Όταν οι αναφορές των υπερηρώων του MCU έχουν περάσει από τα Looney Tunes στον Κίρκεγκαρντ, τα πράγματα είναι όντως σοβαρά. Το Thunderbolts*, η νέα ταινία των Marvel Studios, επικαλείται την υπαρξιακή αγωνία της μοναχικής, ψυχικά τραυματισμένης ομώνυμης ομάδας και ταυτόχρονα καθρεφτίζει μια άλλη υπαρξιακή κρίση, εκείνη των υπερηρωικών ταινιών που βρίσκονται σε εμπορικό κατήφορο τα τελευταία χρόνια.
Μπορεί το Thunderbolts*, μια επιφανειακά δραματική, αρκετά συμπαθητική και ελάχιστα καμουφλαρισμένη περίπτωση corporate empathy, να τις ξεμπλοκάρει; Τα στούντιο έχουν αντιληφθεί ότι η μελαγχολία είναι εξίσου εμπορεύσιμη με ένα Funko Pop και ότι το προσωπικό τραύμα είναι απαραίτητο για να φανείς ως ολοκληρωμένος άνθρωπος, πόσο μάλλον υπεράνθρωπος.
Γι’αυτό και η Γελένα (Φλόρενς Πιού), αδερφή της Μαύρης Χήρας, ανοίγει την ταινία στα όρια της επαγγελματικής εξουθένωσης, με παράπονα για τη ρουτίνα της δουλειάς της και πάλη με την κατάθλιψη. Εργάζεται ως μισθοφόρος για τη διευθύντρια της CIA, Βαλεντίνα Αλέγκρα ντε Φοντέν (Τζούλια Λούι-Ντρέιφους, μια θρυλική κωμικός που σε κάθε της σκηνή σε κάνει να σκέφτεσαι “get that paycheck”), η οποία προσπαθεί να αναπτύξει έναν υπεράνθρωπο με εξαιρετικές ικανότητες σε μυστικά εργαστήρια με την πρόφαση ότι θέλει να προστατεύσει την ανθρωπότητα από επερχόμενους κινδύνους.
Ταυτόχρονα, καταστρέφει αποδεικτικά στοιχεία, ώστε να μην δικαστεί για τα πειράματά της. Στέλνει την Γελένα σε μια ειδική αποστολή, με στόχο οι πληρωμένοι δολοφόνοι της να εξοντώσουν ο ένας τον άλλον, όμως το σχέδιό της έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, με τους ξεγραμμένους υπερήρωες Φάντασμα (Χάνα-Τζον Κάμεν), Τασκμάστερ (Όλγκα Κουριλένκο) και Τζον Γουόκερ/”ψεύτικος Κάπτεν Αμέρικα” (Γουάιατ Ράσελ) να συγκρούονται στην αρχή, αλλά στη συνέχεια να συνεργάζονται. Μαζί με τον πατέρα της Γελένα, Κόκκινο Φύλακα (Ντέιβιντ Χάρμπορ) και τον πρώην Winter Soldier και νυν βουλευτή Μπάκι Μπαρνς (Σεμπάστιαν Σταν), βρίσκονται άθελά τους σε ένα πόλεμο με την Βαλεντίνα και το αινιγματικό πειραματόζωο (Λούις Πούλμαν) που απέκτησε υπερδυνάμεις και ένα του άγγιγμα είναι αρκετό για να ξυπνήσει την πιο τραγική, καταπιεσμένη ανάμνηση.
Η ταινία μοιάζει με μια επιστροφή στις ρίζες της Marvel, αλλά επίσης εξερευνά νέες κατευθύνσεις (ψυχολογική ασθένεια, κατάθλιψη και λύτρωση) όταν θυμηθεί να απελευθερωθεί από τα δεσμά του exposition και αν κάποιος κλείσει τα μάτια του στον κυνισμό και τη διαιώνιση των στερεοτύπων της διαταραγμένης ιδιοφυίας και του σλόγκαν “δεν είσαι μόνος”. Για ιστορία υπερηρώων, αποτελεί μια ώριμη και προσγειωμένη περίπτωση, γεμίζοντας το κενό μέχρι την αναπόφευκτη ανάσταση του είδους με τους επόμενους Εκδικητές και τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ ως Doctor Doom.
