Με μια ζωή που διασχίζει ηπείρους, σκηνές και διαφορετικά μουσικά σύμπαντα, η Andy James είναι μια καλλιτέχνιδα που μεταμορφώθηκε μέσα από ανατροπές, μετακινήσεις και μια αφοσίωση στη μουσική, που δύσκολα συναντάς σήμερα. Γεννημένη στην Αυστραλία, το πρώτο μεγάλο άλμα ήρθε όταν μετακόμισε μόνη της στη Μαδρίτη για να αφοσιωθεί στον χορό του φλαμένκο. Εκεί, μέσα στις σχολές και τις ιστορικές ταβέρνες της πόλης, εξελίχθηκε σε μια από τις ελάχιστες ξένες που κατάφεραν να σταθούν στο ίδιο σανίδι με θρύλους όπως ο Antonio Canales, ο Rafael Amargo και -το απόλυτο όνειρο για κάθε bailaora- ο Paco de Lucía.
Μια σειρά σοβαρών τραυματισμών όμως και η σταθερή προτροπή των μουσικών γύρω της -μεταξύ των οποίων και ο Chick Corea- την έφεραν μπροστά στη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της: να αφήσει πίσω της μια 20ετή διεθνή καριέρα στο φλαμένκο και να επιστρέψει στο τραγούδι. Το Las Vegas έγινε το νέο της σπίτι, εκεί όπου με τον σύζυγό της δημιούργησε μια εταιρεία παραγωγής και παράλληλα ξεκίνησε τη δεύτερη, εξίσου εντυπωσιακή, διαδρομή της ως jazz vocalist.
Από το πρώτο της EP No Regrets και το άλμπουμ Caravan έως το πρόσφατο Happy People, η James περιβάλλεται διαρκώς από μουσικούς πρώτης γραμμής: Jon Cowherd, John Patitucci, Vinnie Colaiuta, Chris Potter, John Beasley και πολλοί ακόμη. Με τον Jon Cowherd, πιανίστα και συνιδρυτή της θρυλικής Brian Blade Fellowship, έχει χτίσει μια δημιουργική σχέση που μετρά χρόνια. Μαζί υπογράφουν ενορχηστρώσεις, συνθέσεις και ένα ηχητικό σύμπαν που κινείται ανάμεσα στην παράδοση της τζαζ και τη φωτιά του φλαμένκο.
Στη σκηνή κουβαλάει ιστορίες, σπουδαία τεχνική και μια ένταση που ξεκινά από το σώμα -όπως συνέβαινε όταν χόρευε- και τώρα έχει μεταφερθεί στη φωνή της. Οι ζωντανές της εμφανίσεις είναι πάντα ένα ταξίδι: από τις βραδινές ώρες στη Μαδρίτη μέχρι τη neon λάμψη του Vegas, με ένα ρεπερτόριο που ενώνει original συνθέσεις, jazz standards και τη δική της flamenco jazz υπογραφή.
Η Andy James κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Ελλάδα στο Half Note Jazz Club, από την Παρασκευή 14 έως τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2025 και μαζί της φέρνει μια all-star μπάντα, έτοιμη να μετατρέψει τις τέσσερις βραδιές σε πλήρη μουσική εμπειρία: Andy James (Vocals), Jon Cowherd (Piano), Dominique Di Piazza (Bass), Alex Acuña (Drums/Percussion), Canito (Flamenco Guitar) και Piero Pata (Palmas & Jaleos).
Ο Acuña, θρύλος και μέλος των Weather Report, ο αέρινος Dominique Di Piazza, ο Canito με τις gypsy ρίζες της Extremadura και ο Piero Pata στο ρυθμικό σύμπαν του φλαμένκο, σχηματίζουν μια μπάντα που δύσκολα βλέπουμε στην ελληνική σκηνή. Το πρόγραμμα συνδυάζει πρωτότυπες συνθέσεις της James και του Cowherd με αγαπημένα κομμάτια της τζαζ, πάντα με το χαρακτηριστικό twist που κουβαλά η καλλιτέχνιδα: την ικανότητα να γεφυρώνει είδη, να διηγείται ιστορίες και να μετατρέπει κάθε live εμφάνιση σε μια μικρή παράσταση.
Λίγο πριν την εμφάνισή της, κάναμε μια κουβέντα για τον (παγκόσμιο αλλά και τόσο προσωπικό) ήχο της, φτιαγμένο από μια ζωή γεμάτη αλλαγές, τόλμη και αφοσίωση αλλά και για όλα αυτά τα διαφορετικά της πρόσωπα στη σκηνή, γεμάτα με την ίδια ενέργεια που την ακολουθεί από τα flamenco tablaos της Μαδρίτης μέχρι τα μεγάλα stages των ΗΠΑ.
Έχεις διανύσει μια εξαιρετική διαδρομή, από τις σκηνές φλαμένκο της Μαδρίτης μέχρι τα τζαζ κλαμπ του Λας Βέγκας. Πώς συνεχίζουν η πειθαρχία και η αφήγηση του φλαμένκο να επηρεάζουν τον τρόπο που εκφράζεις και ερμηνεύεις την τζαζ φωνητικά σήμερα;
Υποθέτω ότι η επιρροή μου από το φλαμένκο και η καριέρα μου στην Ισπανία θα είναι πάντα μέρος της ουσίας της ερμηνείας μου. Αλλά μπορώ να διαχωρίσω τη τζαζ από το φλαμένκο όποτε θέλω. Κατανοώ τις αποχρώσεις και των δύο ειδών μουσικής. Το φλαμένκο τείνει να «κονταίνει» τις φωνητικές νότες και να επιταχύνει τον ρυθμό ενός κομματιού, ενώ η τζαζ είναι πιο χαλαρή, εκεί τείνεις να επιμηκύνεις τις νότες και να «ξαπλώνεις» στον ρυθμό της ερμηνείας.
Έχεις συνεργαστεί με θρύλους όπως ο Paco de Lucía και ο Chick Corea σε ενθάρρυνε να επιστρέψεις στο τραγούδι. Τι σου δίδαξε ο καθένας τους σχετικά με το ρίσκο, την ανανέωση και την καλλιτεχνική ειλικρίνεια;
Οι θρύλοι Paco de Lucía και Chick Corea θα είναι πάντα κομμάτι της ψυχής μου στη μουσική, η jazz fusion τους ήταν τόσο εμπνευσμένη και καινοτόμα. Πολλές φορές ο Chick μού έδινε ιδέες για το πώς να εντάξω το παρελθόν μου στη τζαζ, μέσα στην ερμηνεία φλαμένκο και μου έλεγε: «Κάνε το αντίστροφο με την τζαζ και μη σε νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι καλλιτέχνες»! Ο Paco μού έδειχνε πώς να ευχαριστώ το κοινό με χροιά και τεχνική έξαρση. Πολλές νύχτες τζαμάραμε τζαζ μετά από παράσταση φλαμένκο στο Candelas, στη Μαδρίτη, ένα νυχτερινό κλαμπ φλαμένκο - και το υπόγειο ήταν THE place to be!
Το “Happy People” έχει έντονες επιρροές flamenco jazz. Ποιο συναισθηματικό ή πολιτισμικό πεδίο εξερευνούσες σε αυτό το άλμπουμ σε σχέση με παλαιότερες δουλειές σου όπως το Caravan;
Ένιωσα πως ήταν επιτέλους η ώρα, αφού είχα κυκλοφορήσει οκτώ προηγούμενα άλμπουμ τζαζ, να πάρω την επιθυμία -ή την εντολή- του Corea και του de Lucía, να τα ενώσω πραγματικά και να γράψω αυτό το άλμπουμ, το Happy People. Δεν είχα το θάρρος πιο πριν, καθώς προσπαθούσα να χτίσω μια καριέρα στη τζαζ. Μακάρι να ήταν ακόμη μαζί μας για να το ακούσουν, νομίζω πως θα τους άρεσε.
Το πνεύμα του φλαμένκο περιγράφεται συχνά ως ωμό, ενστικτώδες, σχεδόν πνευματικό. Η τζαζ, από την άλλη, βασίζεται στη δομή και τον αυτοσχεδιασμό. Πώς ισορροπείς αυτές τις δύο ενέργειες χωρίς να χάνεις την αυθεντικότητά τους;
Πιστεύω πως φλαμένκο και τζαζ μπορούν να συνυπάρξουν στα συναισθήματα και τον αυτοσχεδιασμό τους. Έχω την τύχη να έχω καταφέρει αυτή την ένωση με τους υπέροχους μουσικούς μου και στα δύο είδη. Ο Jon Cowherd, ο Canito και εγώ έχουμε πάρει τον οδηγό του Corea και ενώσαμε και τα δύο στο άλμπουμ. Αρκεί να κοιτάξει κανείς το ομώνυμο κομμάτι Happy People για να δει τη σύμπτυξη. Νομίζω ότι λειτουργεί. Ή μια μπαλάντα, όπως το I Don't Know How To Love, έχει ακριβώς τη σωστή μίξη για να είναι αυθεντική.
Η συνεργασία σου με τον Jon Cowherd είναι μακρόχρονη και δημιουργικά γόνιμη. Τι πιστεύεις ότι δίνει στη μεταξύ σας χημεία βάθος και διάρκεια;
Στον Jon Cowherd βρήκα το τέλειο άτομο για να «πετάμε» ιδέες και να πετυχαίνουμε αποτέλεσμα πάρα πολύ γρήγορα. Με το υπόβαθρό μου σε φλαμένκο/τζαζ και τη δεξιοτεχνία του στην ενορχήστρωση, γράψαμε 15 πρωτότυπα τραγούδια για το Happy People με ευκολία. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω τη σημαντική συμβολή του Piero Pata, συνιδρυτή της Le Coq Records, στη δημιουργία του άλμπουμ.
Έχοντας χτίσει ζωή και καριέρα σε διαφορετικές ηπείρους -από την Αυστραλία στην Ισπανία και τις ΗΠΑ- νιώθεις ότι η μουσική σου αντανακλά μια μορφή «παγκόσμιας τζαζ ταυτότητας»;
Η επιθυμία μου στη τζαζ ήταν να δημιουργήσω έναν σύνδεσμο με ένα ευρύτερο παγκόσμιο κοινό μέσω του Happy People, ώστε να δείξω ίσως τι μπορεί να προσφέρει η τζαζ όταν αναμιγνύεται με άλλες μουσικές φόρμες. Η τζαζ αξίζει μεγαλύτερο κοινό απ’ όσο έχει και ελπίζω αυτό το άλμπουμ να συνεισφέρει λίγο σε αυτόν τον στόχο, χωρίς να χάσει την ουσία του είδους.
Σε πολλούς τομείς, η καριέρα σου είναι μια ιστορία αντοχής: ξεπερνώντας τραυματισμούς, επανεφευρίσκοντας τον εαυτό σου, χτίζοντας κάτι νέο. Πώς πιστεύεις ότι ο αγώνας διαμόρφωσε τον ήχο και τις καλλιτεχνικές σου επιλογές;
Έχοντας περάσει τόσα χρόνια παίζοντας τόσα είδη μουσικής σε όλο τον κόσμο, ειδικά με τα δύο μεγάλα μου πάθη, τη φωνητική τζαζ και τον χορό φλαμένκο στην Ευρώπη. Ακόμη και το ηλεκτρικό μπάσο σε συναυλίες στην Αυστραλία και την Ασία μού έδωσε την ευκαιρία να παίξω με πολλούς μεγάλους μουσικούς. Νομίζω ότι αυτό με κάνει ειλικρινή στην ερμηνεία της τζαζ φωνητικής μου, του τόνου και της έκφρασής μου. Το να επανεφευρίσκει κανείς τον εαυτό του είναι πρόκληση κάποιες φορές, αλλά είναι και πολύ διασκεδαστικό.
Το line-up για τις εμφανίσεις σου στην Ελλάδα είναι καθαρή all-star λαμπρότητα. Alex Acuña, Dominique Di Piazza, Canito. Τι είδους ηχητικό ταξίδι μπορεί να περιμένει το κοινό από αυτή τη συλλογική ενέργεια στη σκηνή;
Έχουμε σπουδαία μπάντα για τις επερχόμενες εμφανίσεις μου στην Ευρώπη. Θα είναι φανταστικά! Ο Jon Cowherd στα πλήκτρα μού δίνει την ελευθερία να εκφράζομαι και ο Alex Acuña είναι μαζί μου χρόνια. Είναι ιδιοφυΐες στο αντικείμενό τους. Από τους Weather Report μέχρι το Fellowship Band, τα κατορθώματά τους είναι ατελείωτα. Ο Canito, με τον οποίο έπαιξα για χρόνια στην Ισπανία, είναι υπέροχος κιθαρίστας φλαμένκο και ελπίζω πως τον προσαρμόζω και σε παίκτη της τζαζ. Ο Dominique Di Piazza στο μπάσο θα είναι απόλαυση τόσο για μένα όσο και για το κοινό. Τον έχω ακούσει συχνά να παίζει με τον Frank Gambale, που ήταν μαζί μας στην προηγούμενη περιοδεία. Ο Piero Pata θα συμπληρώσει τη μπάντα, προσθέτοντας jaleos και palmas για τις απαραίτητες πινελιές φλαμένκο, ενώ στη σύντηξη της παράστασης ο Acuña και ο Pata αναμειγνύονται υπέροχα και ζωντανεύουν τη ροή του live. Ο Pata και ο Canito είναι επίσης παλιοί συνεργάτες από την Ισπανία.
Αν μπορούσες να περιγράψεις το συναισθηματικό τόξο μιας τυπικής ζωντανής εμφάνισης της Andy James -από την πρώτη νότα μέχρι το encore- με μια πρόταση, ποια θα ήταν;
Ένα υπέροχο και μουσικό ταξίδι για το κοινό, από τη φωνή, τον χορό και το παίξιμο. Κανείς δεν θα κουραστεί ούτε να ακούει ούτε να βλέπει.
Έχεις πει ότι η μουσική, όπως ο χορός, αφορά την αφήγηση. Ποια ιστορία προσπαθείς να διηγηθείς τώρα, σε αυτό το κεφάλαιο της ζωής σου;
Θέλω να δείξω στο κοινό μου την ιστορία μιας καλλιτέχνιδας που μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα σε μια περίπλοκη καριέρα αλλαγών -και αποφάσεων καθώς μεγαλώνω- και μια προσωπικότητα που ίσως δεν περιμένουν. Ελπίζω να μπορέσω να επεκτείνω τη δική τους εικόνα για το ταξίδι μου μέσα από τη μουσική, που μου έχει δώσει τόση χαρά σε κάθε της βήμα.
