Αθήνα, 11 Ιουλίου. Η πόλη βράζει. Κι όμως, στο κάτω διάζωμα της Πειραιώς, όλα είναι σε αναμονή. Δύο σκηνές, εκατοντάδες πρόσωπα που ήδη ιδρώνουν από την προσμονή, κι ένα laser setup που ήρθε απ’ το εξωτερικό ειδικά για τούτη τη νύχτα. Δεν είναι απλώς τεχνολογία - είναι τελετουργία.
Οι Bicep εμφανίζονται χωρίς πολλά. Μόνο οι δύο σιλουέτες πίσω από οθόνες, καλώδια, ρυθμούς. Τα φώτα δεν φωτίζουν απλά, εξηγούν, περιγράφουν, σχεδιάζουν συναισθήματα. Σαν να χαρτογραφούν έναν νέο κόσμο πάνω από τα κεφάλια μας. Εδώ δεν είσαι θεατής, είσαι μέρος του κυκλώματος. Το «Glue» ακούγεται σαν μυστική συμφωνία ανάμεσα σε χιλιάδες σώματα που κινούνται σαν ένα.
Ό,τι ζήσαμε πέρσι στο ΟΑΚΑ ήταν ο πρόλογος. Η 11η Ιουλίου ήταν το κυρίως αφήγημα. Μια βραδιά που το φως έβγαινε απ’ το έδαφος και ο ήχος έσκαγε από μέσα σου. Χορεύαμε χωρίς σκέψη, φωτογραφίζαμε χωρίς στόχο, προσπαθώντας να φυλακίσουμε κάτι άπιαστο.
Οι Bicep δεν έπαιξαν απλώς μουσική, επιμελήθηκαν μια εμπειρία. Μας έμαθαν ξανά πως ο χορός δεν είναι διασκέδαση, είναι μνήμη σε κίνηση. Και στη μνήμη αυτή, το βλέμμα του φακού έγινε προσπάθεια να κρατηθεί αυτό που, σχεδόν πάντα, μας ξεφεύγει: η στιγμή.
