Honeymoon
Με ταινίες από το Εθνικό Διαγωνιστικό και Εθνικό Σπουδαστικό Πρόγραμμα, το 47o Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας κατεβαίνει στην Αθήνα για να μας δείξει τη σοδιά του, στoν κινηματογράφο ΙΡΙΔΑ, στις 24-27 Οκτωβρίου.
Το πρόγραμμα, ένας κινηματογραφικός καθρέφτης της σημερινής εποχής, περιλαμβάνει τα πάντα. Οι μικρομηκάδες, χρόνια τώρα, ξέρουν καλύτερα από όλους πως να αφουγκράζονται και να παρατηρούν. Οπότε συναντάμε πολλά. Ταινίες εποχής, αληθινές ιστορίες, ταινίες βασισμένες σε διηγήματα, ασπρόμαυρα φιλμ, μετααποκαλυπτικές δυστοπίες επιστημονικής φαντασίας. Ταινίες με τράπερ και ράπερ, ταινίες για τη ζωή στην ελληνική επαρχία και άλλες με έμφαση στη σεξουαλικότητα, την ομοφοβία, τη διεκδίκηση της τρανς ταυτότητας.
Τα ζώα και το κυνήγι πρωταγωνιστούν σε αρκετές από αυτές, ενώ η απώλεια, η διαχείριση του πένθους και ο χωρισμός καταλαμβάνουν επίσης πολλές από τις ανησυχίες τους. Βάλε σε αυτές και άλλα όπως οικογενειακές σχέσεις, φιλίες που δοκιμάζονται, πρώτους έρωτες, παιδικά τραύματα, απώλεια της παιδικότητας, απότομη ενηλικίωση, μονογονεϊκές οικογένειες, μετανάστευση, μπούλινγκ, ρατσισμός, αυτοκτονία, αστυνομική βία, παρακολούθηση, ενσωμάτωση των Ρομά, εθισμός, φυλακή... πες ότι θες και κάτι θα υπάρχει και για σένα.
Ζητήσαμε από την ηθοποιό Μαρίνα Σιώτου, μέλος της επιτροπής του Εθνικού Διαγωνιστικού και βραβευθείσα πέρσι με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για την ταινία του Εθνικού Σπουδαστικού "Το χάος που άφησε πίσω της", να μας μιλήσει για τις πέντε ταινίες που αγάπησε ένα τόσο δα τσικ παραπάνω.
Μας έστειλε δώρο και άλλες δύο από το Διεθνές Διαγωνιστικό, που λείπει από αυτό το τριήμερο. Δεν πειράζει. Εμείς τις σημειώνουμε.
Honeymoon
Andrea Arnold meets Sean Βaker = Άλκι Παπασταθόπουλος. Δύο κορίτσια, ένα road movie, μια ιστορία ενηλικίωσης και αποχαιρετισμού. Αυτή είναι η ιστορία του Honeymoon. Η Σάντρα κοιτά νωχελικά τη Φαίη και η Φαίη μέσα της σιγοκαίει/ σιγολιώνει. Είναι μαζί και αυτό είναι το μόνο που μετρά. Κάπου ανάμεσα στην Αθηνών-Κορίνθου ή μήπως σ’ ένα προάστιο της Καλιφόρνια (;) περνούν τις τελευταίες στιγμές τους πίνοντας, τραγουδώντας, φλερτάροντας. Η κάμερα ασφυκτικά κοντά τους αποτυπώνει τα τελευταία τους καρδιοχτύπια. Είναι αυτές και ο κόσμος. Κρατιούνται σφιχτά. Αυτές κόντρα σε όλα. Thelma και Louise. Σάντρα και Φαίη.
My personal favorite για φέτος.
Τα περιστέρια αρρωσταίνουν όταν η πόλη φλέγεται
Αθήνα, ζέστη, ραστώνη, ιδρώτας. Σώματα το ένα πάνω στο άλλο. Κανείς έξω, μόνο ένα περιστέρι και δύο αγόρια στην πόλη. Βόλτες στην Ομόνοια, τα Εξάρχεια, τον Ευαγγελισμό πάνω στο μηχανάκι. Την πιο ζεστή μέρα του χρόνου. Υποφέρω. Καυτή άσφαλτος, καυτά φιλιά. Πολύ. Εξαιρετική κινηματογράφηση, μουσική σύνθεση που σου κολλάει για μέρες, πρωτότυπο τραγούδι της Μαριλένας Ορφανού στο repeat. Στα πρόσωπα των δύο αγοριών βρίσκομαι εγώ, βρίσκεσαι εσύ, και όλοι οι hopeless romantics που ψάχνουμε απεγνωσμένα σύνδεση και έρωτα κόντρα στο εφήμερο, σε μια έρημη πόλη που καίει. Και υποφέρουμε. Πολύ.
Σπίτι
Ένα σπίτι με ρωγμές -άλλες εμφανείς κι άλλες όχι. Φωνές, γέλια, βουτιές, σκιρτήματα, τσακωμοί. Κόσμος έρχεται και φεύγει. Ένα εξομολογητικό memorial που παρεμβάλλεται από αληθινές αναμνήσεις και fiction ρίχνει φως στις πιο μύχιες στιγμές και ανεπαίσθητες ρωγμές αυτού του σπιτιού. Έσκασαν με το χρόνο και ήρθε η ώρα να ειπωθούν. Πώς; Με την πιο απροσδόκητη, πρωτότυπη, τρυφερή coming out στιγμή των τελευταίων ετών.
Αλκυονίδες
Ίσως η πιο εκκωφαντικά βουβή ερμηνεία που έχω δει τα τελευταία χρόνια να ανήκει στην Μίριαμ Ρουχάτζε. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και συγκρατείστε το όνομά της. Η νεαρή αγρότισσα -σαν έχει βγει από ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού- στέκει αγέρωχη, περήφανη, ευάλωτη δίπλα στον μελλοντικό σύζυγό της (Παύλο Ιορδανόπουλο). Εκείνος τραχύς με στιγμές τρυφερότητας σε αιφνιδιάζει με κάθε του κίνηση και βλέμμα. Η μεταξύ τους σχέση και δυναμική σε παρασύρει σ’ ένα δαίδαλο συναισθημάτων απορίας, έκπληξης, αδημονίας, συγκίνησης και σου κλείνει μαεστρικά το μάτι με το φινάλε της. Όλα αυτά σε μία άχρονη ελληνική επαρχία που συχνά αναρωτιέσαι αν βλέπεις Φαραντί σε ασπρόμαυρο.
Γκέκας
Ομίχλη, δάσος, τοξική αρρενωπότητα, κυνηγοί, σκυλιά. Τι μπορεί να πάει λάθος σε αυτή τη σύσταση; Απολύτως τίποτα. Και πράγματι δεν πήγε στην ταινία του Δημήτρη Μουτσιάκα που έφυγε με τον Χρυσό Διόνυσο από το φετινό φεστιβάλ Δράμας. Η διεισδυτικότητα της κάμερας του Γιώργου Καρβέλα, οι ερμηνείες του Νίκου Γεωργάκη και του νεαρού Παύλου Λαγού, η σκηνογραφία και το τοπίο του Γκέκα συνιστούν μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική εμπειρία που κουβαλάς μαζί σου για καιρό. Κι όταν η ευαισθησία και η ευαλωτότητα ενός εφήβου γίνεται κυνηγετικό όπλο κόντρα σε οτιδήποτε άλλο, τότε κάτι γίνεται πολύ σωστά στο σινεμά. Γνώμη μου.
Μαρίνα Σιώτου
Και δύο ξένα που δεν κατεβαίνουν στην Αθήνα, αλλά κάτι θέλω να πω και γι αυτά:
Clamor
Στα αλήτικα στενά και προάστια της Νότιας Γαλλίας αναπτύσσεται και φουντώνει ένας απαγορευμένος εφηβικός έρωτας. O Gabin και η Johannes είναι ξαδέλφια. Και είναι τρελά ερωτευμένοι. Υποψήφια για τα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου και πλέον υποψήφια για τα Όσκαρ μετά το εισιτήριο-βραβείο από το φεστιβάλ Δράμας, αυτή η ανεξάρτητη, low budget ταινία κατορθώνει με μπόλικο χρώμα, μουσική και τόλμη να μιλήσει τόσο θαρραλέα για τον έρωτα. Salomé Da Souza for the win!
Ίσως ένα από τα πιο iconic κινηματογραφικά φιλιά που έχω δει τα τελευταία χρόνια στο σινεμά και ένας από τους πιο σπαρακτικούς μονολόγους ανεκπλήρωτου έρωτα, φτάνουν να πω ότι το Clamor αποτελεί ένα μικρό, ακατέργαστο διαμάντι. Είναι από τις περιπτώσεις ταινιών που με βρήκαν απροετοίμαστη, από αυτές που με ενθουσίασαν και με αναζωογόνησαν ταυτόχρονα. Και μου έκαναν καθαρό γιατί υπάρχει το σινεμά. Αναζητείστε τη με κάθε ευκαιρία.
Ακούστε την τραγουδάρα που παίζει στη σκηνή του φιλιού στο κλαμπ. Τhank me later :)
What Mary Didn't Know
Σε μία ονειρική αφήγηση με κωμικές παρεμβολές του ελληνικού κιτς καλοκαιριού, βρίσκουμε το κρουαζιερόπλοιο Neoromantica που διασχίζει τη Μεσόγειο. Εκεί, η έφηβη Μαίρη ταξιδεύει με τους γονείς της και ερωτεύεται για πρώτη φορά. Μαζί της επιστρέφουμε κι εμείς στα πρώτα μας καρδιοχτύπια, τους πρώτους μας έρωτες, τις πρώτες μας απογοητεύσεις. Η ταινία σε βυθίζει στον κόσμο της Μαίρης, ο οποίος είναι τόσο οικείος και συνάμα τόσο συγκινητικά αφελής. Εκείνη Σουηδή και εκείνος Άραβας χάνονται συχνά στην μετάφραση, αυτό όμως λίγη σημασία δείχνει να έχει αφού βλέπουν μαζί, σιωπηλοί το ηλιοβασίλεμα.
Ένα σύγχρονο παραμύθι από το οποίο δεν θέλεις λεπτό να αναδυθείς. Βγήκα από την αίθουσα σιγοτραγουδώντας του στίχους τους Αττίκ, με μια γλυκόπικρη αίσθηση και λιγότερο μόνη.
Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη ευχαριστούμε πολύ γι αυτό.
Όσο κοντεύουνε οι μέρες για να φύγεις,
τόσο προβλέπω πιο σκληρό το χωρισμό,
τόσο θεριεύει μέσα ο πόνος που με πνίγει
και μου σαλεύει το λογισμό
