Σχεδόν έναν χρόνο μετά την πρώτη (και τελευταία;) επίσκεψη των Måneskin στην Ελλάδα και το Ejekt Festival, που με βρήκε στο front row και στη συνέχεια πάνω στη σκηνή, να χορεύω μαζί με τον Damiano David το Kool Kids, οι Måneskin δεν κατοικούν πια «εδώ».
Η Victoria De Angelis άφησε το μπάσο της και έπιασε τις κονσόλες, παρτάροντας από ήπειρο σε ήπειρο κατά τη διάρκεια των Dj set της, ο Thomas Raggi -δίχως να αποχωριστεί την κιθάρα του- πραγματοποιεί sessions με ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της rock σκηνής (Tom Morello, Patti Smith, κ.ά.) - το ίδιο και ο ντράμερ Ethan Torchio, ο οποίος όμως προτίμησε να μείνει πιο μακριά από τα φώτα.
Όσο για τον πρωταγωνιστή, Damiano David, εκείνος άνοιξε τα φτερά του για μια solo καριέρα, πράγμα το οποίο, αν πούμε πως δεν περιμέναμε, θα ήταν ψέμα. Ζώντας πλέον μαζί με τη σύντροφό του, Dove Cameron, κάπου στο L.A., σήμερα μας παρουσιάζει το ντεμπούτο άλμπουμ του Funny Little Fears, το οποίο καταφέραμε να έχουμε στα χέρια μας μερικές ημέρες πριν από την επίσημη κυκλοφορία του.
Ακούγοντας κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου τα singles που κάθε τόσο μας παρουσίαζε (Born With A Broken Heart, Silverlines, Next Summer, Voices), στην αρχή απορήσαμε: Πού πήγαν οι σκληρές κιθάρες; Πού πήγαν οι κορσέδες, τα ψηλοτάκουνα, τα leather pants και το glitter; Ύστερα, ήρθε η απογοήτευση και η στεναχώρια για εμάς τους core fans - ακόμα και η στιγμιαία αποκαθήλωση του άλλοτε “rock star” Damiano, που κάπως δικαιολογήθηκε από τα προηγούμενα συναισθήματα.
Δεδομένου ωστόσο πως οι Måneskin βγήκαν -κυριολεκτικά- στους δρόμους της Ιταλίας, κάνοντας basking από τότε που γνωρίστηκαν τα μέλη μεταξύ τους ως συμμαθητές, η διάλυσή τους (ή η παύση τους;) και η απόφαση του frontman να αξιοποιήσει τη δημοφιλία τους για να δοκιμάσει μια solo καριέρα, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Στην τελική, μας χρωστούσαν ποτέ κάτι;
Πολλές φορές, όταν θαμπωνόμαστε από τη λάμψη τους, ξεχνάμε πως οι καλλιτέχνες είναι πάνω απ΄ όλα άνθρωποι. Και οι άνθρωποι δεν τροφοδοτούνται μόνο από την επιτυχία. Είναι πολυδιάστατα όντα. Και όταν κάνουν κάτι από την παιδική τους ηλικία, όπως στην περίπτωση των Måneskin, φτάνοντας μέσα σε έναν χρόνο στο San Remo, στη συνέχεια ως νικητές στη σκηνή της Eurovision και ύστερα σχεδόν σε κάθε γωνιά, κάθε venue και κάθε φεστιβάλ του χάρτη - και όλα αυτά δίχως να έχουν φτάσει τα 25 τους, τότε μοιάζει αρκετά λογικό να θέλουν να δοκιμάσουν διαφορετικά πράγματα.
Και ενώ έχουμε δει πολλές και πολλούς να τραυματίζονται ψυχικά (βλ. Justin Bieber, Selena Gomez, Britney Spears κ.ά.) μπαίνοντας στο industry από την παιδική τους ηλικία, ο Damiano «προλαμβάνει». Δεν θέλει να φτάσει στο σημείο να αποξενωθεί από τον εαυτό του για χάρη της δόξας.
Μέσα από το pop-rock ύφος του Funny Little Fears, θέλει να μας εξηγήσει πως δεν είναι απλά ο κούκλος, σέξι, σκληρός και ημίγυμνος rock star που τρελαίνει τα κορίτσια (και τα αγόρια) και ικανοποιεί το τρίπτυχο “Sex, drugs, rock ‘n’ roll”. Είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό. Και ποιος καλύτερος τρόπος για να ανοίξεις την ψυχή σου και να αφήσεις τις πτυχές της προσωπικότητάς σου να ξεδιπλωθούν, από τη δίοδο της μουσικής;
Από το opening track κιόλας (και πιο πρόσφατο single), Voices, ο Damiano δηλώνει τις προθέσεις του και απογυμνώνει την ψυχή του. Ό,τι περιμέναμε από τον Damiano μετά το Zitti e Buoni των Måneskin, το ξεχνάμε. Εδώ κυριαρχούν το μινιμαλιστικό πιάνο, ο εσωστρεφής ρυθμός και ο σχεδόν εξομολογητικός τόνος. Ο Damiano τραγουδά σαν να μιλάει στον εαυτό του μπροστά από τον καθρέφτη: “I try to quiet the noise, but the silence hurts more”, και κάνει ένα βήμα πίσω προτού διεισδύσει στους «μικρούς, αστείους φόβους του».
Στο Next Summer, που έχει ήδη αγαπηθεί, ο τραγουδιστής διηγείται μια ιστορία καλοκαιρινής απώλειας, αποδομένη όχι μέσα από τη νοσταλγία, αλλά από την ανείπωτη μελαγχολία. Μια ακουστική κιθάρα και ένας σχεδόν ψιθυριστός Damiano, λένε αντίο, όχι σε ένα πρόσωπο, αλλά σε μια εκδοχή του εαυτού του. Στο Zombie Lady, ο ρυθμός αλλάζει: glitchy εφέ, παραμορφωμένα φωνητικά, ρυθμός που θυμίζει καρδιοχτύπι. Η "Zombie Lady" είναι η μεταφορά για εκείνη τη γυναίκα/σχέση που μοιάζει ακόμη ζωντανή, αλλά στην πραγματικότητα έχει πεθάνει. Πρόκειται για ένα τραγούδι που παίζει με τη σύγχρονη ρητορική του ghosting, της αποξένωσης και της συναισθηματικής απονεύρωσης.
Στο The Bruise ο Damiano μας μιλάει ευθέως για την ψυχολογική βία, με μια απλή μελωδία και την παραγωγή να μοιάζει σχεδόν ανύπαρκτη, δίνοντας χώρο στην αμεσότητα των λέξεων. Οι στίχοι αγγίζουν ευαίσθητα θέματα, όπως η συνεξάρτηση, η αυτοκατηγορία και το ψυχικό τραύμα.
Το Sick Of Myself, είναι το πιο αυτοαναφορικό τραγούδι του δίσκου, και το ίσως πιο relatable κομμάτι για τους/τις millennials και Gen Z ακροατές/ριες. Πρόκειται για ένα αυτοσαρκαστικό ψυχογράφημα, με pop ρυθμό και indie rock σκελετό, θυμίζοντας μια «ωμότερη» εκδοχή των 1975. Η επαναλαμβανόμενη φράση “I’m so tired of my own company” περιγράφει ιδανικά όσους έχουν παγιδευτεί στον εαυτό τους.
Μια παύση, σαν ανάσα. Το Angel είναι μια ωδή στην ανιδιοτελή αγάπη. Ίσως απευθύνεται σε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο (θα μπορούσε να είναι η Dove Cameron), ίσως σε μια φανταστική φιγούρα - ακόμα και σε κάποιο άτομο που δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Η παραγωγή είναι απαλή, με αρπίσματα και σχεδόν αιθέρια reverb. Ο Damiano εδώ φαίνεται να ζητά συγχώρεση, αποδοχή - ή απλώς μια αγκαλιά. Όμορφο, λυρικό, ανθρώπινο. Το Tango, ακολούθως, είναι χορευτικό, αλλά όχι χαρούμενο, χρησιμοποιώντας τον χορό σαν αλληγορία για να περιγράψει την τοξική συντροφική σχέση: “One step closer, one step pain”. Με ισπανικά στοιχεία στην κιθάρα και σχεδόν cabaret αισθητική, το κομμάτι ξεχωρίζει ηχητικά και αισθητικά.
Το πρώτο single του Damiano, Born With A Broken Heart, έχει τη θέση της power μπαλάντας στον δίσκο, με στοιχεία musical. Ο Damiano, ως άλλος ζεν πρεμιέ, μιλάει εδώ για το «προεγκατεστημένο τραύμα», για τις πληγές που γεννιούνται μαζί σου. Το Born With A Broken Heart αποτελεί το πιο ραδιοφωνικό κομμάτι του ντεμπούτου, χωρίς όμως να γίνεται ρηχό. Αν κάποιος αναρωτιόταν «μπορεί να γράψει ο Damiano pop banger, με δυναμικές αλλαγές και catchy ρεφρέν;», η απάντηση βρίσκεται εδώ.
Χρώματα, καλοκαίρι, ξεγνοιασιά: Είναι όσα συμπυκνώνονται στη συνέχεια στο Tangerine, μια δροσιστική pop στιγμή μέσα σε έναν κατά τ’ άλλα βαθιά συναισθηματικό, εξομολογητικό, ενίοτε φοβισμένο και καθαρτικό δίσκο. Η ενορχήστρωση θυμίζει early Phoenix ή Vampire Weekend, και ο Damiano μιλά για το φευγαλέο, το «τίποτα που όμως μένει». Αν το Next Summer ήταν το φινάλε ενός έρωτα, το Tangerine είναι η αρχή του.
Το δικό μου αγαπημένο, Mars, είναι ένα τραγούδι για την απομόνωση και την ψυχολογική απομάκρυνση. Η ενορχήστρωση είναι φουτουριστική, σχεδόν διαστημική. Ο Damiano αναρωτιέται αν θα ήταν πιο εύκολο να βρει κατανόηση στον Άρη, παρά στη Γη. Σαρδόνιο, μοναχικό, αλλά όχι μισάνθρωπο, θα μπορούσε να πει κανείς πως θυμίζει λίγο Bowie ως προς το mindset του. Το επίσης αγαπημένο μου, The First Time, αφηγείται την πρώτη φορά που ένιωσες, την πρώτη φορά που πόνεσες, την πρώτη φορά που είπες «δεν αντέχω». Στιχουργικά, λειτουργεί σαν flashback, μουσικά σαν ανάμνηση, με ακουστικές γραμμές και σχεδόν lo-fi αισθητική.
Το Perfect Life είναι το πιο ειρωνικό track του άλμπουμ. Μιλώντας για την εικόνα μιας «τέλειας ζωής» μέσα από φίλτρα, stories και ψεύτικα χαμόγελα, ο Damiano «φτύνει» έναν στίχο που μοιάζει βγαλμένος από Insta caption: “Smiling like I’m fine, bleeding offline”. Είναι επίκαιρο, έξυπνο, με urban αισθητική. Το δεύτερο single από το Funny Little Fears, Silverlines, σε παραγωγή του τραγουδοποιού Labrinth, αποτελεί το πληρέστερο συναισθηματικά κομμάτι του δίσκου. Με gospel χορωδίες και θεατρικότητα, μεταφέρει τη λυτρωτική αίσθηση ότι τελικά... όλα θα πάνε καλά.
Αντί δικού μας επιλόγου, το τελευταίο κομμάτι, Solitude (No One Understands Me), ορίζει το φινάλε του άλμπουμ και την αρχή της solo πορείας του Damiano David. Σχεδόν ψιθυριστά, με μια απαλή κιθάρα και ambient ατμόσφαιρα, ο frontman των Måneskin δεν ζητά να τον καταλάβουμε - απλώς να τον ακούσουμε. Ο δίσκος ολοκληρώνεται με αυτό για το οποίο προοριζόταν: Μια κατάθεση ψυχής, σαν έναν ψυχοθεραπευτικό κύκλο που κλείνει, έχοντας οδηγήσει στην αυτοπραγμάτωση και τη βαθιά κατανόηση του εαυτού. Τώρα, απευθύνεται στους fans του, εκφράζοντας την ανάγκη να του επιτρέψουμε να είναι ό,τι θέλει να είναι.
Η μικρή παύση στο τέλος του κομματιού, δίνει τον χώρο για τη δική μας περισυλλογή και απάντηση: Τελικά, θα του το επιτρέψουμε;
Μπορείτε να ακούσετε το άλμπουμ εδώ
Το Funny Little Fears κυκλοφορεί από την Sony Music Italy και την Arista Records
