Η πανδημική κρίση πέρα από την υγειονομική ανασφάλεια που προκάλεσε και σ’ ένα βαθμό εξακολουθεί να προκαλεί, ήταν μια τομή στην πραγματικότητα, καθώς μετέβαλλε ριζικά τους τρόπους που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας και τους άλλους και μετέτρεψε ορισμένες αυτονόητες αλλά ουσιώδεις τελετουργίες της καθημερινότητας, όπως το άγγιγμα και η συνύπαρξη στο δημόσιο χώρο σε δυνητικές εστίες κινδύνου.
Ο,τι μέχρι πρότινος μπορεί να λειτουργούσε ανακουφιστικά, έγινε απειλή. Μ’ αυτή την έννοια πήρε τα χαρακτηριστικά μιας οντολογικής αναστάτωσης που έπρεπε να ξεμάθουμε γερά θεμελιωμένες συμπεριφορές και να αναδιπλωθούμε στην πιο βαθιά εσωστρέφεια. Ωστόσο, το κλείσιμο στο σπίτι δε μετεξελίχθηκε σε σφράγισμα της επιθυμίας για κίνηση, ζωή και αέρα.
Ξεκίνησα να φωτογραφίζω ακριβώς για να εικονοποιήσω τη δική μου αμφιθυμία στη νέα συνθήκη, επικεντρώνοντας σημειολογικά σε ορισμένα στοιχεία, όπως η χρήση της μάσκας.
Μ' ενδιέφερε πολύ η μάσκα, πέρα από την υλική της λειτουργία ως μέσο προστασίας, εξαιτίας της αντιφατικότητας των συνδηλώσεων που φέρει.
«Δώσε στον άνθρωπο μια μάσκα και θα σου πει όλη την αλήθεια», υποστήριζε ο Oscar Wilde. Την ίδια στιγμή που κρύβει, φανερώνει κιόλας κι ίσως αυτή είναι η υβριδική μας αλήθεια.
Καλύπτει τα χαρακτηριστικά του ατόμου. Κι έτσι όπως καλύπτεσαι, παράλληλα καθρεφτίζεσαι σε άλλες μάσκες που περπατούν δίπλα σου.
Αποκαλύπτεται δηλαδή ένα συλλογικό υποκείμενο με μια εγγύτητα βιωμάτων που αναζητά πλοήγηση, που διεκδικεί ξανά την παρουσία του έξω και την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου.
Δεν υπάρχει ακόμα καμία κατάφαση. Ένα ερώτημα είναι που άρχισα να διερευνώ φωτογραφικά μαζί με το μουρμούρισμα των στίχων του Αγγελάκα «έξω οι δρόμοι ανασαίνουν διψασμένοι, ανοιχτοί». Με την ελπίδα να τους περπατήσουμε.
