Ούτε οι Depeche Mode έχουν ξεχάσει εκείνη την επεισοδιακή επίσκεψή τους στην Αθήνα. Ευτυχώς.

Η σχέση μας δεν υπήρξε ποτέ πολύ έντονη, γιατί δεν υπήρξα ποτέ ορκισμένος φαν, όμως το -με διαφορά- πιο έντονο από ποτέ (αλλά όχι και καθοριστικό, τελικά) σημείο της μέχρι σήμερα είχε το έντονο αρνητικό πρόσημο ενός ναδίρ, και μάλιστα συλλογικού, αφού ήμουν μόλις ένας από τις δεκάδες χιλιάδες κόσμου που την Τρίτη 12 Μαϊου 2009, λίγο πριν το ρολόι δείξει την ενάτη βραδινή, προσπαθούσαμε να επεξεργαστούμε όσο πιο ψύχραιμα μπορούσαμε (κυρίως γιατί ξέραμε ότι είχαμε μπροστά μας τον δύσκολο, πολύωρο δρόμο της επιστροφής, μια ταλαιπωρία που προμηνυόταν μεγαλύτερη από εκείνη του πηγαιμού στη Μαλακάσα, αν μη τι άλλο και λόγω ψυχολογικού comedown) τη μοιραία ανακοίνωση που θα έβαζε άδοξο τέλος στη μεγάλη βραδιά, ότι οι Depeche Mode δεν θα έβγαιναν στη σκηνή «λόγω ξαφνικής αδιαθεσίας του τραγουδιστή του συγκροτήματος, Dave Gahan» - κάτι που πυροδότησε αυτοστιγμεί μία δικαιολογημένη μεν (λόγω σύγχυσης και πρότερου ζόρικου βίου του αντικειμένου της), ακατάσχετη δε φημολογία που φυσικά περιστράφηκε γύρω από τον άξονα ότι ο Gahan έπαθε OD. Ακόμη και σήμερα γνωρίζω μερικούς που δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι η βραδιά τους πήγε στράφι λόγω ενός «στομαχόπονου», έστω και αφόρητου, που όμως γρήγορα αποδείχτηκε ότι ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό. Ήταν καρκίνος.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, βέβαια, οι Depeche Mode θα επέστρεφαν στην Αθήνα, και η σαρωτική τους εμφάνιση θα επούλωνε την όποια ανοιχτή πληγή με τους Έλληνες fans - που τουλάχιστον στον πυρήνα τους, εκεί που χτυπάει η καρδιά του Hysterika fan club, είναι από τους πιο ταγμένους ανά τον κόσμο - αλλά όπως και να το κάνουμε, μια μικρή ουλή έχει μείνει, ίσως πλέον κιόλας εν είδει παράσημου («ήμουν κι εγώ εκεί όταν οι Depeche Mode δεν βγήκαν ποτέ στη σκηνή» και πάει λέγοντας), ενώ η όλη ιστορία έχει πια βρει τη θέση της στο πάνθεον των εγχώριων επεισοδιακών συναυλιακών βραδιών - κι ας μην έγινε συναυλία.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά έχοντας μπροστά μου τους Depeche Mode να ανακοινώνουν ότι στις αρχές της άνοιξης του 2017 θα κυκλοφορήσουν το νέο τους δίσκο (Spirit) και ότι λίγο πριν το τέλος της ίδιας εποχής θα ξεκινήσουν το ευρωπαϊκό σκέλος της παγκόσμιας περιοδείας τους (Global Spirit) με στάσεις σε 32 πόλεις 21 χωρών, και με τα προβλεπόμενα κομμένα εισιτήρια να ξεπερνούν το 1,5 εκατομμύριο (μερικές δεκάδες χιλιάδες εκ των οποίων θα τα κόψουμε εμείς εδώ στην Αθήνα, βεβαίως βεβαίως, γιατί οι Depeche επιστρέφουν στο Terra Vibe στις 17 Μαϊου).

Καθώς έβλεπα, όμως, τον Dave Gahan να υποστηρίζει με άνεση, και όπως ελάχιστοι έχουν καταφέρει μετά τους Roxy Music, ένα ζευγάρι χρυσές μπότες «βουτηγμένες» στο glitter (και να διαχειρίζεται με σεμιναριακού επιπέδου στυλ ακόμη και «ενοχλητικές» ερωτήσεις συναδέλφων από την ανατολική Ευρώπη για τον Vince Clarke - μα που τον θυμήθηκαν;!) και τον Martin Gore με περιβολή μεσήλικα, αμετανόητου γότθου να κάνει φιλότιμες προσπάθειες να κρύψει ότι θα προτιμούσε να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτή τη σκηνή, μπροστά από δημοσιογράφους, σκεφτόμουν και κάτι άλλο, τη φήμη που ακολουθεί το τρίτο, και πιο «κανονικό», τουλάχιστον εξ όψεως, μέλος των Depeche Mode, και δεν εννοώ το κατά πόσο είναι «διακοσμητική» η παρουσία του στη μπάντα (κάτι που έχει συζητηθεί ακόμη και σε forum), αλλά κάτι άλλο που γράφεται συχνά για εκείνο το μέλος της μπάντας για το οποίo γενικά έχουν γραφτεί τα λιγότερα τις τελευταίες τέσσερις, σχεδόν, δεκαετίες. Σκεφτόμουν το πρώτο πράγμα που θα ρωτούσα τον Andy Fletcher όταν θα τον συναντούσα μόνο του για μία τετ α τετ συνέντευξη μετά από λίγες ώρες...

Μπορεί να μη γράφεις τα τραγούδια αλλά μιας και δεν έχεις απασχολήσει κιόλας τα media με «παρα-μουσικά» καμώματα, αναρωτιέμαι μήπως είσαι τελικά η κόλλα που κρατάει αυτή τη μπάντα ενωμένη. Έλα τώρα...νομίζω ότι υπερβάλλεις. Και οι τρεις είμαστε η κόλλα σε αυτό το συγκρότημα.

O Paul Morley νομίζω ότι το έχει πει καλύτερα από μένα, στα liner notes μιας παλιάς συλλογής των Depeche Mode: «Ο ακλόνητος σημαιοφόρος Andy, όπως πάντα κοντά, βλέποντας και ακούγοντας, πάντα έτοιμος να βοηθήσει, να σκουπίσει το αίμα αν χρειαστεί». Δεν μου ακούγεται και πολύ εύκολη δουλειά… (Γελώντας δυνατά:) Και ο Paul υπερβάλλει! Πρέπει να θυμάσαι ότι για το μεγαλύτερο κομμάτι της καριέρας μας δεν είχαμε μάνατζερ, οπότε ασχολήθηκα περισσότερο από τους άλλους δύο με αυτό το κομμάτι. Ήθελα να το κάνω, δεν μου το φόρτωσε κανείς. Ο καθένας έχει το ρόλο του σε αυτή την υπόθεση. Και όλοι μαζί είμαστε οι Depeche Mode.

Μόλις ανακοινώσατε, λοιπόν, την επόμενη περιοδεία σας. Μετά από τόσα χρόνια, ο παράγοντας άγχος υπάρχει καθόλου στην εξίσωση των Depeche Mode ή δεν σας αφορά καν; Τα πράγματα είναι αρκετά καλά αυτή τη στιγμή, κυρίως γιατί προχωράνε πιο γρήγορα απ’ όσο περιμέναμε οι ηχογραφήσεις του νέου δίσκου. Ήμασταν προετοιμασμένοι, πάντως, ότι η κατάσταση θα ήταν πολύ ζόρικη μέχρι τα Χριστούγεννα, για να ξεκινήσουμε αμέσως μετά τις πρόβες για τις συναυλίες. Είναι όμως μια συναρπαστική μέρα για εμάς, γιατί ήμασταν κλεισμένοι στο στούντιο για περίπου έξι μήνες, οπότε και μόνο το ότι μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε με δημοσιογράφους και -κυρίως- με μερικούς fans, να βγούμε λίγο στον έξω κόσμο, μας χαλαρώνει, ξεχνιόμαστε.

«Νιώθω τυχερός που ενώ είμαι σε μια τόσο διάσημη μπάντα, όποτε τελειώνουν οι περιοδείες και επιστρέφω στο Λονδίνο, ζω μία εντελώς κανονική ζωή. Πηγαίνω στην pub, βολτάρω στους δρόμους… Σε πολύ λίγες περιπτώσεις με αναγνωρίζουν. Ευτυχώς!» 

Είχες πει κάποτε ότι όταν ξεκίνησε η μπάντα, είχατε προσλάβει ένα λογιστή για να σκαρφιστεί ένα τρόπο να μην πληρώνετε πολλούς φόρους, και ότι το σχέδιό του ήταν βασισμένο στην υπόθεση ότι οι Depeche Mode δεν θα άντεχαν περισσότερα από τρία χρόνια. Τελικά συνεχίσατε και συνεχίσατε… Πότε συνειδητοποιήσατε ότι η μπάντα είχε αρχίσει να γίνεται πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο φανταζόσασταν; Την εποχή που ξεκινούσαμε, το 79-80, δεν ήταν λίγες οι μπάντες που έκαναν ένα-δύο hits και μετά εξαφανίζονταν από το χάρτη, οπότε ο λογιστής δεν είχε κανένα σοβαρό λόγο να πιστέψει ότι εμείς ήμασταν διαφορετικοί. Ξεκινήσαμε στη Mute Records, και εννοείται ότι δε βγάζαμε πολλά λεφτά, φαντάσου ότι είχαμε ακόμη τις δουλειές μας και παράλληλα παίζαμε στο Top of the Pops, τέτοια πράγματα, και την επόμενη μέρα που πηγαίναμε στο γραφείο, όλοι μας χειροκροτούσαν, έκαναν πλάκα, μας έλεγαν σταρ… Υποθέτω λοιπόν πως όταν μπορέσαμε να αφήσουμε τις δουλειές μας, συνειδητοποιήσαμε ότι οι Depeche Mode θα ήταν μια full-time ασχολία.

Και ολόκληρη «βιομηχανία», αν μου επιτρέπεις, εδώ και πολλά χρόνια. Το ενδιαφέρον, όμως, για μένα είναι ότι αν και είστε μία από τις μεγαλύτερες μπάντες εκεί έξω, διατηρείτε ένα ορκισμένο και καθόλου αποστασιοποιημένο fan base που νιώθει πραγματικά κοντά σας, Κάτι που νομίζω ότι δεν συμβαίνει με τους U2 για παράδειγμα. Κάτι που όμως σίγουρα συμβαίνει με τον Bruce Springsteen. Είμαστε σαν τον Springsteen;! Να κάτι που δεν έχω ξανακούσει. Λες να έχει να κάνει με το ότι τα έχουμε καταφέρει αρκετά καλά και στην Αμερική;

Πάντως όπως και με τον Springsteen, έτσι και στη δική σας περίπτωση υπάρχουν κάμποσοι «τρελοί» που σας ακολουθούν σε πολλούς σταθμούς κάθε περιοδείας σας. Όποτε μπαίνετε στο στούντιο ή βγαίνετε στο δρόμο έχετε στο μυαλό ότι πρέπει να αποδείξετε τους εαυτούς σας στους χιλιάδες, σκληροπυρηνικούς ή μη, fans; Δε νομίζω ότι έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν άλλο πέρα από τους εαυτούς μας. Δεν σκεφτόμαστε τους fans όταν ετοιμάζουμε ένα δίσκο, πρέπει απλά να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι αυτό που κάνουμε αξίζει τον κόπο, δεν υπολογίζουμε τι θα αρέσει στον κόσμο. Αλήθεια, δεν γίνεται με τίποτα να κάνεις ένα δίσκο που θα ευχαριστήσει τους πάντες. Δεν είναι όλοι οι fans ίδιοι. Κάποιοι δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τα πρώτα χρόνια των Depeche Mode, κάποιοι άλλοι παραμένουν φανατικοί της μεσαίας περιόδου, και σε κάποιους αρέσουν περισσότερο όσα κάνουμε τα τελευταία χρόνια. 

Είστε συμφιλιωμένοι με αυτό, λοιπόν. Είστε συμφιλιωμένοι και με το ότι οι πολλοί από τους fans σήμερα δεν είχαν καν γεννηθεί όταν γνωρίσατε το πρώτο κύμα επιτυχίας; Ομολογώ ότι είναι λίγο περίεργο να βλέπω - όταν ο δυνατός φωτισμός το επιτρέπει, όχι πολύ συχνά δηλαδή - τους δεκαεξάχρονους στις πρώτες γραμμές των συναυλιών μας. Αλλά είναι κάτι που αποδεικνύει ότι οι Depeche Mode είναι ένα άχρονο πράγμα.

Ραντεβού στις 17/5/2017. Αυτό.

Έχεις μετανιώσει ποτέ που είσαι ένας από τους Depeche Mode; Ή που γενικά είσαι μουσικός και δεν ζεις μια «κανονική» ζωή; Νιώθω τυχερός που ενώ είμαι σε μια τόσο διάσημη μπάντα, όποτε τελειώνουν οι περιοδείες και επιστρέφω στο Λονδίνο, ζω μία εντελώς κανονική ζωή. Πηγαίνω στην pub, βολτάρω στους δρόμους… Σε πολύ λίγες περιπτώσεις με αναγνωρίζουν. Ευτυχώς! Δεν νομίζω ότι θα μου άρεσε να με περικύκλωναν όπου κι αν πήγαινα. Όπως και να ‘χει, οι Depeche Mode είναι music stars, όχι celebrities. Δεν απασχολούμε τα media με ανοησίες.

Κάθε φορά που ξεκινάτε μία νέα περιοδεία, πόσα gigs σας παίρνει μέχρι να αρχίσετε να το διασκεδάζετε πραγματικά; Και όταν επιστρέψετε στα σπίτια σας πόσο καιρό χρειάζεστε για να αποσυμπιεστείτε; Κάνουμε αυτό που κάνουμε τόσο καιρό, που πλέον γενικά μας είναι πιο εύκολο. Βοηθάει και το ότι πια είμαστε πολύ πιο νηφάλιοι. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα τον παλιό καιρό, τότε που τελείωνε μια περιοδεία, είχαμε κάνει χίλια πάρτι, και δεν μας χωρούσε ο τόπος στο σπίτι. Μπορεί να ακούγεται ξενέρωτο αυτό που σου λέω, ότι είμαστε νηφάλιοι και ήρεμοι, όμως τώρα είμαστε περισσότερο επαγγελματίες, και οι εμφανίσεις μας πολύ καλύτερες και πιο έντονες…

Και όλο αυτό χωρίς να χρειαστεί να υποστείτε το comedown την επόμενη μέρα. Ακριβώς. Τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα. Ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο ξενέρωτα όσο σου ακούγονται. Αν κάτι μας δυσκολεύει, είναι όχι τα live, αλλά οι διαρκείς μετακινήσεις, το να ζεις σε δωμάτια ξενοδοχείων, όλα αυτά…

Έτσι πάει, τα πάντα έχουν ένα τίμημα. Μεγαλώνεις και ηρεμείς. Ηρεμείς και κουράζεσαι… To 1993, την περίοδο του Songs of Faith And Devotion, έπαθα νευρικό κλονισμό. Εκείνη την εποχή είχε και ο Dave μπλεξίματα. Έμαθα, όμως, πολλά από αυτή την περιπέτεια. Μέχρι τότε πίστευα ότι ήμουν άτρωτος, ότι τίποτα δεν μπορούσε να με ρίξει. Έπαθα το breakdown και αναγκάστηκα να μάθω κάποια πράγματα που βελτίωσαν τη ζωή μου. Όχι κάτι φοβερό. Ξεκίνησα yoga, σταμάτησα να μεθάω κάθε βράδυ…

«Μπορεί να ακούγεται ξενέρωτο αυτό που σου λέω, ότι είμαστε νηφάλιοι και ήρεμοι, όμως τώρα είμαστε περισσότερο επαγγελματίες, και οι εμφανίσεις μας πολύ καλύτερες και πιο έντονες…»

Έχει υπ’ όψιν σου το electro-pop ντουέτο των Marsheaux; Ναι, φυσικά!

Έχεις ακούσει τη διασκευή τους στο A Broken Frame; (σ.σ. Το 2015 η Μαριάνθη και η Σοφία κυκλοφόρησαν μία track by track διασκευή του δεύτερου δίσκου των Depeche Mode). Αλήθεια, έκαναν τέτοιο πράγμα; Είναι πολύ πιθανό να το έχω κάπου στο σπίτι μου, συνέχεια λαμβάνω CD από διάφορες μεριές.

Ο σύζυγος της μίας από τις δύο Marsheaux έχει και κομβικό ρόλο στο Hysterika fan club… Αλήθεια;! Είχαμε πολύ καλή σχέση με τα παιδιά. Μια φορά είχαμε πάει και για φαγητό στην ταβέρνα που έχει ο πατέρας ενός παιδιού από το fanclub.

Αυτόν εννοώ! (σ.σ. Ο «σεσημασμένος» Γιώργος Γερανιός). Χαίρομαι πολύ, θυμάμαι ότι είναι πολύ καλά παιδιά όλοι τους.

Έχουν περάσει οχτώ χρόνια από «εκείνη» την...παραλίγο συναυλία σας στην Αθήνα. Τελικά τι συνέβη; Ω ναι! Στην Ελλάδα είχαμε και «εκείνο» το περιστατικό. Ήταν τόσο αλλόκοτη βραδιά. Νομίζω ήταν η δεύτερη συναυλία της περιοδείας. Είκοσι λεπτά πριν βγούμε στη σκηνή, είμαστε όρθιοι με τον Martin στα παρασκήνια, πίνουμε κρασί, έχουμε λίγο άγχος γιατί είναι μόλις η δεύτερη συναυλία της περιοδείας, και ξαφνικά έρχεται ο μάνατζερ και μας λέει: «ο Dave είναι άρρωστος». Και μετά άρχισε να φωνάζει: «Πρέπει να φύγετε από εδώ τώρα. Κάποιος θα βγει σε λίγο να κάνει την ανακοίνωση, ο κόσμος θα αγριέψει». Ελπίζω να επανορθώσαμε την επόμενη φορά που ήρθαμε στην Αθήνα. Αυτό θα κάνουμε και αυτή τη φορά. See you in May you crazy Greeks!