραν το φαινομενικά ακατόρθωτο, φτιάχνοντας μια μοντέρνα κωμωδία με screwball DNA. Ο Πάουελ υποδύεται έναν faux εκτελεστή που δουλεύει για την αστυνομία και “ψαρεύει” υποψήφιους θύτες, μέχρι που θυσιάζει τα πάντα για να προστατεύσει μια γυναίκα που θέλει να ξεφορτωθεί τον τυραννικό σύζυγό της. Η χημεία του Πάουελ με τη συμπρωταγωνίστριά του, Άντρια Αρζόνα, οι συναντήσεις σε καφέ και εστιατόρια της Νέας Ορλεάνης και η άψογα χορογραφημένη σκηνή του ψεύτικου τηλεφωνήματος είναι λίγα από τα πράγματα που κάνουν το Hit Man μια από τις απολαυστικότερες ταινίες της χρονιάς για τους ρόλους που όλοι παίζουμε στην καθημερινότητά μας.
4. Κατεχόμενη Πόλη
Δεύτερος Στιβ Μακουίν στη λίστα, με ένα 4ωρο ντοκιμαντέρ για τη γερμανική κατοχή στο Άμστερνταμ από το 1940 ως το 1945, μέσα από σημερινές εικόνες της πόλης και αφήγηση της (συνήθως φρικιαστικής) ιστορίας της κάθε διεύθυνσης την οποία επισκέπτεται η κάμερα του σπουδαίου σκηνοθέτη. Μέσα από την υπομονετική, αλλά επίμονη επανάληψη, ο Μακουίν βάζει στις σωστές διαστάσεις μια από τις απεχθέστερες σελίδες της ανθρώπινης Ιστορίας και ταυτόχρονα βρίσκει ένα νέο κινηματογραφικό τρόπο να μιλήσει για ένα χιλιοσυζητημένο στο σινεμά θέμα. Η ταινία βασίζεται στο λεύκωμα της συζύγου του, της ολλανδής ιστορικού και δημοσιογράφου Μπιάνκα Στίτγκερ.
3. Τα Παιδιά του Χειμώνα
Μετά τη μόδα του cozy mystery σε λογοτεχνία και τηλεόραση, με αυτή την ταινία ήρθε η ώρα για την cozy misery της μεγάλης οθόνης. Ο Αλεξάντερ Πέιν πετυχαίνει διάνα στην πρώτη του συνεργασία με τον Πολ Τζιαμάτι 20 χρόνια μετά το εξίσου θριαμβευτικό Πλαγίως, κάνοντας όχι μόνο μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία να φαίνεται σαν το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, αλλά μια επί τόπου κλασική χριστουγεννιάτικη ιστορία. Αστείο, θλιβερό και παρήγορο, αυτό το σύντομο αλλά καθοριστικό επεισόδιο στη ζωή τριών ανθρώπων (Τζιαμάτι, η Ντα΄βάιν Τζόι Ράντολφ που κέρδισε Όσκαρ για την ερμηνεία της και η αποκάλυψη ονόματι Ντόμινικ Σέσα) που έχουν ξεμείνει σε ένα οικοτροφείο την περίοδο των γιορτών υπενθυμίζει πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι κάτι αυτονόητο και συνηθισμένο όταν γίνεται με φροντίδα και έμπνευση.
2. Κονκλάβιο
Δεν μπορείς να γράψεις τη λέξη “Βατικανό” χωρίς το “κατίνα”. Οι ίντριγκες, τα μυστικά και τα σκάνδαλα που συνοδεύουν τη διαδικασία εκλογής νέου Πάπα στους πιο ιερούς διαδρόμους της Καθολικής Εκκλησίας μεταφέρονται στο σινεμά (από το μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Χάρις) από το σκηνοθέτη Έντουαρντ Μπέργκερ με λεπτό χιούμορ και και μια “just when I thought I was out they pull me back in” ενέργεια από τον Ρέιφ Φάινς, που, στο ρόλο ενός καρδινάλιου που πρέπει να διεκπεραιώσει την ψηφοφορία εν μέσω μικρών εσωτερικών καταιγίδων, δεν ήταν ποτέ καλύτερος. Vaping, πισωμαχαιρώματα, θαυμάσια ράσα και μια Ιζαμπέλα Ροσελίνι σε ολιγόλεπτη εμφάνιση-οδοστρωτήρα συνθέτουν την πιο ανέλπιστα απολαυστική εμπειρία της μεγάλης οθόνης για φέτος.
1. Οι Αντίπαλοι
Το τένις ως ψυχοσεξουαλική έκσταση σε μια συναρπαστική ιστορία προσωπικών ανταγωνισμών τριών αθλητών που έχουν την ίδια ένταση με τους επαγγελματικούς τους. Ο σκηνοθέτης Λούκα Γκουαντανίνο φτιάχνει ένα εκρηκτικό τρίγωνο εραστών ανάμεσα στην Ζεντάγια, τον Τζος Ο’Κόνορ και τον Μάικ Φάιστ στο πιο απομακρυσμένο από τον ερωτισμό περιβάλλον, με σεναριακή δομή (από τον Τζάστιν Κουρίτζκες) που αντικατοπτρίζει έναν αγώνα τένις και τη μουσική των Τρεντ Ρέζνορ και Άτικους Ρος να πασχίζει να ξεχυθεί από την οθόνη.
