Χρυσή εποχή του Κωνσταντίνου Ρήγου: Τρεις χορευτές αφηγούνται σε κίνηση

Η Χρυσή εποχή του Κωνσταντίνου Ρήγου είναι μια πυκνή χειρονομία μνήμης και αισθήσεων. Ένα ταξίδι στις εικόνες, τους ήχους και τις κινήσεις μιας γενιάς που δεν σταμάτησε να χορεύει για να υπάρξει. Με αφετηρία τις εμμονές, τις αναφορές και τα βιώματα τριάντα πέντε ετών, ο Ρήγος στήνει μια σκηνική γιορτή που ακροβατεί ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, ανάμεσα στη θλίψη και τη λαχτάρα για ανατροπή.

Μέσα από ένα μωσαϊκό μουσικών, χορευτικών και εικαστικών στοιχείων (με έναν πολυέλαιο μεγάλης κλίμακας του Πέτρου Τολούδη να ίπταται και να αγκαλιάζει το vibe), η παράσταση αναμετριέται με το ερώτημα τι σημαίνει να ανήκουμε σε μια εποχή - ή, καλύτερα, να την κουβαλάμε μέσα μας. Εικόνες, στίχοι, ήχοι και κινήσεις γίνονται οι σιωπηλοί μας συνοδοιπόροι σε μια διαδρομή όπου η νοσταλγία δεν είναι καταφυγή, αλλά εργαλείο για να προχωρήσουμε.

Με τις μουσικές επιλογές του Κωνσταντίνου Ρήγου και με συνεργάτη τον Θοδωρή Ρέγκλη στην πρωτότυπη μουσική δημιουργία, η Χρυσή εποχή έχει τον ήχο ενός ξέφρενου χορευτικού πάρτι, στη διάρκεια του οποίου «παίζουν» από πειραγμένες μελαγχολικές συνθέσεις του Βέρντι και του Μπιζέ έως ελληνικά τραγούδια των Χιώτη, Λοΐζου και Μαμαγκάκη, αλλά και ροκ και τζαζ επιτυχίες των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Από την άρια «Addio del passato» και τον στίχο από το Hotel California «Some dance to remember, some dance to forget» έως τα κείμενα και τα τραγούδια που θα ερμηνεύσουν special guests, όπως, μεταξύ άλλων, οι Ελευθερία Αρβανιτάκη, Μυρτώ Βασιλείου, Δημήτρης Καπουράνης, Idra Kayne, Δωροθέα Μερκούρη, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Έλενα Τοπαλίδου, η παράσταση φιλοδοξεί να μας θυμίσει ό,τι επιμελώς ξεχνάμε.

Και όση ώρα η μουσική φτιάχνε το πιο κατάλληλο soundrack, τρεις χορευτές της παράστασης-ομολογίας κατεβαίνουν για λίγο από τη σκηνή και μας υπενθυμίζουν πως ακόμη κι αν όλα αλλάζουν, ο χορός είναι αυτό που μάς κρατά σταθερά ζωντανούς.

Βαγγέλης Μπίκος 

Η παράσταση μιλά για μια «χρυσή εποχή» που μοιάζει λαμπερή, αλλά κρύβει σκοτεινά στρώματα. Πώς ερμήνευσες αυτή τη διπλή πραγματικότητα μέσα από το σώμα σου;
Ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές στις πρόβες: να βγει μια κινησιολογία και μια χορογραφία που να περιγράφει ταυτόχρονα και τις εικόνες και το συναίσθημα, αλλά στο τέλος να φαίνεται λαμπερή. Δυσκολεύτηκα πολύ, για να είμαι ειλικρινής. Αλλά νομίζω ότι χωρίς δυσκολία δεν βγαίνει ποτέ κάτι πραγματικά ωραίο. Αυτό που έχω καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια είναι πως, αν κάτι δεν είναι αρκετά δύσκολο ώστε να ιντριγκάρει τον χορευτή -όχι μόνο τεχνικά αλλά και ερμηνευτικά- τότε δεν καταφέρνουμε να δώσουμε στο κοινό αυτές τις δύσκολες, πολλές φορές κρυμμένες ερμηνείες. Και αυτό είναι σαν να ανεβαίνουμε ένα σκαλί παραπάνω· κι αυτό το θέλουμε.

Υπάρχει κάποια προσωπική σας ανάμνηση ή σκέψη που «ενεργοποιήθηκε» κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ή της ίδιας της παράστασης;
Ναι, πολλές. Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας, αυτό που μου ερχόταν συνεχώς στο μυαλό ήταν το πώς ξεκίνησα στην ομάδα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής: οι πρώτες παραστάσεις, τα πρώτα μαθήματα στο στούντιο. Με την παράσταση, οι σκέψεις μου πήγαν πιο πολύ στον κόσμο - πώς πραγματικά θα ήθελα να είναι. Η Χρυσή Εποχή του Κωνσταντίνου, με κάποιο τρόπο, πέρασε μέσα μου. Δεν έχει να κάνει με το αν συμφωνούμε για τον κόσμο που θα θέλαμε. Σίγουρα όμως μου ενεργοποιήθηκε η σκέψη για το τι θα ήθελα εγώ.

Ο Ρήγος μιλά για την τέχνη ως παρηγορητικά λυτρωτική. Έχετε βιώσει ποτέ τον χορό ως προσωπική λύτρωση;
Φυσικά. Από πάντα. Από τότε που με θυμάμαι. Και τώρα που το σκέφτομαι -ειδικά τα τελευταία χρόνια- καταλαβαίνω πως δεν θα μπορούσα να μη το έχω κάνει. Μέσα από τον χορό -είτε ως μαθητής, είτε ως επαγγελματίας, είτε ως δημιουργός και συνδημιουργός μέσα σε μια πρόβα, είτε ως ερμηνευτής στη σκηνή- πάντα, μα πάντα, υπάρχει το κομμάτι της προσωπικής λύτρωσης. Είτε σε μικρό είτε σε τεράστιο βαθμό.

Πώς ήταν να δουλεύετε σε ένα έργο που αποτελεί ένα «έργο-φλάσμπακ» του δημιουργού, ένα mixtape μνήμης, αισθητικής και προσωπικής πορείας;
Ήταν πράγματι πολύ όμορφη αυτή η δημιουργία και η συν-δημιουργία επί σκηνής. Με τον Κωνσταντίνο δεν είχαμε ξαναδουλέψει μαζί πριν έρθει στη Λυρική. Η συνεργασία μας όμως ήταν -και είναι- εξαιρετική. Δεν έχω εμπειρία από πριν για να μου φέρει μνήμες προηγούμενης συνεργασίας, αλλά νιώθω σαν να ήμουν και από παλιά μαζί του. Δηλαδή έχει καταφέρει να με βάλει στον κόσμο του σαν να μη γνωριστήκαμε μόλις πριν λίγα χρόνια που ανέλαβε διευθυντής, αλλά σαν να γνωριζόμαστε τριάντα χρόνια. Μπορεί να υπερβάλλω, αλλά είκοσι σίγουρα. Αυτό φαίνεται και στη σκηνή: πόσο το απολαμβάνουμε και πόσο μέσα είμαστε.

Σε ένα περιβάλλον τόσο έντονα συμβολικό (το χρυσό κλουβί, το τοτεμικό άγαλμα, η τεχνολογική εισβολή του κινητού), ποιο σκηνικό ή σύμβολο σας επηρέασε περισσότερο και γιατί;
Δυσκολεύομαι να αποφασίσω, αλλά νομίζω θα καταλήξω προς το τέλος της παράστασης: στο ντουέτο «Αδάμ και Εύας» στη νέα εποχή, που χορεύω μαζί με την Έλενα (Κέκου). Είναι αυτό που με επηρεάζει περισσότερο. Είναι κάτι που υπάρχει σε κάθε εποχή. Σε κάθε νέα εποχή υπάρχει ένας Αδάμ και μία Εύα. Δύο άνθρωποι γυμνοί, χωρίς να κουβαλούν καμία άλλη ύλη πέρα από το σώμα τους που τους κουβαλάει. Είναι για μένα ένα σημείο επαναφοράς· ένα σημείο επαφής με κάτι ανώτερο. Με έχει αγγίξει πολύ. Θα ήθελα, με έναν τρόπο, να το έβλεπα και απ’ έξω.

Πώς είναι να μετατρέπεις μνήμες σε κίνηση;
Είναι από πάρα πολύ εύκολο -αν πάρουμε ένα βιογραφικό έργο και το χορογραφήσουμε με βάση αυτά που έχουν ειπωθεί και έχουν γίνει- μέχρι πάρα πολύ δύσκολο: να προσπαθήσεις να μεταφέρεις μνήμες ενός δημιουργού, ο οποίος ταυτόχρονα θα εκμαιεύσει και τις αντίστοιχες δικές σου μνήμες από μέσα σου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ρήγος: «Διαφωνώ με την πρακτική παρενόχλησης σε μία παράσταση»

Έλενα Κέκου

Ποια ήταν η μεγαλύτερη σωματική πρόκληση αυτής της παράστασης;
Να μπορεί το σώμα να ανταποκρίνεται στις συνεχείς, ασύνδετες συναισθηματικές αλλαγές χωρίς να χάνεται η αλήθεια της κάθε στιγμής.

Πώς είναι να χορεύεις μέσα σε έναν «κόσμο-όνειρο» και ταυτόχρονα «παγίδα»;
Το ονειρικό στοιχείο σε μεθά με αισθήσεις, αλλά η παγίδα είναι η υπόγεια ειρωνεία. Τίποτα δεν είναι αθώο, οπότε χορεύεις όχι για να χαθείς, αλλά για να επιβιώσεις μέσα στο ονειρικό χάος. Νιώθεις συνεχώς εκτεθειμένος· είναι ένας όμορφος κόσμος, ναι, αλλά σε τραβάει και σε δοκιμάζει, γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο. Δεν υπάρχει ασφαλής χώρος για να κρυφτείς και αυτό σε κρατά διαρκώς σε ένταση.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος μιλά για τη σημασία της ειρωνείας, της αποδόμησης και της μνήμης. Πώς τα ενσαρκώσατε ως χορευτές;
Η ειρωνεία ερχόταν με το πώς σχολιάζεις την κίνησή σου χωρίς να την παίρνεις στα σοβαρά. Η αποδόμηση φαινόταν στον τρόπο που έσπαγαν οι δομές, και η μνήμη. Εκεί έβαζες τον εαυτό σου, τις δικές σου εικόνες και εμπειρίες, χωρίς να τις φωνάζεις.

Πού τελειώνει η χορογραφία και πού αρχίζει η προσωπική αφήγηση;
Η χορογραφία σου δίνει τα εργαλεία, αλλά από εκεί και πέρα εσύ αποφασίζεις πώς θα τα χρησιμοποιήσεις. Εκεί που σταματάς να παίζεις και αρχίζεις να ακούς, η προσωπική σου αφήγηση ξεκινά. Κάθε χορογραφία κρύβει χώρο για να ενσωματώσεις το δικό σου βάρος και τα δικά σου βιώματα.

Τι σε ηλεκτρίζει όταν πατάς το πόδι σου στη σκηνή;
Ότι εκείνη τη στιγμή όλα αποκτούν αμεσότητα. Η προετοιμασία γίνεται η βάση για μια εμπειρία όπου είσαι απόλυτα παρών και σε εγρήγορση, σαν ένα φυσικό ξύπνημα.

Πώς είναι να μοιράζεσαι τον ρυθμό με άλλα σώματα;
Είναι σαν να ευθυγραμμίζεσαι με τους άλλους σε μια φυσική ροή. Όταν αυτό συμβαίνει, δεν υπάρχει καμία σύγκρουση, μόνο μια ομαλή συνέχεια. Έτσι, νιώθεις μια κοινή αίσθηση του τώρα και αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι μέρος μιας μεγαλύτερης ενέργειας, όχι μόνος.

Πέτρος Νικολίδης

Στην παράσταση, όλα θυμίζουν ένα ξέφρενο πάρτι αλλά και μια υπαρξιακή αναζήτηση. Προσωπικά, τι σου έμεινε περισσότερο;
Το ξέφρενο πάρτυ για εμένα είναι μια προσπάθεια ατομική για τον καθένα μας, για να ανακαλύψει τα όρια του και να τα σπάσει. Ο κορεσμός και η εξάντληση που προκαλείται από ένα τέτοιο γεγονός θυμίζει ένα αυτομαστίγωμα, αλλά με έναν μαγικό τρόπο οδηγεί στην ανακούφιση και στην ειλικρίνεια . Για εμένα προσωπικά κάθε παράσταση είναι ένα ταξίδι προς την λύτρωση και θεωρώ ότι ο καθένας από τους performers βρίσκει τον δικό του τρόπο να ταυτίζεται με αυτό . 

Στο τέλος, ακούγεται το «Πιστεύω» του Κωνσταντίνου Ρήγου. Τι νιώθεις εκείνη τη στιγμή;
Πιστεύω στην αγάπη, την ειλικρίνεια, τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις . Σαν καλλιτέχνης και performer αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι δίνω το 100% μου σωματικά και συναισθηματικά με οτιδήποτε έχω τριβή και αυτό θα συνεχίσω να κάνω.

Ακούγεται πως «κάθε έννοια στροβιλίζεται στα πόδια των χορευτών». Πώς διαχειρίζεσαι αυτή τη ρευστότητα του νοήματος κατά την ερμηνεία;
Δεν υπάρχει κάτι για να διαχειριστώ, γιατί πολύ απλά δεν το σκέφτομαι την ώρα που χορεύω. Είμαι απλά ένα δοχείο και αφήνω τα ερεθίσματα να μπαίνουν μέσα μου χωρίς φίλτρα και ας βγαίνει από την άλλη μεριά ότι θέλει κάθε φορά. Αφήνω τα πράγματα να μου συμβούν .

Ποια είναι για εσένα η προσωπική «Χρυσή Εποχή»;
Η χρυσή Εποχή για εμένα είναι σαν μια χρυσή φυλακή που όλα μέσα της μοιάζουν να θυμίζουν ουτοπία αλλά πραγματικά η αναζήτησή της με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.  Για μένα η χρυσή εποχή έρχεται όταν το μυαλό και το σώμα είναι στην τέλεια αρμονία. Στο peak τους. Οτιδήποτε συμβαίνει και παράγεται εκείνη την περίοδο θα μπορούσε να μοιάζει με κάτι χρυσό κάτι που ίσως με την πάροδο του χρόνου δεν χάνει την αξία του, αλλά μένει το ίδιο λαμπερό όπως τότε !

Υπάρχει κάποια ανάγκη που αναδημιουργείς μέσα από τον χορό;
Ναι υπάρχει, μια ανάγκη να δημιουργήσω κι εγώ σιγά σιγά την δική μου εποχή. Δεν ξέρω αν θα είναι χρυσή αλλά σίγουρα θα αφήσει το αποτύπωμα της πάνω μου για πάντα 

Τι κουβαλάς από το παρελθόν σου όταν χορεύεις στο σήμερα; 
Πραγματικά τα πάντα . Από την παιδική μου ηλικία μέχρι και το τώρα είναι αμέτρητες στιγμές που έχουν διαμορφώσει τον τρόπο που κινούμαι και επικοινωνώ . Νιώθω ότι είναι μια διαδικασία που εμπλουτίζεται συνεχώς από καινούρια πράγματα και άλλες φορές τα κουβαλάω άλλες φορές τα σέρνω και άλλες φορά τα αγκαλιάζω ή τα κρατάω από το χέρι. 

Ποιο μέρος του σώματός σου «μίλησε» πιο δυνατά στη χορογραφία;
Το κεφάλι και ο λαιμός μου είναι τα μέρη που είναι ποιο εκτεθειμένα στην χορογραφία και αυτά είναι μέλη που με βοηθάνε να επικοινωνήσω περισσότερο. Όλα περνάνε και καταλήγουν εκεί!