Δεν ήξερα την Σεμέλη Ταγαρά. Την έμαθα όμως και μάλιστα με τον πιο ωραίο, απρόσμενο τρόπο. Μια βραδιά στο Soul της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετή. Εκεί που παρουσίασε το InsaneSane το νέο και εντελώς γοητευτικά παράξενο jazz avant-garde pop electro ηχοτοπίο της για την Fine! Records.
Ωραίο βράδυ. Ωραία ταράτσα. Ανοιχτή στον ορίζοντα. Με αλάνες και νυχτερινό ουρανό να την τυλίγουν, να την χαϊδεύουν και το βλέμμα αχόρταγα να ταξιδεύει χωρίς εμπόδια. Αν κοιτάξεις τον χάρτη θα διαβάσεις τον κωδικό αναγνώρισης «Σφαγεία». Ιδανικό μέρος και χρόνος για να αναρωτηθείς πόσο λεπτή είναι πράγματι η γραμμή ανάμεσα στην παράνοια και τη διαύγεια. Η μουσική αφήγηση της Σεμέλης, έτσι όπως ο άνεμος έπαιζε με τις ασημένιες φλούδες του ντεκόρ, μετέτρεπε το προσωπικό της στρεβλωμένο καμπαρέ σε νεουορκέζικο dancefloor. Γεμάτο αντιθέσεις και πολύπλοκα τοπία, που άλλαζαν μορφές και χτύπους με τη φόρα μιας εφηβικής εξόρμησης.
Ας τα πάρω όμως από την αρχή. Η Θεσσαλονίκη είναι πάντα κούκλα. Και ζει στον δικό της ρυθμό, με ένα ξεχωριστό κάθε φορά τρόπο. Με υποδέχτηκε με ήλιο. Με αποχαιρέτησε την επομένη με ακόμη περισσότερο. Η αφορμή ήταν η συναυλία, το point, όμως αποδείχθηκε κάτι βαθύτερο. Κατάλαβα πως εκεί συμβαίνει κάτι που θυμίζει τις παλιές χρυσές εποχές. Τότε που εμείς οι Αθηναίοι στρέφαμε το κεφάλι στο βορρά ανοίγοντας διάπλατα τις μουσικές μας κεραίες για να ακούσουμε τα νέα ρεύματα, τους νέους ήχους.
Η Fine! Records νοιώθω πως θέλει να παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Έχει κέφι, όρεξη, μια αληθινά εναλλακτική λογική και έξοχη αισθητική- η Semiotik Design Agency και ο σκηνοθέτης Βασίλης Κεχαγιάς σχεδιάζουν την εικόνα της με φρέσκια εικαστική προσέγγιση και βραβεύονται γι' αυτό. Η υπαρξιακή της «θύελλα» εξάλλου, που χτύπησε καμπάνα στα κεντρικά όταν μαθεύτηκε πως τράβηξε στην αγκαλιά της τον Παύλο Παυλίδη, προσωπικά μου πάει πολύ. Μαζεύει κόσμο και χτίζει μια διαφορετική εκδοχή του ελληνικού ίντι. Η Σεμέλη Ταγαρά- παλιά φίλη τους - είναι μια σωστή εκδοχή αυτού που προσπαθούν να δημιουργήσουν.
Sample και σιωπές. Και σπινθήρες παντού. Το InsaneSane – πόσο ωραία περιγράφει ο τίτλος το περιεχόμενο – είναι γεμάτο συνδέσεις και συστάσεις. Τα πνευστά , τα έγχορδα, το πιάνο, τα synthesizers ξέρουν πως να εμπλακούν σε μια μάχη χωρίς άγριες συγκρούσεις και χωρίς νικητή- το έξοχο The One, ένα από τα σίνγκλς που βγήκαν μπροστά, το υποδεικνύει περίτρανα.
Επανέρχομαι στην βραδιά, σαν να χάνομαι σε ένα καλειδοσκόπιο από εικόνες με πολλά μυστικά. Ο άνεμος που έφερε μαζί του τη Roisin Murphy και την Deborah Harry μέσα στο βηματισμό της, την τοποθέτηση της, τις κινήσεις των χεριών της-που ξέρουν να περιγράφουν τις λέξεις με πάθος και αμεσότητα. Γιατί ναι, η ήπια, ευγενική φυσιογνωμία της Σεμέλης αν τη δεις πάνω στη σκηνή αλλάζει, μεταμορφώνεται σε θεριό, καταπίνει το χώρο με τις παράξενες κινήσεις της, με το επικοινωνιακό της χάρισμα, με την ανεμελιά της.
Η συναυλία είχε κι ένα δυνατό, πολύ δυνατό τιμ να τη συνοδεύει. Ο Χάρης Καπετανάκης στο σαξόφωνο, ο Αγαμέμνων Μάρδας στο μπάσο, η Αλίκη Μάρδα στο τσέλο, ο Θωμάς Κωστούλας στα ντραμς και ο Αδάμ Σιάγας στα ηλεκτρονικά ήταν το ανθρώπινο δυναμικό που χρειαζόταν η πρωταγωνίστρια για να λάμψει ακόμη περισσότερο
Η συναυλία έκλεισε με την Σεμέλη να διασκευάζει το club hit I need you lovin’ σαν ψίθυρο, σαν προσευχή, σαν χαιρετισμό ευγνωμοσύνης προς όλους όσους συναντήθηκαν εκείνη την στιγμή -για λίγη ώρα- στην άκρη της πόλης. Ωραιότατος τρόπος για να κλείσεις ένα ταξίδι. Και να περιμένεις πότε αυτό θα επαναληφθεί.
