Plisskën Festival 2024: Εσύ άραγε τι ξεχώρισες;

Ένα ακόμα Plisskën Festival έγινε ανάμνηση και μάντεψε τι έμεινε. Κάποιες λέξεις για να θυμίσουν αυτά που έζησες και αρκετές φωτογραφίες για να «φυλακίσουν» τις στιγμές που ίσως δεν θα ήθελες να ξεχάσεις (ή και το αντίθετο).

Ο Δημήτρης Πάντσος (Day 1) και η Λουίζα Σολομών-Πάντα (Day 2) ήταν εκεί και έχουν κάτι να πουν γι' αυτό.

Day 1: Punk Rock με τους Viagra Boys, ταξίδι στην Αφρική με τους KokokoI, εφηβικό ξεσάλωμα με τους Nekro Tsoulithra, χορός στην τέντα με τους psychedelic trance fans

Φτάνω (τελικά) νωρίς, με «τρώει» να δω και να ακούσω τους Love Remain. Τσεκάρω να δω το πρόγραμμα, θα με περιμένουν στο Tunnel Stage. Που είναι αυτό; Ρώτα. Όπως θα σου πουν, βρίσκεται όπως μπαίνεις και στρίβεις για να δεις στο βάθος τη μεγάλη σκηνή, στα αριστερά σου. Μόλις ανέβηκε αυτός ο «άγνωστος» Λονδρέζος. To Like Home και το No Tears In The Morning φέρνουν εδώ και καιρό σταθερά το South London στο αθηναϊκό πενηνταπεντάρι μου, οπότε ένα πέρασμα το ήθελα. Το σετ φλερτάρει με πιο κλασσικές tech house φόρμες σε σχέση με αυτά που μας έχει συνηθίσει στα ηχογραφημένα του, κουνάω ποδαράκια, εγώ, ένας με μια αφάνα που πίνει μπύρα και τα παιδιά (τρία) στο διπλανό μπαρ. Είναι νωρίς και όσοι έχουν έρθει είναι μαζεμένοι στην κεντρική σκηνή - ευτυχώς μέσα στο δίωρο σετ ο κόσμος πέρασε και στάθηκε, μη μας πουν και αφιλόξενους ροκάδες.

Κάνω break από το χορευταρούδικο stage, οφείλω να τσεκάρω τι συμβαίνει με το Spiritualized όραμα των Γάλλων Slift. Το stoner μουσικό τους attitude δεν είναι αυτό που λέμε «my type of thing», αλλά κάπως περιέργως με κρατάνε - το live τους έχει ορμή, έχει εξωστρέφεια, έχει και δεκάδες μακροσυρόμενες τούφες μαλλιών να τινάζονται δεξιά αριστερά για να καλύψουν το εκστασιασμένο υποψιάζομαι βλέμμα ως είθισται. Στέλνω μήνυμα στη Λου. Ήρθες; Σε λίγο!

Θα τα πούμε υποθέτω στο Aquarium, έρχονται οι Bar Italia στο πρώτο χιτ της βραδιάς. Κάθομαι στο σκαλί νούμερο δώδεκα. Στέλνω μήνυμα στην ξενιτεμένη, έλα, εδώ είναι καλά. Έρχεται. Στο ενυδρείο έχει μια ενδιαφέρουσα (#not) υγρασία. Ζεστούλα αν θες. Εκεί ψηλά. Είναι κάπως καλύτερα. Στο δια ταύτα, κλάσικ indie rock κιθαρίτσα, μου αρέσει η φωνή του Sam Fenton (νομίζω είναι αυτός και όχι ο Jezmi Tarik Fehmi που επίσης τραγουδά). Κάπως μπαουίζει ευχάριστα. Ο κόσμος έχει γεμίσει το stage, δείχνει να το ευχαριστιέται, τι έχουμε μετά; Κοίτα έχει Billy Nomates, καλή κοπέλα φαίνεται, κουβαλά αναίτια κα την ταμπέλα του post punk αλλά κάπως θα την πω την αμαρτία μου, βαριέμαι λίγο αυτό το τύπου επιθετικό λεκτικό αφήγημα πάνω στο προηχογραφημένο ντραμ μασίν, λέω να εξασκήσω το πέρα δώθε και να πάω πίσω από το κτήριο, έξω στην αυλή, στο Republic Stage.

Μπίνγκο! Το καλύτερο σημείο το έχουν καπαρώσει τα psychedelic trance. Γρασιδάκι, ποτάκι, ουρανός, δέντρα μπροστά, μια τέντα να θυμίζει καλοκαίρι και αμμουδιές και ένα σωρό κόσμος που έχεις να δεις καιρό, μη σου πω και από «τότε» δηλαδή. Ο Stavros στις μουσικές δίνει συναίσθημα ανάμεσα στα μπιμπλίκια του και το κοινό τον επιβραβεύει με ασταμάτητο χορό. Μπράβο στα παιδιά, ήταν οι καλύτεροι.   

Επιστροφή στο Aquarium. Στέλνω μήνυμα στη Λου. Μα που είσαι; Εδώ, μπροστά. Ανεβαίνω πάλι τα stairs. Ο «χορευτής» μου έχει ξεκαθαρίσει από πριν πως δεν πρέπει να χάσω τους Kokoko! από την Kinshasha. Δεν τους χάνω. Electro με mama Africa vibe να παίζει συνέχει στα όρια, να γίνει γραφικό και να μη γίνεται. «Το καλύτερο μου», θα ψηφίσω μεταξύ μας αργότερα.

Και μετά έξω στη μεγάλη σκηνή, γι αυτό που περιμένουν όλοι (και για το οποίο αποκλειστικά έχουν έρθει οι μισοί). Οι Σουηδοί Viagra Boys είναι οι headliners της πρώτης ημέρας και ο Sebastian Murphy είναι αυτός ο τύπος που σαν σωστός ιερέας θα φροντίσει ώστε το ποίμνιο του να μη χάσει ανάσα από τις «στιγμές» του. Οι περισσότεροι αποφάσισαν πως δεν ήταν σαν πέρσι στην πλατεία νερού, αυτό όμως δεν είχε και καμία σημασία αφού όλα πήγαν κατ’ ευχή. Και ο κόσμος το διασκέδασε, και το σαξόφωνο έκανε πάλι τα δικά του, και η ρεπλίκα του Nick Rhodes στα πλήκτρα διασκέδασε όσο της επέτρεψε η πόζα της και όλα καλά. Μετά σκεφτήκαμε να φύγουμε, για να μείνουμε με τη γεύση τη σωστή, αλλά είπαμε τελικά να δοκιμάσουμε λίγο ενυδρείο, και ορθώς πράξαμε.

Οι Nekro Tsoulithra από την Αθήνα, οι δύο του γκρουπ και οι εκατό πενήντα φίλοι τους επί σκηνής δηλαδή, μάζεψαν όλο τον κόσμο και τον διασκέδασαν με το ξέφρενο εφηβικό τους ταπεραμέντο. Αισθάνομαι μεγάλος. Είμαι κι όλας. Η Λου που είναι πια;  

Έξω, στην κεντρική σκηνή, ο Γερμανός νομίζω Acid Pauli είχε ξεκινήσει ένα όμορφο tech house πρόγραμμα με ωραίες dreamy εναλλαγές. Η βραδιά έκλεινε το μάτι στους αποφασισμένους ξενύχτηδες. Έφυγα.

Day 2: Rap και Charli xcx με τον Yung Lean, punk και "F*ck Mitsotakis" με τις Lambrini Girls, έξαλλος χορός με τους 2ManyDJs

Το φετινό Plissken Festival δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις μεγάλες μουσικές διοργανώσεις του εξωτερικού, με τα πολυάριθμα stages, την ποικιλομορφία στα μουσικά είδη και τους παλμούς που ανεβαίνουν καθώς πηγαινοέρχεσαι από το ένα stage στο άλλο, προσπαθώντας να πάρεις λαχανιασμένος/η μια γεύση απ’ όσο το δυνατόν περισσότερα acts. Συμφωνήσαμε με τον Δημήτρη σε αυτό.

Η δεύτερη λοιπόν μέρα είχε ικανοποιητικές δόσεις απ’ όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι η προσέλευση του κόσμου ήταν μικρότερη συγκριτικά με την πρώτη βραδιά. Και στις 14 Σεπτεμβρίου, ξεχωρίσαμε επίσης την αυξημένη γυναικεία εκπροσώπηση για την οποία κάθε διοργάνωση θα πρέπει να μεριμνά.

Στο θεοσκότεινο Aquarium stage (δυο-τρεις τούμπες τις έφαγα), το αθηναϊκό σχήμα των Kobrah Habibi ολοκλήρωνε το set του αφήνοντάς με μ’ ένα «γαμώτο» που δεν τους πρόλαβα. Οι Harry Koushos στα decks, ody icon στα vocals, ECATI στην ηλεκτρική κιθάρα και Άγγελος Αγγέλου στο κλαρινέτο και το ούτι, παρουσίασαν ένα Dj set υπό τη συνοδεία μουσικών οργάνων και φωνών, σε ένα πολυμορφικό πάρτυ ηλεκτρονικής μουσικής με κυρίαρχο τον σύγχρονο ανατολίτικο ηλεκτρονικό ήχο. 

Main stage ή Tunnel Stage για τη συνέχεια; Πήρα γρήγορα την απόφασή μου, αφού η περιέργειά μου για τον Casisdead με οδήγησε τελικά στην κεντρική σκηνή, εκεί που ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται. Ο rap & grime MC από το Λονδίνο, μοιράστηκε μαζί μας hits από την 20ετή πορεία του, και βλέποντας άτομα από το κοινό να βαϊμπάρουν με τη δυναμική εμφάνισή του, φάνηκε γρήγορα πως ο Cas είναι αγαπητός και στην Ελλάδα.

Παράλληλα, στον industrial χώρο του Tunnel stage, η Βραζιλιάνα Dj King Kami με έδρα τη Λισαβόνα, ανέβαζε τα ντεσιμπέλ, τα οποία με παρέσυραν μέχρι τις 21:40 περίπου, όταν και εμφανίστηκαν στην Main σκηνή οι -άξιες άραγε του hype;- Los Bitchos. 

Ο κόσμος αυξανόταν και φάνηκε πως αρκετοί/ές ήθελαν να τις δουν από κοντά, δίνοντας στα κορίτσια ώθηση για να μας χαρίσουν ένα ευχάριστο show μίας περίπου ώρας. Οι τέσσερις γυναίκες από τις υπόγες του Λονδίνου, παίζουν κυρίως instrumental μουσική στο στυλ της cumbia από τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Σε άμεση επικοινωνία με το κοινό, συνέθεσαν μια ατμόσφαιρα γυναικείας ενδυνάμωσης με πιασάρικες μπασογραμμές, ζωηρό ρυθμό, λιτό στυλ και καλή διάθεση. 

Μετά από μια απαραίτητη στάση για τον εφοδιασμό μπίρας, το κοινό είχε αποφασίσει: Όλ@ ολοταχώς στο Aquarium stage και στον Parra for Cuva, ο οποίος (spoiler), αποδείχθηκε το πιο ενδιαφέρον act της βραδιάς. Γεμίζοντας τον χώρο από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισής του, ο ταλαντούχος Βερολινέζος producer και DJ της ηλεκτρονικής μουσικής, με μια δεκαετή πορεία στην «καρδιά» του είδους, μας έκανε να θέλουμε να παραμείνουμε στο stage μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του set του.

Οι δημιουργίες του Nicolas Demuth, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, συνδυάζουν στοιχεία house και pop μουσικής, συνθέσεις για πιάνο και downtempo. Δίπλα στο πιάνο, πολλά άλλα όργανα όπως καλίμπα, ατσάλινα τύμπανα, καριγιόν, κιθάρες και ακορντεόν βρίσκονται στις παραγωγές του Demuth.

«Τι συμβαίνει βρε παιδιά με τον Yung Lean;», αναρωτήθηκα ως ολίγον άσχετο indie girl, όταν είδα πιτσιρίκια να κατακλύζουν το main stage περιμένοντας το show του σουηδού rapper. Μόλις στα 28 του χρόνια, θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες στην πρώιμη εποχή του cloud rap, έχοντας κάνει το breakthrough του το 2013 με το τραγούδι Ginseng Strip 2002, το οποίο έγινε viral στο YouTube.

Έκτοτε, η πορεία του έχει υπάρξει ταχέως ανοδική και έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για rappers-celebrities όπως ο Drake και ο Travis Scott (με τον οποίο κυκλοφόρησε το κομμάτι Parasail το καλοκαίρι του 2023). Το 2014, η XXL συμπεριέλαβε τον Yung Lean στη λίστα του 2014 με τους «15 Ευρωπαίους ράπερ που πρέπει να γνωρίζετε» - και όχι άδικα. Αν και ελάχιστα μυημένη στο είδος, παρακολούθησα ένα άρτιο performance, μέρος του οποίου υπήρξε το remix στο track 360 της Charli xcx. 

Μαζί με τις Los Bitchos, οι Lambrini Girls ήταν ένα από τα “most hype” acts που περίμενα να δω. Το queer punk συγκρότημα από το Brighton της Αγγλίας, έχει ήδη δημιουργήσει θόρυβο με το πολύ επιτυχημένο ντεμπούτο ΕΡ You're Welcome. Η Phoebe Lunny σε κιθάρα και φωνητικά και η Lilly Macieria στο μπάσο, χρησιμοποιούν για τις εαυτές τους τις αντωνυμίες she και they. Μέσα σε ελάχιστο διάστημα, έχουν καταφέρει να κάνουν τον Iggy Pop να δηλώνει θαυμαστής τους, ενώ έχουν την υποστήριξη πολύ σημαντικών μέσων της χώρας όπως τα BBC Radio, KEXP, Variety Magazine, Evening Standard κ.ά.

Από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισής τους στο Aquarium Stage (θα προτιμούσα να τις έχω δει στην Main σκηνή - συμφώνησε και ο Δημήτρης), αποδείχτηκαν κάτι παραπάνω από αντάξιες του σουσού που έχουν αρχίσει να πυροδοτούν μέχρι και στην Ελλάδα, μια χώρα με σχετικά βραδεία αντανακλαστικά όσον αφορά στα ανερχόμενα ονόματα της παγκόσμιας indie σκηνής. Η Phoebe ανεβοκατέβαινε από το stage, γινόταν ένα με το κοινό, ζητούσε λευτεριά στην Παλαιστίνη, και είπε γύρω στις δέκα φορές γεμάτη πάθος “F*ck Mitsotakis” - μαζί της κι εμείς. Τα δύο κορίτσια άφησαν πίσω τους ένα ηλεκτρισμένο venue που μαρτυρούσε πως απ’ αυτό είχε περάσει κάτι όμορφα σαρωτικό και απελευθερωτικό. 

Στο Tunnel, η Dj Logic1000 «τρυπούσε» τοίχους με την χορευτική house μουσική της - το ίδιο και ο Γάλλος Deedrah με τους psytrance ήχους του στο Republic stage. Ρίχνοντας μια ματιά και στους δυο, επέστρεψα στη συνέχεια στο Main stage για να δω τους εμβληματικούς 2ManyDJs (aka Soulwax) που έγιναν η αφορμή τον περασμένο Φεβρουάριο στο EDEN, να χορεύω αδιάκοπα φορώντας ένα τζιν και ένα απλό T-shirt, αφού προηγουμένως, βυθισμένη στη λύπη μου, προσπαθούσα να με πείσω να σηκωθώ από το κρεβάτι και να πάω να συναντήσω την παρέα μου. Με το δίωρο set τους να είναι πιο uptempo και εκρηκτικό από εκείνο της προηγούμενης εμφάνισής τους στην Αθήνα, μας έκαναν να χορέψουμε μέχρι τις 3:30 τα ξημερώματα. 

Το «σβήσιμο» της βραδιάς έγινε για μένα στο Tunnel με τη Βρετανίδα queer Dj Sherelle, η οποία ηγείται μιας νέας γενιάς high-speed ravers, που γουστάρουν το drum 'n' bass, το footwork και το juke. Μεθυσμένη από το αλκοόλ και τους δυνατούς ήχους, έφυγα από την Πειραιώς έχοντας ξεδώσει στον χορό και έχοντας ανακαλύψει καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες που, αν το Plissken δεν είχε φέρει, ίσως να μην είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ποτέ.