Είναι αυτή η μέρα που περιμένεις πώς και πώς κάθε καλοκαίρι, η πρώτη μέρα των ροκ συγκροτημάτων στο Release Athens, στην Πλατεία Νερού, που σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι ξεκινά επίσημα το ξέφρενο συναυλιακό καλοκαίρι και φέτος ήρθε με τον πιο δυναμικό τρόπο, σωστό και επίκαιρο τρόπο, την εμφάνιση των IDLES.
Ώρα 18:20. Περπατώντας προς το venue, με τον ήλιο να καίει ακόμη, οι πρώτοι φαν έτρεχαν ήδη να πιάσουν θέση στις μπροστινές σειρές. Μπύρες, μπλουζάκια με στάμπες από Joy Division μέχρι Squid, αγκαλιές φίλων που ξανασυναντιούνται κάθε καλοκαίρι στα ίδια μέρη.
Στα ηχεία αποσπάσματα από όλα τα συγκροτήματα που θα εμφανιστούν φέτος, από τους Fontaines D.C. και την Kylie, μέχρι τους The Damned και τον Morrissey. Εγώ έκανα λες και πήγαινα πρώτη φορά σε φεστιβάλ και σταμάτησα σε όλα τα κιόσκια των χορηγών με τις προσφορές και η Λουίζα έκανε ότι δεν με ξέρει. Εκεί λοιπόν έβγαλα φωτογραφίες που δεν θέλω να θυμάμαι (ειδικά εκείνη με το black light που τα δόντια και τα μάτια μου φωσφορίζουν λες και είμαι δράκουλας), πήρα δώρο καπέλο, ξύλινη βεντάλια, αναψυκτικά, αλκοόλ και κάτι άλλες υφασμάτινες βεντάλιες που πρέπει να τις διπλώσεις σε σχήμα 8 για να μπουν μέσα στη μικρή πλαστική τους βάση (κάτι που φυσικά δεν κατάφερα ποτέ και ήμουν σα χαζή μέσα στο κοινό κάνοντας τον αποτυχημένο ταχυδακτυλουργό).
Αφού στρίμωξα όλα τα δώρα στην τσάντα μου (οι βεντάλιες μπήκαν σαν πατσαβούρια), εφοδιάστηκα με τα αναψυκτικά μου, βρήκα μια σκιά και χώθηκα.
IDLES
Οι Sprints ήρθαν να μας ξυπνήσουν
Ώρα 18:40. Η τετράδα από το Δουβλίνο έσκασε στη σκηνή με ορμή παρά τη ζέστη και τον ήλιο, γύρω στις επτά παρά. Punk ενέργεια, indie τσαμπουκάς, μια μπάντα σε διαρκή κίνηση και στο κέντρο η Karla Chubb, μια frontwoman που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις μεγάλες ροκ κυρίες της σκηνής -και δεν εννοώ μόνο φωνητικά.
Με μια παλαιστινιακή σημαία και το “Free Palestine” να ακούγεται δυνατά από τόσο νωρίς, οι Sprints φρόντισαν να ξεκαθαρίσουν από την αρχή: δεν ήρθαν εδώ για εύκολα χειροκροτήματα, αλλά για να φωνάξουν για τα αυτονόητα. Ο ήλιος όμως χτυπούσε κατακέφαλα και φρέναρε ακόμη και τους πιο σκληροπυρηνικούς του crowd. Οι Sprints το πάλεψαν, ίδρωσαν κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά η αφόρητη θερμοκρασία τούς χτύπησε κι αυτούς.
Το κοινό διχάστηκε. Οι μυημένοι και οι «της πρώτης γραμμής» ήταν εκεί από νωρίς, μπροστά στο κάγκελο, και τα έσπασαν σαν να ήταν νύχτα. Οι υπόλοιποι αναζήτησαν σωτηρία σε σκιές, υπόστεγα και μπύρες. Η Karla, με το πάθος της που δεν κάνει πίσω ούτε με 40 βαθμούς, φώναζε: «Σηκωθείτε να χορέψουμε! Πριν λιποθυμήσω απ’ τη ζέστη». Και κάπως έτσι, λίγο πριν το φινάλε, κατάφεραν να σηκώσουν όλο το venue στο πόδι.
Το αποκορύφωμα ήρθε στο τέλος με ένα συγκλονιστικό μήνυμα – χωρίς φιοριτούρες – για την Παλαιστίνη, τους μετανάστες, την LGBTQ+ κοινότητα, για όλους όσοι έχουν βιώσει βία, αποκλεισμό και αδικία. Και κάπως έτσι, η πρώτη μεγάλη πολιτική στιγμή της μέρας είχε ήδη συμβεί, με φωνές, κιθάρες και ιδρώτα. Ήταν ακατέργαστοι, τίμιοι και γεμάτοι τσίτα, το τέλειο ζέσταμα πριν το χάος.
Glass Beams: Όταν η ψυχεδέλεια συναντά την ηλεκτρονική trance
Ώρα 20:05. Ήταν ακριβώς αυτό που φανταζόμουν ότι ήθελα να είναι. Ο ήλιος έπεφτε και άρχισε να γίνεται ροζ ο ουρανός, το αεράκι φυσούσε και χάιδευε το δέρμα και όλα έμοιαζαν με ένα εξωτικό ταξίδι.
Από τα στενά της Μελβούρνης, οι Glass Beams έφεραν έναν αέρα μυστικισμού και space groove. Φορώντας τις χαρακτηριστικές χρυσές μάσκες τους, με ένα τόσο ωραίο στυλ, χωρίς κουβέντες με το κοινό, δημιούργησαν έναν ήχο-μάντρα, που χτυπάει στο στέρνο.
Σαν να έβλεπες τους Khruangbin να τζαμάρουν με τους Daft Punk σ' ένα υπόγειο της Βομβάης ένα πράγμα. Χορεύαμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε και μείναμε με ένα χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπο.
Idles: Η γροθιά που χρειαζόμασταν όλοι
Ώρα 21:45. Αρχικά, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Δεν πατάς σε συναυλία των Idles για να περάσεις μια χαλαρή βραδιά. Πατάς για να καθαρίσεις το κεφάλι σου, να ξεσπάσεις, να νιώσεις ότι κάποιος εκεί πάνω καταλαβαίνει τη ρουφιάνα τη ζωή σου. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Colossus", το κοινό έγινε ένα σώμα. Ο Joe Talbot, με το υπέροχο combo αγανάκτησης και τρυφερότητας στη φωνή του, έφτυσε την οργή του με χαμόγελο και δάκρυ.
Στην πιο ανατριχιαστική στιγμή της βραδιάς, σχεδόν με το καλησπέρα σας, ο Talbot ούρλιαξε “Viva Palestinaaaaaaaa” και η φωνή του βρήκε απάντηση από ένα κοινό που διψάει για αλήθεια. Όρμηξα μπροστά, βρέθηκα πριν τα κάγκελα, έχασα τον Δημήτρη και τη Λουίζα, κάπως ξαναβρεθήκαμε μετά αλλά η βραδιά ήταν μία αδιάκοπη έκρηξη αδρεναλίνης και οργής.
View this post on Instagram
Το wall of death που έβαλε ο Talbot τον κόσμο να δημιουργήσει στο "Never Fight A Man With A Perm" ήταν σαν θρησκευτική εμπειρία και κάπου ανάμεσα στο "I'm Scum" και το "Danny Nedelko", η Πλατεία Νερού έγινε μια αντιφασιστική πλατεία. Με τη μία κιόλας φράση – "Fuck the King" – έκανε αυτό που οι περισσότεροι headliners φοβούνται: πήρε θέση. Όχι αμπελοφιλοσοφία, διπλωματία και εφέ. Άλλωστε έχουν αποδείξει ξανά και ξανά (και στη χώρα μας) ότι είναι μία μπάντα που δεν κάνει πίσω και δεν φοβάται να βγει μπροστά.
Το setlist ήταν χορταστικό και απογειωτικό:
Στο "Rottweiler" έγινε το μεγάλο ξέσπασμα. Κάποιος δίπλα μου έκλαιγε, κάποιος άλλος έσπρωχνε, όλοι όμως ήμασταν μαζί, στο ίδιο κύμα. Η μπάντα αγκαλιαζόταν πάνω στη σκηνή, ενώ ο Talbot έλεγε "We are nothing without you. This is not entertainment, it's connection".
Επαναλάμβανε διαρκώς “Ατίνααααα”, “This is an anti-fascist song” και “Love, unityyyy” για να μας ξεσηκώσει, μέσα στο πλήθος κυμάτιζαν κάποιες σημαίες της Παλαιστίνης (η μία ήταν δική μου, οι υπόλοιποι τι κάνατε; πού ήσασταν;) και φυσικά το σταθερό σύνθημα της βραδιάς ήταν το “Free, Free Palestine”.
Αυτό που έκαναν για ακόμη μία φορά οι Idles, στο Release Athens 2025, δεν ήταν απλώς μία συναυλία αλλά μία ξεκάθαρη πολιτική πράξη. Ένα κάλεσμα. Ένα γαμημένο ξυπνητήρι. Και για να το πω σωστά, η χθεσινή δεν ήταν απλώς μία ωραία βραδιά. Ήταν μία αναγκαία βραδιά.
Περισσότερα για τις υπόλοιπες ημέρες του Release Athens ΕΔΩ.
