Την πρώτη φορά δεν την ξεχνάς ποτέ λένε. Και δίκιο έχουν. Την Κυριακή 6 Ιουλίου 2025, οι Green Day έκαναν -επιτέλους- την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, ανοίγοντας το 20ο Ejekt Festival. Και άφησαν το κοινό με βουρκωμένα μάτια και χαμόγελα ευτυχίας. Α, ναι και κάποιους με γρατζουνιές στην πλάτη από τον χαμούλη που έγινε στο mosh pit την ώρα του “Basket Case” (λογικό).
Οι πόρτες άνοιξαν στις 16:00, με τον προθάλαμο του χώρου να γεμίζει αμέσως από ένα κοινό διψασμένο για μουσική. Η μέρα, αν και καυτή, κατάφερε να μην "κάψει" τον ενθουσιασμό του κόσμου, ο οποίος έσπευσε να εξασφαλίσει θέση όσο πιο κοντά στην σκηνή γινόταν από νωρίς.
Τα πρώτα: Overjoyed, Inhale® & The Kooks
Το line‑up της πρώτης ημέρας που περιλάμβανε τους The Overjoyed, Inhale® και The Kooks, κατάφερε να ζεστάνει τη σκηνή με αίσθηση punk, indie και pop‑rock. Για τα δύο πρώτα συγκροτήματα, με ενημέρωσε η Λουίζα Σολομών-Πάντα που πήγε από νωρίς.
Όσοι γνωρίζουν τους Overjoyed, ήξεραν και ότι αυτή θα ήταν η μέρα τους. Και ήταν. Με ζέστη για κανονικό λιώσιμο και τον ήλιο να βαράει αλύπητα, άνοιξαν το Ejekt σαν να παίζανε στο CBGB δεκαετίες πριν. Punk rock ξυπνητήρι, με ήχο πεντακάθαρο και σφιχτό και χαμόγελα πιο μεγάλα απ’ το ΟΑΚΑ. Δουλεμένοι, ταιριαστοί, με πάθος, έπαιξαν σαν να περίμεναν χρόνια αυτή τη στιγμή. Και μάλλον την περίμεναν.
Οι Ιρλανδοί Inhale® με το cool‑boy ύφος ανέβηκαν στη σκηνή με τον ήλιο να βαράει κεφάλια και σβέρκους αλύπητα, στάθηκαν αξιοπρεπέστατα και με ήχο πεντακάθαρο. Προσωπικά, δεν είμαι φαν — να τα λέμε κι αυτά — η σχέση μου μαζί τους είναι κυρίως τύπου “ο γιος του Bono δεν είναι αυτός;” αλλά να που κέρδισαν το κοινό. Ήταν μια εμφάνιση με καθαρή, θετική ενέργεια, σίγουρα όμως θα ταίριαζε κάτι πιο κοντινό ηχητικά στους Green Day.
Έφτασε και η ώρα των The Kooks, με 20 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας και πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ξεκίνησαν με “Ooh La” και, αλήθεια, καλύτερο άνοιγμα δεν θα μπορούσαν να έχουν. Ο ήχος ήταν κρυστάλλινος, οι ίδιοι έδειχναν να το χαίρονται και η νοσταλγία ήταν διάχυτη, ακόμα κι αν πολλοί τους είχαν στο background των εφηβικών playlists τους κι όχι στην πρώτη γραμμή. Το κοινό δεν ξέρω αν ήρθε για αυτούς ή απλώς τους πέτυχε — αλλά όσο έπαιζαν, κανείς δεν έμοιαζε δυσαρεστημένος. Ίσως μόνο εγώ που δεν τρελαίνομαι, τους βρίσκω λίγο βαρετούς και προσπαθούσα να βρω μία σκιά κάπου να κάτσω (βρήκα ένα μικρό κομμάτι μπροστά από τον Ερυθρό Σταυρό αλλά η πίσσα και το τσιμέντο κάτω έκαιγαν τόσο πολύ, που γύρισα και έβαλα γιαούρτι στον ποπό μου το βράδυ, δεν είναι να ξεκινούν συναυλίες πριν τις 8 το βράδυ εκεί, να το πω). Οι The Kooks λοιπόν γενικά, ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα των Green Day.
Η στιγμή που “λειτουργεί η μαγεία”
Θυμάστε ένα βίντεο που είχε γίνει viral το 2017 από τη συναυλία των Green Day στο Hyde Park του Λονδίνου; Πριν ανέβουν στη σκηνή από τα ηχεία ακούστηκε το “Bohemian Rhapsody” των Queen και το πλήθος το τραγούδησε ολόκληρο τόσο δυνατά, που προκάλεσε μεγάλες ανατριχίλες (και ακόμα μου προκαλεί κάθε φορά που το βλέπω). Αυτό λοιπόν θέλησαν να επαναλάβουν και στη χτεσινή τους εμφάνιση στην Αθήνα. Όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του, ξέραμε ότι πλησιάζει η ώρα. Φυσικά και τραγουδήσαμε όλοι (αλλά καμία σχέση με αυτό που είχε γίνει στην πατρίδα των Queen εννοείται, μετράει η προσπάθεια όμως). Ακολούθησε το “Blitzkrieg Bop” των Ramones (εκεί τα πήγαμε αρκετά καλύτερα, βοήθησε και το Drunk Bunny που χόρευε με αυτό το ζεστό κοστούμι μέσα στον καύσωνα), έπεσε και λίγο “We will rock you” και “I love Rock ‘n’ Roll” και τότε… ήρθε Η στιγμή. Στις οθόνες άρχισαν να προβάλλονται εικόνες του γκρουπ και οι Green Day ανέβηκαν στη σκηνή. Billy Joe Armstrong, Mike Dirnt και Tré Cool εμφανίστηκαν με μία ενέργεια που νομιμοποίησε κάθε χρόνο αναμονής. Και ο κόσμος άρχισε να ξεσπά με κάθε νότα.
Η αρχή έγινε με το “American Idiot” (εννοείται είπε “I’m not a part of a MAGA agenda”) και όλα ξεκίνησαν όπως ακριβώς έπρεπε. Η συναυλία είχε γίνει sold out, οπότε όπως καταλαβαίνετε υπήρχε κόσμος που καθόταν και παρακολουθούσε ακόμα και από τους πάγκους των μπαρ.
Έξαλλος, γδαρμένος φαν. Photo: Γιάννης Gizmo Μπερερής
Έχω να δω καιρό τόσο έξαλλο κοινό, η αλήθεια είναι αυτή. Που να ξέρει και να φωνάζει δυνατά ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ από κάθε τραγούδι και να δημιουργεί ένα ατελείωτο, εκκωφαντικό sing-along σε όλη τη συναυλία (btw θεά η κοπέλα που ανέβασε ο Armstrong στη σκηνή και άρπαξε το μικρόφωνο και έσκισε πραγματικά το “Know your enemy”). Μία άλλη αλήθεια είναι ότι ο Armstrong ήξερε πώς να κάνει τον κόσμο ό,τι θέλει. Με μία απίστευτη ενέργεια (λες και ήταν 20 χρονών ο άτιμος, ακόμα και εμφανισιακά δηλαδή) και ασταμάτητη επικοινωνία, τους ξεσήκωνε όλους διαρκώς. Από κοντά και ο αγαπημένος μπασίστας Mike Dirnt, αλλά αυτός που έκανε τη διαφορά και είχε και το δικό του κοινό, ήταν ο ντράμερ Tré Cool, που βγήκε με σορτσάκι και κατέληξε να κάνει κωλοτούμπες στη σκηνή.
Οι αμερικανιές έδιναν και έπαιρναν διαρκώς, με τα αστειάκια τους, τις ατάκες τους και τις φιγούρες τους (άλλη μία απόδειξη του ότι παραμένουν μία από τις πιο δυναμικές stadium bands παγκοσμίως). Διαρκώς έσκαγαν βαρελότα με φωτιές στη σκηνή (μας κοψοχολιάσατε όμως λίγο, έτσι;), έπεφταν κομφετί, σερπαντίνες, περνούσε από πάνω μας ένα μικρό ζέπελιν με ζωγραφισμένο sad face και την ειρωνική φράση Bad Year (αντί για Good Year).
Το setlist ήταν το απόλυτο best‑of
Το σετ τους ήταν μια πραγματική «επίδειξη», αποτελούμενη από 17 τραγούδια που κάλυψαν την πορεία και την ποικιλία τους: από τις μοναδικές punk‑pop επιτυχίες του "Dookie" έως τα συγκινητικά highlights του "American Idiot" και τις πιο πρόσφατες από "Saviors". Κάθε τραγούδι πυροδοτούσε εκρήξεις ενέργειας ή συγκίνησης. Είδαμε πολλά δάκρυα και κυρίως στα: “Boulevard of broken dreams”, “Wake Me Up when September ends” και “Good Riddance”. Μάλιστα υπήρξε και μία πρόταση γάμου στο κοινό κατά τη διάρκεια του “Good Riddance”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Setlist:
- American Idiot
- Holiday
- Know Your Enemy
- Boulevard of Broken Dreams
- One Eyed Bastard
- Welcome to Paradise
- Hitchin’ a Ride
- Coming Clean
- Brain Stew
- St. Jimmy
- 21 Guns
- Basket Case
- When I Come Around
- Wake Me Up When September Ends
- Jesus of Suburbia
- Saviors
- Good Riddance (Time of Your Life)
GREEK DAY
Κάποια στιγμή έδωσαν στον Armstrong μία ελληνική σημαία, τη φόρεσε, την έκανε κασκόλ και μετά την έδωσε πίσω. Αλλά δεν σταμάτησε όλο το βράδυ να λέει: «Είμαστε οι Greek Day», παντρεύοντας μπάντα και κοινό σε μία πανηγυρική ένωση. Όταν όλα τελείωσαν, ευτυχώς είχαν ανοίξει και άλλες καγκελόπορτες για να βγει πιο ομαλά το κοινό, βέβαια ήταν τόσο μεγάλο το excitement της βραδιάς, που δύσκολα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Πάντως αυτό που έχουν πετύχει πολλές μεγάλες μπάντες των ‘90s (αναφέρομαι φυσικά και στους Oasis), το να έχουν πιστό κοινό κάθε ηλικίας, είναι πραγματικά πολύ όμορφο και πολύ συγκινητικό. Είναι ο πιο ωραίος τρόπος να ενώνεις γενιές.
Κάποια σκηνικά που παραλίγο να χαλάσουν το vibe
Μου κάνει εντύπωση που στην είσοδο και στα μπαρ ζητούσαν να βγάλουμε τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού. Αυτή η απαρχαιωμένη μέθοδος (υποτίθεται) αποφυγής ρίψης πλαστικού σε κεφάλια κόσμου ή στη μπάντα, έχει σταματήσει πλέον στα άλλα φεστιβάλ και συναυλίες. Αρχικά τα καπάκια στα καινούργια μπουκάλια είναι συνδεδεμένα με το στόμιο και δεύτερον αν θελήσω να πετάξω πλαστικό στο κεφάλι κάποιου, δεν θα ρίξω καπάκι, θα ρίξω ολόκληρο το μπουκάλι. Ο τρόπος του σεκιούριτι στην είσοδο και μάλιστα με ουρές κόσμου να περιμένει στη νταλάκα να μπει, που δεν με άφηνε να περάσω αν δεν πετούσα το καπάκι, ήταν απαράδεκτος και πολύ τσαμπουκαλεμένος, ενώ εγώ του μιλούσα με επιχειρήματα. Εννοείται ότι ως παλιά καραβάνα, πάντα έχω στην τσάντα μου πολλά καπάκια, οπότε τσάμπα το νταΐλίκι. Το πιο αστείο δε, είναι ότι κάποιοι από το σέρβις στα μπαρ, τα άφηναν τα καπάκια και άλλοι τα έβγαζαν. Ο κόσμος δεν ήξερε τι να κάνει με τα μπουκάλια που δεν ήθελε να πιει μονορούφι και γενικώς… του τρελού.
Όταν έφτασα, κοντά στο τέλος των Inhale®, βρήκα πολλές ουρές από κόσμο να περιμένει να μπει μέσα. Γιατί αυτό; Γιατί καμία άλλη καγκελόπορτα στον χώρο δεν είναι ανοιχτή για να περάσει το κοινό. Ενώ υπάρχουν πολλές και μάλιστα είχαν και την ένδειξη EJEKT ARENA B, δεν άφηναν τον κόσμο να μπει από εκεί. Με αποτέλεσμα να πρέπει μέσα στον ήλιο να περπατάς γύρω-γύρω για να φτάσεις σε ουρές. Ας το δούμε αυτό για τις επόμενες συναυλίες. Δεν χρειάζεται αυτή η ταλαιπώρια.
Κάποια στιγμή ένα αγόρι που ήταν μπροστά κοντά στο κάγκελο, σήκωσε τη σημαία της Παλαιστίνης (χωρίς κοντάρι, ένα σκέτο πανί), και ένας από τους σεκιούριτι του φεστιβάλ έτρεξε και του την πήρε και του είπε ότι θα του την ξαναδώσει όταν τελειώσει η συναυλία. Το σκηνικό το είδε και ο Armstrong και κάπως φάνηκε λίγο ξενερωμένη η φάτσα του, πάντως ενώ στο Coachella είχε μιλήσει για την Παλαιστίνη, εχθές δεν υπήρξε καμία αναφορά. Στο Coachella για παράδειγμα είχε αλλάξει τους στίχους του “Jesus of Suburbia” από “Runnin’ away from pain when you’ve been victimized”, σε “Runnin’ away from pain like the kids from Palestine”. Εδώ το τραγούδησε κανονικά. Δεν ξέρω τους λόγους και ποια είναι η τωρινή τους ατζέντα, πάντως μου φάνηκε παράξενο.
Το κοινό τρελάθηκε
Γράφτηκαν πολλά σχόλια από το κοινό που το έζησε φουλ το vibe, όπως:
“Green day Athens 2025 absolutely best live I’ve ever been to. Light years ahead of anything else”.
“Still pinching myself that I saw Green Day perform live last night!!!”
Άντε και του χρόνου!
