Η Marie Davidson είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση· παραγωγός ηλεκτρονικής μουσικής, performance artist αλλά και μια περσόνα που κινείται ανάμεσα στη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία και τον ακραίο ήχο. Την Παρασκευή 7 Ιουνίου, ανεβαίνει στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Λυκαβηττού για να ανοίξει το live του Caribou, φέρνοντας στην Αθήνα το City of Clowns, ένα άλμπουμ βαθιά επηρεασμένο από το The Age Of Surveillance Capitalism της Shoshana Zuboff και την τεχνολογική παράνοια της εποχής μας. «Ήθελα να καταλάβω πού τοποθετώ τον εαυτό μου σε αυτή τη χρονική στιγμή», δηλώνει, «και να ξανασυνδεθώ με τους ανθρώπους μέσα από τη μουσική».
Το Plisskën επιστρέφει
Η Davidson ξεκίνησε από το Μόντρεαλ, εξερευνώντας την ambient, την techno και τη synth pop, και καθιερώθηκε ως underground εικονική φιγούρα μέσω της δουλειάς της με τους Essaie Pas και τους Marie Davidson & L’Œil Nu. Αν και παραμένει πιστή στις δικές της καλλιτεχνικές αλήθειες, η ίδια δεν φοβάται να βουτήξει σε νέα μουσικά μονοπάτια –είτε στη solo πορεία της είτε με τα decks στο DJ booth. «Η μουσική είναι μουσική, ανεξαρτήτως είδους», λέει με αυτοπεποίθηση.
Στη σκηνή, η Marie Davidson γίνεται άλλη: «Είμαι πλήρως στην υπηρεσία του ήχου και της ενέργειας, παίζω για το κοινό με στόχο ένα παιχνιδιάρικο πινγκ-πονγκ», περιγράφει. Με φωνητικά ζεστάματα, ανοιχτή καρδιά και θεατρική διάθεση, μεταμορφώνει κάθε εμφάνιση σε ένα μανιασμένο, τελετουργικό ηλεκτρονικής catharsis. Το νέο της άλμπουμ, μια τολμηρή δήλωση κοινωνικής και καλλιτεχνικής αφύπνισης, στήνεται πάνω σε dance grooves και ψυχολογικά φορτισμένα ηχητικά τοπία, ενώ πλαισιώνεται από τη συνεργασία με τους Soulwax και τον Pierre Guerineau, τους οποίους χαρακτηρίζει «ευλογία».
Το live της στην Αθήνα θα περιλαμβάνει κομμάτια από το City of Clowns αλλά και «μερικά παλιότερα classics», όπως υπόσχεται, σε ένα σετ που θα ισορροπεί ανάμεσα στην οργιώδη ενέργεια και τις φιλοσοφικές αποχρώσεις που διατρέχουν το έργο της.
Caribou, London Brixton Academy. ©Guifré de Peray
Κι όλα αυτά πριν βγει στη σκηνή ο Caribou –το alter ego του Καναδού παραγωγού Dan Snaith– που εδώ και δύο δεκαετίες γεφυρώνει με μαεστρία την ηλεκτρονική euphoria και τη συναισθηματική introspection. Με τραγούδια όπως το “Odessa” και το “Can’t Do Without You”, ο Caribou έχει κατακτήσει φεστιβάλ και charts, ενώ οι ζωντανές του εμφανίσεις μετατρέπονται σε τελετουργίες dance αδρεναλίνης και απελευθέρωσης.
Η Marie Davidson και ο Caribou μπορεί να προέρχονται από διαφορετικούς πλανήτες της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά η βραδιά στον Λυκαβηττό υπόσχεται να είναι μια συνάντηση ήχου, ενέργειας και καλλιτεχνικής υπέρβασης. Και σίγουρα, κανείς δεν θα μείνει αμέτοχος.
Η Marie, αυτή η θεατρική επανάσταση της ηλεκτρονικής avant-garde, με τη σκηνική παρουσία που ισορροπεί ανάμεσα στην πρόκληση και το παιχνίδι, απάντησε σε όσα την ρώτησα λίγες ημέρες πριν ανηφορίσει στον Λυκαβηττό.
Το "City of Clowns" είναι το πιο πρόσφατο άλμπουμ σου, με έντονα στοιχεία τεχνολογικής παράνοιας και κοινωνικής σάτιρας. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το έργο και ποιο ήταν το δημιουργικό σου όραμα; Η αφορμή για τη συγγραφή του άλμπουμ ήταν το βιβλίο της Shoshana Zuboff, The Age Of Surveillance Capitalism. Άρχισα να το διαβάζω τον Ιούνιο του 2022 και μου φάνηκε εξαιρετικά σημαντικό έργο, που αναλύει λεπτομερώς τον αντίκτυπο των νέων ψηφιακών τεχνολογιών στην προσωπική μας ζωή, όσο και στην εξέλιξη του είδους μας. Ένιωθα άγχος για την κατάσταση του κόσμου αλλά και για τη δική μου συμπεριφορά σχετικά με τη χρήση των social media. Το βιβλίο της Zuboff μου έδωσε το κίνητρο και την αρχική ώθηση να ξεκινήσω ένα νέο άλμπουμ. Όχι μόνο επειδή είναι εξαιρετικά γραμμένο, αλλά και για την εις βάθος ανάλυσή του στο πώς η παρακολούθηση και η συλλογή προσωπικών δεδομένων έχουν αλλάξει ριζικά τον τρόπο που λειτουργούμε, από τη συμμετοχή μας σε πολιτικά κινήματα ή ομάδες, μέχρι τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τα συμφέροντά μας. Το έργο της θέτει επίσης το ερώτημα του τι είναι η ελεύθερη βούληση, σε μια εποχή όπου η διαφήμιση εισβάλλει αδιάκριτα σε κάθε πτυχή της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.
Στο άλμπουμ συνεργάστηκες με τους Soulwax και τον Pierre Guerineau. Πώς επηρέασαν αυτοί οι συνεργάτες τον ήχο και την κατεύθυνση του δίσκου; Η συμβολή του Pierre, του Dave και του Steph ήταν ευλογία. Με βοήθησαν να μεταφέρω το μήνυμά μου, προσθέτοντας στοιχεία στην παραγωγή και στις ενορχηστρώσεις κάθε τραγουδιού. Παρ’ όλα αυτά, πάντα σεβάστηκαν το όραμά μου και τη διαίσθησή μου για το τι ταίριαζε καλύτερα στη μουσική. Έτσι, στάθηκαν οι καλύτεροι συμπαραγωγοί που θα μπορούσα να ονειρευτώ. Είμαι πολύ χαρούμενη που έκανα αυτό το άλμπουμ μαζί τους.
Έχεις δηλώσει ότι σε ενδιαφέρει βαθιά η επικοινωνία και η κατανόηση μέσω της γλώσσας. Πώς ενσωματώνεις αυτή την ανάγκη στη μουσική και τα live σου; Όσο περνάει ο καιρός, συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι δουλεύω με ήχους όσο και με λέξεις και φωνητικές αποχρώσεις. Όταν γράφω στίχους, επιλέγω τις λέξεις τόσο για το νόημά τους όσο και για τον ρυθμό και τη μουσικότητά τους. Έφτιαξα αυτό το άλμπουμ για να καταλάβω πού ήθελα να τοποθετήσω τον εαυτό μου στη σημερινή εποχή. Ήθελα να ξανασυνδεθώ με τους ανθρώπους μέσω της μουσικής, μετά από μια περίοδο που είχα απομακρυνθεί από τον κόσμο και τη μουσική βιομηχανία.
Η σκηνική σου παρουσία είναι γνωστή για τη δραματική ένταση και την παιγνιώδη ζωντάνια. Πώς προετοιμάζεσαι για τις ζωντανές εμφανίσεις σου και τι επιδιώκεις να μεταδώσεις στο κοινό; Όταν βγαίνω στη σκηνή, γίνομαι άλλος άνθρωπος. Καθ’ όλη τη διάρκεια του show, βρίσκομαι πλήρως στην υπηρεσία του ήχου και της ενέργειας. Παίζω για το κοινό και ο κύριος στόχος μου είναι να δημιουργήσω ένα παιχνιδιάρικο πινγκ-πονγκ μεταξύ μας. Πριν από κάθε εμφάνιση, κάνω ζέσταμα φωνής και σώματος. Προσπαθώ να εμφανίζομαι με καθαρό μυαλό και ανοιχτή καρδιά. Θέλω να δημιουργήσω έναν χώρο όπου οι άνθρωποι θα νιώσουν ότι προκαλούνται αλλά και ότι φροντίζονται. Θέλω το κοινό μου να αισθανθεί ότι μπορεί να αφεθεί, να εκφραστεί, είτε χορεύοντας, είτε συλλογιζόμενο.
Ως μέλος των Essaie Pas και των Marie Davidson & L'Œil Nu, έχεις εξερευνήσει διαφορετικά μουσικά στυλ. Πώς διαχωρίζεις ή συνδυάζεις αυτές τις διαφορετικές καλλιτεχνικές ταυτότητες; Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι πολύ. Για μένα, η μουσική είναι μουσική, ανεξάρτητα από το είδος. Όλα τα projects μου είχαν πάντα επίκεντρο τον ήχο και την performance. Το μόνο που διαφέρει λίγο είναι το djing. Όταν κάνω dj set, προσπαθώ να αφηγηθώ την καλύτερη ιστορία με τη μουσική άλλων. Το βρίσκω συναρπαστικό και απελευθερωτικό, γιατί μου δίνει ένα διάλειμμα από τον εαυτό μου.
Το Working Class Woman ήταν μια τολμηρή δήλωση για τη θέση της γυναίκας στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής. Πώς βλέπεις την εξέλιξη του φεμινιστικού λόγου στη σκηνή από τότε μέχρι σήμερα; Έχω παρατηρήσει κάποιες βελτιώσεις. Νιώθω ότι πλέον δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει ελαφρά τη θέση μιας γυναίκας παραγωγού και performer. Οι γυναίκες πάντα έκαναν σπουδαία δουλειά στις τέχνες και έχουν αναγνωριστεί περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, η μισογυνία εξακολουθεί να υπάρχει και φαίνεται να επιστρέφει στην κυρίαρχη κουλτούρα. Πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε, άντρες και γυναίκες μαζί, για μια πολιτισμένη κοινωνία και να εξαλείψουμε τις διακρίσεις όχι μόνο κατά των γυναικών αλλά όλων των μειονοτήτων.
Έχεις αναφέρει ότι η μουσική σου επηρεάζεται από λογοτεχνικά έργα και φιλοσοφικές ιδέες. Ποια βιβλία ή συγγραφείς σε έχουν εμπνεύσει πρόσφατα; Το έργο του J. Krishnamurti.
Η Αθήνα έχει μια ζωντανή και ποικιλόμορφη μουσική σκηνή. Έχεις επισκεφτεί την πόλη στο παρελθόν; Τι προσδοκίες έχεις για την εμφάνισή σου στο Λυκαβηττό; Γενικά προσπαθώ να προσεγγίζω τις εμφανίσεις σε νέους χώρους χωρίς προσδοκίες, γιατί αυτό θα με έβαζε σε θέση να απογοητευτώ. Παρ’ όλα αυτά, ανυπομονώ ειλικρινά να παίξω σε έναν τόσο όμορφο χώρο, σε μια πόλη που αγαπώ.
Τι να περιμένει το ελληνικό κοινό από την εμφάνισή σου ως support act του Caribou; Θα παρουσιάσεις υλικό από το City of Clowns ή θα δούμε και άλλες πτυχές της μουσικής σου πορείας; Θα παίξω κυρίως τραγούδια από το City of Clowns και μερικά παλιότερα αγαπημένα μου.
Ο Caribou συνδυάζει τη συναισθηματική ένταση με την ευφορία της dance σκηνής με τρόπο που αγγίζει το παγκόσμιο κοινό. Τι σημαίνει για σένα το να μοιράζεσαι τη σκηνή μαζί του; Νιώθεις πως υπάρχει μια δημιουργική ή φιλοσοφική συγγένεια ανάμεσα στις δικές σας προσεγγίσεις στην ηλεκτρονική μουσική; Εκτιμώ τη μουσική του Caribou εδώ και χρόνια, αλλά δεν γνωρίζω πολλά για τον ίδιο ως άνθρωπο, πέρα από το ότι είναι Καναδός όπως κι εγώ. Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το τραγούδι “Odessa”, μου άρεσε αμέσως. Με συγκίνησε η γραμμή του μπάσου και ο τόνος της φωνής του. Παρ’ όλα αυτά, αισθάνομαι ότι αυτό που κάνω εγώ είναι πολύ διαφορετικό από τη μουσική και την προσέγγισή του. Δεν νομίζω ότι εντάσσομαι στο είδος της dance euphoria – η μουσική και οι εμφανίσεις μου είναι πιο θεατρικές και προκλητικές. Κάποιοι το εκτιμούν, κάποιοι όχι. Η δουλειά μου ως καλλιτέχνιδα είναι να εμφανίζομαι όπως είμαι και να προσπαθώ να προσφέρω το καλύτερο show σε κάθε μέρος που παίζω, ανεξαρτήτως του είδους του event.
