Φτάσαμε τη στιγμή που οι Klangphonics βγήκαν στη σκηνή. Για την ακρίβεια ήταν ήδη ελάχιστα πάνω, όταν μετρήσαμε στα γρήγορα τις ώρες για τους London Grammar και τους γυρίσαμε την πλάτη για να πάμε στο ταμείο για μάρκες- τόσα χρόνια κι αυτή η διαδικασία παραμένει απολαυστικά αχώνευτη. Το vibe τους όμως γαργαλούσε το σβέρκο σαν Κινέζος βελονιστής στο αγγλικό Σόχο. Και έτσι γυρίσαμε πλάτη στο μπαρ και βγήκαμε στον ήλιο- τι καλά που κάναμε.
Το πρώτο συγκρότημα στην Πλατεία Νερού είναι πάντα το καταραμένο. Το δυστυχές. Το κατακαημένο. Η καλύτερή του είναι να λιώνει στη ζέστη. Η χειρότερη του να λιώνει στη ζέστη… μόνο. Ή άντε, σχεδόν μόνο. Το τρίο από τη Γερμανία όμως, είχε ένα δροσερό αεράκι με το μέρος του- και πολύ περισσότερο κόσμο από τους συνήθεις 100 -200 τολμηρούς που μαζεύονται γύρω από τη σκηνή μέσα στο απογευματινό λιοπύρι. Πάνω από όλα, όμως, είχε διάολε ένα κέφι και καμιά δεκαριά αστείες ιδέες να μοιραστεί μαζί μας.
Φημίζονται για τις «γκατζεντοιστορίες» τους επί σκηνής - το διάβασα μετά. Πάντα να διαβάζεις μετά, γνώμη μου, έτσι δεν ξέρεις τι σεκαι περιμένει. Ανάμεσα σε ένα κόκκινο φουστάνι που ο Μαξ φόρεσε συνοδεύοντας φωνητικά και χορευτικά το την ξέφρενη δαιμονισμένη τους προσαρμογή του Barbie Girl στο δικό τους The Pink Dressed Man, μια ραπτομηχανή που κάτι έραψε και κάτι μας πέταξε (ίσως μια μπλούζα), ένα μεγάλο νεροπίστολο για τους πίσω, και ένα μικρότερο για τους μπροστινούς τυχερούς… ξεχωρίζω την στιγμή που ανέβηκε με μια σκούπα ηλεκτρική. Καθάρισε. Ή έκανε πως καθαρίζει. Και μου θύμισε- ευγενικά αλλά ξεκάθαρα- τις υποχρεώσεις που έχω αφήσει πίσω.
Ο αυτοσαρκασμός, η άνεση στην επικοινωνία, η αστείρευτη διάθεση να χορέψουν και να περάσουν πάνω από όλα καλά οι ίδιοι, έβαλαν «φωτιά» στο τσιμέντο που γέμισε γρήγορα με χαρούμενα ποδαράκια που άφησαν περίεργα και αποφασισμένα τις σκιερές γωνίες για συμμετοχή σε ένα πάρτι που κανείς δεν περίμενε να σκάσει τόσο νωρίς.
Ήταν μια λάθος ώρα για να εμφανιστεί το σχήμα; Είμαι βέβαιος πως την επόμενη φορά θα τους δούμε αρκετά σκαλιά ψηλότερα στο πρόγραμμα- αν μη τι άλλο, για να μπορέσουμε να απολαύσουμε τα καλοβαλμένα τους visuals που τα έφαγε η μαρμάγκα του φωτός
Ο Maxl Walmasley (στην κιθάρα), ο απίθανος Ben Kopfnagel (στα -για πολλά ουρλιαχτά και χειροκρότημα -ντραμς) και ο αεικίνητος Markus Zunic (στα σύνθια και το χορευτικό performance) παρουσίασαν φυσικά κομμάτια από το ep, Songs to Try και το πρώτο τους άλμπουμ του 2024 Perfect Opposure με τις dream pop psychedelic πινελιές που έκαναν κάθε τίμιο electro dreamer να δακρύσει γεμάτος ανακούφιση, γιατί, τελικά, όσο κι αν έχει στραφεί αυτός ο πλανήτης του tech house προς το σκληροπυρηνικότερο του, πάντα θα εμφανίζονται πιτσιρικάδες γοητευμένοι από την μελωδία και το παλιό, αυθεντικό συναίσθημα.
Και μετά ήρθε το ξωτικό από το βορρά και γέμισε η πλατεία με νεραίδόσκονη και αστράκια με γκλίτερ στα δακρυσμένα πρόσωπα. Και χιλιάδες τόνοι ευγνωμοσύνης απλώθηκαν πάνω στο δικό της γλυκό πρόσωπο. Ήταν ολοφάνερο πως δεν περίμενε καθόλου όλο αυτόν τον κόσμο – να έχει συγκεντρωθεί λες και παρακολουθούσε τον σούπερ headliner artist της ημέρας. Να τραγουδά τους στίχους με σταθερότητα και τρυφεράδα, να νοιώθει κάθε πνοή του Nordic folk pop αισθησιασμού, να τη χειροκροτά με ένταση και να της αναγνωρίζει μια καλλιτεχνική σημαντικότητα που νόμιζε τόσα χρόνια πώς το χρωστόύσε στη φωνή της. Μόνο που στο τέλος της ημέρας έτσι όπως έπεφτε η νύχτα, αποκαλυπτόταν πως πάνω από όλα αυτό που άγγιζε όλους ήταν η προσωπικότητα. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις στη σκηνή κάποιον-α που νοιώθει την αγάπη του κόσμου και ξέρει τι να κάνει με αυτή- να την επιστρέψει διπλάσια και τριπλάσια.
Η Aurora που στην Ρωμαϊκή μυθολογία είναι η προσωποποίηση της αυγής, αδελφής του ήλιου και της σελήνης, αντίστοιχη της ελληνικής θεότητας Ηώ και την ετρουσκικής Θέσαν, εμφανίστηκε στη σκηνή με το καλημέρα σαν αερικό: σήκωσε τα χέρια της και σχεδίασε τα ξόρκια της στον αέρα. Ύστερα άφησε τους λαρυγγισμούς της να ξεχυθούν και να μαγέψουν τις στιγμές. Ευκολάκι. Ήμασταν ήδη έτοιμοι.
Η Aurora (Aksnes), η γεννημένη στο Στάβανγκερ της Νορβηγίας τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και παραγωγός, είχε ένα μικρό χαρτάκι στα πόδια της- για να μη ξεχάσει κάποια από αυτά που είχε ετοιμάσει για μας. Το είπε γελώντας. Άργησε να μας επισκεφτεί αλλά τα κατάφερε. Και μας ευχαρίστησε πολλές φορές, πάνω από εκατό πενήντα φορές. Αυτό που ζούσε μαζί μας, εκείνη και η μπάντα της, την έκανε να χαμογελά συνέχεια. Αφιέρωσε το Through the eyes of a child στα παιδιά της Παλαιστίνης του Σουδάν του Κογκό του Λιβάνου και της Συρίας- - γιατί ξέρει και το έχει αποδείξει πολλές φορές, ότι η τέχνη δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει αμέτοχη. Συντροφεύει την πολιτική ακόμη και όταν εκείνη κάνει πως την αγνοεί. Τραγούδησε το Queendom για το LGBTQ+ κοινό με τη σημαία του pride στα χέρια της και ένα ωραίο γραφιστικό ήλιο να επιβάλλεται στο background.
Τραγούδησε ένα άλλο για την αγάπη, δεν θυμάμαι τίτλο, κάποιος, κάποια, κάποιο, να βοηθήσει, στην τελική δεν έχει σημασία, το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι υπέροχο ειδικά όταν κάποιος στο υπενθυμίζει. Έτρεξε μια δύο τρεις είκοσι φορές πάνω κάτω στη σκηνή λες και αυτή ήταν αγρός, ένα πράσινο λιβάδι που ήθελε να της εκμυστηρευτεί τα πιο προσωπικά και τα πιο ανάλαφρα μυστικά του. Κάλεσε τις δυο γυναίκες που τη συνόδευαν έξοχα στα φωνητικά να βγούν μπροστά - να πρωταγωνιστήσουν ακόμη κι «εις βάρος της». Τραγούδησε το αγαπημένο μου exist for love και η φωνή της έγινε ανοιχτή κινηματογραφική αίθουσα όπου προβλήθηκε το πιο βελούδινο love story όλων των εποχών.
Συγκινήθηκε. Και μας συγκίνησε.
Set list
- Churchyard
- All Is Soft Inside
- Through the Eyes of a Child
- A Soul With No King
- Heathens
- The Forbidden Fruits of Eden
- When The Dark Dresses Lightly
- Queendom
- Exist for Love
- Runaway
- The Seed
- Starvation
- Giving In to the Love
- A Little Place Called the Moon
Και μετά φάγαμε κάτι γιατί πεινάσαμε
Και μετά έκλεισαν τα φώτα. Ή μήπως άνοιξαν; Όπως το δει κανείς. Μέσα σε ουρανούς και γαλαξίες, εμφανίστηκαν οι τρεις London Grammar, λουσμένοι σε μια υπέρμετρη στατική λαμπρότητα, έτοιμοι να προσφέρουν τα δώρα τους : τις μουσικές τους αναμνήσεις. Και το έκαναν, ακριβώς, όπως ίσως φαντάζεσαι.
Η μουσική ταξίδευε ανάμεσα στις καρδιές με συναισθηματική οργάνωση, η φωνή της Hannah Reid καθάρια και ουράνια. Τα πόδια ξεκουράζονταν στο όρθιο. Τα γραφικά στην οθόνη πίσω ΤΕΛΕΙΑ. Το παρθενικό άλμπουμ των London Grammar, If you wait κέρδισε στην μάχη των συμμετοχών από ένα και μόνο άλμπουμ με έξι τραγούδια. Ο Γιώργος δάκρυσε στο Nightcall, εγώ στο «σχολικό» Fakest Bitch - μαζί με το Darling are you gonna leave me, τραγούδια της πρώτης περιόδου γραμμένα στο εφηβικό τους δωμάτιο ακούστηκαν με χαλαρή κιθαρούλα. H Δήμητρα πάλι δεν δάκρυσε καθόλου, χόρεψε όμως σαν να μην έχει ξαναπάει σε συναυλία (έχει) στο Wasting My Young Years που είναι και το πιο αγαπημένο της από όλη τη δισκογραφία των London Grammar. H Ελβίρα άφησε το κορμί ελεύθερο να ξανακτιστεί πάνω στο Lose Your Head. Και κάπως έτσι γίνεται με τις συναυλιακές παρέες, κάπως κάπου κάποια στιγμή σπάνε σε κομμάτια και βρίσκουν τον ρόλο τους και την μεγάλη προσωπική τους στιγμή.
Να πω και μια σκέψη που τριβελίζει το μυαλό μου, αυτό το τόσο θαυμάσια ρεμιξαρισμένο δρομολόγιο που επιφύλαξαν στο Lose Your Head πάνω στο κλείσιμο, αν το είχαν σύρει και απλώσει και ακουμπήσει πάνω σε δύο τρία γιατί όχι και τέσσερα σημεία του σετ θα μιλούσαμε για άλλη συναυλία. Στην οποία κάτι ωραίο έξτρα, θα είχαν και τα πόδια να διηγηθούν. London Grammar stories for dance
Setlist
- Hey Now
- Californian Soil
- Kind of Man
- How Does It Feel
- Nightcall (Kavinskycover)
- House
- Hell to the Liars
- Wasting My Young Years
- Lord It's a Feeling
- Fakest Bitch (Acoustic)
- Darling Are You Gonna Leave Me (Acoustic)
- Baby It's You
- Metal & Dust
Encore:
- Strong
- Lose Your Head
Να γκρινιάξω λίγο πάνω στο τέλος τώρα που τέλειωσαν και οι London Grammar; Ελεύθερα
Λοιπόν, μια παράκληση προς κάθε βαρεμένο-η. Αν για τον οποιοδήποτε λόγο, κουράστηκες στην συναυλία που έχεις πάει- πολύ θεμιτό, ή δεν είναι αυτό που περίμενες βρε αδερφέ, κάθε σου δικαίωμα, τράβα πίσω, πιο πίσω, πιο πίσω, έχει ωραιότατες θέσεις να αράξεις να πιείς τα μπυρόνια σου και να πεις τα δικά σου. Αυτό το "κάτσε να σου πω τι έγινε χτες με τον Τάκη και την Νόρα", ουρλιάζοντας για να ακουστείς πάνω από τη μουσική και αυτή που τραγουδά, ώστε να σε ακούσει η φίλη σου, είναι απλώς ακατανόητο. Για να μη πω κάτι πιο βαρύ και παρεξηγηθούμε εδώ μέσα.
Επίσης κατανοώ, το savoir vivre στις συναυλίες είναι άγνωστες για πολλούς λεξούλες (διάβασε εδώ τον οδηγό που έγραψε η Αντιγόνη παλαιότερα και είναι σαν να τον έγραψε χτες), πόσο μυαλό όμως πρέπει να έχεις για να σηκώνεις μαζί με το κινητό και την μπυράκλα σου με το ίδιο χέρι; Πόσο μυαλό χρειάζεσαι για να καταλάβεις πως οι ακριβώς από πίσω σου το μόνο που θα μπορούν να φωτογραφίζουν είναι το νύχι που συγκρατεί την τεμπελιά σου; (άστο κάτω)
Ευχαριστώ.
