Κάθε συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής δημιουργεί μια συγκεκριμένη προσδοκία για τις αντιδράσεις που μπορεί να περιμένει κανείς από το κοινό, όσο επική και αν είναι η συναυλία αυτή, όσο και αν οι καλλιτέχνες ενθουσιάσουν με το live τους. Το παρατεταμένο χειροκρότημα που φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους όμως, δεν ήταν αρκετό την 1η του Σεπτέμβρη για την Orchestra Baobab, την ορχήστρα από τη Σενεγάλη που άλλαξε τη μουσική του κόσμου με τις μελωδίες της.
Όσο ανορθόδοξο και αν ακούγεται, η νέα συναυλιακή σεζόν ξεκίνησε στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, που έχει συνδεθεί κυρίως με την κλασική μουσική. Και λέμε ανορθόδοξο, γιατί το live των Αφρικανών που δημιούργησαν την Orchestra Baobab πριν πέντε δεκαετίες στο κλαμπ Baobab του Ντακάρ, έφεραν τις μουσικές του δρόμου και της αφρικανικές Ηπείρου στα βελούδινα καθίσματα του Μεγάρου, παρασύροντας το κοινό, που σχεδόν ξέχασε που βρισκόταν, σε έναν ξέφρενο χορό σαν να ήταν στα πεζοδρόμια της Κούβας ή τους χωματόδρομους της Σενεγάλης.
"Dee mo woor", "Wanema ma guiss”, "Anna Maria”, “Utrus Horas” ήταν μερικά από τα τραγούδια που άκουσαν οι παρευρισκόμενοι, που είχαν πλημμυρίσει την πλατεία, τους εξώστες και τα θεωρεία της αίθουσας. Το setlist περιλάμβανε νέα και παλιότερα τραγούδια της δισκογραφίας τους σε μία προσπάθεια να τιμήσουν την ιστορία της ορχήστρας, αλλά και να αποδείξουν ότι η μουσική τους εξελίσσεται και παραμένει ζωντανή.
Τι και αν η μπάντα λοιπόν μετράει ήδη 50 χρόνια πορείας και δημιουργίας, το κοινό φαίνεται ότι τους ανακαλύπτει ακόμα με θαυμασμό, αφού η αίθουσα είχε ανθρώπους κάθε ηλικίας, με μεγάλο κομμάτι να βρίσκεται σε ένα ηλικιακό group που δεν θα περίμενε κανείς, αποδεικνύοντας πόσο επιδραστική είναι η μουσική τους παρουσία. Οι δέκα μουσικοί της ορχήστρας ξεκίνησαν το σετ τους δυναμικά από την αρχή, αλλά ο κόσμος χρειάστηκε μερικά τραγούδια μέχρι να ξεπεράσει τους αόρατους περιορισμούς που συνοδεύουν μια συναυλία στο Μέγαρο και να ξεχυθεί στον χώρο της αίθουσας για να χορέψει με την ελευθερία και τη χαρά που μετέδιδαν οι μουσικές της μπάντας.
Το λίκνισμα και ο χορός μεταδόθηκε από τον έναν στον άλλον, από τραγούδι σε τραγούδι, με αποτέλεσαν το μισό κοινό να χορεύει όρθιο στη θέση του και το άλλο μισό να βρίσκεται στους διαδρόμους της πλατείας και όλοι να κινούνται ανάλογα με τις επιταγές του ρυθμού της μπάντας που φαινόταν το διασκέδαζε λες και τραγουδούσε κάτω από τον Κυκλαδίτικο ουρανό εν μέσω καλοκαιριού.
Το αποκορύφωμα της βραδιάς ήρθε σίγουρα στα δύο encore με το ενθουσιώδες κοινό να ανεβαίνει στη σκηνή για να χορέψει μαζί τη δεκαμελή ορχήστρα που ήρθε με μοναδικό σκοπό να μοιραστεί τις μοναδικές μελωδίες των πρωτοπόρων του africando και φαίνεται ότι διασκέδασε όσο και οι παρευρισκόμενοι.
