Η ιστορία των commuter ξεκινά στην Αθήνα, το 2019. Ο Διονύσης Κουταβάς (φωνή/κιθάρα) σχηματίζει την πρώτη σπίθα ενός project που έμελλε να γίνει πλέον μία δυνατή φωτιά στην εγχώρια post-punk σκηνή. Με επιρροές από τον Καναδά και τη Βρετανία, οι commuter μεταμορφώθηκαν από ένα σόλο όραμα σε ένα πλήρες συγκρότημα το 2021, καταφέρνοντας μέσα σε λίγα χρόνια να ξεχωρίσουν με την ενέργειά τους επί σκηνής, όχι μόνο εντός αλλά και εκτός συνόρων και να μοιραστούν live stages με σημαντικά εγχώρια (The Steams, Deaf Radio) και ξένα ονόματα (Unschooling, SONS, Dry Cleaning, Protomartyr).
Οι commuter σήμερα είναι οι: Διονύσης Κουταβάς (φωνή, κιθάρα), Σπήλιος Κάκκας (μπάσο), Δημήτρης Κουτσούλης (ντραμς) και Κώστας Μπαριάμης (κιθάρα). Η αφορμή για τη συνάντησή μας στο προβάδικο; Το Guilt Eraser, το ντεμπούτο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2024 και μια συναυλία που έρχεται σε λίγες μέρες και υπόσχεται να μείνει αξέχαστη (ειδικά αν κρίνουμε από τις πρόβες, είναι σίγουρο). Το Σάββατο 18 Ιανουαρίου θα ανέβουν στη σκηνή του Pireaus Academy, για να μας ταξιδέψουν στις πιο ειλικρινείς και ακατέργαστες μουσικές τους αναζητήσεις.
Το Guilt Eraser είναι πολλά περισσότερα από ένα άλμπουμ. Είναι μια εξερεύνηση στα σκοτεινά μονοπάτια της αυτογνωσίας, ένας διάλογος με τον χρόνο που τρέχει πιο γρήγορα απ' όσο μπορούμε να τον προλάβουμε και μια ωδή σε όσους προσπαθούν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους μέσα σε μια κοινωνία που μοιάζει να βουλιάζει. Οι commuter παίρνουν την ενέργεια και τις αντιθέσεις της Αθήνας και τις μετατρέπουν σε έναν ήχο που δεν φοβάται να πειραματιστεί.
Η κουβέντα μαζί τους ξεδιπλώνει την αυθεντικότητα που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Μιλήσαμε για το τι σημαίνει να δημιουργείς σε μια εποχή αβεβαιότητας, για την εγχώρια ροκ σκηνή, για τις τριβές που γεννιούνται μέσα σε μια μπάντα, αλλά και για τη μαγεία του να βρίσκεσαι με τους σωστούς ανθρώπους, την κατάλληλη στιγμή.
Στη σκηνή του Pireaus Academy, μαζί τους θα ανέβει και ένας αγαπημένος καλλιτέχνης με δική του πορεία στα μονοπάτια της ελληνικής ανεξάρτητης μουσικής σκηνής, ο οποίος αυτή την περίοδο ηχογραφεί το πρώτο του άλμπουμ, ο Tony Bluebird (το μουσικό alter ego του δημοσιογράφου, YouΤuber και podcaster, Αντώνη Κωνσταντάρα). Με θητεία σε συγκροτήματα όπως οι Strawberry Pills, Le Page και Absent Mindead -μεταξύ άλλων- και εμφανίσεις σε σκηνές δίπλα σε καλλιτέχνες όπως οι Bauhaus, ο Brett Anderson, οι The Jesus and Mary Chain και οι White Lies, ο Tony υπόσχεται να προσθέσει τη δική του ξεχωριστή πινελιά στη βραδιά.
Καθώς πλησιάζει το live, ο Διονύσης, ο Σπήλιος, ο Δημήτρης και ο Κώστας, δεν υπόσχονται απλά μια συναυλία, αλλά μια εμπειρία που θα μας θυμίσει γιατί αγαπάμε τη μουσική που δεν φοβάται να κοιτάξει βαθιά μέσα μας. Θα είναι σαν ένα ταξίδι γεμάτο ενέργεια και μελωδίες που αιχμαλωτίζουν τη φθορά και την ομορφιά του σύγχρονου κόσμου.
Παιδιά έχετε προκαλέσει μια αναταραχή στην εγχώρια σκηνή. Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που ξεχώρισε ο κόσμος σε εσάς και ακούγεστε τόσο πολύ τελευταία; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε αντιληφθεί κάτι τέτοιο, αλλά αν όντως συμβαίνει σίγουρα μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Ωστόσο αν μπορούσαμε να κάνουμε μια υπόθεση πάνω σε αυτό, μάλλον ο κόσμος θα ξεχώριζε την ενέργειά μας στο live, τον ασυνήθιστο ήχο μας και ότι είμαστε καλά παιδιά.
Ποιο ήταν το πιο ιδιαίτερο ή απρόσμενο feedback που πήρατε ποτέ για τη μουσική σας; Συγχαρητήρια, είσαστε εξαιρετικοί.
Το πρώτο σας άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο. Ποιο ήταν το πιο έντονο συναίσθημα που βιώσατε γράφοντάς το; Το πιο έντονο συναίσθημα παραδόξως ήταν η αβεβαιότητα, όχι μόνο για το αν αυτό που δημιουργούμε "λειτουργεί", αλλά και για το κατά πόσο το άλμπουμ αντικατοπτρίζει εμάς τους ίδιους.
Τι θα θέλατε να γνωρίζουμε για τη δημιουργική διαδικασία; Ήταν μια αρκετά επίπονη αλλά ταυτόχρονα εποικοδομητική διαδικασία, δεδομένου ότι μας ώθησε να κοιτάξουμε όσο βαθιά αντέχουμε μέσα μας, με σκοπό να παραμείνουμε αυθεντικοί και να αφήσουμε το αποτέλεσμα να μιλήσει από μόνο του.
Η μουσική σας "ανήκει" σε μια συγκεκριμένη εποχή ή σπάει τους περιορισμούς του χρόνου; Η μουσική γενικά ως γνωστόν «ανακυκλώνεται» και επανέρχεται σε εξελιγμένες μορφές. Η δική μας έχει εμπνευστεί από το παρελθόν αλλά ανταποκρίνεται στο παρόν. Πιθανότατα κάποια στιγμή να ξεθωριάσει και κάποια στιγμή να επανέλθει ή να εμπνεύσει μουσικούς στο μέλλον. Ελπίζουμε ότι στο παρόν απλά ο κόσμος την ευχαριστιέται και ταυτίζεται με αυτήν.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για ένα ελληνικό συγκρότημα που θέλει να φτάσει στο διεθνές κοινό, ποια είναι; Η διαδικασία για να ακουστείς και έξω δεν είναι τόσο δύσκολη. Οι πλατφόρμες (Spotify etc.) σε μεταφέρουν κατευθείαν σε διεθνές κοινό. Το θέμα με κάθε κοινό όμως είναι να το κερδίσεις και αυτό γίνεται με τα κομμάτια σου και με το live. Οπότε το βασικό είναι να έχεις καλά και ειλικρινή κομμάτια, πράγμα που αποτελεί και τη βασική προϋπόθεση και μετά να πάρεις την απόφαση να τουράρεις.
Εσείς πάντως ετοιμάζεστε για ένα μεγάλο ευρωπαϊκό τουρ την άνοιξη. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που περιμένετε να αντιμετωπίσετε σε μια τόσο απαιτητική περιοδεία και πώς προετοιμάζεστε για αυτό; Αρχικά το γεγονός ότι το τουρ αυτό το κλείσαμε σχεδόν όλο μόνοι μας ήταν από μόνο του μια μεγάλη πρόκληση. Από ‘κει και πέρα σίγουρα είναι μεγάλο challenge το γεγονός ότι δεν έχουμε ξανακάνει tour με περισσότερα από 10 dates οπότε η σωματική και ψυχική κούραση, τα στραβά που μπορεί να προκύψουν, από ένα σκασμένο λάστιχο μέχρι να μην πληρωθείς σε ένα live, είναι πράγματα για τα οποία πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Ως προς την προετοιμασία αυτή καθ’ αυτή, δεν νομίζουμε ότι υπάρχει κάποια μυστική συνταγή, απλά προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο οργανωμένοι γίνεται σε ό,τι μπορεί να απαιτεί μια περιοδεία και βέβαια ρίχνουμε πολλή δουλειά στις πρόβες.
Ποιες πόλεις ανυπομονείτε περισσότερο να επισκεφθείτε; Αν και ακόμα δεν έχουν οριστικοποιηθεί όλες οι ημερομηνίες του tour, θα πούμε αρχικά ότι η κάθε πόλη και κατά συνέπεια η κάθε χώρα, έχει κάτι ξεχωριστό να δώσει. Για παράδειγμα έχουμε ακούσει τα καλύτερα για τις βαλκανικές πόλεις όπως το Κουμάνοβο όσον αφορά το πόσο θερμό είναι το κοινό (ειδικά με τις ελληνικές μπάντες) ή νιώθουμε ιδιαίτερη χαρά που θα επισκεφθούμε ξανά τη Βουδαπέστη, όπου παίξαμε το πρώτο μας live εκτός συνόρων και έχουμε πάρα πολύ ωραίες αναμνήσεις από αυτήν την πόλη.
Πόσο δύσκολο είναι να κρατάς τις σχέσεις ζωντανές μέσα σε ένα συγκρότημα; Όσο δύσκολο είναι να κρατάς μια ερωτική ή φιλική σχέση, ίσως και πιο δύσκολο καθώς έχεις να κάνεις με περισσότερους από δύο διαφορετικούς χαρακτήρες, με τις παραξενιές τους, με τα άγχη τους, την καθημερινότητά τους και προφανώς και με τα δικά τους ξεχωριστά μουσικά ακούσματα, καθώς μιλάμε για μία μπάντα. Όλα αυτά φέρνουν τριβές, αλλά παράλληλα αν υπάρχει διάθεση, ωριμότητα και προφανώς ένας κοινός σκοπός, συνήθως οι σχέσεις δυναμώνουν και χτίζεται μια χημεία μέσα στον χρόνο.
Εσάς τι σας κάνει να χαλαρώνετε και να γελάτε στις πρόβες; Η διαδικασία της πρόβας είναι από μόνη της μια χαλαρωτική διαδικασία και μπορεί να γίνει και αρκετά αστεία αν σκεφτεί κανείς τα λάθη που μπορεί να γίνουν κατά τη διάρκειά της. Βέβαια κάθε παρέα έχει τα inside jokes της. Αυτή την περίοδο για εμάς αυτά προκύπτουν κυρίως από ταινίες του Γιάννη Οικονομίδη.
Ποια σημεία της πόλης σας ενέπνευσαν; Ποιοι δρόμοι κρύβουν τις μεγαλύτερες ιστορίες σας; Οι πρώτες αναμνήσεις γράφοντας στίχους και ιδέες για αυτό το project εξελίσσονται μέσα σε βαγόνια τρένων, συνήθως πριν ακόμα ξημερώσει στην πόλη. Άλλες φορές ήταν οι ατελείωτες βόλτες στα Εξάρχεια, είτε ανεβαίνοντας τη Μαυρομιχάλη μια ανοιξιάτικη ημέρα, η οποία ήταν και αυτή που γέννησε τους στίχους του “Honestly”, είτε περπατώντας την Πατησίων ξημερώματα αναρωτώμενοι “Are we gonna make it out on our own?” (“Light”). Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην αυλή “όαση” στο στούντιο του Νίκου Τριανταφύλλου, όπου κάθε διάλλειμα στην πρόβα μας συνοδευόταν από ρακή με σπιτική λεμονάδα και ατελείωτες συζητήσεις με καλούς φίλους. Εκεί από ένα quote της στιγμής γεννήθηκε και το “Push Forward”.
Αν μπορούσατε να γράψετε ένα τραγούδι για τη στιγμή που θα θέλατε να θυμάστε για πάντα, ποια θα ήταν αυτή; Είναι δύσκολο να ορίσεις μία στιγμή, αλλά μια απο τις αγαπημένες μας είναι όταν ολοκληρώνουμε την σύνθεση ενός κομματιού παρέα στο προβάδικο μας. Είναι η ζεστασιά και η αίσθηση ότι όλα μπορούν να συμβούν όταν βρίσκεσαι με τους σωστούς ανθρώπους.
Τι είναι αυτό που κάνει ένα παρελθοντικό τραγούδι να παραμένει σύγχρονο; Ένα κομμάτι από μόνο του δεν είναι τίποτα. Όταν φτάσει στα αυτιά σου γίνεται κάτι, το οποίο όμως είναι για κάθε άνθρωπο που το ακούει κάτι διαφορετικό. Η διαχρονικότητα ενός κομματιού προκύπτει από το πόσο εύκολα σε κάνει να επισκέπτεσαι το συναίσθημα που σου προκάλεσε το πρώτο άκουσμά του.
Οι σκέψεις σας για την τρέχουσα κατάσταση της ελληνικής ροκ σκηνής ποιες είναι; Η αλήθεια είναι ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει να κάνει με την οπτική γωνία που θα προσεγγίσεις το ζήτημα. Αν μιλάμε για υποδομές ας πούμε, τα πράγματα είναι στάσιμα ίσως και χειρότερα, καθώς οι αξιοπρεπείς live χώροι μικρότερης χωρητικότητας με τίμια deals είναι ελάχιστοι. Από την άλλη όμως βλέπουμε ότι κάθε χρόνο έρχονται όλο και περισσότερες μπάντες του εξωτερικού στη χώρα μας, και οι αντίστοιχες παραγωγές δίνουν ευκαιρία σε εγχώριες μπάντες να παίξουν πλάι τους σε ένα γεμάτο venue και αυτομάτως έχουν έναν τρόπο να βγάλουν το όνομά τους προς τα έξω. Επίσης πολύ θετικό είναι ότι πλέον οι ελληνικές μπάντες, πέρα από το ταλέντο και τις ιδέες που φυσικά και υπάρχουν, έχουν αρχίσει να βγαίνουν περισσότερο εκτός των στενών συνόρων της πόλης τους ή της χώρας, και κυνηγάνε πιο έντονα το όνειρό τους, πράγμα το οποίο πριν απο 20 χρόνια ήταν αδιανόητο.
Πώς βλέπετε τη δική σας συμβολή; Το πόσο θα εμπνεύσει, θα επηρεάσει κλπ. η μουσική μας, θα το δείξει ο χρόνος. Στο σήμερα, εμείς σαν μπάντα, το μόνο που ενεργά προσπαθούμε να προσφέρουμε στη σκηνή είναι αλληλοβοήθεια σε άλλες μπάντες με όποιον τρόπο μπορούμε.
Αν το όνομα "commuter" ήταν τίτλος βιβλίου, τι ιστορία θα έλεγε; Θα ήταν η ιστορία μιας διαρκούς μετάβασης, ενός ταξιδιού όπου η έκβαση του μοιάζει αβέβαιη και ο τελικός προορισμός άγνωστος. Από την εφηβική αθωότητα στην ενηλικίωση, από το χάος στην αναζήτηση ισορροπίας, από την αβεβαιότητα στην αυτογνωσία. Ένα ταξίδι γεμάτο αντιφάσεις, που εξερευνά την ανθρώπινη ανάγκη να βρει νόημα σε μια καθημερινότητα η οποία ματαιώνει και εξαντλεί με όποιον τρόπο μπορεί, με τους πρωταγωνιστές να αναζητούν την λύτρωση και την “Ιθάκη” τους, που θα απαλύνει τελικώς τον πόνο και την κούραση.
Τι σημαίνει για εσάς "μετακίνηση"; Είναι ταξίδι, απόδραση, επιστροφή ή κάτι άλλο; Η "μετακίνηση" περικλείει πολλαπλά νοήματα στο πλαίσιο το οποίο παίζουμε μαζί της. Θα μπορούσε να μεταφραστεί ως το ταξίδι που μας φέρνει πιο κοντά στην αυτοεκπλήρωση και την απόλυτη αλήθεια μας, η απόδραση από ό,τι μας κρατάει πίσω και ταυτόχρονα η επιστροφή σε ό,τι είναι ουσιαστικό για τις ψυχές μας. Είναι η συνεχής μεταβολή που μας κρατάει ζωντανούς αλλά και ταυτόχρονα ανήσυχους.
Έχετε ποτέ σταματήσει τη μουσική στη μέση μιας συναυλίας επειδή κάποιος από το κοινό σας συγκίνησε; Έχει χρειαστει να σταματήσουμε συναυλία γιατί άτομο από το κοινό μας λιποθύμησε και χρειάστηκε να επέμβει ασθενοφόρο. Δεν είμαστε σίγουροι αν προκλήθηκε από συγκίνηση.
Πώς φαντάζεστε τη μουσική σας σε δέκα χρόνια, θα είναι οικεία ή αγνώριστη; Υπάρχει κάτι που φοβάστε να δοκιμάσετε; Αυτό που φοβόμαστε να “δοκιμάσουμε” είναι να σταματήσουμε να είμαστε ειλικρινείς με την τέχνη μας. Όσο παραμένουμε πιστοί στη φωνή μας δεν υπάρχει τίποτα που να φοβόμαστε να δοκιμάσουμε. Όλα τα υπόλοιπα είμαστε σίγουροι πως θα έρθουν όπως ακριβώς τα νιώθουμε, είτε σε πέντε, είτε σε δέκα χρόνια από σήμερα.
