Η επιστροφή του Χρήστου Παπαδόπουλου, μετά την διεθνή αναγνώριση και την πρόσφατη βράβευση με το Rose International Dance Prize από το φημισμένο Sadler’s Wells του Λονδίνου, με το νέο του έργο My Fierce Ignorant Step στη Στέγη, μοιάζει με πράξη πίστης. Στη συνεργασία του με τον οργανισμό [η τέταρτη εδώ], στην επανάληψη που γεννά φλόγα και στη νεανική ορμή της σκέψης -αυτή τη φορά εστιάζοντας στην κοινότητα και στην ενέργεια που γεννιέται όταν τα σώματα γίνονται ένα. Δέκα στην περίπτωση μας.
Δέκα σώματα: Θέμις Ανδρεουλάκη, Αντώνης Βαής, Αμαλία Κοσμά, Γιώργος Κοτσιφάκης, Σωτηρία Κουτσοπέτρου, Μαρία Μπρέγιαννη, Τάσος Νίκας, Σπύρος Ντόγκας, Δανάη Παζιργιαννίδη, Ιωάννα Παρασκευοπούλου. Δέκα χορευτές και χορεύτριες, έξι κορίτσια και τέσσερα αγόρια -ήρωες και ηρωίδες- που καταργούν τα όρια και τις διακρίσεις και κινούνται σαν ένα. Γίνονται ένα. Αναπνέουν σαν ένα. Το έργο δεν αναζητά τη σημασία της κίνησης, προτιμά να γιορτάσει τη χαρά της συνύπαρξης.
Βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου, εδώ υπάρχουν σίγουρα οδηγίες: στην αρχή θα χαθείτε στις σκιές, μετά θα αφήσετε τις πρώτες αχτίδες του ήλιου να τις διαλύσουν και ύστερα θα ανακαλύψετε τον πιο πράσινο ανθισμένο αγρό. Έχετε το ελεύθερο να τρέξετε, να κυλιστείτε, να χαρείτε. Κανείς δεν θα σας σταματήσει, κανείς δεν θα ζητήσει εξηγήσεις, κανείς δεν θα ρωτήσει τίποτα, πώς είναι δυνατόν εξάλλου να κάνετε κάτι λιγότερο από το καλύτερο;
Είμαι με ένα συνεχές χαμόγελο στο πρόσωπο. Πότε-πότε πλαταίνει, ξεχειλίζει. Νομίζω πως συντονίζεται με το χαμόγελο του Γιώργου Κοτσιφάκη, του κεντρικού χορευτή με το μαύρο σορτσάκι -την πρώτη φορά που το άφησε απλόχερα και σκανδαλιάρικα να καλύψει τη σκηνή, ένα αυθόρμητο επιφώνημα χαράς και ανακούφισης έσκασε γύρω μου. Τότε κατάλαβα πως δεν ήμουν μόνος. Με κάποιον τρόπο όλοι κάτω από τη σκηνή ήμασταν συντονισμένοι μαζί του.
Ξεφυλλίζω τις σελίδες με τις πληροφορίες: «Το ελάχιστο, η ουσία της κίνησης, ήταν πάντα στον πυρήνα της χορογραφικής εργασίας του Χρήστου Παπαδόπουλου. Στο πρώτο έργο του, το Elvedon (2015), ήταν η ροή του χρόνου, όπως εκείνη διατρέχει το μυθιστόρημα «Τα Κύματα» της Virginia Woolf. Στο επόμενο, το Opus (2016), ήταν ο παλμός της κλασικής μουσικής. Στην πρώτη του διεθνή συμπαραγωγή με τη συνεργασία της Στέγης, το ΙΟΝ (2018), στράφηκε στην κίνηση των σμηνών, το πέταγμα των πουλιών, τον συντονισμό των πυγολαμπίδων, ενώ στην επόμενη, το Larsen C (2021), εστίασε στη βραδύτητα της τήξης των παγετώνων και –σε πλήρη αντίθεση– στη σφοδρότητα της ζωής».
Θυμάμαι. Είμαι παρών στα έργα του. Μινιμαλιστικός, εσωστρεφής παλμός. Ένα, δύο, τρία και πάλι απ’ την αρχή. Ή από τη μέση. Ασφυκτικά δεμένες κινήσεις, επαναληπτικές, και όμως ακαταμάχητες. Κι απόψε, ξεκινάμε έτσι. Μα ύστερα, κάτι αλλάζει. Η επανάληψη δεν πνίγει· γίνεται γιορτή. Κατεβαίνει από τον νου στην καρδιά. Το σώμα απελευθερώνεται. Η μόνη υποταγή είναι στην επιθυμία. Η επανάληψη κρύβει τώρα άλλα μυστικά· θαυμαστικά. Νιότη. Ευφορία. Μια βραδιά στο +soda· ένα ξημέρωμα στα ballroom της Νέας Υόρκης· μια στιγμή στο ρουστίκ σαλόνι, το πικάπ να παίζει ξανά και ξανά το Vogue της Madonna, και τα πόδια να γλιστρούν σε φαντασιακά catwalks, με φως και φτερά.
‘Όχι, η εξαίσια μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή- με τη συνδρομή του Jeph Vanger- θεωρητικά δεν ακουμπά αυτά τα ανέλπιστα νέα φωτεινά ηχοτοπία, κι ας γίνεται στο δεύτερο μέρος εξόχως σκανδαλιάρικη. Έχει όμως τον δικό της ρυθμό και τους δικούς της τόνους που καθοδηγούν την παράσταση, βήμα-βήμα. Ο σχεδόν στρατιωτικός τυμπανισμός των ήχων χτυπά μέσα σου τρυφερά, νοιώθεις το ατρόμητο βάθος του χωρίς φόβο, χωρίς άγχος. Και έπειτα αλλάζουν μορφή, χωμένες σε μια πιο κλαμπίστικη ανάγκη, σε μια πιο uplifting ροή. Κι έτσι αφήνεις την λάμψη της νεότητας να σε επισκεφθεί και πάλι. Η αντίσταση στη νέα δυστοπία μπορεί να ξεκινήσει πολύ απλά με ένα restart. Μπορούμε να το πάμε πάλι από την αρχή; Μπορούμε να αφήσουμε ξανά την εφηβική τόλμη να σβήσει τις ενήλικες ανησυχίες μας; Ο Παπαδόπουλος πιστεύει πως γίνεται. Και αν αυτό δεν φέρει το συλλογικό αποτέλεσμα που θέλει (και θέλουμε) τι πειράζει; Η ευθυμία μιας όμορφης ανάμνησης που ζωντανεύει είναι πάντα καλοδεχούμενη!
Πενήντα πέντε λεπτά μετά την είσοδο στην εντυπωσιακή -και «ανοιχτή» στο βάθος της- κεντρική σκηνή της Στέγης, συνεχίζω να παρατηρώ τον εξαντλητικό, επίμονο βηματισμό των δέκα χορευτών. Κολλάω στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο τους. Ακόμη κι όταν η μορφή τους «αλλάζει», η γεωμετρία τους μένει πάντα σταθερή. Πώς το καταφέρνουν ξανά και ξανά; Είναι η πρώτη μου σκέψη, ασθμαίνοντας πάνω στην «ευκολία» τους. Πώς το καταφέρνουν ξανά και ξανά; Είναι και η τελευταία, λίγο πριν το ξέφρενο χειροκρότημα των άλλων γίνει ένα με το δικό μου.
Info
My Fierce Ignorant Step
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συγγρού 107
Κεντρική Σκηνή
Έως 18 Μαΐου 2025
Πέμπτη έως Σάββατο, 20:30, Κυριακή, 14:00
Διάρκεια: 55 λεπτά
Σύλληψη & Χορογραφία: Χρήστος Παπαδόπουλος
Χορεύουν & συνεργάζονται οι: Θέμις Ανδρεουλάκη, Αντώνης Βαής, Αμαλία Κοσμά, Γιώργος Κοτσιφάκης, Σωτηρία Κουτσοπέτρου, Μαρία Μπρέγιαννη, Τάσος Νίκας, Σπύρος Ντόγκας, Δανάη Παζιργιαννίδη, Ιωάννα Παρασκευοπούλου
Δραματουργία: Αλέξανδρος Μιστριώτης
Πρωτότυπη Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής
Συνεργάτης Συνθέτης: Jeph Vanger
Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη
Κοστούμια: Μαρία Πανουργιά
Φωτισμοί: Στέφανος Δρουσιώτης
Φωνητική Διδασκαλία: Αποστόλης Ψυχράμης
Βοηθός Χορογράφου: Σεβαστή Ζαφείρα
Βοηθός Σκηνογράφου: Αγγελική Βασιλοπούλου-Καμπίτση
Βοηθός Ενδυματολόγου: Παναγιώτης Ρενιέρης
Ανάθεση & Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Με την υποστήριξη του Dance Reflections by Van Cleef & Arpels
Συμπαραγωγοί: Théâtre de la Ville (Παρίσι, Γαλλία), Julidans (Άμστερνταμ, Ολλανδία), Romaeuropa Festival (Ρώμη, Ιταλία), Théâtre d’Orléans (Ορλεάνη, Γαλλία), LAC Lugano Arte e Cultura (Λουγκάνο, Ελβετία), December Dance Concertgebouw Brugge (Μπριζ, Βέλγιο), One Dance Festival (Πλόβντιβ, Βουλγαρία), Festival de Marseille (Μασσαλία, Γαλλία), I Teatri di Reggio Emilia (Ρέτζο Εμίλια, Ιταλία) & άλλοι που θα ανακοινωθούν προσεχώς
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος και η παράσταση My Fierce Ignorant Step είναι υποψήφιοι για το βραβείο χορού Fedora Van Cleef & Arpels 2025.
