Κάθε core fan που σέβεται τον εαυτό του, ξέρει πως πρέπει να βρεθεί στην ουρά μερικές ώρες πριν ανοίξουν οι πόρτες για τα live των αγαπημένων του καλλιτεχνών. Στην περίπτωσή μου (και των δεκάδων σκληροπυρηνικών που στήθηκαν από νωρίς στην Πλατεία Νερού, μέσα στον καύσωνα), αυτό συμβαίνει με τους Fontaines D.C. εδώ και αρκετά χρόνια.
Μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος, λέει ο λαός, και έχοντας πλέον μαυρίσει κάτω από τον ήλιο, οι πόρτες του Release Athens ανοίγουν και τρέχω με φόρα προς το κάγκελο. Νερό και αλκοόλ κρατούν συντροφιά - μαζί και μια ευχή να μην λιποθυμήσουμε.
Γύρω στις 18:35, οι Βρετανοί Shame, φίλοι καλοί με τους Fontaines D.C. και εκπρόσωποι της τελευταίας γενιάς του post-punk, δεν χαμπαριάζουν από καύσωνα και ορμούν στη σκηνή γεμάτοι όρεξη για παιχνίδι και χορό. Ο frontman της μπάντας, Charlie Steen, φόρεσε τα απολύτως απαραίτητα - τα γυαλιά του και ένα χρυσό στραφταλιζέ speedo δηλαδή, και εμφανώς ευδιάθετος βρέθηκε σε συνεχή επαφή με τον κόσμο κάνοντας μέχρι και stage diving από τα πρώτα κομμάτια του set τους.
Αν και πρόκειται για μία μπάντα που παρακολουθώ και ακούω από τα πρώτα βήματά της, η επαφή μου μαζί της μειώθηκε τα τελευταία χρόνια, πράγμα που, παρά το εκρηκτικό και άρτιο χθεσινό live, με απασχόλησε αρκετά στο setlist της: Η δυναμική, η μελωδικότητα και ο χαρακτήρας των κομματιών που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε με την κυκλοφορία των δύο πρώτων δίσκων, Songs of Praise (2018) και Drunk Tank Pink (2021), εξασθένησαν με το release του τρίτου τους album, Food for Warms - με το πρώτο ωστόσο single (Cutthroat) από τον επερχόμενο ομότιτλο δίσκο τους, να επαναφέρει το ενδιαφέρον μου.
Tasteless, Concrete, Cowards Around, One Rizla και Cutthroat, βρέθηκαν ανάμεσα στα τραγούδια που κατάφεραν να διατηρήσουν τη διάθεσή μας δροσερή κάτω από τον κατά τ' άλλα τσουχτερό ήλιο.
Τους Boy Harsher, νομίζω πως οι περισσότερες/οι αγαπάμε να τους βλέπουμε σε κάποιο σκοτεινό venue. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως οι darkwave electro-pop ήχοι τους δεν μας παρέσυραν υπό το φως του ηλίου. Αν και είχαμε αρχίσει να κολλάμε μεταξύ μας σαν τις σαρδέλες όταν βγήκαν στο stage, μπορέσαμε να βρούμε έστω ένα τετραγωνικό μέτρο για να χορέψουμε στους ρυθμούς τους.
Το ντουέτο των Jae Matthews και Augustus Mulle πλαισιώθηκε στη σκηνή από έντονα visuals που εναρμονίστηκαν με τους ήχους τους, και η Jae, κάνοντας μικρά breaks για να δροσιστεί με παγάκια και να πάρει τις ανάσες της, παρέμενε βυθισμένη στα beats, καλώντας μας να λικνιστούμε μαζί της. Σε ένα εξαιρετικό setlist που κρατούσε το ενδιαφέρον ζωηρό (και μνημόνευσε το Pride), ακούσαμε μεταξύ άλλων τα Electric, Morphine, Fate, Come Closer, LA, Modulations και το absolute hit, Pain, με το καρδιοχτύπι μου να γίνεται όλο και πιο έντονο καθώς πλησιάζαμε στο τέλος του show τους - δηλαδή αρκετά λεπτά πιο κοντά στην εμφάνιση των Fontaines D.C. ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΜΟΥ.
Ως εκεί που μπορεί να φτάσει το μάτι μου, η Πλατεία Νερού έχει βουλιάξει από κόσμο. Το να πάρεις τα ποτά της τελευταίας στιγμής και η επίσκεψη στην τουαλέτα, έμοιαζαν ακατόρθωτα για όσους βρισκόμασταν στις πρώτες σειρές. Με το καρδιοχτύπι να κορυφώνεται εκνευριστικά και απολαυστικά ταυτόχρονα, και ξέροντας ότι έχω «παρατήσει» πιο πίσω την παρέα μου (χωρίς τύψεις), ήμουν έτοιμη να δω το αγαπημένο μου συγκρότημα για τέταρτη φορά. Μετά την πρώτη επίσκεψή τους στο Release Athens το 2019, ντάλα μεσημέρι, με μόλις 100-200 άτομα στο κοινό κι εμένα να κλαίω στο κάγκελο, ήταν πολύ συγκινητικό να βλέπεις πλέον χιλιάδες ανθρώπους να τους αγαπούν.
Όταν ακολουθείς μια μπάντα από τα γεννοφάσκια της, κάπως νιώθεις κι εσύ υπερήφανη/ος για την εξέλιξη και την εξάπλωσή της. Με την υπερηφάνεια μου αμείωτη και την παλαιστινιακή μου σημαία κρεμασμένη στα κάγκελα, γούρλωσα τα μάτια έτοιμη να δω για μία ακόμα φορά τους Fontaines D.C. και ιδίως τον αγαπημένο μου, χαρισματικό frontman, Grian Chatten. «ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΜΟΥ», είπα ξανά και τα ουρλιαχτά μας διαπέρασαν ολόκληρη την Πλατεία Νερού όταν τα αγόρια μας ανέβηκαν στο stage. Από εκεί και πέρα, επικράτησε το απόλυτο -όμορφο- χάος: Η αρχή έγινε με το Here's A Thing από το Romance, το άλμπουμ που τους ενέταξε για τα καλά στη σφαίρα του mainstream, και τους καθιέρωσε ως τη μεγαλύτερη μπάντα της εποχής μας. Από τον καιρό των Arctic Monkeys είχαμε να ζήσουμε άλλωστε τέτοιο πράγμα.
Παρά την πολυπλοκότητα των στίχων τους, το κοινό στις πρώτες σειρές τραγουδούσε τα κομμάτια τους απ' έξω κι ανακατωτά - μαζί τους κι εγώ, σε εναλλαγή με ουρλιαχτά. Jackie Down the Line, Boys in the Better Land, Televised Mind, Roman Holiday και Big Shot, προκάλεσαν έναν αδιάκοπο παροξυσμό, πηγαίνοντας τον χρόνο πίσω στα τρία πρώτα, αριστουργηματικά albums τους, Dogrel, A Hero's Death και το πιο χαρακτηριστικό του ηχητικού τους προσανατολισμού, Skinty Fia. Σχεδόν κρεμασμένη έξω από το κάγκελο, άκουσα το σαρωτικό Death Kink από το Romance, πριν φτάσουμε στα δύο τελευταία τους single, Before You I Just Forget και It's Amazing to Be Young, που έφεραν δάκρυα στα μάτια μας καθώς σκεφτόμασταν πόσο όμορφο είναι να είσαι και να νιώθεις νέος/α. Και οι Fontaines D.C. (στα σχεδόν 30 τους), ξέρουν πώς να το πετυχαίνουν αυτό.
Desire και Bug, με οδηγούν σε έναν υπέροχο πανικό, ο οποίος εναλλάσσεται με συνθήματα υπέρ του παλαιστινιακού λαού: "Free Palestine" και «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», ηχούν από το πλήθος και οι Fontaines δίνουν τον ρυθμό. Ο υπερκινητικός Grian τρέχει πάνω-κάτω και σαρώνει τη σκηνή, μέχρι που το Nabokov γίνεται «μαχαίρι στην καρδιά» μας/τους. Ένα από τα πιο συναισθηματικά τραγούδια τους, με κιθάρες και κορυφώσεις που γρατζουνούν την ψυχή μας, φέρνει ξανά τη συγκίνηση και τα έντονα συναισθήματα στο προσκήνιο του live.
Δεν προλαβαίνω καλά καλά να ξε-συγκινηθώ, και το Big από το Dogrel μου φέρνει έντονα στο νου όσα έχουν κατακτήσει μέχρι σήμερα. "My childhood was small, but I'm gonna be big", τραγουδούσαν πριν από 6 μόλις χρόνια πέντε νεαρά αγόρια στο video clip που ήταν γυρισμένο στην πόλη τους, το Δουβλίνο, και μάλλον ούτε οι ίδιοι πίστευαν τότε πως αυτό που τραγουδούσαν θα γινόταν πραγματικότητα, φτάνοντας μέχρι τα μεγαλύτερα φεστιβάλ ως headliners. Συνειδητοποιώ παράλληλα πως πλησιάζουμε προς το τέλος και ήδη σκέψεις όπως «και τώρα τι;», «μετά από 'σένα το χάος», πάνε να μολύνουν τη σκέψη μου. Ευτυχώς παίζουν το συγκλονιστικό Favourite και κάπως συνέρχομαι.
Τα φώτα σβήνουν -για λίγο- και η σκηνή προετοιμάζεται για το encore τους. Παίρνουμε μερικές ανάσες, ο ενθουσιασμός κορυφώνεται και θέλουμε να ζήσουμε τα τελευταία λεπτά αυτού του μαγευτικού set, στο μέγιστο. Καθώς εμφανίζονται και πάλι στη σκηνή, ζητωκραυγάζουμε με όλη μας την ψυχή και ακούμε το Romance. Σοκ απανωτό ακολουθεί, με τις κομματάρες In The Modern World, I Love You και Starbuster (εκεί έκανε τη χορευτική εμφάνισή του ξανά ο frontman των Shame), να γίνονται ο επίλογος μιας βραδιάς, για την οποία κάποτε θα μιλάμε στα παιδιά μας όπως μας μιλούσαν οι δικοί μας για τους Oasis, π.χ.
Κατά τη διάρκεια του I Love You, δε, που αποτέλεσε την πιο ανατριχιαστική στιγμή του live, μια παλαιστινιακή σημαία προβάλλεται σε ολόκληρη την κεντρική οθόνη, ενώ στη δεξιά και την αριστερή εμφανίζονται με μεγάλα γράμματα τα συνθήματα "Free Palestine" και "Israel is commiting genocide. Use your voice", υπενθυμίζοντάς μας πως είναι χρέος μας να βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού και ενάντια στο κράτος-σφαγέα του Ισραήλ που διαπράττει γενοκτονία και εθνοκάθαρση εδώ και περισσότερες από 600 μέρες.
«Κλειδώνοντας» στην καρδιά μου την καλλιτεχνική τους ευφυία, τη μαχητικότητά τους, το τσαγανό και την ευαισθητοποίησή τους, αποχωρώ από την Πλατεία Νερού (εξαιρετικός φέτος ο ήχος και το stage, να πούμε), με ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, επαναλαμβάνοντας ταυτόχρονα αυτό που με επαναφέρει πάντα στην τροχιά της πραγματικότητας: «Και εις άλλα». Σας ευχαριστούμε σπουδαίοι Fontaines.
