Ήταν αναντικατάστατος! Αυτό μπορεί να ειπωθεί -χωρίς την παραμικρή διάθεση υπερβολής- για τον Ντέιβιντ Λιντς, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών. Και η αλήθεια είναι ότι ο ιδιοφυής Αμερικανός σκηνοθέτης, άνοιξε έναν νέο δρόμο στον κινηματογράφο: από το ξεκίνημά του που γύριζε πειραματικές ταινίες μικρού μήκους μέχρι την επιτυχία της σουρεαλιστικής πρώτης του ταινίας «Eraserhead», και στη συνέχεια με μια σειρά βραβευμένων έργων, όπως το «Μπλε Βελούδο», τη «Χαμένη Λεωφόρο», τον «Άνθρωπο Ελέφαντα», τον «Ύποπτο Κόσμο του Twin Peaks» και το «Mullholand Drive».
Κάποια στιγμή, κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών για το «Wild at Heart» το 1990. Και, επίσης, έλαβε τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας (για το «Μπλε Βελούδο», τον «Άνθρωπο Ελέφαντα» και το «Mulholland Drive»), ενώ το 2019 του απονεμήθηκε τιμητικό Όσκαρ ζωής. Όμως, αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα πέτυχε με το εκπληκτικό –από κάθε άποψη- έργο του….
Γεννημένος στη Missoula της Μοντάνα το 1946, ο Λιντς πήγε σε κολέγιο τέχνης τη δεκαετία του 1960 και έκανε την πρώτη του πειραματική ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Six Men Getting Sick» ενώ ακόμα ήταν φοιτητής. Το 1971 μετακόμισε στο Λος Άντζελες και σπούδασε κινηματογραφική παραγωγή στο AFI Conservatory, όπου άρχισε να γυρίζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία Eraserhead. Τελικά την ολοκλήρωσε το 1976, και η ταινία αν και αρχικά προκάλεσε αμηχανία και απορρίφθηκε από τα περισσότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ, στα τέλη της δεκαετίας του '70 έγινε επιτυχία στο κύκλωμα των «μεταμεσονύχτιων ταινιών».
Σταδιακά, όμως, ο αντίκτυπος του «Eraserhead» ήταν τέτοιος που οδήγησε σε μια πρόταση από την εταιρεία παραγωγής του Μελ Μπρουκς να σκηνοθετήσει τον «Άνθρωπο Ελέφαντα» με πρωταγωνιστή τον Τζον Χαρτ – ταινία βασισμένη σε μια βιογραφία του Joseph Merrick σχετικά με τον παραμορφωμένο άνθρωπο του 19ου αιώνα. Ο «Άνθρωπος Ελέφαντας» ήταν υποψήφιος για οκτώ Όσκαρ και εξασφάλισε στον Λιντς το κύρος του Χόλιγουντ. Έπειτα από αυτήν την ταινία, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα.
Αφού απέρριψε την πρόταση να σκηνοθετήσει την «Επιστροφή των Τζεντάι», ο Λιντς δέχτηκε να γυρίσει τη διασκευή του επικού μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας «Dune» του Φρανκ Χέρμπερτ, αλλά η ταινία άλλαξε σημαντικά τη μορφή της και αποδείχθηκε εμπορική καταστροφή, αποσπώντας κακές κριτικές.
Αντί για τη σχεδιαζόμενη συνέχεια του «Dune», ο Λιντς αποφάσισε να γυρίσει μια πιο προσωπική ταινία: το σκοτεινό νουάρ θρίλερ του Blue Velvet (Μπλε Βελούδο) που θα γινόταν μεγάλη επιτυχία το 1986, και είχε ως αποτέλεσμα τη δεύτερη υποψηφιότητα του Λιντς για Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας.
Στη συνέχεια, ο Λιντς ξεκίνησε ένα άλλο νουάρ έργο, το σουρεαλιστικό μυστηριώδες μυθιστόρημα «Twin Peaks», το οποίο όμως το οραματίστηκε ως τηλεοπτική σειρά. Ένα μείγμα κωμωδίας, μυστηρίου και σουρεαλιστικού ονειρικού κόσμου, που περιγράφεται ως «το πιο στοιχειωτικά πρωτότυπο έργο που έγινε ποτέ για την αμερικανική τηλεόραση». Και το 1997 επιστρέφει στις αβανγκάρντ καταβολές του με το «Lost Highway» (Η Χαμένη Λεωφόρος), ένα σουρεαλιστικό θρίλερ με πρωταγωνιστές τον Μπιλ Πούλμαν και την Πατρίτσια Αρκέτ. Δύο χρόνια μετά, κυκλοφόρησε το «The Straight Story», μια ωμή ιστορία για έναν ηλικιωμένο άνδρα -τον οποίο υποδύεται ο Richard Farnsworth- που διασχίζει 240 μίλια σε όλη τη χώρα με μια μηχανή του γκαζόν!
Το 2001, ο Λιντς ξεκίνησε ένα ακόμα εξαιρετικό έργο: το «Mulholland Drive». Αν και αρχικά φάνηκε να πηγαίνει σε εντελώς λάθος κατεύθυνση, καθώς ο Lynch το είχε σχεδιάσει ως τηλεοπτική σειρά τύπου Twin Peaks, το υλικό το ανέλαβε η γαλλική εταιρεία StudioCanal, η οποία του έδωσε τα χρήματα για να το αναμορφώσει ως ταινία μεγάλου μήκους. Το αποτέλεσμα; Ένα δράμα μυστηρίου σε στυλ νουάρ, που αποτέλεσε άλλη μια μεγάλη επιτυχία, η οποία έδωσε στον Ντέιβιντ Λιντς μια τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας, ενώ το 2016 ψηφίστηκε ως η καλύτερη ταινία του 21ου αιώνα. Και όχι άδικα…
