Από τα πρώτα τους βήματα στη Γλασκώβη του ’95 μέχρι την κορυφή των charts με το As the Love Continues, οι Mogwai έμαθαν να μην ακολουθούν κανόνες αλλά να τους δημιουργούν. Ο Stuart Braithwaite στην κιθάρα και τα φωνητικά, ο Barry Burns στις κιθάρες, τα synths και το πιάνο, ο Dominic Aitchison στο μπάσο και ο Martin Bulloch στα ντραμς παραμένουν η καρδιά ενός σχήματος που αρνήθηκε πάντα τις ετικέτες.
Έχτισαν έναν ήχο που μπορεί να είναι γαλήνιος και απειλητικός την ίδια στιγμή, να μεταμορφώνεται από εκρηκτικό progressive σε ονειρικό shoegaze, να ξεφεύγει από ετικέτες και να βυθίζει τον ακροατή σε συναισθήματα που δύσκολα περιγράφονται με λόγια.
Από τα πρώτα Ten Rabbit, Young Team και Come On Die Young που όρισαν το post-rock, μέχρι το Mr. Beast και το The Hawk Is Howling που τους καθιέρωσαν διεθνώς, και από το ολόφρεσκο The Bad Fire ως το As the Love Continues, κάθε δίσκος είναι ένα κεφάλαιο στην ιστορία μιας μπάντας που δεν επαναπαύτηκε ποτέ. Σήμερα, με δεκάδες soundtracks και το ντοκιμαντέρ If The Stars Had A Sound να αποτυπώνει το ταξίδι τους, οι Mogwai επιστρέφουν εκεί που ξέρουν καλύτερα να μιλούν: στη σκηνή.
Στην Αθήνα, τρία χρόνια μετά τη συγκλονιστική τους εμφάνιση στο Release Athens, θα γιορτάσουν μαζί μας 30 χρόνια αδιάκοπης δημιουργίας, σε μια νύχτα που προμηνύεται εκκωφαντική, λυτρωτική και συγκλονιστική. Λίγο πριν την επίσκεψή τους, στο Floyd Live Music Venue την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου, κάναμε μία κουβέντα με τον Barry Burns.
Το τελευταίο σας άλμπουμ, The Bad Fire, μοιάζει να αντανακλά προσωπικές δυσκολίες μέσα και έξω από το συγκρότημα. Πώς το πέρασμα από αυτές τις δύσκολες περιόδους διαμόρφωσε τον ήχο και τη διάθεση του δίσκου; Είναι δύσκολο να πω ακριβώς πώς. Όταν έγραφα τραγούδια για το άλμπουμ, δεν σκεφτόμουν όλο το χάος και το τραύμα, οπότε ήταν κάπως σαν μια ωραία διαφυγή. Δεν νομίζω ότι τα τραγούδια (τα δικά μου συγκεκριμένα) αποδίδουν την πραγματική αναστάτωση εκείνης της περιόδου. Τα ένιωθα ως ξεχωριστά από την πραγματική ζωή.
Σχεδόν 30 χρόνια μαζί. Ποιες αλλαγές στη διαδικασία σύνθεσής σας θεωρείτε πιο σημαντικές, σε επίπεδο δομής, ενορχήστρωσης ή συναισθηματικού περιεχομένου; Και επίσης, πώς καταφέρατε να μείνετε πιστοί σε αυτή την ταυτότητα ενώ παράλληλα εξερευνάτε νέους ήχους και υφές; Από τότε που εμφανίστηκαν οι καλές ηχογραφήσεις στο σπίτι με υπολογιστές, που έγινε πολλά χρόνια πριν, κρατήσαμε πάνω-κάτω τον ίδιο τρόπο να γράφουμε τραγούδια. Η δομή είναι κάτι με το οποίο δυσκολεύομαι, αλλά σχεδόν πάντα τα καταφέρνω στο τέλος με λίγη βοήθεια από τον παραγωγό ή τη γυναίκα μου, που έχει πολύ καλύτερο γούστο στη μουσική από μένα. Για μένα η δημιουργία διαφορετικών ήχων είχε να κάνει πάντα απλώς με το να χρησιμοποιώ διαφορετικό ή νέο εξοπλισμό, ώστε τα άλμπουμ να ακούγονται ηχητικά διαφορετικά.
Τι κληρονομιά θέλετε να αφήνουν οι συναυλίες σας στο κοινό; Ποιο συναίσθημα ή μήνυμα θέλετε να παίρνουν οι άνθρωποι μαζί τους φεύγοντας από μια συναυλία των Mogwai; Είναι απλό, νομίζω. Θέλουμε ο κόσμος να απολαμβάνει τη συναυλία, όπως απολαμβάνω κι εγώ όταν πηγαίνω να δω άλλες μπάντες. Οι εμπειρίες όταν βλέπεις διαφορετικές μπάντες είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες. Όπως η διαφορά του να βλέπεις μια μπάντα σαν τους Low και μετά ίσως κάτι σαν τους Portishead ή τους LCD ή τους Om είναι τεράστια αλλά απολαυστική, με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Νομίζω το κοινό μας δεν περιμένει να χορεύει ή να πηδάει πάνω-κάτω, οπότε ίσως προετοιμάζεται γι’ αυτό. Ίσως;
Μετά από τρεις δεκαετίες, με έντεκα άλμπουμ, αμέτρητα EPs, soundtracks και τώρα ένα ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την πορεία σας (Mogwai: If The Stars Had A Sound) πώς ήταν να βλέπετε την ιστορία σας στην οθόνη; Σας αποκάλυψε κάτι καινούριο για τον εαυτό σας ως συγκρότημα; Είναι πάντα περίεργο να βλέπεις κάποιον να μας παρουσιάζει ή ακόμη και απλώς να μας καταγράφει όλους μαζί. Νομίζω παίρνεις την αίσθηση ότι απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε και ότι είμαστε φίλοι, οπότε δεν μου αποκάλυψε κάτι καινούριο, εκτός από το τελευταίο μέρος, όταν βλέπεις πραγματικά τι σημαίνει η μπάντα για τους ανθρώπους που μας ακούν και έρχονται στις συναυλίες μας. Συγκινήθηκα πολύ σε εκείνο το σημείο. Υπήρχαν κάποιες πολύ συναισθηματικές ιστορίες.
Πώς η συνεργασία σας με διαφορετικούς παραγωγούς (για παράδειγμα ο John Congleton στο The Bad Fire) επηρέασε την προσέγγισή σας; Υπήρχαν τεχνικές ή ιδέες που έφεραν και σας εξέπληξαν; Κάθε παραγωγός δουλεύει διαφορετικά και αυτό μπορεί να μας κάνει κι εμάς να δουλεύουμε διαφορετικά. Αυτό που θυμάμαι είναι το πόσο γρήγορα ηχογραφήσαμε το άλμπουμ με τον John. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του ήταν στο μιξάρισμα και δεν ήμασταν μαζί του σε εκείνη την περίοδο.
Πώς η δουλειά σας στη σύνθεση για κινηματογράφο ή τηλεόραση (δηλαδή τα soundtrack) επηρέασε ή άλλαξε τα στούντιο άλμπουμ σας; Φαίνεται να είναι λίγο σαν το βιβλιοστάσιο του προηγούμενου κανονικού άλμπουμ των Mogwai και έχει μια μικρή επίδραση στο επόμενο κανονικό άλμπουμ που ηχογραφούμε. Κάπως σαν μουσικό hangover αλλά με καλό τρόπο.
Αν κοιτάξετε πίσω στα πρώτα σας άλμπουμ, ποια στοιχεία από την αρχική αισθητική των Mogwai κρατάτε ακόμα και ποια πράγματα έχετε συνειδητά αφήσει πίσω; Προσπαθούμε όσο μπορούμε να μην ανακυκλώνουμε παλιές ιδέες, γιατί είναι άσκοπο (αν και μερικές φορές δεν μπορούμε να το αποφύγουμε), αλλά με τους Mogwai αισθητικά εξακολουθούμε να παίζουμε μουσική που μας αρέσει να γράφουμε και να παίζουμε ζωντανά, αλλιώς θα γινόταν αγγαρεία.
Πώς έχει αλλάξει η ανταπόκριση του κοινού την τελευταία δεκαετία; Κι έχει αυτό επηρεάσει την εξέλιξη των live σας ή τον ρυθμό των άλμπουμ; Είναι διαφορετικά σε κάθε χώρα και νομίζω ότι καταφέραμε να έχουμε νέους θαυμαστές που έρχονται να μας δουν ζωντανά. Είναι πάντα ωραίο να βλέπεις νέους ανθρώπους ανάμεσα στους μεγαλύτερους σαν κι εμάς. Δεν νομίζω ότι αυτό επηρεάζει το πώς παίζουμε ή γράφουμε μουσική - δεν το θεωρώ καλό να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα ήταν κάπως σαν “να ευχαριστούμε το κοινό για χάρη του”.
Όταν ξεκινάτε να γράφετε ένα νέο project, νιώθετε ποτέ πίεση να επανεφεύρετε τον εαυτό σας ή ο στόχος είναι περισσότερο να εμβαθύνετε και να βελτιώσετε αυτό που ήδη κάνετε; Σίγουρα, αλλά απλώς προχωράμε και προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε υπερβολικά. Όλοι ξέρουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε ξανά και ξανά ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Επιστρέφετε στην Ελλάδα τρία χρόνια μετά τη συναυλία σας στο Release Athens. Ποιες αναμνήσεις έχετε από εκείνη τη βραδιά, και τι μπορεί να περιμένει το ελληνικό κοινό από την επερχόμενη εμφάνισή σας στην Αθήνα; Θυμάμαι ότι ένιωθα σαν να ήμασταν σε σχολείο ή κάτι τέτοιο, και μου θύμισε όταν έκανα το σχολικό talent show όταν ήμουν παιδί! Χαχα. Για την επερχόμενη συναυλία, απλώς θα κάνω χαζοκαμώματα για να τα δείξω στα παιδιά μου, που έρχονται μαζί μας στην Ελλάδα. Και μετά διακοπές σε ένα ελληνικό νησί.
