Η Kaz Hawkins δεν είναι απλώς μια τραγουδίστρια των blues, είναι μια γυναίκα που βρήκε δύναμη μέσα από την τέχνη της και την προσφέρει απλόχερα σε όσους τη χρειάζονται. Γιατί, όπως λέει και η ίδια: «Αν νιώθεις ότι δεν έχεις άλλη δύναμη, πάρε τη δική μου».
Η ζωή της είναι μια διαδρομή γεμάτη σκοτάδι, αλλά και μια αδιάκοπη αναζήτηση φωτός. Έχοντας βιώσει την ενδοοικογενειακή βία, την εξάρτηση και μια απόπειρα αυτοκτονίας, πέρασε από την κόλαση και επέστρεψε πιο δυνατή, κουβαλώντας στις νότες της την ιστορία της.
Γεννημένη στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, μεγάλωσε σε ένα σκληρό περιβάλλον, όπου το τραγούδι ήταν η μόνη της διαφυγή. Η πρώτη της μεγάλη μουσική αφύπνιση ήρθε όταν, σε ηλικία 12 ετών, άκουσε την Etta James να τραγουδάει το “Saint Louis Blues”. Δεν ήξερε τίποτα για την ιστορία της Etta, αλλά αναγνώρισε τον πόνο της μέσα στη φωνή της. Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβε ότι η μουσική μπορούσε να γίνει καταφύγιο.
Ο δρόμος προς τη μουσική καριέρα όμως, δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Η Kaz πέρασε δεκαετίες μέσα σε κακοποιητικές σχέσεις, αντιμετώπισε τη μάχη της με την ψυχική υγεία και την εξάρτηση, και έφτασε στο χείλος της αυτοκαταστροφής. Κάποια στιγμή, βρέθηκε στο πάτωμα, αιμορραγώντας, όταν ο πρώην σύντροφός της της έκοψε τον λαιμό και την άφησε να πεθάνει. Αυτό το περιστατικό έγινε η αφορμή για ένα από τα πιο δυνατά τραγούδια της, το “Lipstick & Cocaine”.
Η μουσική, όπως λέει η ίδια, ήταν το μοναδικό σταθερό πράγμα στη ζωή της. Όποτε υπέφερε, στρεφόταν σε αυτή - είτε για να γιατρευτεί, είτε για να ξεφύγει. Όταν δεν μπορούσε να γράψει τραγούδια, έγραφε ποίηση. Και κάπως έτσι, μέρα με τη μέρα, τραγούδι με το τραγούδι, έχτισε ξανά τον εαυτό της.
Το 2018, όταν ηχογράφησε το άλμπουμ της με πιάνο και φωνή, άκουσε για πρώτη φορά τη φωνή της γυμνή, ωμή, αληθινή. Και τότε κατάλαβε πως αυτή η φωνή, την οποία μισούσε για χρόνια, ήταν ο απόλυτος καθρέφτης της ζωής της, γεμάτη πληγές αλλά και απίστευτη δύναμη.
Σήμερα, η Kaz Hawkins χρησιμοποιεί την πλατφόρμα της για να βοηθήσει όσους παλεύουν με τις ίδιες μάχες. Στηρίζει φιλανθρωπικές οργανώσεις στη Γαλλία, χαρίζει τα έσοδα της μουσικής της σε σκοπούς που αφορούν τις γυναίκες και την ψυχική υγεία και έχει επισκεφθεί φυλακές, σχολεία και πολιτικούς για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο. Τα social media της είναι ένας χώρος όπου άνθρωποι βρίσκουν κουράγιο να μιλήσουν. Όμως, η Kaz δεν σταμάτησε να αντιμετωπίζει προκλήσεις. Όταν έχασε τα μαλλιά της λόγω περιεμμηνόπαυσης, φοβήθηκε την κριτική. Στην αρχή φορούσε περούκες για να το κρύψει, μέχρι τη στιγμή που, σε μια συναυλία, αποφάσισε να τις βγάλει. Εκείνη τη νύχτα τραγούδησε με τα φυσικά, γκρίζα της μαλλιά και βίωσε μία από τις πιο απελευθερωτικές στιγμές της ζωής της.
Από το 2014, η Kaz Hawkins έχει μπει δυναμικά στη δισκογραφία με έξι προσωπικά στούντιο άλμπουμ αλλά και τρία live άλμπουμ, ενώ κέρδιζε το ένα βραβείο μετά το άλλο και έγινε headliner σε Φεστιβάλ αλλά και μεγάλες σκηνές διεθνώς. Το μεγαλύτερο Φεστιβάλ Blues στη Γαλλία, το Cahors, την ανακήρυξε ως νονά του θεσμού. Η Γαλλική τηλεόραση προβάλλει αυτόν τον καιρό ντοκιμαντέρ για την ταραγμένη ζωή της με τίτλο “My Life and You”. Το “Lipstick & Cocaine” και το “Surviving” είναι μόνο δύο από τα τραγούδια της που πραγματικά συγκλονίζουν.
Αυτή την καταπληκτική performer, μαζί με τους εξαιρετικούς μουσικούς της, φέρνει στην Ελλάδα το Half Note για τέσσερις βραδιές, από την Παρασκευή 7 έως και τη Δευτέρα 10 Μαρτίου, αφιερωμένες στις γυναίκες - αλλά όχι μόνο σ’ αυτές. Αυτό που ενθουσιάζει την Kaz Hawkins περισσότερο είναι το γεγονός ότι θα παίξει σε μια πιο ζεστή, μικρή σκηνή, μετά από μια περίοδο όπου είχε συνηθίσει να παίζει σε μεγάλα venues. Οι συναυλίες αυτές θα είναι ιδιαίτερες, γιατί θα εμφανιστεί για πρώτη φορά σε τρίο σχήμα και θα παρουσιάσει ολοκαίνουργια τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο της.
Το γεγονός ότι η εμφάνισή της συμπίπτει με την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας της δίνει ακόμα μεγαλύτερο νόημα. Όπως λέει, αυτή θα είναι η πρώτη συναυλία που αφιερώνει στις γυναίκες και στα κορίτσια, και έχει σκοπό να κάνει τους άντρες του κοινού να σηκωθούν και να τις χειροκροτήσουν.
Τα τραγούδια σου κουβαλούν ένα βαθύ συναισθηματικό βάρος, έναν ακατέργαστο, αυθεντικό πόνο που οδηγεί στη λύτρωση. Πώς βρήκες παρηγοριά στη μουσική μέσα από τα προσωπικά σου τραύματα; Η μουσική ήταν το μόνο σταθερό πράγμα στη ζωή μου, εκεί που ένιωθα πάντα ασφαλής. Κάθε φορά που υπέφερα, στρεφόμουν στη μουσική, είτε για να γιατρευτώ, είτε για να ξεφύγω. Υπήρχαν στιγμές που φανταζόμουν τις νότες να χορεύουν γύρω μου, επικεντρώνοντας το μυαλό μου σε κάθε όργανο ξεχωριστά για να ελέγξω το άγχος και την κατάθλιψή μου. Η δημιουργία τραγουδιών ξεκινάει συχνά από τον πόνο, αλλά μέχρι να ολοκληρώσω ένα κομμάτι, νιώθω πιο ανάλαφρη, σαν να έχω μεταμορφώσει την πληγή σε κάτι που έχει νόημα. Η ποίηση ήταν επίσης το καταφύγιό μου από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Με βοηθάει να επεξεργάζομαι τα συναισθήματά μου. Όταν οι σκέψεις μου αποτυπώνονται στο χαρτί, μπορώ να τις δω πιο καθαρά.
Έχεις μιλήσει ανοιχτά για τις δύσκολες εμπειρίες σου, από την ενδοοικογενειακή βία μέχρι την απόπειρα αυτοκτονίας. Έχεις αναφέρει ότι η μουσική ήταν το καταφύγιό σου στις στιγμές της κακοποίησης και της κατάθλιψης. Πώς κατάφερες να μετατρέψεις αυτό το σκοτεινό ταξίδι σε τέχνη και να βρεις τη δύναμη να προχωρήσεις; Όταν είσαι παγιδευμένος σε τέτοιες καταστάσεις, η μοναξιά είναι αβάσταχτη! Η μουσική ήταν το μόνο που είχα. Αν δεν μπορούσα να γράψω ένα τραγούδι, μετέτρεπα τον πόνο μου σε ποίηση και αργότερα πρόσθετα τη μουσική. Η ανάρρωση από τα χτυπήματα έπαιρνε χρόνο και συχνά περνούσα μέρες ή εβδομάδες στο κρεβάτι. Τότε, άκουγα τραγούδια που με ενδυνάμωναν, κρατώντας την ελπίδα ότι μια μέρα θα γινόμουν η καλλιτέχνιδα που ονειρευόμουν. Η κατάθλιψη είναι μια ασταμάτητη μάχη, αλλά η μουσική μαλακώνει τα χτυπήματα.
Η φωνή σου είναι γεμάτη πάθος, δύναμη και ζωή. Νιώθεις ότι κουβαλάει όλες τις μάχες που έχεις δώσει; Ω, απολύτως. Πέρασα χρόνια μισώντας τη φωνή μου, αλλά όλα άλλαξαν όταν ηχογράφησα το άλμπουμ μου με πιάνο και φωνή το 2018. Ακούγοντας τον εαυτό μου τόσο γυμνό, σοκαρίστηκα από το πόσο ωμό και αληθινό ακουγόταν. Εκείνη τη στιγμή αγκάλιασα πλήρως τη φωνή μου. Οι ουλές μου με έκαναν μαχήτρια ψυχικής υγείας και η φωνή μου κουβαλάει αυτό το ταξίδι.
Ακούγοντας το “Saint Louis Blues” της Etta James ήταν για σένα σημείο καμπής. Τι ήταν αυτό στη φωνή και την ιστορία της που βρήκες τόσο οικείο με τη δική σου πορεία; Ήμουν μόλις δώδεκα όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι και αμέσως ένιωσα τον πόνο στη φωνή της Etta. Ήταν η πρώτη φορά που αναγνώρισα τον δικό μου πόνο μέσα στη μουσική κάποιου άλλου. Δεν ήξερα τίποτα για την ιστορία της, ούτε καν πώς έμοιαζε –απλώς η γιαγιά μου μού έδωσε μια κασέτα μετά από μια οντισιόν, όπου ένας μουσικός διευθυντής τής είχε πει να με αφήσει να ακούσω την Etta James. Όταν η παιδική σου ηλικία, σου έχει κλαπεί, οι άνθρωποι το ακούνε.
Υπήρξαν στιγμές που ένιωσες ότι δεν θα τα καταφέρεις. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να παλέψεις και να βρεις ξανά το φως; Η μουσική! Το τραγούδι ήταν πάντα ο λόγος που σηκωνόμουν το πρωί. Όσο σκοτεινά κι αν έγιναν τα πράγματα, η μουσική ήταν το φως που με καθοδηγούσε. Υπήρχαν στιγμές απόλυτης απόγνωσης, στιγμές που ήθελα να βάλω τέλος στη ζωή μου, αλλά η μουσική πάντα έβρισκε τρόπο να με τραβήξει πίσω. Θυμάμαι να στέκομαι δίπλα σε ένα ποτάμι, έτοιμη να πηδήξω, όταν ξαφνικά άκουσα μέλισσες να βουίζουν. Ο ήχος έγινε τόσο έντονος που με αποσυντόνισε. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι στεκόμουν σε έναν αρχαιολογικό χώρο μοναστηριού του 10ου αιώνα. Εκείνη η στιγμή άλλαξε τα πάντα. Χρόνια αργότερα, στην ανάρρωσή μου, έγραψα το τραγούδι “Nendrum”, εμπνευσμένη από αυτόν τον ήχο. Θα είμαι πάντα ευγνώμων για τη μουσική που μου έφτιαξαν οι μέλισσες.
Η μουσική βιομηχανία συχνά εξιδανικεύει τον πόνο των καλλιτεχνών. Ένιωσες ποτέ πίεση να διατηρήσεις μια «βασανισμένη» εικόνα, ακόμη και όταν προσπαθούσες να θεραπευτείς; Όχι, στην πραγματικότητα συνέβη το αντίθετο –οι άνθρωποι στη βιομηχανία δεν ήθελαν να τραγουδάω για αυτά τα πράγματα. Η ψυχική υγεία δεν συζητιόταν ανοιχτά όπως σήμερα. Όταν έγραψα το “Lipstick & Cocaine (One More Fight)”, μου έλεγαν ότι δεν θα πετύχει ποτέ γιατί «κανείς δεν θέλει να ακούσει κάτι τέτοιο». Σήμερα, είναι ένα από τα τραγούδια που μου ζητάνε περισσότερο. Σε κάθε συναυλία, κλαίω μαζί με το κοινό μου καθώς περνάμε μαζί από αυτές τις αναμνήσεις. Πλέον, τα πάντα είναι με τους δικούς μου όρους, γιατί βάζω την προσωπική μου φροντίδα πάνω απ’ όλα.
Μέσα από τη μουσική σου, δίνεις δύναμη σε ανθρώπους που έχουν βιώσει κακοποίηση. Αν μπορούσες να μιλήσεις απευθείας σε κάποιον που αυτή τη στιγμή παλεύει με τον φόβο, τι θα του έλεγες; ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ/Η!! Ίσως ακούγεται κλισέ, αλλά καλλιτέχνες σαν εμένα χρησιμοποιούμε τις πλατφόρμες μας για να σου δώσουμε φωνή. Όταν νιώθεις ότι δεν έχεις άλλη δύναμη, πάρε τη δική μου. Ξέρω αυτό το σκοτεινό μέρος στο οποίο βρίσκεσαι τώρα, αλλά σου υπόσχομαι ότι το φως αξίζει τη μάχη. Όταν πιστεύεις ότι δεν έχεις τίποτα άλλο, θυμήσου πόσο δυνατός/ή ήσουν μέχρι σήμερα. Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη κάθε πρωί και πες: «Μπορώ να το κάνω. Είναι απλώς μια ακόμα μάχη». Συνέχισε να το επαναλαμβάνεις. Και, πάνω απ’ όλα, θυμήσου ότι ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ, ό,τι κι αν λένε οι άλλοι.
Έχεις πει ότι στις συναυλίες σου νιώθεις σαν να είσαι ανάμεσα σε φίλους, ακόμα και με αγνώστους. Πόσο σημαντική είναι αυτή η σύνδεση με το κοινό σου; Είναι το παν για μένα. Χωρίς αυτή τη σύνδεση, δεν θα μπορούσα να ξαναζώ το παρελθόν μου βράδυ με το βράδυ. Όταν κάποιος έρχεται σε μια συναυλία μου χωρίς να ξέρει τι να περιμένει, καταλήγει συχνά να με αγκαλιάζει σαν παλιός φίλος μετά. Γιατί; Γιατί αναγνωρίζουν τον δικό τους αγώνα μέσα στη μουσική μου. Αυτό μας δένει με έναν τρόπο που δύσκολα περιγράφεται. Πάντα αστειεύομαι: «Μην έρχεστε στις συναυλίες μου χωρίς χαρτομάντηλα, θα κλάψουμε και θα γελάσουμε μέσα από τα δάκρυα μαζί».
Μετά από όλα όσα έχεις περάσει, τι σημαίνει για σένα η ευτυχία σήμερα; Και ποια όνειρα έχεις ακόμα να πραγματοποιήσεις; Η ευτυχία είναι η ελευθερία να είμαι ο εαυτός μου. Έχω επιλέξει ποιοι και τι μένουν στη ζωή μου, γιατί δεν έχω χρόνο για αρνητικότητα. Το όνειρό μου πλέον είναι απλό: να αναπληρώσω τα 30 χρόνια που υπέφερα. Η μουσική μου είναι η αποστολή μου για την ψυχική υγεία και πιστεύω πραγματικά ότι αυτός είναι ο σκοπός μου. Το μόνο που θέλω είναι να συνεχίσω να δίνω ελπίδα σε όσους τη χρειάζονται περισσότερο.
Στο τραγούδι σου “Lipstick & Cocaine” καταπιάνεσαι με προσωπικές εμπειρίες κακοποίησης και εξάρτησης. Μπορείς να μοιραστείς την ιστορία πίσω από αυτό το κομμάτι και πώς η δημιουργία του συνέβαλε στη διαδικασία ίασης σου; Αυτό το τραγούδι είναι το τραγούδι της ανάρρωσής μου. Το κραγιόν συμβολίζει το αίμα που ρέει μέσα μου, το πάθος μου, τη δίψα μου για ζωή και τον αγώνα μου ενάντια στον εθισμό. Είναι ένας φόρος τιμής στον αστυνομικό που με έσωσε όταν ο πρώην σύντροφός μου μού έκοψε τον λαιμό και με άφησε να πεθάνω. Είναι ένα «ευχαριστώ» στον γιατρό που έσωσε τη ζωή μου.
Καθώς κειτόμουν στο πάτωμα, έτοιμη να παραδοθώ, ήμουν εξαντλημένη από τη μάχη. Αλλά τότε άκουσα τη φωνή της μητέρας μου μέσα στο κεφάλι μου: "Έλα, κόρη μου, μπορείς να το κάνεις. Είναι απλά μια ακόμα μάχη. Σήκω και πήγαινε στο τηλέφωνο". Μου πήρε χρόνια να αναρρώσω, αλλά άξιζε για να γίνω η γυναίκα που είμαι σήμερα.
Έχοντας επιβιώσει από ενδοοικογενειακή βία και άλλες δυσκολίες, πώς χρησιμοποιείς την πλατφόρμα σου για να ευαισθητοποιήσεις και να στηρίξεις άλλους που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις; Στηρίζω οργανώσεις στη Γαλλία που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών, και όλα αυτά τα χρόνια έχω δωρίσει έσοδα από τις πωλήσεις της μουσικής μου σε διάφορους σκοπούς. Χρησιμοποιώ επίσης τα social media για να δημιουργώ ασφαλείς χώρους όπου οι άνθρωποι μπορούν να μιλήσουν. Έχω επισκεφθεί φυλακές, έχω μιλήσει σε πολιτικούς και παιδιά, προσπαθώντας να εκπαιδεύσω και να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα θύματα. Μερικές φορές, ένα απλό post στα social media είναι αρκετό για να δώσει σε κάποιον το κουράγιο να σπάσει τη σιωπή του.
Έχεις μιλήσει για τον φόβο της κριτικής, όπως όταν έχασες τα μαλλιά σου λόγω περιεμμηνόπαυσης και αρχικά φορούσες περούκες για να το κρύψεις. Πώς η αντιμετώπιση αυτού του φόβου και η αποδοχή του αληθινού σου εαυτού επηρέασε την προσωπική σου εξέλιξη και το μήνυμα που μεταδίδεις στους άλλους; Ήταν απίστευτα απελευθερωτικό. Κανείς δεν μιλάει για την εμμηνόπαυση, αλλά δεν υπάρχει καμία ντροπή σε αυτήν. Ένα βράδυ, ήμουν στα παρασκήνια μιας συναυλίας, μουσκεμένη στον ιδρώτα από τις εξάψεις και η περούκα μου φαινόταν ανυπόφορη. Λίγα λεπτά πριν βγω στη σκηνή, την πέταξα. Βγήκα μπροστά σε 1.300 εργαζόμενους στον τομέα της υγείας – ανθρώπους που αντιμετώπισαν τον θάνατο και τον πόνο κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της πανδημίας – και τους είπα: "Αν εσείς μπορείτε να εμφανίζεστε ως ο αληθινός σας εαυτός, τότε μπορώ κι εγώ". Εκείνο το βράδυ τραγούδησα με τα φυσικά, γκρίζα μου μαλλιά και ήταν μία από τις πιο απελευθερωτικές στιγμές της ζωής μου.
Ετοιμάζεσαι να εμφανιστείς για τέσσερις βραδιές στο Half Note Jazz Club. Τι είναι αυτό που σε ενθουσιάζει περισσότερο για αυτές τις συναυλίες; Είμαι απίστευτα ενθουσιασμένη που θα ζήσω την ιστορία και τον πολιτισμό ενός τόσο εμβληματικού χώρου, καθώς δεν έχω ξαναβρεθεί στην Αθήνα! Αυτές οι συναυλίες θα είναι ιδιαίτερες, γιατί για πρώτη φορά θα εμφανιστώ σε τρίο σχήμα και θα παρουσιάσω κάποια ολοκαίνουργια τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο μου, που δεν έχουν ακουστεί ποτέ ξανά! Τον τελευταίο καιρό εμφανίζομαι σε μεγαλύτερες σκηνές, οπότε ανυπομονώ να νιώσω την πιο ζεστή, οικεία ατμόσφαιρα του Half Note. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι μια υπέροχη εμπειρία και μου αρέσει πάντα να γνωρίζω τον κόσμο.
Η εμφάνισή σου στην Ελλάδα συμπίπτει με την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Τι σημαίνει αυτή η στιγμή για σένα και πώς σκοπεύεις να κάνεις αυτή την εμπειρία ξεχωριστή για το ελληνικό κοινό; Αυτή θα είναι η πρώτη μου συναυλία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και είναι αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια. Θα γιορτάσω τις γυναίκες του κοινού μου και θα ζητήσω από τους άντρες να σηκωθούν και να τις χειροκροτήσουν. Θα τραγουδήσω επίσης το “Phenomenal Woman”, εμπνευσμένο από το ποίημα της Maya Angelou. Ένα τραγούδι που μιλάει για το να αποδέχεσαι και να τιμάς τον εαυτό σου. Δεν θα έπρεπε να χρειαζόμαστε μια συγκεκριμένη μέρα για να υπενθυμίζουμε στους ανθρώπους την ισότητα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε.
Οπότε, στην Αθήνα, θα γίνουμε θεές! Νομίζω ότι θα είναι απόλυτα ταιριαστό.
Kaz Hawkins - Vocals, Guitar , Franck Le Masle - Piano, Keyboards, Yanis Le Masle - Drums
7-10 Μαρτίου στο Half Note Jazz Club
Τιμές εισιτηρίων: από 15€ Προπώληση: more.com
