Αν ο Μπρεχτ ζούσε σήμερα, ίσως να δούλευε σε εργαστήριο βιοτεχνολογίας. Να ανακάτευε DNA με ιδεολογία και ποίηση με δεδομένα. Αυτό ακριβώς κάνει η Sister Sylvester: στο Drinking Brecht σε παραγωγή του Onassis ONX (Onassis eXtended Realities). Χρησιμοποιώντας DNA που εξήχθη από ένα καπέλο το οποίο φορέθηκε από ηθοποιούς του Berliner Ensemble του Μπέρτολτ Μπρεχτ, στήνει μια εγκατάσταση σαν ένα υβριδικό μείγμα αυτοματοποιημένης εργαστηριακής performance και εικονογραφημένου δοκιμίου, που διερευνά το παρελθόν και το παρόν της γενετικής και της συνθετικής βιολογίας. Αποτίοντας φόρο τιμής στο «επιστημονικό θέατρο» του Μπρεχτ, η νέα αυτή εγκατάσταση είναι ένα καινοτόμο διαδραστικό ντοκιμαντέρ που αξιοποιεί τη μικροβιολογία και τη γενετική για να συνενώσει το παρελθόν με το παρόν.
Η αξιότατη καλλιτέχνιδα δεν «σκηνοθετεί» με την παραδοσιακή έννοια. Φτιάχνει πειράματα, παρατηρεί αντιδράσεις. Ίσως να ’ναι αλήθεια ότι υπήρξε, κατά τύχη, μικροβιολόγος - και πως της έμεινε αυτός ο τρόπος να βλέπει τα πράγματα: το μικροσκόπιο, η υπομονή, η σιωπή. Τα έργα της μοιάζουν με μικρές αποικίες ιδεών που μεγαλώνουν αργά, μέχρι να σε καταπιούν. Η ίδια η καλλιτέχνιδα περιέγραψε το έργο της ως «ένα ντοκιμαντέρ που μπορείς να το πιεις, ένα έργο που απορροφά τα φθαρμένα επιστημονικά αφηγήματα, μετατρέποντάς τα σε ένα μαρξιστικό-φεμινιστικό τελετουργικό, μια γιορτή της επιστήμης που ανήκει σε ολόκληρη την κοινωνία».
NS20241116-Drinking Brecht, DocLab Brakke Grond-
Η Sister Sylvester κινείται ανάμεσα σε Νέα Υόρκη και Κωνσταντινούπολη - δύο πόλεις που μοιάζουν με μνήμες, με λιμάνια που δεν ησυχάζουν ποτέ. Είναι η τέλεια καλλιτέχνις για μια εποχή που δεν ξέρει αν ανήκει στο παρελθόν ή στο μέλλον. Συνδυάζει επιστήμη και ποίηση, performance και έρευνα, βίντεο και βιβλίο, ψηφιακή πραγματικότητα και μυθολογία. Μια εσωτερική γέφυρα ανάμεσα στο σώμα και το φάσμα του.
Στην καρδιά μιας παράστασης της Sister Sylvester δεν υπάρχει σκηνή. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα - σαν εκείνη την παλιά σκόνη των βιβλιοθηκών, όπου τα φαντάσματα του παρελθόντος αναπνέουν ήσυχα μέσα από τα φύλλα του χαρτιού. Εκεί, ανάμεσα σε ήχους, σε εικόνες, σε τυχαίες λέξεις, χτίζει τα έργα της η Kathryn Hamilton — όπως είναι το κανονικό της όνομα. Μια μοναχή της τέχνης χωρίς τάγμα. Μια ταξιδιώτισσα ανάμεσα σε κόσμους, χρονικές ρωγμές, επιστημονικά πειράματα και ποιητικές προσευχές.
Δεν μας είναι καθόλου άγνωστη. Στο Constantinopoliad, την παράσταση που παρουσίασε στην Ωνάσειο Βιβλιοθήκη μαζί με τη Nadah El Shazly, πήρε τις κενές σελίδες από το νεανικό ημερολόγιο του Καβάφη και τις γέμισε με φωνές, μουσικές, σχέδια, μυρωδιές. Ό,τι ο Καβάφης δεν πρόλαβε να γράψει, το ψιθύριζε η Sister Sylvester με τη φωνή της εποχής της. Δεν ήταν αναβίωση, ήταν συνομιλία. Ανάμεσα σε δύο χρόνους που συναντήθηκαν, όπως κάνουν τα πλοία μέσα στην ομίχλη του Βοσπόρου.
Πώς θα έλεγε ο Καβάφης; «Ο τόπος αυτός σε ακολουθεί». Κάπως έτσι η Sister Sylvester φτιάχνει τέχνη: με τα απομεινάρια όσων μας ακολουθούν, με εικόνες που δεν περιεγράφηκαν, με λέξεις που δεν ειπώθηκαν, με ήχους που χάθηκαν μέσα στον αέρα και τη θάλασσα. Δεν προσπαθεί να μας εξηγήσει τίποτα· απλώς ανοίγει ένα βιβλίο και μας επιτρέπει να το ξεφυλλίσουμε, ακριβώς όπως το επιθυμούμε.
