Fat Dog στο Ρομάντσο: Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι όλα τα live

Θυμάστε που σας έλεγα πριν από λίγες μέρες, ότι όποιος δεν πάει στο live των Βρετανών Fat Dog στο Ρομάντσο, καλό είναι να μετανιώσει αυτή την απόφαση; Ε, μια χαρά σας τα έλεγα, γιατί αν το fomo είχε πρόσωπο, θα ήταν ακριβώς αυτή η συναυλιακή παράλειψη. 

Μπορεί ο κόσμος να μη γέμισε ασφυκτικά τον χώρο (ίσως φταίει ότι παράλληλα στο Σύνταγμα ήταν σε εξέλιξη η συναυλία αλληλεγγύης για τα Τέμπη), αλλά ήταν εκεί, είχαν έρθει πολύ στοχευμένα. Δεν είχαν χαθεί στον δρόμο, δεν έτυχε να περάσουν τυχαία, έφτασαν νωρίς για να δουν το support act, να ακονίσουν τα αυτιά τους και να ανεβάσουν τα επίπεδα αδρεναλίνης πριν σκάσει η καταιγίδα.

Ο XVIV έστησε ένα μινιμαλιστικό, σκοτεινό rave με βαριά μπάσα και στοιχειωτικά φωνητικά, σαν ηλεκτρονικό punk που πάλλεται μέσα σε βιομηχανικό θόρυβο. Σχεδόν απόκοσμος, έδωσε ένα set που έμοιαζε περισσότερο με υπνωτική τελετουργία παρά με live εμφάνιση. I like, I like a lot.

Και μετά ανέβηκαν στη σκηνή οι Fat Dog, που το να τους περιγράψεις σε εκείνους που δεν τους έχουν δει ποτέ ζωντανά, είναι σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις μια κρίση πανικού σε κάποιον που δεν έχει νιώσει ποτέ ταχυπαλμία. Από τη στιγμή που θα ακουστεί η πρώτη νότα, ξεκινάει το χάος. Ο ήχος τους και η ενέργειά τους, θα σε τραβήξουν μέσα σε μια δίνη από techno, punk, EDM, post-punk και μιας αλλοπρόσαλλης, σχεδόν θεατρικής οργής που μοιάζει να βγήκε από σκηνές του Clockwork Orange.

Στη σκηνή, ο Joe Love με τις διαφορετικές κάλτσες του χτυπιόταν (πάτησε και κάτι που δεν του άρεσε), ούρλιαζε, έκανε exorcist-level εκρήξεις με το σώμα του, ενώ γύρω του η μπάντα έπαιζε σαν να είχε μόλις δραπετεύσει από ένα παράλληλο σύμπαν όπου τα 90s rave parties συναντούσαν τον έξαλλο πιανίστα σε σαλούν που γίνεται καυγάς και μετά κατέληγαν σε punk εξεγέρσεις. Drum machines, πνευστά, γκάζια, παραμόρφωση και ένα saxophone σαν σειρήνα συναγερμού. Και κάτι push ups στη σκηνή από άλλα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, στο ίδιο σουρεαλιστικό μοτίβο. Σε μία τέλεια χαοτική αρμονία.

Το όλο σκηνικό έμοιαζε σαν ένα μικρό τελετουργικό κάθαρσης (ή σαν να έχεις μια τάξη από μικρούς μπόμπιρες που έχουν φάει πολλές σοκολάτες και έχουν πάθει sugar rush και τους έχεις ξαμολίσει σε παιδότοπο). Όσο ο Joe στριμωχνόταν ανάμεσα στον κόσμο, τόσο το πράγμα γινόταν πιο ξέφρενο. Εκρήξεις θορύβου, γυρίσματα στο νέο λονδρέζικο post-punk, αγκαλιές και crowd surfing με τους θαυμαστές μέσα στο κοινό και φυσικά όλοι να χοροπηδάμε επί 50 λεπτά, χωρίς να θυμόμαστε πότε ξεκινήσαμε.

“King Of The Slugs”, “Wither”, “Running”, “Peace Song”, μερικά από τα τραγούδια που μας έβαλαν στην πρίζα και κάπως έτσι, ένα ήρεμο βράδυ στο Ρομάντσο, μετατράπηκε σε ένα ηλεκτροσόκ σε μορφή live set.

Μπορεί να μην ήταν γεμάτο το Ρομάντσο. Αλλά αυτοί που ήταν εκεί, πήραν το βάπτισμα του πυρός και επέτρεψαν σε εμάς τους υπόλοιπους να χορέψουμε ανενόχλητοι. Το μόνο που μας στεναχώρησε ήταν ότι έπαιξαν μόνο 50 λεπτά (και δεν έκαναν και ανκόρ) αλλά μετά σκέφτομαι αν θα αντέχαμε να χορεύουμε και να ιδρώνουμε έτσι για πολλή ώρα ακόμα. 

Άσε που κάτι μου λέει ότι θα τους ξαναδούμε σύντομα και πολύ τους θέλω σε καλοκαιρινό φεστιβάλ. Το είπα.