Το ελληνικό σινεμά έχει την τιμητική του αυτές τις μέρες, σε μία προ-χριστουγεννιάτικη κινηματογραφική περίοδο ιδιαίτερα δραστήρια και απολαυστική, με πολλές διοργανώσεις που το περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους ή ασχολούνται μόνο με αυτό. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξουμε πόσο πραγματικά το στηρίζουμε και το αγαπάμε, πριν απ’ όλα γιατί οι ταινίες που παίζονται παλιότερες, νεότερες ή ολοκαίνουργιες και για κάθε είδους κοινό, το αξίζουν πραγματικά. Ας τις ψάξουμε λοιπόν στα προγράμματα διοργανώσεων που έρχονται, όπως το Διεθνές Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας, το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου, το φεστιβάλ WIFT GR, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, το Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας, το Φεστιβάλ Οικολογικού Ντοκιμαντέρ της Ελευσίνας, ενώ ήδη τις φιλοξένησαν διοργανώσεις που έριξαν αυλαία, όπως το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας/docfest, το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (προβολές στην Αθήνα). Εντυπωσιακός αριθμός πραγματικά!
Παράλληλα, η πολυαναμενόμενη –και πολύ καλή- ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Σπασμένη Φλέβα» χτυπά τις αίθουσες με θόρυβο αύριο, ενώ τρέχουν ή ετοιμάζονται να βγουν πολύ σημαντικά αφιερώματα: ο θρύλος Νίκος Καβουκίδης τιμάται αυτές τις μέρες στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, ενώ στον ίδιο χώρο έπονται τον Δεκέμβριο-ως μέρος του Πρωτοποριακού Φεστιβάλ Κινηματογράφου-, τα αφιερώματα στον πρωτεργάτη θεμελιωτή του ελληνικού avant-garde κινηματογράφου, Θανάση Ρεντζή (που δυστυχώς χάσαμε πρόσφατα) και στον Θάνο Αναστόπουλο, έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου.
Επαγγελματίες και απλοί φίλοι του κινηματογράφου συναντιούνται διαρκώς σε αίθουσες και πρεμιέρες ενώ ακόμη δεν έχει σβήσει ο ήχος από δυο σημαντικές “στιγμές” του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε εκεί και συζητιούνται ακόμη για τη ζεστασιά και τη σημαντικότητά τους: το εξαιρετικό και πλήρες αφιέρωμα στον πολυαγαπημένο του κοινού Γιώργο Τσεμπερόπουλο –από τις πρώτες μικρού μήκους του που δεν είχαμε δει ποτέ ως το «Υπάρχω» τού, σχεδόν, 1 εκατομμυρίου εισιτηρίων- και η βαθιά συγκινητική βραδιά βράβευσης των πρωταγωνιστών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου που -με τις κωμωδίες του ιδιαίτερα- μεγάλωσε κόσμο και κοσμάκη και, κακά τα ψέματα, μεγαλώνει ακόμη. Ξεχωριστές και συγκινητικές “στιγμές”, από εκείνες που κρατάς μέσα σου πολύ καιρό αφού σβήσουν τα φώτα. Γιατί; Επειδή πέρα από τη συναισθηματική τους φόρτιση, δείχνουν πόσο ενδιαφέρον και σημαντικό είναι το ελληνικό σινεμά σε κάθε περίοδό του, είτε έχει να κάνει με τον λεγόμενο παλιό ελληνικό κινηματογράφο είτε με τον νεότερο είτε με τον σύγχρονο και η ανάγκη στήριξής του τόσο από την Πολιτεία όσο και από το κοινό επιβάλλεται. Η πρώτη κωφεύει όπως δυστυχώς συνεχίζουν να δείχνουν τα πράγματα -και οι δράσεις της κίνησης «Σινεμά στην Ελλάδα-Ορατότης Μηδέν» με τις 2500 περίπου υπογραφές των επαγγελματιών του χώρου το κάνουν ακόμη πιο φανερό. Το σχετικό σποτάκι της δράσης έπαιζε σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, θυμίζοντάς μας την πενιχρή και οδυνηρή κατάσταση που βιώνει το σύγχρονο ελληνικό σινεμά, το οποίο παρά τα εμπόδια και την έλλειψη χρηματοδότησης καταφέρνει να ανθίζει και να μεγαλουργεί χάρη στο πάθος των ανθρώπων του. Ο πετυχημένος τίτλος της δράσης «Ορατότης Μηδέν» είτε δόθηκε είτε δεν δόθηκε τυχαία, φέρνει στο νου και την αλησμόνητη ταινία με τον –συγκλονιστικό στον κύριο ρόλο- Νίκο Κούρκουλο και τους άλλους μεγάλους παλιούς πρωταγωνιστές (Μάνο Κατράκη, Μαίρη Χρονοπούλου, Σπύρο Καλογήρου, Άννα Βαγενά κ.α.) και τη μάχη του καλού (και του φτωχού βιοπαλαιστή) κατά του κακού (και των διαπλεκόμενων εφοπλιστών). Παραγωγή της Finos Film, της θρυλικής εταιρείας που σημάδεψε τον ελληνικό κινηματογράφο του ’60 και συνδιοργάνωσε μαζί με το φεστιβάλ τη σημαντική βραδιά της βράβευσης των 37 μοναδικών ηθοποιών που μας έχουν κάνει να γελάσουμε –και να κλάψουμε– τόσο πολύ με τις αξέχαστες ερμηνείες τους. Είναι ωραίο να κάνουμε βουτιές στο παρελθόν μας γιατί από αυτό αναδυόμαστε στο μέλλον μας.
Καθισμένοι στην πρώτη σειρά του «Παύλος Ζάννας» του «Ολύμπιον» οι Βασίλης Καΐλας –κάποτε γνωστός μόνο ως Βασιλάκης στα στόματα όλων-, Δημήτρης Καλλιβωκάς –τι αειθαλής ενέργεια!-, Γιώργος Κωνσταντίνου –πάντα ακμαίος και δραστήριος-, Χλόη Λιάσκου –πανέμορφη!-, Μπέτυ Λιβανού –υπέροχη, αφιέρωσε το βραβείο στον άνθρωπο που, όπως είπε, «βοήθησε να γίνω αυτό που είμαι σήμερα», στον δικό της, τον μοναδικό Γιώργο Πανουσόπουλο-, Σωτήρης Τζεβελέκος –λες και δεν πέρασε μια μέρα!-, Αιμιλία Υψηλάντη –αρχόντισσα!- και Άννα Φόνσου –τι κορμοστασιά!-, ανέβαιναν ένας ένας στη σκηνή να παραλάβουν τα βραβεία τους. Από το σκοτάδι της αίθουσας έλαμπαν ξαφνικά στο φως των προβολέων και ξύπναγαν μνήμες από τα παλιά: θερινά που μοσχοβολούσαν γιασεμί παρέα με τη γιαγιά, Κυριακάτικα απογεύματα μπροστά στη μικρή οθόνη μετά το οικογενειακό γεύμα στο σπίτι, ατάκες που έμεναν και επαναλαμβάνονταν στις παρέες -και γέλιο, πολύ γέλιο βρε παιδί μου. Υπάρχουν και κάποιοι που το “σνόμπαραν” αυτό το σινεμά στα νιάτα τους γιατί ασχολούνταν με πιο βαθιά κουλτούρα –δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω- και φτάνουν στο σήμερα να το παρακολουθούν επειδή τα παιδιά τους τα ίδια ζητούν να δουν παρέα αυτές τις ταινίες. Ναι, όντως συμβαίνει! Είχαν πολλά να θυμηθούν οι πρωταγωνιστές μας παραλαμβάνοντας τα βραβεία τους από τα χέρια νέων και νεότερων ηθοποιών που τους τα έδωσαν: τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, τη Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη, την Κάτια Γκουλιώνη, τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Στο σπίτι άλλωστε του τελευταίου γεννήθηκε η ιδέα στην οποία θέλησε να δώσει σάρκα και οστά ο πρόεδρος του ΔΣ του Φεστιβάλ, ηθοποιός Άκης Σακελλαρίου που παρουσίασε τη βραδιά μαζί με τον έτερο αγαπημένο Θεσσαλονικιό ηθοποιό Ιεροκλή Μιχαηλίδη: «Ήταν μια ευχή, αφού δεν είχαμε την τύχη να παίξουμε μαζί τους, να τους φέρουμε σήμερα εδώ», είπε. Και όσοι για διάφορους λόγους δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στην βραδιά ήταν εκεί επίσης, μέσα από το ωραίο αφιέρωμα που σκηνοθέτησε ο Νίκος Πάστρας και επιμελήθηκε η Στέλλα Χαραμή: οι Άγγελος Αντωνόπουλος, Ελένη Ανουσάκη, Μπέτυ Αρβανίτη (προειδοποιώ θα την δούμε σε ρόλο έκπληξη στη «Σπασμένη Φλέβα»!), Νόρα Βαλσάμη, Γιάννης Βογιατζής, Βαγγέλης Βουλγαρίδης, Μάρθα Βούρτση, Μέλπω Ζαρόκωστα, Καίτη Ιμπροχώρη, Μαρία Ιωαννίδου, Τόνια Καζιάνη, Ξένια Καλογεροπούλου, Λάκης Κομνηνός, Ηρώ Κυριακάκη, Μάρω Κοντού, Αλεξάνδρα Λαδικού, Πόπη Λάζου, Στέφανος Ληναίος, Χρήστος Νομικός, Γιώργος Πάντζας, Χρήστος Πολίτης, Κώστας Πρέκας, Ελένη Προκοπίου, Έλσα Ρίζου, Τζένη Ρουσσέα, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Νίκος Τσούκας, Έλλη Φωτίου, ακόμη και η Άννα Κυριακού (που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή), είχαν τόσα ωραία να πουν και τόσα να θυμίσουν. «Έχουμε ιερά τέρατα απόψε εδώ, συντελεστές και πυλώνες σε μια εποχή που άφησε ιστορία και πολλές πραγματικά καλές ταινίες, που έχουν διασωθεί μέχρι και σήμερα στη συνείδηση του κοινού, μέσα σε μια συνθήκη κινηματογραφικής πανσπερμίας», σημείωσε ο εκπρόσωπος της Finos Film-συνδιοργανωτή της βραδιάς-, Στάθης Καμβασινός.
Η υπεύθυνη Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, Ελένη Ανδρουτσοπούλου με τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο
«Ήταν μεγάλη πρόκληση να μπορέσουμε να εντάξουμε όσο περισσότερους σημαντικούς ηθοποιούς στη βράβευση και να έχουμε κοντά μας όσους ήταν εφικτό. Αλλά και η ταινία με όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν, είναι εξίσου πολύτιμη με την παρουσία στην τελετή, καθώς όλοι αποτελούν ένα ανεκτίμητο κομμάτι του ελληνικού σινεμά και οι αφηγήσεις τους είναι ένας θησαυρός της ιστορίας του κινηματογράφου μας. Η ενθουσιώδης ανταπόκριση του κοινού, επιβεβαίωσε τη μεγάλη αγάπη που υπάρχει για αυτούς τους καλλιτέχνες από όλες τις ηλικίες. Από την άλλη, με συγκίνησε η διαχρονικά αμφίδρομη, δυνατή σχέση με το κοινό τους: η μεγάλη αγάπη που ο κόσμος τρέφει για εκείνους αλλά ταυτόχρονα η αποδοχή αυτής της αγάπης από την πλευρά των ηθοποιών με φυσικότητα, ευγένεια, σεμνότητα και ευγνωμοσύνη», μου έλεγε αργότερα η πάντα δραστήρια και χαμογελαστή επικεφαλής του ελληνικού προγράμματος του ΦΚΘ, Ελένη Ανδρουτσοπούλου. Και έτσι είναι. Όλοι ξεχωριστοί, πανέμορφοι, χαρούμενοι, φωτεινοί, ένας και ένας πάνω στη σκηνή, έλαμπαν κυριολεκτικά, λες και ο χρόνος γλίστρησε από πάνω τους. Ίσως το μυστικό τους να είναι αυτό που είπε η Χλόη Λιάσκου: «Μπορεί να μεγαλώσαμε, αλλά μέσα μας μένουμε πάντα παιδιά».
Δίπλα τους στην πρώτη σειρά, σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, καθισμένος ο ένας και μοναδικός Νίκος Καβουκίδης που με τη σειρά του τιμάται αυτές τις μέρες, όπως προανέφερα, στην Ταινιοθήκη. Εβδομήντα ένα χρόνια ενεργής παρουσίας, κλείνει ο πολυβραβευμένος δάσκαλος, σκηνοθέτης-διευθυντής φωτογραφίας-μοντέρ που συνεργάστηκε τόσο με την Finos Film όσο και με τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο, είναι πανταχού παρών σε κάθε εκδήλωση του σινεμά μας, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, δηλώνοντας έμπρακτα την υποστήριξη του και στους νέους κινηματογραφιστές –δεν έχει χάσει χρονιά από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Οι «Μαρτυρίες» που σκηνοθέτησε, αλλά και μερικές από τις ταινίες που κατέγραψε στην κάμερά του «Μπάιρον, μπαλάντα για έναν δαίμονα» του Νίκου Κούνδουρου, «Η κάθοδος των εννέα» του Χρήστου Σιοπαχά, «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου, «Το προξενιό της Άννας» του Παντελή Βούλγαρη και «Ληστεία στην Αθήνα» του Βαγγέλη Σερντάρη, περιλαμβάνονταν στο αφιέρωμα.
Η βραδιά στο «Παύλος Ζάννας» ξύπνησε πολλές αναμνήσεις, συγκίνησε βαθιά, προκάλεσε πολλές συζητήσεις, έδωσε αφορμή να ακουστούν ιδέες για ανάλογες βραβεύσεις των εξαιρετικών βετεράνων τεχνικών και άλλων επαγγελματιών του ελληνικού σινεμά. «Υπάρχουν διάφορες ιδέες και σκέψεις για το μέλλον. Ο κινηματογράφος είναι ομαδική δημιουργία και το Φεστιβάλ έχει πάντα στόχο να τιμά και να αναδεικνύει όλες τις ειδικότητες των επαγγελματιών που το υπηρετούν», συνέχισε η Ελένη Ανδρουτσοπούλου. «Τα προηγούμενα χρόνια μέσα από το πρόγραμμα Meet The Future, σε συνεργασία του ελληνικού προγράμματος και της Αγοράς, παρουσιάζαμε το μέλλον, νέα ταλέντα του ελληνικού σινεμά σε διάφορες ειδικότητες (μοντέρ, διευθυντές φωτογραφίας, ηθοποιούς, σεναριογράφους κλπ.). Φέτος τιμήσαμε μέρος του ιστορικού παρελθόντος μας, τους υπέροχους ηθοποιούς μας. Στόχος μας όμως είναι πάντα να αναδεικνύουμε την συμβολή όλων των συντελεστών των ταινιών», τόνισε.
Μπέτυ Λιβανού-Αντώνης Θεοδωρακόπουλος στον "Ξαφνικό Έρωτα" του Γιώργου Τσεμπερόπουλου
Η συγκίνηση χτύπησε ξανά κόκκινο με την παρουσία-έκπληξη της Μπέτυ Λιβανού και του Αντώνη Θεοδωρακόπουλου στην προβολή του «Ξαφνικού Έρωτα» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου! Τι βραδιά! Το ζευγάρι το οποίο είχε αφήσει εποχή επί της οθόνης με τον απροσδόκητο, ξαφνικό του έρωτα που το ταξίδεψε ως την Πορτογαλία, το ζευγάρι που είχε κάνει τόσα μάτια να δακρύσουν ήταν εκεί, μπροστά μας, τέσσερεις δεκαετίες μετά! Πόσα συναισθήματα, πόσες σταγόνες δάκρια κύλησαν και πάλι… πόσο αγαπημένη ταινία, πόσο αγαπημένοι πρωταγωνιστές! Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος δεν έκρυβε την χαρά του που ήταν και οι δύο τους εκεί και το κοινό απόλαυσε πραγματικά τη συζήτηση που ακολούθησε. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του σκηνοθέτη είχε λυγίσει καρδιές και καρδιές με τον λυρισμό και την ποίηση ενός παράφορου έρωτα το 1984 που πρωτοπροβλήθηκε, εμπνευσμένη από και βασισμένη στο «Talgo» του Βασίλη Αλεξάκη.
Είχαν προηγηθεί τα «Μέγαρα» (1974), το καταπληκτικό ντοκιμαντέρ που ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος έφτιαξε στα 20κάτι του παρέα με τον Σάκη Μανιάτη: το πρώτο ίσως οικολογικό φιλμ στην Ελλάδα, μια βαθιά κατακραυγή της καταστροφής του περιβάλλοντος και των κοινωνικών επιπτώσεων από την αλόγιστη εκβιομηχάνιση της περιοχής των Μεγάρων. Αλλά και οι μικρού μήκους που γύρισε τα επόμενα χρόνια στις ΗΠΑ, όπου πήγε για να σπουδάσει στο American Film Institute στο Λος Άντζελες -ταινίες τις οποίες το κοινό είδε για πρώτη φορά, αποκατεστημένες μάλιστα.
«Μέγαρα» των Σάκη Μανιάτη και Γιώργου Τσεμπερόπουλου
Απολαύσαμε όμως τον δημιουργό και ως πρωταγωνιστή στην ταινία «Μαύρο + Άσπρο» των Θανάση Ρεντζή και Νίκου Ζερβού -η οποία προβάλλεται και στις 16 Δεκεμβρίου στο αφιέρωμα στον Θανάση Ρεντζή στο 14ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Αλλά και σε ρόλο guest στην ολοκαίνουργια, υπέροχη ταινία της Αμέρισσας Μπάστα, «Life In A Beat» που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ –και μάλιστα με δύο σημαντικότατα Βραβεία Κοινού!- και θα συναντήσει τους θεατές, απ’ ότι μαθαίνουμε, στα θερινά. Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος, όλα αυτά τα χρόνια, παράλληλα με τη δημιουργική του πορεία –και την ίδρυση της περίφημης εταιρείας Filmiki Productions το 1987 μαζί με τον Γιώργο Πανουσόπουλο- βρίσκεται δίπλα στους νέους, αλλά και στην πρώτη γραμμή της μάχης για το ελληνικό σινεμά. Είτε ως ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Σκηνοθετών-Παραγωγών είτε ως μέλος του ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του ΦΚΘ κάποια χρόνια πριν είτε ως πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου από το 2019 ως το 2022 είτε ανεξαρτήτως θέσης, είναι ταγμένος ενεργά στην καλυτέρευση των συνθηκών στον ελληνικό κινηματογράφο. Αλλά παράλληλα είναι και μέλος του Δ.Σ. της Greenpeace Hellas γιατί το περιβάλλον είναι ένα από τα ζητήματα που τον απασχολούν από τα νιάτα του –δες «Μέγαρα»- και δυστυχώς βίωσε την καταστροφή μέχρι το κόκκαλο όταν το σπίτι του στα αγαπημένα του Βασιλικά Ευβοίας κάηκε ολοσχερώς στις ολέθριες φωτιές. Πέρα από τη δράση του εκεί για το ξανάνιωμα του τόπου, ήταν από τους πρώτους που υποστήριξαν το Evia Film Project, το οικολογικό «παιδί» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που γεννήθηκε στη Βόρεια Εύβοια για να στηρίξει την περιοχή.
Ο Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου στην "Πίσω Πόρτα" του Γιώργου Τσεμπερόπουλου
Η προβολή της ταινίας «Πίσω Πόρτα», που έγινε η αφορμή να γνωρίσω κιόλας από κοντά 25 χρόνια πριν τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο, έκανε ακόμη κι όσους την είχαν δει τότε, στις αρχές του αιώνα, να καταλάβουν πιο βαθιά σήμερα πόσο σημαντική ταινία είναι. Η ενηλικίωση του ανήσυχου έφηβου Κωνσταντίνου στα χρόνια της χούντας δίνεται μοναδικά και, κυρίως, μέσα από το βλέμμα του, ενώ η τρυφερότητα, το –φανερό ή υπόγειο- χιούμορ και η απίστευτη σκηνή του τέλους κλέβουν την καρδιά. Το σενάριο γράφτηκε σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Ντένη Ηλιάδη, ο οποίος μαζί με την σεναριογράφο του «Υπάρχω» και αντιπρόεδρο του ΔΣ του Φεστιβάλ, Κατερίνα Μπέη και τον σεναριογράφο της ταινίας «Ο Εχθρός Μου», Γιάννη Τσίρο, του απένειμαν τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο της προσφοράς του στο σινεμά. «Τον Γιώργο δεν τον ενδιαφέρουν τα πολλά σκηνοθετικά κόλπα και δεν θέλει ποτέ να είναι πιο έξυπνος από τους ήρωές του. Τους αγαπάει πραγματικά, είναι πάντα δίπλα τους και αναζητεί πάντα τα μάτια τους για να κοιτάξει μέσα σ’ αυτά. Γι’ αυτό και οι ταινίες του όχι μόνο καταγράφουν αλλά και εκπέμπουν βαθιά αυθεντικό ανθρώπινο συναίσθημα», όπως είπε συγκινητικά στην τελετή ο Ντένης Ηλιάδης. Δεν είναι τυχαίο που επιλέχθηκαν τρεις σεναριογράφοι για να του παραδώσουν το βραβείο. Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος σε όλη του την πορεία υποστηρίζει τη σημαντικότητα του σεναρίου στη δημιουργία μιας ταινίας. «Εν αρχή ην το σενάριο», έλεγε πριν δύο χρόνια σε συνέντευξη στην popaganda. «Από ότι βραβείο έχω πάρει από τις λίγες ταινίες που έχω κάνει, περηφανεύομαι ότι δύο από αυτές πήραν βραβείο σεναρίου. Στην Ελλάδα δεν έχουμε επαγγελματική τάξη σεναριογράφων αποκλειστικά του κινηματογράφου. Πρέπει να δημιουργηθεί άμεσα και υπάρχουν τρόποι», επεσήμαινε.
Το σενάριο, η σημαντικότητα των ηθοποιών, η σκληρή δουλειά, η συγκίνηση που σου δίνει η δημιουργία μιας ταινίας αλλά και τα «όχι» που πρέπει να τολμάς να λες, ήταν μερικά από όσα είπε στο άκρως ενδιαφέρον masterclass που έκλεισε το αφιέρωμα στην 50χρονη πορεία του. Ένα αφιέρωμα εξαιρετικό, με πολλή και πολύμηνη δουλειά πίσω του, που ελπίζουμε πραγματικά να δούμε σύντομα και στην Αθήνα:
«Το έργο του Γιώργου Τσεμπερόπουλου δίνει έμπνευση -και αυτό ήταν πολύ έντονο και στην προετοιμασία αλλά και κατά τη διάρκεια του αφιερώματος. Είναι ένας σκηνοθέτης που έχει αγαπηθεί πολύ τόσο για το έργο του όσο και για την συμβολή του στην ανάπτυξη του ελληνικού σινεμά», μου έλεγε η Ελένη Ανδρουτσοπούλου, εξηγώντας μου πόση δουλειά απαιτήθηκε για να είναι όλα άρτια από τεχνικής απόψεως ήχου και εικόνας, ανάλογα την ταινία και την παλαιότητά της (όπως οι 4 μικρού μήκους που δεν είχαν προβληθεί ποτέ στην Ελλάδα) αλλά και η μετατροπή του «Άντε Γεια» και του «Υπάρχω» σε καθολικά προσβάσιμες ταινίες για ανθρώπους με προβλήματα ακοής και όρασης. «Ο Γιώργος μας έδωσε με γενναιοδωρία πρόσβαση στο αρχείο του, σε σπάνιο υλικό από όλη τη διαδρομή του, μέρος του οποίου αξιοποιήθηκε στην ειδική -κι αφιερωμένη σε εκείνον- έκδοση μας “Πρώτο Πλάνο”. Νιώθω απίστευτη περηφάνεια και συγκίνηση που αυτό το ταξίδι της προετοιμασίας του αφιερώματος από το καλοκαίρι, κατέληξε σε 10 υπέροχες γεμάτες μέρες. Είναι τεράστια τιμή να σε εμπιστεύονται οι Έλληνες δημιουργοί και όταν ολοκληρώνεται ένα αφιέρωμα να νοιώθουν και εκείνοι ότι άξιζε τον κόπο. Και είναι τεράστια χαρά επίσης να προσφέρεις στο κοινό την ευκαιρία να δει στη μεγάλη οθόνη την υπέροχη φιλμογραφία τους. Ήταν πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις πόσο επίκαιρες είναι ακόμη οι παλιές ταινίες του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και πόσο αγαπήθηκαν τώρα, από τους νέους θεατές που δεν είχαν την ευκαιρία να τις γνωρίσουν νωρίτερα».
Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος, νεαρός πρωταγωνιστής στο «Μαύρο + Άσπρο» των Θανάση Ρεντζή & Νίκου Ζερβού που μετά το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θα δούμε και στην Ταινιοθήκη.
Δύο εβδομάδες και βάλε από τη λήξη του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, συναντάμε τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο συχνά πυκνά σε διάφορες εκδηλώσεις, φεστιβάλ και προβολές που τρέχουν όλες αυτές τις μέρες. Η αυλαία έχει πέσει, αλλά δεν μπόρεσα να μην τον ρωτήσω τώρα που τέλειωσαν όλα, τι είναι εκείνο που τον συγκίνησε περισσότερο σε αυτό το αφιέρωμα, τι του άρεσε πιο πολύ και τι κράτησε για πάντα στην καρδιά του. «Με συγκίνησε αυτό το ταινιάκι που παίχθηκε εκείνη την βραδιά πριν την βράβευσή μου, που ήταν πάρα πολύ ωραία μονταρισμένο: η κινηματογραφική μου ζωή. Και όπως τέλειωσε, με αυτή τη φωτογραφία που είμαι πιτσιρικάς… εντάξει… μου άρεσε, με άγγιξε», μου είπε με μία τρυφερότητα που οφείλω να πω, συγκινήθηκα κι εγώ. «Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος από όλο αυτό που έζησα στη Θεσσαλονίκη» συνέχισε, «είμαι ξανανιωμένος από το γεγονός ότι ταινίες 40 και 50 χρόνων μάζεψαν κόσμο, ήταν πάντα γεμάτες οι αίθουσες. Και οι θεατές είχαν γνώμη και άποψη για τις ταινίες γιατί ακριβώς μετράνε για αυτούς οι ταινίες. Αν έχεις κάνει λοιπόν ταινίες που δεν έχουν πεθάνει, τι άλλο θες; Προτιμώ εννοείται να αρέσουν οι ταινίες μου παρά να αρέσω εγώ –αυτό ισχύει για όλους μας βέβαια, δεν λέω κάτι καινούργιο. Αλλά κυρίως να τονίσω πως οι αίθουσες ήταν γεμάτες με νέους ανθρώπους, οι οποίοι βλέπουν ή ξαναβλέπουν τις ταινίες σαν καινούργιες, σαν να γυρίστηκαν τώρα. Ε αυτό είναι τρομερό!» χαμογελάει με βλέμμα φωτεινό.
