Σε μια βραδιά που έμοιαζε περισσότερο με συλλογικό τελετουργικό γύρω από τη φωτιά του ελληνικού τραγουδιού, η τρίτη ημέρα του Release Athens 2025, η μεγαλύτερη του χρόνου, χάρισε σε χιλιάδες θεατές στην Πλατεία Νερού μια εμπειρία ανεπανάληπτη. Από την ανερχόμενη δύναμη των Super Stereo και την εμβληματική παρουσία του Κ. Βήτα, μέχρι τη μεγαλειώδη εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη με τη μπάντα του, όλα λειτούργησαν σαν κεφάλαια μιας μεγάλης, ειλικρινούς ιστορίας που λέγεται ελληνική μουσική.
Σε μια εποχή που ο όρος "συναυλιακή εμπειρία" έχει χάσει το νόημά του απ’ την υπερπληθώρα events και φεστιβάλ, το Release Athens 2025 κατάφερε να θυμίσει τι σημαίνει να είσαι παρών. Όχι απλώς σε μια συναυλία, αλλά σε ένα ζωντανό κομμάτι της μουσικής ιστορίας αυτού του τόπου. Η τρίτη μέρα του φεστιβάλ, αφιερωμένη σε σχήματα και καλλιτέχνες που μιλούν (ακόμα) τη γλώσσα μας —όχι απλώς τη λεκτική, αλλά τη συναισθηματική— κύλησε σαν ποτάμι φορτισμένο με μνήμη, ήχο και φως.
Την αρχή έκαναν οι Super Stereo, και παρότι θα μπορούσε κανείς να τους τοποθετήσει στη δύσκολη ζώνη του "ζεστάματος", κατάφεραν κάτι που ελάχιστοι καταφέρνουν: να δώσουν βάρος στις πρώτες νότες, να τραβήξουν το φως πάνω τους και να γεμίσουν την πλατεία με ενέργεια. Η παρέα του Θανάση Τζίνγκοβιτς εμφανίστηκε με την αυτοπεποίθηση συγκροτήματος που δεν παίζει απλώς ως opening act, αλλά διεκδικεί θέση σε μια νέα, δική του σελίδα. Δικαίως.
Έπειτα ήρθε ο K. Βήτα. Ή μάλλον, ήρθε ο κόσμος του. Αυτός ο ιδιαίτερος, ποιητικός, υπαρξιακός ήχος που φτιάχνει σύμπαντα απ’ την πρώτη κιόλας νότα. Με μια μπάντα διαλεγμένη με φροντίδα, ο Βήτα δεν έκανε απλώς ένα πέρασμα από τα «best of» του – έκανε βουτιά στη δισκογραφική του ζωή, αγκαλιάζοντας το κοινό με τραγούδια που έπαιξαν ρόλο στη συγκρότηση των προσωπικών μας ταυτοτήτων.
Το "Όλο αυτό που ποτέ", το "Κύμα", το "Όλα πριν γίνουν", αλλά και το “Νέα Μόδα” των Στέρεο Νόβα ακούστηκαν σαν επιστροφή στο μέλλον. Πάντα μπροστά ο Κ. Βήτα. Και πάντα ειλικρινής.
Και μετά, σκοτάδι. Αλλά από εκείνο το σκοτάδι που προηγείται της έκρηξης. Ο Παύλος Παυλίδης, ένας από τους πιο συνεπείς, σεμνούς και ταυτόχρονα ριζοσπαστικούς δημιουργούς της σκηνής, έκανε το αδιανόητο: μετέτρεψε μια συναυλία 2 ωρών σε τελετή. Με το κοινό να μην τραγουδά απλώς, αλλά να ζει τους στίχους. Να δονείται με την κάθε ηλεκτρική εξάτμιση του ήχου του.
Το setlist; Μια επιστροφή σε ό,τι έχουμε υπάρξει μέσα απ’ αυτόν.
Τα Ξύλινα Σπαθιά είχαν την τιμητική τους: “Ατλαντίς”, “Ο Βασιλιάς της Σκόνης”, “Ρίτα”, “Φωτιά στο Λιμάνι”, “Λιωμένο Παγωτό” – τραγούδια που όσοι ήταν εκεί τα είχαν ήδη γραμμένα στη μνήμη τους, αλλά τα τραγούδησαν σαν να τα άκουγαν πρώτη φορά. Και μετά, η σόλο πορεία του Παυλίδη, η πιο ώριμη, η πιο βαθιά. “Μπρανκαλεόνε”, “Σόσιαλ”, “Μαίρη”, “Μόχα”, “Πυρκαγιά Σε Ένα Σπιρτόκουτο”, “Λευκή Καταιγίδα” – μια διαδρομή που δεν αναλώθηκε ποτέ στην ανακύκλωση των επιτυχιών, αλλά πήγε πάντα λίγο πιο πέρα.
Ένα τραγούδι-μανιφέστο. Όχι μόνο για την καριέρα του. Αλλά και για τον τρόπο που αυτή η μουσική θα συνεχίσει να υπάρχει, γιατί κατοικεί πια μέσα μας.
Ο Παυλίδης στάθηκε απέναντι σε τρεις γενιές που τον ακολούθησαν —και τον ακολουθούν— όχι από νοσταλγία, αλλά από ανάγκη. Γιατί κάθε εποχή έχει ανάγκη τη δική της αλήθεια. Και εκείνος, σε πείσμα όλων των καιρών, παραμένει απλός, πολιτικός, μελωδικός, τρυφερός. Χωρίς στόμφο. Με ουσία.
Το απέδειξε άλλωστε μιλώντας και για την Παλαιστίνη:
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η τρίτη μέρα του Release Athens 2025, λοιπόν, δεν ήταν απλώς μια συναυλία. Ήταν ένα χειροκρότημα σε αυτό που αξίζει να επιβιώνει. Ένα ευχαριστώ σε όλους όσους τραγούδησαν χωρίς να χρειάζονται επιβεβαίωση.
Και πάνω απ’ όλα, μια υπενθύμιση ότι, ναι, το ελληνικό τραγούδι έχει ακόμα ψυχή. Και ότι δεν έχει τέλος.
