Η φετινή χρονιά βρίσκεται στα μέσα της και το παγκόσμιο box-office βρίσκεται σε αναζωογόνηση, κάτι που νιώθετε περισσότερο αν το όνομά σας είναι Λίλο, ή ακόμα καλύτερα, Στιτς. Οι ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα δείχνουν πως η ισορροπία ανάμεσα σε εμπορικές επιτυχίες και δημιουργικούς θριάμβους αποδεικνύει πως το 2025 έχει κάτι να πει… και να δείξει.
Παρακάτω επιλέγουμε τις 9 καλύτερες ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες από την Πρωτοχρονιά μέχρι σήμερα και μία που αξίζει να αναζητήσετε σε streaming.
10. Companion
Μια από τις μικρές εκπλήξεις της χρονιάς, το Companion αξιοποιεί εύστοχα το σύγχρονο φόβο για την τεχνητή νοημοσύνη, τις εφαρμογές γνωριμιών και την τοξική αρρενωπότητα. Η Σόφι Θάτσερ υποδύεται μια σύντροφο-ρομπότ, σχεδιασμένη να είναι «τέλεια», αλλά όταν αρχίζει να αποκτά επίγνωση του εαυτού της, η ταινία μετατρέπεται σε σκοτεινή σάτιρα. Λίγο θρίλερ, λίγο μαύρη κωμωδία, λίγο sci-fi: η ταινία του Ντρου Χάνκοκ έχει προσωπικότητα και νεύρο, με αιχμηρές και εντυπωσιακά επίκαιρες παρατηρήσεις. Η εύκαμπτη περσόνα του Τζακ Κουέιντ χρησιμοποιείται ιδανικά εδώ, με το γιο της Μεγκ Ράιαν ως αντι-romcom σταρ.
9. F1: Η Ταινία
Μπορεί να είναι γεμάτο κλισέ, αλλά μερικές φορές χρειάζεσαι ακριβώς αυτό: μια μεγάλη κινηματογραφική εμπειρία που λειτουργεί χωρίς να προσπαθεί να πρωτοτυπήσει. Ο Μπραντ Πιτ υποδύεται έναν ξεπεσμένο θρύλο της F1 που επιστρέφει για να οδηγήσει ένα νέο οδηγό (Ντάμσον Ίντρις) και μια ομάδα στην πρωτιά. Η πλοκή είναι αναμενόμενη, αλλά οι εντυπωσιακές λήψεις πραγματικών αγώνων με κάμερες IMAX και ο ρυθμός της ταινίας κάνουν πολύ καλά την καθηλωτική δουλειά τους. Μια ανακουφιστικά «παλιάς κοπής» ταινία: απλή, άμεση, γεμάτη αδρεναλίνη και μια χαρισματική παρουσία, από τον σκηνοθέτη Τζόζεφ Κοζίνσκι (Top Gun: Maverick) που ξέρει πώς να τοποθετεί τους τελευταίους movie stars σε ένα τέτοιο πλαίσιο με τρόπο που έχει απήχηση στο σύγχρονο κοινό.
8. Είμαι Ακόμα Εδώ
Ένα συγκινητικό δράμα για τη μνήμη και την αναζήτηση της αλήθειας στη σκιά μιας δικτατορίας, με μια συγκλονιστική ερμηνεία από την Φερνάντα Τόρες. Με φόντο την στρατιωτική δικτατορία της Βραζιλίας, η ταινία που κέρδισε το Όσκαρ στη διεθνή κατηγορία παρακολουθεί το οδυνηρό ταξίδι της Εουνίτσε Πάιβα, μιας γυναίκας που αρνείται να φιμωθεί μπροστά στην ανείπωτη αδικία. O άντρας της, ένας πολιτικός μηχανικός με αριστερές επαφές, εξαφανίζεται μετά τη προσαγωγή του για ανάκριση από ασφαλίτες της στρατιωτικής δικτατορίας που κυβερνά τη χώρα το 1971. Ο σκηνοθέτης Βάλτερ Σάλες εξισορροπεί αριστοτεχνικά την προσωπική τραγωδία με τον ιστορικό απολογισμό, με μια ταινία που ποτέ δεν μοιάζει σαν μια απλή αφήγηση γεγονότων του παρελθόντος, αλλά με μια επείγουσα έκκληση μνήμης και αντίστασης.
7. Οι Αναμνήσεις Ενός Σαλιγκαριού
Ανήκουμε στο αντι-Flow στρατόπεδο, οπότε από τα μικρά φετινά animations that could, αυτό εδώ το τρυφερό αυστραλιανό stop-motion του Άνταμ Έλιοτ κερδίζει την ψήφο μας. Με ειλικρίνεια και μαύρο χιούμορ, αφήνει την ηρωίδα του, μια εσωστρεφή συλλέκτρια σαλιγκαριών, να ξετυλίξει η ίδια την απίστευτα τραγική και συγκινητική ιστορία της ζωής της, από την παιδική της ηλικία μέχρι τα τωρινά τραύματα της μοναξιάς της. Η αισθητική είναι χειροποίητη, τραχιά και εξαιρετικά ταιριαστή, ενώ η Σάρα Σνουκ (Succession) προσδίδει στη φωνή της ηρωίδας μία σπάνια ευαισθησία.
6. Mickey 17
Η επιστροφή του Μπονγκ Τζουν Χο όχι μόνο στην επιστημονική φαντασία αλλά και στο σινεμά πήρε υπερβολικά πολύ χρόνο (5 χρόνια μετά το θρίαμβο των Παράσιτων στα Όσκαρ) και τόσο είναι όσο χαοτική και τολμηρή όσο θα περίμενε κανείς. Ο Ρόμπερτ Πάτινσον παίζει έναν «αναλώσιμο» κλώνο που πεθαίνει σε αποστολές και επιστρέφει με κομμάτια από τις παλιές του αναμνήσεις. Η πλοκή είναι μπερδεμένη, ο ρυθμός ασταθής και το ύφος αλλάζει από σκηνή σε σκηνή, αλλά υπάρχει φαντασία, ρυθμός και τόλμη ακόμα και σε αμφιλεγόμενες επιλογές (όπως ο τραμπικός κακός του Μαρκ Ράφαλο). Δεν λειτουργεί πάντα, αλλά παραμένει μια θεαματική εμπειρία με ξεχωριστή ταυτότητα.
5. The Brutalist
Μια υποβλητική ταινία που χτίζεται όπως και τα κτίρια του ήρωά της: αργά, στιβαρά και με εσωτερική ένταση, με την υπογραφή του σεναριογράφου και σκηνοθέτη, Μπρέιντι Κόρμπετ. Ο Άντριεν Μπρόντι κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ του για την ερμηνεία του, παίζοντας έναν Ούγγρο αρχιτέκτονα που φεύγει για την Αμερική μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κουβαλώντας μέσα του μνήμη, απώλεια και δημιουργική εμμονή. Η αρχιτεκτονική εδώ λειτουργεί ως μεταφορά για την ταυτότητα, την πολιτισμική αφομοίωση και προσωπική σιωπή.
4. Νοσφεράτου
No plot, just vibes = ένα από τα αγαπημένα μας κινηματογραφικά είδη. Ο Ρόμπερτ Έγκερς κάνει ριμέικ του Nosferatu, αλλά το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με τελετουργία παρά με ταινία τρόμου. Ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ υποδύεται έναν τρομακτικό, σχεδόν ζωώδη βρικόλακα, η Λίλι Ρόουζ Ντεπ δίνει την πρώτη καλή της ερμηνεία και η ατμόσφαιρα είναι παγωμένη, υγρή και στοιχειωτική.
3. One Of Them Days
Μια αναπάντεχα ξεκαρδιστική buddy comedy όπου η Κίκι Πάλμερ και η SZA κάνουν δύο αχώριστες φίλες που κυνηγάνε τα λεφτά του ενοικίου τους μέσα σε μια μέρα, αλλιώς θα μείνουν άστεγες. Όταν ο αναξιόπιστος σύντροφος της μίας αρπάζει τα λεφτά, ξεκινάει μια οδύσσεια που περνάει από τράπεζες αιμοδοσίας, κλοπές Air Jordans, δοσίλογους τοκογλύφους και διάφορες παρανομίες. Μια φρέσκια, γυναικεία, σπιρτόζικη εκδοχή των buddy comedies των 90s που φυσικά δεν κυκλοφόρησε στις ελληνικές αίθουσες, αλλά είναι διαθέσιμη στο Apple TV+ και το Prime Video.
2. Better Man
Αν και δεν πιστεύουμε ότι ο Ρόμπι Γουίλιαμς μπορεί να γίνει καλύτερος απ’ό,τι είναι ήδη, αυτή η ταινία θα μετατρέψει σε πιστούς ακόμα και τους μεγαλύτερους pop snobs. Αντί για μια προβλέψιμη μουσική βιογραφία, το Better Man επιλέγει να είναι προσωπικό, πειραματικό και συναισθηματικά ειλικρινές. Εστιάζει στη ζωή του διάσημου τραγουδιστή, όχι μέσα από επιτυχίες και σκάνδαλα, αλλά μέσα από τις ανασφάλειες, τις ενοχές και την πάλη με τον εαυτό του. Παραδόξως, το ανορθόδοξο τέχνασμα της χρήσης ενός CGI χιμπατζή ως κεντρικού ήρωα λειτουργεί θεαματικά. Η ταινία παίζει με το χρόνο, τις αναμνήσεις και τη μουσική ως αφήγηση. Είναι messy, απρόβλεπτη αλλά αυθεντική, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Ρόμπι.
1. Αμαρτωλοί
Ο Ράιαν Κούγκλερ παντρεύει τη βιβλική θεματολογία με punk αισθητική και έντονη συναισθηματική ένταση, δημιουργώντας κάτι που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που έχουμε δει φέτος. Βαμπίρ στον αμερικανικό Νότο του ’30, αλλά χωρίς κλισέ: το Sinners χρησιμοποιεί τον τρόμο για να μιλήσει για πολιτισμική αφαίμαξη. Ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν παίζει δύο ρόλους: τους δίδυμους πρώην στρατιώτες που ανοίγουν ένα μπαρ σε μια μαύρη κοινότητα, μέχρι που την ηρεμία διαταράσσουν βρικόλακες-εισβολείς.. Με επιρροές από τους λαϊκούς μύθους, τα μπλουζ και την καταπιεσμένη μνήμη, είναι μια ταινία γεμάτη αίμα, ρυθμό και νόημα, που ισορροπεί ανάμεσα στο ιερό και το προκλητικό με απόλυτη σιγουριά.
