Μέχρι να στεγνώσουν τα δάκρυα από την προβολή του 120 Χτύποι το Λεπτό και του Μία Φανταστική Γυναίκα στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, και ενώ στην ελληνική Βουλή συζητιέται επιτέλους το ζήτημα της Νομικής Αναγνώρισης Ταυτότητας Φύλου, αλλά και στα σόσιαλ μίντια ασχοληθήκαμε πολύ με γραφικές δηλώσεις εμφανώς άσχετων με το θέμα δημόσιων προσώπων, να και μία πολύ προσωπική λίστα -που δεν περιλαμβάνει τη Ζωή της Αντέλ- από αυτές τις queer κινηματογραφικές στιγμές που, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, άφησαν ένα αποτύπωμα στη μνήμη μου.
Κι αν τις δείτε, ίσως αφήσουν και στη δική σας...
Tomboy (2011, Γαλλία)
Στην Βουλή ένα από τα θέματα που τίθενται υπό συζήτηση είναι η πιθανότητα να μειωθεί το όριο ηλικίας κατά το οποίο ένα τρανς άτομο μπορεί να ξεκινήσει τη διαδικασία της Νομικής Αναγνώρισης της Ταυτότητας Φύλου. Η ταινία Tomboy δείχνει ακριβώς γιατί το όριο θα έπρεπε να κατεβεί: ευαίσθητη, συγκινητική, αλλά ειλικρινής ως προς τη βία που υφίσταται ένα τρανς άτομο από μικρή ηλικία, όταν προσπαθεί να ζει εκφράζοντας ελεύθερα την ταυτότητα φύλου του, σε αντίθεση με το φύλο που του αποδόθηκε κατά τη γέννα. Ο νεαρός Μικαέλ, βρισκόμενος σε νέα γειτονιά, συστήνεται στους νέους του φίλους και αρχίζει να ζει ανοιχτά ως τρανς αγόρι, όμως οι επιπλοκές έρχονται, καθώς βρίσκεται σε μία κοινωνία που δεν μπορεί να τον καταλάβει.
Trailer εδώ.
Boys Don't Cry (1999, ΗΠΑ)
Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Brandon Teena από τη Νεμπράσκα, και αυτή η ταινία αποτυπώνει τρανσφοβική βία, που στη συγκεκριμένη περίπτωση φτάνει έως τη δολοφονία του τρανς αγοριού. Η ταινία υπέστη (δίκαιη) κριτική για το γεγονός ότι το ρόλο του τρανς αγοριού παίζει μία cis γυναίκα, η Χίλαρυ Σουάνκ, όμως παραμένει μία από τις σημαντικότερες προσπάθειες να τεθούν τρανς ζητήματα σε ευρεία απεύθυνση, και μάλιστα σε μία εποχή, τα τέλη του 20ου αιώνα, όταν τα ΛΟΑΤΚΙ ζητήματα ήταν ακόμη πιο περιθωριακά.
Trailer εδώ.
XXY (2007, Αργεντινή)
Μία από τις διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεων, σχετικά με το νομοσχέδιο για τη Νομική Αναγνώριση Ταυτότητας Φύλου, είναι η δυνατότητα μίας τρίτης επιλογής στα νομικά έγγραφα, για τα άτομα που δεν ταυτίζονται με ένα από τα κυρίαρχα φύλα (άνδρας, γυναίκα), αλλά και για τα ίντερσεξ βρέφη, ώστε να επιλέγουν αυτά το φύλο που θέλουν, όταν βρίσκονται στην κατάλληλη ηλικία. Το ίντερσεξ ζήτημα, και η ιατρική και κοινωνική βία που συνδέεται με αυτό, είναι το επίκεντρο της ταινίας ΧΧΥ, που αφορά τη ζωή ενός 15χρονου ίντερσεξ ατόμου, που μεγαλώνει ως κορίτσι. Η Αλεξ, όπως εμφανίζεται στην ταινία, υποχρεούται να παίρνει ορμόνες για να εμποδίσει την εμφάνιση βιολογικών ανδρικών χαρακτηριστικών, και να βοηθήσει την εμφάνιση των αντίστοιχων γυναικείων. Στην εφηβεία, επιλέγει να σταματήσει τη χρήση των ορμονών, και έρχεται σε σύγκρουση με τη μητέρα της, που επιθυμεί η Άλεξ να κάνει εγχείρηση, ώστε να γίνει και βιολογικά ένα "κανονικό" κορίτσι.
Τrailer εδώ.
Shortbus (2006, ΗΠΑ)
Καμιά δεκαριά διαφορετικοί χαρακτήρες συναντιούνται με διαφορετικούς τρόπους στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, και συγκεκριμένα στο Shortbus, ένα καλλιτεχνικό / σεξουαλικό salon. Η ταινία μιλάει ανακουφιστικά ανοιχτά και με χιούμορ, για το σεξ και τις μη κανονιστικές σεξουαλικότητες, ταυτότητες και μορφές συσχέτισης, όπως είναι το κινκ, η πολυγαμία, οι ντραγκ χαρακτήρες.
Trailer εδώ.
Σκότωσα τη Μητέρα μου (2009, Καναδάς)
Η ταινία που έκανε ο Ξαβιέ Ντολάν πριν καν κλείσει τα 20 του χρόνια για να μας κάνει να νιώσουμε πως δεν έχουμε πετύχει τίποτα στη ζωή, επικεντρώνεται στη συγκρουσιακή σχέση του νεαρού ήρωα με τη μητέρα του, που περιπλέκεται από τη σεξουαλικότητά του. Νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν άλλαξε για πάντα τον τρόπο που βλέπει τον βάψιμο των τοίχων, μετά την σκηνή με το τέλειο αυτό soundtrack.
Trailer εδώ.
Pride (2014, Ηνωμένο Βασίλειο)
Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η ταινία Pride παρακολουθεί την ιστορία μίας ομάδας με όνομα Lesbians and Gays Support the Miners, που δημιουργήθηκε την εποχή της Θατσερικής Αγγλίας, προκειμένου να υποστηρίξει τη μεγάλη απεργία των μεταλλωρύχων το καλοκαίρι του '84. Δυναμική και χαρακτηριστική στιγμή της σημασίας των διαθεματικών αγώνων, η ταινία έχει μία ωραία ισορροπία χιούμορ και συγκίνησης.
Trailer εδώ.
Paris is Burning (1990, ΗΠΑ)
Το μόνο ντοκιμαντέρ της λίστας μπαίνει στα άδυτα της γκέι, τρανς και ντραγκ κοινότητας της Νέας Υόρκης, και συγκεκριμένα αυτού του κομματιού της που αποτελούνταν από μαύρους και Λατίνους. Επικεντρωμένη στην υποκουλτούρα των διαγωνισμών χορού, γνωστών ως drag balls, η ταινία της Jennie Livingston, που χρειάστηκε 6 χρόνια κινηματογράφησης για να ολοκληρωθεί, φέρνει στο προσκήνιο θέματα φυλής, τάξης, οροθετικότητας, χρήσης ουσιών, ρατσισμού και ομο/τρανσφοβίας, και αναδεικνύει πώς αυτά διαπλέκονται. Η κριτική που δέχτηκε ως λευκή γυναίκα, με «λευκό» βλέμμα πάνω στις ζωές των υποκειμένων της ταινίας, δεν αναιρεί το γεγονός ότι το συγκεκριμένο φιλμ είναι ένα πολύτιμο ντοκουμέντο για μία συναρπαστική και σχεδόν άγνωστη υποκουλτούρα.
Trailer εδώ.
Moonlight (2016, ΗΠΑ)
Το φιλμ που πήρε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 2017 κερδίζει τη θέση της στη λίστα, ως η πρώτη LGBT ταινία με cast αποτελούμενο αποκλειστικά από αφροαμερικανούς. Ταινία ενηλικίωσης που επιτυγχάνει μία ευαίσθητη προσέγγιση του θέματος της αρρενωπότητας, τo Moonlight είναι μία ενδιαφέρουσα ματιά στη -κατά κύριο λόγο- μάτσο κουλτούρα των γκέτο, και σίγουρα άξιζε την προσοχή που έλαβε τη χρονιά που πέρασε.
Trailer εδώ.
