Θα πω το δικό μου πόνημα. Θα γίνω εντελώς αυτοαναφορική. Το τραβάει η μέρα. Είναι Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2025 και πόρτες για την πρώτη συναυλία της Άννας Βίσση στο Καλλιμάρμαρο θα άνοιγαν στις 5 το απόγευμα. Το κρατάμε αυτό.
Σάββατο πρωί. Μιλάω με τη Φράνκα: «Θα πάω γύρω στις 6 για να πιάσω θέσεις», μου λέει. Προσπαθώ να θυμηθώ αν χρειάστηκε να πάω τόσο νωρίς στη συναυλία των Madrugada ή των Kaiser Chiefs και των R.E.M. για να πιάσω κάποια θέση. Θυμάμαι. Όχι, δεν χρειάστηκε. Παρ’ ότι και στις δύο περιπτώσεις ήταν sold out τα εισιτήρια, στους R.E.M. είχα φτάσει την ώρα που έβγαιναν οι Kaiser Chiefs και με συνοπτικές διαδικασίες (κοιτάς ευθεία, προχωράς γρήγορα και δεν σταματάς για κανέναν λόγο), από το τέλος της αρένας βρέθηκα στο μπροστινό κάγκελο, σε τρία λεπτά. Στους Madrugada έφτασα 45 λεπτά πριν βγουν, έπιασα μια ωραιότατη θέση στις κερκίδες, κάπου στη μέση του σταδίου και πέρασα υπέροχα.
Μιλάω με τη Ράνια που έχει platinum arena εισιτήρια και μου λέει ότι ο φίλος της ο Νικόλας θα πάει να στηθεί από τη μία το μεσημέρι για να πιάσει κάγκελο (το έχω κάνει πολλές φορές για τον Alex Turner, δεν κρίνω. Βέβαια, θα μου πεις, η Αννούλα ξεκινάει πάλι σε λίγες μέρες η Barbarella, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΘΕ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, αλλά και πάλι, δεν κρίνω). Μιλάω με Παύλο, με Νάντια και με Γιάννη, ζητάω μελοδραματικά να μην πάμε πριν τις επτά το απόγευμα. Συμφωνούν και δίνουμε όλοι ραντεβού εκείνη την ώρα.
Ώρα 19:00. Οι μισοί τα καταφέρνουμε, αλλά ήδη το στάδιο είναι μισογεμάτο και υπάρχουν ουρές για τις κερκίδες. Βλέπω το merch και γελάω. Η απόλυτη σε μπλουζάκια με τον κεραυνό του David Bowie. Αχ, αχ, αχ. Η Ράνια πάει να βρει τον Νικόλα. Τον βρίσκει αμέσως στο κάγκελο (χωρίς να στηθεί στην ουρά από νωρίς όπως εκείνος). Μπαίνουμε και χαμηλά κάθονται οι Guests, οι VVIP1, οι VIP2 και κάπου στη μέση του σταδίου ξεκινάει το General Entry, το οποίο ήδη γεμίζει και αυτό. Η Νάντια κι εγώ βρίσκουμε τη Φράνκα και τη Μαρίνα και την υπόλοιπη παρέα που πήγαν στις 6 και έχουν πιάσει πολλές θέσεις και για εμάς. Όλες οι κερκίδες σε εκείνο το σημείο είναι γεμάτες.
Ώρα 20:15. Βλέπω παντού παγιέτες. Σε φούστες, σε φορέματα, σε σορτς, σε τοπ, σαν να έχει δημιουργηθεί μια χορογραφία από παγιέτες γύρω μου. Βραδινές τουαλέτες, τακούνια, άπειρα Balenciaga t-shirt και τσαντάκια Louis Vuitton, κάπως έχω μπερδευτεί. Ή μήπως έχουν μπερδευτεί; «Σε συναυλία δεν ήρθαμε; Δεν είναι το Hotel Ερμού εδώ, έτσι; Τι έγινε ρε παιδιά; Νιώθω σαν να έχω πάει στα Emmy με ντύσιμο για τα Mad Awards». Χαρτόνια παντού με τη φράση "Όσα έχω ζήσει τα έχει πει η Βίσση" τριγύρω. Φτάνουν η Νάνσυ, η Θεοδοσία και η Ανθή: «Στο αστέρι δίπλα καθόμαστε, στις πρώτες κερκίδες», προσπαθώ να εξηγήσω, στέλνω και βίντεο, τίποτα. Το χάος. Τελικά μας βρίσκουν. Στις 9 φτάνουν και οι υπόλοιποι που είχαν φρακάρει επί μισή ώρα στα σκαλιά της εισόδου γιατί δεν κουνιόταν κανείς από το human traffic jam.
Ώρα 21:15-01:00. Κατουριέμαι ήδη. Βγαίνει η απόλυτη. Πρώτα σε ένα βίντεο, με στιγμές από όλη της την καριέρα και μετά η ίδια με ένα κοστούμι Dolce&Gabbana, τίγκα στις χρυσές γιρλάντες και τα στρας. Ακόμα και το μικρόφωνο είναι χρυσό. Εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω τι έχει συμβεί με τις παγιέτες στο κοινό. Ακούγεται η εισαγωγή από την “Αντίστροφη Μέτρηση”, ένα τσουτσούριασμα το νιώθω, δεν θα το κρύψω, ήμουν και 18 χρονών καψούρα στα ντουζένια μου όταν είχε κυκλοφορήσει, υπάρχουν αναμνήσεις από καλοκαιρινούς έρωτες, εντάξει;
Δεν το λέει όμως, ξεκινάει με τα τωρινά χιτς (Σε περίπτωση που, Όλα για όλα), περνάει στα ρεϊβοκαψούρικα (Αγάπη υπερβολική, Νάιλον) και μετά αρχίζει ένα μιξ που έχει τα πάντα μπερδεμένα. Χασάπικα, dance, ποπ, ροκάκια, μπαλάντες, ροκ όπερα, ζεϊμπέκικα, τσιφτετέλια, συρτάκι, παλιά, μεσαία, καινούργια. Κάποια στιγμή πέφτει επιτέλους και η "Αντίστροφη μέτρηση" και άντε γεια. Ανοίγουμε το ρούμι και τις κόλες, τα κρασιά, τα τσίπουρα, τα πατατάκια και τα ξηροκάρπια και την κάνουμε ταράτσα.
Από την ένταση της φωνής του κόσμου σε κάθε τραγούδι, καταλαβαίνεις τις ηλικίες. Σε μία λαοθάλασσα από πιτσιρίκια μέχρι 80 χρονών, μετατοπίζεται διαρκώς η ένταση των φωνών λες και είναι μία τεράστια χορωδία. Από το “Δώδεκα” στο “Σαντρέ” μία κερκίδα δρόμος. Δεν σταματάμε να κοιτάμε τον Κάρλος με τα μακριά εβένινα μαλλιά και το μουστάκι Ντ’ Αρτανιάν. Η απόλυτη έρχεται στη σκηνή-αστέρι που είναι μπροστά μας στην αρένα. Χαμός, τσιρίδες, ουρλιαχτά. Συνεχίζω να κατουριέμαι. Βγαίνει η Φιλαρμονική Ορχήστρα, τα παίζουν όλα αλλαγμένα, στήνει τους μουσικούς της σαν βαλκανική μπάντα του δρόμου, βιολιά, ακορεντεόν, μπουζούκια, αλλάζει ρούχα (κι άλλα στρας, κι άλλες παγιέτες), μπαλέτα παντού, κινητά αναμμένα, ωραία όλα, είμαστε πολλοί χαρούμενοι αλλά έχει περάσει βρε παιδί μου η ώρα, ε, δεν μπορεί θα τελειώσει γύρω στις 12. Όχιιιιι, πάμε γερά. Συνεχίζουμε. "Ξανάαααααααααα", “Δεν θέλω να ξέρειιιιιις” με λυγμό στη φωνή στο τέλος, ο κόσμος ακούγεται πιο δυνατά και από την ίδια σε φάσεις.
"Μεθυσμένη μου καρδιάααααααααα"... έχουμε πλέον μεθύσει κανονικά. Να’ ναι καλά το μετρό που ξενυχτάει απόψε και δεν χρειάστηκε να πάρουμε αυτοκίνητα. Ανεβάζει μια κοπέλα από το πλάτινουμ η οποία ανοίγει ένα τεράστιο πανό με τη φάτσα της Αννούλας που γράφει: "Προσκυνήστε την απόλυτη" (ή κάτι τέτοιο, το σίγουρο είναι ότι θέλει να προσκυνήσουμε). Την κατεβάζει γρήγορα (λογικά την έπιασε ετεροντροπή). Ξαφνικά όλα γίνονται κόκκινα γύρω μας και στις οθόνες. Τραγουδάει το “Αίμα”. Δεν το ξέρω, ρωτάω τον Γιάννη ποιο είναι, μέσα στο γλέντι μας, απαντάει αυθόρμητα: «Αυτό με τη Jennifer Lawrence», μάς πιάνει υστερικό γέλιο, θυμόμαστε το “Mother” που ταιριάζει τέλεια με όλο το σκηνικό, βάζουμε κι άλλο ρούμι. “Πράγματα” και η Νάνσυ κλαίει ασταμάτητα τραγουδώντας με τα χέρια ανοιχτά σαν την Εβίτα Περόν στο μπαλκόνι.
Πονάει η μέση μου, έχουμε όλοι αρχίσει να βογγάμε για κατούρημα, αλλά η σταρ δεν σταματάει (σίγουρα πήγε τουαλέτα στο 10λεπτο βίντεο που έπεσε στις 23:30, δεν εξηγείται αλλιώς). Φωνάζει τον Καρβέλα στην σκηνή, φοβόμαστε ότι θα ζήσουμε μια μεγάλη cringe στιγμή, ευτυχώς δεν συμβαίνει αυτό. Αντιθέτως τα λέει τόσο μετρημένα και τρυφερά ο μπαγάσας που όλοι εκείνη τη στιγμή σκεφτόμαστε: «Να βρεις κάποιον σαν τον Καρβέλα να σου γράφει τέτοια χιτάκια και να αγαπιέστε τόσο ακόμα και αν έχετε χωρίσει». Α, να χαθούν, μας συγκίνησαν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ώρα 1:00 (Κυριακή). Μας αποχαιρετά συγκινημένη, ελάχιστοι έχουν φύγει πριν τελειώσει. Έχει γίνει πραγματικά μια τρομερά παρεϊκή κατάσταση. Αλλά τώρα ένα στάδιο γεμάτο πρέπει να αδειάσει. Σκέψεις: «Άραγε πόση ώρα θα χρειαστεί να βγούμε και πόση για να βρούμε την κοντινότερη τουαλέτα; Γαμώτο, έχασα τον Γιώργο, έφυγε. Στο μετρό θα μπορούμε να μπούμε ή να περιμένουμε μέχρι τις 3; Πρέπει να φάω κάτι, ζαλίζομαι. Κι έχω πεθάνει για σένααααα, έχω πεθάνει για σέναααααααααα, γαμώτο γιατί δεν είπε το “Εκατομμύρια”; Καλά αν έλεγε και όλα αυτά που θέλαμε, θα τραγουδούσε άλλες 4 ώρες. ΚΑΛΑ ΗΤΑΝ».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ώρα 1:20. Βγήκαμε. Και καταφέραμε να βρούμε και τους πλάτινουμ. Ο Νικόλας (ο φίλος της Ράνιας) ΠΑΡΑΠΟΛΥΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ μόνος του σε μία γωνιά κοιτάζει τα βιντεάκια που τράβηξε με το κινητό του σχεδόν μέσα στο ρουθούνι της σταρ (τελικά πήγε από τις 9:10 το πρωί και στήθηκε για να μπει μέσα πρώτος το απόγευμα, Ε, ΤΩΡΑ ΘΑ ΚΡΙΝΩ, ΠΟΣΟ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ;), εγώ και ο Γιάννης τρώμε πάρα πολύ χαρούμενοι ψητό καλαμπόκι, έχω πασαλειφτεί με κραγιόν, δεν με νοιάζει, τέσσερις ώρες τραγουδούσε, πάλι καλά που δεν έκανα παραγγελία στο e-food παϊδάκια, πατάτες και τζατζίκι δηλαδή.
Τα μαγαζιά και οι δρόμοι στο Μετς και στο Παγκράτι είναι λες και μόλις βγήκες από τη συναυλία των Oasis στο Μάντσεστερ. Φτάνουμε με τα πόδια μέχρι Συγγρού-Φιξ, ακολουθώντας το κομβόι από το πλήθος κόσμου που φεύγει. Αύριο η Αννούλα θα ξανακάνει το ίδιο. Για 4 ώρες. Κι εγώ θα προσπαθώ να κρατήσω το κορμί μου όρθιο και τα μάτια μου ανοιχτά. Είναι δύο χρόνια μικρότερη από τη μάνα μου, πώς στο διάολο το κάνει αυτό;
