«Ένα γι’ αυτούς, ένα για εμάς», έμοιαζαν να είπαν τα 97α Όσκαρ, που έχρισαν ως μεγάλο νικητή της χτεσινής απονομής την ανεξάρτητη ταινία Anora, ένα χρόνο μετά το Oπενχάιμερ – μόνο που “αυτοί” και “εμείς” είναι στην πραγματικότητα το ίδιο σώμα: η κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ. Ένα χρόνο μετά το σαρωτικό Οπενχάιμερ, που με τη σειρά του ήταν το αποκορύφωμα του Barbenheimer, το μήνυμα ήταν και πάλι σαφές: σινεμά σημαίνει αίθουσα. Παρά τις 13 του υποψηφιότητες, το Emilia Perez του Netflix απέτυχε για άλλη μια φορά να φέρει το μεγάλο βραβείο της Καλύτερης Ταινίας στο μεγαλύτερο παίκτη του streaming (κάτι που φυσικά οφείλεται και στο πρόσφατο σκάνδαλο με τα τουίτ της πρωταγωνίστριας, Κάρλα Σοφία Γκασκόν), με την τηλεοπτική μετάδοση να τελειώνει με τον τετράκις νικητή Σον Μπέικερ να αποθεώνει τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Εδώ και λίγες ώρες, ο Μπέικερ αναφέρεται στην ίδια πρόταση με τον Γουόλτ Ντίσνεϊ (!) όσον αφορά τα οσκαρικά ρεκόρ: έγινε ο πρώτος άνθρωπος που κερδίζει 4 αγαλματίδια την ίδια βραδιά (για σκηνοθεσία, πρωτότυπο σενάριο, μοντάζ και συμπαραγωγή του Anora). To πέμπτο Όσκαρ της ταινίας προήλθε από την επικράτηση της νεαρής πρωταγωνίστριας Μάικι Μάντισον στον Α’ γυναικείο ρόλο, δίνοντας έτσι γλυκόπικρο τέλος στην εντυπωσιακή comeback καμπάνια της πολυβραβευμένης Ντέμι Μουρ, που έζησε το The Substance στην αληθινή ζωή, χάνοντας την ευκαιρία της νίκης από μια νεότερη συνάδελφο.
Στον Α’ ανδρικό ρόλο δεν ίσχυσε το ίδιο, με τον Έντριεν Μπρόντι να επιβεβαιώνει τα προγνωστικά και να κερδίζει το δεύτερο Όσκαρ του, αυτή τη φορά για την ερμηνεία του στο The Brutalist (με έναν ευχαριστήριο λόγο ανάλογης διάρκειας), μπλοκάροντας τον Τιμοτέ Σαλαμέ από το να γίνει ο νεότερος νικητής της κατηγορίας (τον τίτλο αυτό κατέχει ο ίδιος ο Μπρόντι, από τότε που κέρδισε για τον Πιανίστα). Μην λυπηθείτε πολύ για τον Τίμι: το Χόλιγουντ τον έχει ήδη χρίσει πρίγκιπα της πόλης, όπως φάνηκε από τα αστεία και τις αναφορές της βραδιάς, που στην πλειοψηφία του τον αφορούσαν. (Βέβαια δεν είναι μόνο η συμπάθεια, αλλά και οι αδιαφιλονίκητες αποδείξεις του box-office.) Μένει να δούμε αν στο κομμάτι των Όσκαρ θα τον μεταχειριστούν σαν τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο ή αν τον περιμένει ένα αγαλματίδιο στα επόμενα χρόνια.
Αναμενόμενοι ήταν οι νικητές στις περισσότερες άλλες κατηγορίες: στους Β’ ρόλους επικράτησαν η Ζόι Σαλντάνια (Emilia Perez), που τόνισε τη δομινικανή καταγωγή της, και ο Κίραν Κάλκιν (Αληθινός Πόνος), που συνέχισε ένα άβολο αστείο περί τεκνοποίησης. Το Κονκλάβιο κέρδισε το βραβείο διασκευασμένου σεναρίου, το The Brutalist εκείνο της μουσικής, το “El Mal” από το Emilia Perez ανακηρύχθηκε καλύτερο τραγούδι και το Dune: Μέρος Δεύτερο κέρδισε για τα οπτικά εφέ και τον ήχο του, αποδεικνύοντας παράλληλα πόσο ανεξάντλητοι είναι τελικά οι τρόποι να προφέρουν λάθος το όνομα του Ντενί Βιλνέβ ακόμα και άτομα που δουλεύουν καθημερινά μαζί του. Από τα little films that could, το λετονικό ανεξάρτητο animation Flow - Η Γάτα που δεν Φοβόταν το Νερό νίκησε το Ατίθασο Ρομπότ στην καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων, το Είμαι Ακόμη Εδώ χάρισε στην Βραζιλία το πρώτο της διεθνές Όσκαρ και το No Other Land, το παλαιστινιακό/ισραηλινό ντοκιμαντέρ για τoν αγώνα των Παλαιστινίων να σταματήσουν την καταστροφή των σπιτιών τους από τον ισραηλινό στρατό, κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ. Οι ευχαριστήριοι λόγοι των συντελεστών Μπαζέλ Άντρα και Γιουβάλ Έιμπραχαμ αποτέλεσαν ξεκάθαρα την πιο πολιτικά φορτισμένη στιγμή της βραδιάς, με τον πρώτο να ζητάει να “σταματήσει η αδικία και η εθνοκάθαρση” των Παλαιστινίων και το δεύτερο να δηλώνει πως “η εξωτερική πολιτική [των Η.Π.Α.] εμποδίζει το δρόμο” για να γίνει αυτό.
Σε μια τελετή χωρίς εκπλήξεις, καμία έκπληξη δεν αποτέλεσε το γεγονός ότι ο Κόναν Ο’Μπράιαν ήταν ο ιδανικός οικοδεσπότης. Οι γνώστες του χιούμορ του θα αναγνώρισαν την οικονομία των αστείων (“Κάρλα [Σοφία Γκασκόν], αν τουιτάρεις απόψε, το όνομά μου είναι Τζίμι Κίμελ”), τον αυτοσαρκασμό και το edginess (“είμαστε στα μισά της τελετής, ώρα να βγει ο Κέντρικ Λαμάρ και να πει ‘παιδόφιλο’ τον Ντρέικ”, “οι Αμερικάνοι χαίρονται που επιτέλους κάποιος υψώνει ανάστημα ενάντια σε έναν πανίσχυρο Ρώσο” [σχολιάζοντας τις νίκες του Anora]). Έχοντας επωμιστεί το μήνυμα της βραδιάς (ότι το σινεμά πρέπει να διασωθεί στο φυσικό του χώρο), πρωταγωνίστησε σε σκετς για την εμπειρία της αίθουσας, ενώ πιο πριν υποσχέθηκε ότι δεν θα τραβήξει περισσότερο τη διάρκεια της τελετής και το επόμενο δευτερόλεπτο τραγούδησε ένα ανούσιο τραγούδι για το πώς δεν θα κάνει ακριβώς αυτό. Πάντως, η πιο cringe στιγμή της βραδιάς προήλθε από τη συνθέτρια Camille, που κέρδισε για το προαναφερθέν “El Mal” και άρχισε να τραγουδάει “Emiliaaaaa… Epifaniiiiiaaa” για μια φαινομενική αιωνιότητα πριν κατέβει από τη σκηνή. Φέτος, οι παραγωγοί επέλεξαν να μην δώσουν τηλεοπτικό χρόνο στη ζωντανή ερμηνεία των υποψήφιων τραγουδιών, επιλέγοντας το μουσικό κομμάτι της βραδιάς να είναι αφενός ένα medley του Wicked από τις Σίνθια Ερίβο και Αριάνα Γκράντε και αφετέρου ένα αφιέρωμα στον Τζέιμς Μποντ, με σταρ όπως η Lisa, η Doja Cat και η Raye να ερμηνεύουν κλασικές επιτυχίες των ταινιών, ενώ χόρευε η Μάργκαρετ Κουάλεϊ. Ομολογουμένως οι λόγοι δεν ήταν σαφείς (ίσως θέλησαν να αποχαιρετήσουν έτσι τους απερχόμενους παραγωγούς Μάικλ Γουίλσον και Μπάρμπαρα Μπρόκολι). Ωστόσο η βραδιά δεν ανήκε στα franchises, το Anora το ξεκαθάρισε. Μένει να δούμε αν ο έρωτας του Χόλιγουντ με το αγνό, παθιασμένο, αυθόρμητο filmmaking θα κρατήσει περισσότερο από το γάμο της Άνι.
